Ή Βιώσιμο χρέος ή βιώσιμος λαός

Του Νίκου Μπογιόπουλου

Οι χώρες-ωφειλέτες δεν δανείζονται γιατί έχουν χρέη. Εχουν χρέη επειδή δανείζονται. Και δανειζόμενες παραμένουν αιώνια δεσμευμένες στους πιστωτές τους, προς τους οποίους οι λαοί πληρώνουν με το αίμα τους τόκους και χρεολύσια. Σύμφωνα με τον Στίγκλιτς, μέσα απ’ αυτή την διαδικασία, οι χρεωμένες χώρες κατέβαλαν στους πιστωτές ρους για την πληρωμή παλαιότερων χρεών το διάστημα 1984-2000 το αστρονομικό ποσό των 4,6 τρις. δολαρίων. Στο πλαίσιο αυτής της πολιτικής, οι συνέπειες για τους λαούς ήταν, είναι και θα είναι δραματικές.

Φτώχεια, λιτότητα, ανέχεια, ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, πολιτικές βαρβαρότητας που διατηρούνται επί δεκαετίες, και που, όσο γεμίζουν τα θησαυροφυλάκια των πλουτοκρατών, τόσο βυθίζουν στη δυστυχία τους εργαζόμενους. Πολιτικές που βυθίζουν στα Τάρταρα την τιμή της εργατικής δύναμης, ακριβώς για να γεμίζουν τα θησαυροφυλάκια των κεφαλαιοκρατών.

Η Αναγνώριση Προπολεμικών Χρεών (2 Άρθρα για την προέλευση της Δουλοπαροικίας Χρέους)

1.Η Ελλάδα πάντοτε πλήρωνε, έστω κι αν δεν χρωστούσε…

Του Τάκη Κατσιμαρδου

«Η Ελλάς απεκατέστησε και τυπικώς την πίστιν της εις το εξωτερικόν πλήρως και απέδειξεν δι΄ άλλην μίαν φοράν ότι παρά τας οικονομικάς δυσχερείας της γνωρίζει να σέβεται την υπογραφήν της και τις διεθνείς υποχρεώσεις της…». Με τα λόγια αυτά ο υπουργός Οικονομίας Κ. Μητσοτάκης στην κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου ανήγγειλε (16/7/1964) τη συμφωνία για τη ρύθμιση των προπολεμικών ελληνικών δανείων. Μ’ αυτή συμπληρωνόταν η «αναρρύθμισις», που είχε ξεκινήσει η κυβέρνηση Κ. Καραμανλή πριν από δυο χρόνια, όπως έχουμε δει το περασμένο Σάββατο.

Συλλέκτες χρέους: Η Οικονομία, η Πολιτική και η Ηθική του χρέους

Μετάφραση-επιμέλεια Θοδωρής Σάρας

Κάθε φιλοσοφική θεώρηση της πολιτικής του χρέους, ίσως θα πρέπει να αρχίσει με το γεγονός ότι το σύνολο της ρητορικής του χρέους, της κατοχής και της πληρωμής των χρεών, είναι ταυτόχρονα ένα λεξιλόγιο ηθικών και οικονομικών όρων. Αυτό το σημείο σχετίζεται μεν, αλλά σε αντίθεση, με το γνωστό επιχείρημα του Νίτσε στην Γενεαλογία της Ηθικής. Ενώ ο Νίτσε υποστήριξε ότι η ηθική, η ενοχή, ήταν κατά βάση της, χρεωστική, μια πληρωμή βασάνων για όσους δεν μπορούσαν να πληρώσουν το τίμημα, η εξέταση του χρέους αποκαλύπτει το πόσο η πληρωμή των χρεών του, η πληρωμή των λογαριασμών του, είναι τόσο μια ηθική επιταγή όσο και μια οικονομική σχέση.

