Είχα ακριβώς έναν χρόνο να γράψω. Έναν ολόκληρο χρόνο κατά τον οποίο ο Τσίπρας εφαρμόζει μνημόνια με κοινωνικό πρόσημο, ο Μητσοτάκης ονειρεύεται παλινόρθωση της εθνικοπατριωτικής Ελλάδας, η αριστερά περνάει την ώρα της με μνημόσυνα, το ΠΑΣΟΚ είν’ εδώ ενωμένο δυνατό, το πρωτογενές πλεόνασμα χαρίζει πολλαπλούς οργασμούς στα πλήθη, η ανεργία πέφτει βαριά, οι ναζί κυκλοφορούν ακόμα ελεύθεροι στους δρόμους, η Ευρώπη εξακολουθεί να ελέγχει τον αέρα που αναπνέουμε, ο ουρανός παραμένει ιδιοκτησία της Εκκλησίας και ο πλανήτης έρμαιο στα χέρια πυρομανών. Εντάξει, δεν έγινε και τίποτα μέσα σε έναν χρόνο τώρα που το σκέφτομαι. Κι αν έμεινα και λίγο πίσω, να με συγχωράτε, θα σας προλαβαίνω. Ραντεβού στην Τρίτη αξιολόγηση.
Πέρασε ένας χρόνος που δεν έγραψα τίποτα, ή καλύτερα, που δεν δημοσίευσα τίποτα. Η μία μετά την άλλη οι ειδήσεις μπορεί να χτυπούσαν στο κεφάλι μου, εκείνο να έδινε εντολή στο χέρι μου να τα βάλει στο χαρτί, αλλά πάντα το χαρτί κατέληγε να καίγεται στη φωτιά της επαναλαμβανόμενης καθημερινότητας. «Και τι έγινε», «Και τι θα αλλάξει», «Σιγά το νέο», «Έτσι γίνεται πάντα», «Μ’ αρέσει που πέφτεις από τα σύννεφα» και άλλα τέτοια ευφάνταστα.
Κάθε φορά και μια άλλη φωνή, κάθε φορά με λιγότερη έκπληξη. Κι έτσι δεν έγραψα… More