  Όπως υποστηρίζει ο David Graeber ακόμη και από τη σκοπιά της πρότυπης οικονομικής θεωρίας η τοποθέτηση του χρέους ως κάποιου είδους ηθικού καθήκοντος, σαν κάτι που δεν μπορεί ποτέ να καταργηθεί, έρχεται σε αντίθεση όχι μόνο με την αιτιολόγηση του τόκου, που υποτίθεται ότι είναι μια αποζημίωση με βάση το ρίσκο, αλλά παράλληλα είναι και μία τεράστια συσκευή που είναι αφιερωμένη στην εκτίμηση του ρίσκου, διακρίνοντας ανάμεσα σε καλό και κακό ρίσκο. Η ιδέα της αποπληρωμής του χρέους, δεν είναι τίποτα άλλο από μια ηθική ιδέα, και μάλιστα μία ιδέα απόλυτης ηθικής υποχρέωσης που μεταφέρεται στη σφαίρα της οικονομίας.

Από το χρέος στην τρόικα

Συνέντευξη με τον Γιώργο Σταμάτη

Ο Γιώργος Σταμάτης διατέλεσε καθηγητής Οικονομικής Θεωρίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Εχει γράψει πολλά βιβλία και εργασίες για ζητήματα κεϊνσιανής, νεορικαρδιανής και μαρξικής οικονομικής θεωρίας, με σημαντικές δημοσιεύσεις και για ζητήματα κρατικής οικονομικής πολιτικής στη χώρα μας. Χάρη στις ιδιαίτερες γνώσεις του ο κ. Σταμάτης μιλά απλά για σύνθετα ζητήματα. Ζητήσαμε την άποψή του για τη συμπλήρωση τριών χρόνων από την προσφυγή της ελληνικής κυβέρνησης στη βοήθεια της Ευρωπαϊκής Ενωσης (Ε.Ε.), του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ).

«Κάθε χρέος που δημιουργείται από την διάσωση των τραπεζών πρέπει να θεωρηθεί παράνομο»

Συνέντευξη με τον Ερίκ Τουσέν*

Μετάφραση: Δημήτρης Γκιβίσης

-Αντιμέτωποι με την τρέχουσα κρίση του δημόσιου χρέους, αναφέρεστε σε έναν έλεγχο του για να μην πληρωθεί το  παράνομο χρέος. Πόσο χρέος θα πρέπει να θεωρείται ως τέτοιο;

-Είναι ένα απλό έργο, υπάρχουν πολύ σαφή κριτήρια. Στην περίπτωση της Ελλάδα είναι περισσότερο από το μισό του χρέους της με την τρόικα, τα 170 δις ευρώ. Είναι εντελώς παράνομο και πρέπει να ακυρωθεί, γιατί επιβλήθηκε από οργανισμούς που δεν εκπροσωπούν τους Έλληνες πολίτες. Ακόμα και το μνημόνιο που πέρασε «δημοκρατικά» στο Κοινοβούλιο, εγκρίθηκε υπό τον εκβιασμό του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου χωρίς καμία δυνατότητα τροποποίησης. Αυτές είναι συνθήκες που συνιστούν παραβίαση των οικονομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων του πληθυσμού. Η Πορτογαλία και η Ιρλανδία, επίσης, προσαρμόστηκαν σύμφωνα με αυτό το μοτίβο. Στην περίπτωση της Ισπανίας δεν έχει υπάρξει ακόμη κανένα υπόμνημα, αλλά όλο το χρέος που δημιουργείται από την διάσωση των τραπεζών πρέπει να θεωρηθεί παράνομο. Μπορεί να είναι μια νομική απόφαση, επειδή η ίδια η κυβέρνηση την έχει λάβει, αλλά δεν είναι νόμιμη, γιατί αναγκάζει τους πολίτες να αναλάβουν τα χρέη που δημιουργούνται από τη φούσκα των ακινήτων και της τραπεζικής κρίσης.

Αποικία χρέους…

Tου Σπύρου Λέκκα

Πριν από λίγες μέρες πήρε το αυτί μου τον Πάνο Καμμένο να αποκαλεί την κυβέρνηση Σαμαρά ως «κατοχική» κυβέρνηση. Γκουγκλάρω κι εγώ και διαβάζω στη Wikipedia στο λήμμα «Κατοχική Κυβέρνηση»:

«Γενικά με τον όρο κατοχική κυβέρνηση ή κυβέρνηση υπό κατοχή, ή κατά διεθνή όρο κυβέρνηση μαριονέτα, χαρακτηρίζεται η κυβέρνηση που συγκροτείται και διορίζεται σε μία πρώην κυρίαρχη και ανεξάρτητη χώρα που έχει ηττηθεί από τον κατακτητή της. Ο διορισμός της γίνεται συνηθέστερα αμέσως μετά την παράδοση της υπόψη χώρας άνευ όρων, ανεξάρτητα αν στη συνέχεια ακολουθήσει, ή όχι, προσάρτηση του εδάφους της, ή καταστεί «κράτος δορυφόρος». Την ίδια επίσης ονομασία φέρουν και οι κυβερνήσεις που διαδέχονται η μία την άλλη υπό το αυτό καθεστώς.»

Μια τέλεια ευκαιρία

Ο συστημικός πανικός απ’ τα απόνερα που προκάλεσε το σπάσιμο του τελευταίου καπιταλιστικού ταμπού που ακούει στο όνομα “καταθέσεις” μόλις άρχισε. Η άμεση αρπαγή τους ήταν ξένη για τα στενά οικονομικά πλαίσια του “ισχυρού ευρώ”, μέχρι σήμερα. Προνόμιο των φτωχών Λατινοαμερικάνων. Όχι, όμως, πια.

Η κυπριακή κυβέρνηση προσπαθεί να διαχειριστεί την απόφαση που δέχτηκε να ακολουθήσει μετατρέποντας την αργία της Καθαράς Δευτέρας σε τραπεζικό τετραήμερο περισυλλογής.

Όταν η Ελλάδα διέγραψε το χρέος της Γερμανίας

Με την υπογραφή της συμφωνίας για την διαγραφή του γερμανικού χρέους στο Λονδίνο στις 27 Φεβρουαρίου του 1953 η γερμανική μεταπολεμική οικονομία έθετε τα θεμέλια του μετέπειτα «οικονομικού θαύματος», πιστεύει η Γερμανίδα ιστορικός Ούρσουλα Ρόμπεκ- Γιασίνσκι από το Πανεπιστήμιο της Στουτγάρδης:

«Η συμφωνία του Λονδίνου έπαιξε σημαντικό ρόλο στο λεγόμενο οικονομικό θαύμα της Γερμανίας. Μπορεί μάλιστα να υποστηριχθεί ότι χωρίς τη διαγραφή του χρέους δεν θα υπήρχε οικονομικό θαύμα».

Ηλιαδάκης Τάσος: Ο εξωτερικός δανεισμός

Από τα κανόνια όσα έφθασαν στην Ελλάδα, όπως γράφει ο Άγγλος Φίνλευ, «ήταν τόσο πρόχειρα κατασκευάσματα που με την πρώτη βολή έσπαζαν οι κυλιβάντες».

Από τα πέντε πλοία που ναυπηγήθηκαν, το ένα από τα δύο μεγάλα κάηκε στον Τάμεση κατά τις δοκιμές.

Το άλλο μόλις βγήκε από τον Τάμεση παρά λίγο να βουλιάξει. Μετά από επισκευές ήρθε στην Ελλάδα τον Σεπτέμβριο του 1828 και τέθηκε σε αχρηστία.

ΕΝΑ ΣΥΝΘΗΜΑ ΠΟΥ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ ΕΝΩΝΕΙ: Ο ΛΑΟΣ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΕΙ

Του Χρίστου Καλλίτση

«Το σεξ και οι απεργίες θέλουν διάρκεια»**

Είναι μάλλον κοινή διαπίστωση πως τα όσα προπαγανδίζουν οι κρεμασμένες στα περίπτερα εφημερίδες εξυπηρετούν τη συνέχιση της κατοχής, με τις αόρατες αλυσίδες, την οποία βιώνει η κοινωνία στην Ελλάδα σήμερα. Κοινό χαρακτηριστικό των καθημερινών πρωτοσέλιδων είναι ο φόβος, ο τρόμος και η ηττοπάθεια.

Σχεδόν όλες οι κρεμασμένες εφημερίδες είναι σαν αφίσες στην υπηρεσία του σάπιου συστήματος. Ένα είδος δηλητήριου για να μολύνει την ψυχολογία των πολιτών. Ως πότε;

Eπαναγορά όπως… PSI

Της Ελένης Κωσταρέλου

Πηγή : Εφημερίδα των Συντακτών

Με πρώτη την Εθνική να δηλώνει χθες το απόγευμα ότι θα συμμετάσχει με το σύνολο των ομολόγων της ξεκίνησε ο ελληνικός χορός επαναγοράς των ομολόγων κι ενώ εκκρεμούσε η κατάθεση της ρύθμισης στη Βουλή περί απαλλαγής των διοικήσεων από τις ευθύνες τους.

Ο φόβος για «χλιαρή» συμμετοχή των hedge funds, στα οποία βασικά απευθυνόταν η πρόταση, φαίνεται να θορύβησε την εσωτερική αγορά, η οποία διαθέτει ομόλογα αξίας περίπου 15 δισ. ευρώ.

“Κρίση χρέους” και άλλα παραμύθια

Πηγή : Cogito ergo sum

Θα έπρεπε να το έχω συνηθίσει αλλά εξακολουθώ να βγάζω σπυράκια κάθε φορά που ακούω ή διαβάζω περισπούδαστους αναλυτές (δημοσιογράφους ή πολιτικούς) να κάνουν λόγο για “κρίση χρέους”. Δυστυχώς, αυτή η επιμονή τους έχει πιάσει τόπο ανάμεσα στους ανυποψίαστους πολίτες, οι οποίοι αναπαράγουν την εν λόγω μπούρδα στις καθημερινές τους συζητήσεις.

Και καλά η Ελλάδα. Ας δεχτούμε ότι τραβάει όσα τραβάει με τα μνημόνια επειδή έπαθε “κρίση” το χρέος της, σκαρφαλώνοντας στο 140% του ΑΕΠ. Πάει καλά; Τότε, γιατί η Κύπρος υποχρεώθηκε να υπογράψει κι αυτή μνημόνιο, αφού το χρέος της ήταν μόλις στο 83,3% του ΑΕΠ της; Διότι, βέβαια, με το μααστριχτικό όριο στο 60%, σε καμμία περίπτωση το 83,3% δεν συνιστά κρίση.

Το “κούρεμα” των αποθεματικών των Ταμείων – Ο ρόλος της Τράπεζας της Ελλάδας… και ο ΕΔΟΕΑΠ

Ρεπορτάζ των Στέφεν Γκρέι, Ρίτσαρντ Γούντς του REUTERS

Πηγή : Active Media Συσπείρωση Δημοσιογράφων

Μια ζεστή νύχτα του Ιουνίου, Η Ελένη Σπανοπούλου τα βρήκε σκούρα με τις αντιδράσεις του ακροατηρίου στο αθηναϊκό ξενοδοχείο. Ο αέρας ήταν φορτισμένος με ανυπακοή και βία.

Η επικεφαλής του ταμείου κοινωνικής ασφάλισης των Ελλήνων δημοσιογράφων προέδρευε για πολλές ώρες στη συνέλευση για τις καταστροφικές απώλειες των συνταξιοδοτικών αποθεματικών, που προκλήθηκαν από την οικονομική κατάρρευση της χώρας. «Προσπάθησε να εμφανίσει τον εαυτό της ως τον σωτήρα του ταμείου, διπλασιάζοντας τις εισφορές των μισθών στο 6%», είπε ένας από τους παρόντες εκείνη τη νύχτα στο ξενοδοχείο Τιτάνια. Όμως, η 58χρονη Σπανοπούλου δεν τα κατάφερε. 

Το ασυγχώρητο χρέος…

Όταν ο Cipriano Castro, ένα τρομακτικός μουστακαλής από τις Άνδεις, κατέλαβε την εξουσία στη Βενεζουέλα το 1899 και δήλωσε στάση πληρωμών για τα εξωτερικά χρέη της κυβέρνησης, οι ευρωπαϊκές δυνάμεις ήξεραν πώς να αντιδράσουν: έστειλαν πολεμικά πλοία, τα οποία βομβάρδισαν και απέκλεισαν τη χώρα έως ότου επιτευχθεί ένας συμβιβασμός.

Η επιβολή των δικαιωμάτων των πιστωτών σε κρατικές αναδιαρθρώσεις χρέους έχει γίνει λιγότερο βίαιη. Τα πολεμικά πλοία έγιναν πλέον ένα απαράδεκτο μέσο συλλογής χρεών. Για το μεγαλύτερο μέρος του περασμένου αιώνα, οι κυβερνήσεις είχαν σε μεγάλο βαθμό οδηγηθεί σε μια μορφή χρεκοπίας κατά καιρούς με ένα βαθμό ατιμωρησίας, αν και όχι χωρίς πόνο.

Επαναγορά χρέους ..μια φούσκα δαπάνης χρημάτων με στόχο μία λογιστική φαντασίωση..

Επειδή πολλά ακούγονται και γράφονται …
Επειδή όλοι μας ανακυρηχθήκαμε ειδικοί και ειδήμονες περί κουρεμάτων και επαναγοράς χρέους, ας δούμε τι λένε αυτοί που όντως ξέρουν και ο λόγος τους έχει βαρύτητα….

«Όχι» στο ενδεχόμενο ενός προγράμματος επαναγοράς του «φτηνού» πλέον ελληνικού χρέους από την Αθήνα, λέει ο επικεφαλής του Διεθνούς Χρηματοπιστωτικού Ινστιτούτου (IIF), Τσαρλς Νταλάρα.

«Η καλύτερη χρήση των χρημάτων της ευρωζώνης, που διατίθενται για την κάλυψη του κενού, θα ήταν να βοηθήσουν στη μείωση των επιτοκίων του ελληνικού χρέους, όχι η χρήση των χρημάτων για επαναγορές, οι οποίες δεν επιλύουν την καρδιά του σημερινού προβλήματος», ανέφερε χαρακτηριστικά ο κ. Νταλάρα.

Δημόσιο Χρέος 1970-2009

Δημοσιεύτηκε στις  26.10.09

Δημόσιο χρέος στη δεκαετία του ’70 (και μετά):
Την περίοδο εκείνη της δεκαετίας του 70, με την ανατροπή της χούντας, η Ευρώπη είχε “χρηματοδοτήσει” την καραμανλική σταθεροποίηση η οποία είχε γίνει μέσα από ένα καταρράκτη δανείων και επιλεγμένων εθνικοποιήσεων για να επιβιώσει η εγχώρια βιομηχανία και το τραπεζικό σύστημα μετά το σοκ που δέχθηκαν από την πολιτική αλλαγή σε συνθήκες πολλαπλών πετρελαϊκών σοκ.

Ο χείμαρρος των δανείων, με πληθωρισμό που έτρεχε με ρυθμούς που ξεπερνούσαν ακόμα και το 30% οδήγησε σε αλλεπάλληλες χρεοκοπίες βιομηχανίες και μεγάλες επιχειρήσεις που πολλές εξ αυτών είχαν ανδρωθεί από τα θαλασσοδάνεια της χούντας. Οι “κοινωνικοποιήσεις” του ΠAΣOK ανέκοψαν εν μέρει αυτή την κατάρρευση αλλά απαίτησαν για να γίνει αυτό με μια τεράστια αφαίμαξη της αποταμίευσης και αύξηση του δημόσιου χρέους που διοχετεύθηκε μέσα από την διαδικασία “εξυγίανσης” στις προβληματικές για να επιστραφούν στη συνέχεια “καθαρές” στους παλιούς ή στους νέους ιδιοκτήτες τους.

Το Δημόσιο Χρέος στη Δεκαετία του Ευρώ, με το «μάτι» της… Πρακτικής Αριθμητικής !

Ακούστε. Εγώ είμαι ο γκρεμιστής, γιατί είμ’ εγώ κι ο κτίστης,

ο διαλεχτός της άρνησης κι ο ακριβογιός της πίστης.

Και θέλει και το γκρέμισμα νου και καρδιά και χέρι.

Στου μίσους τα μεσάνυχτα τρέμει ενός πόθου αστέρι.

Από το ποίημα του Κ. Παλαμά “Ο Γκρεμιστής”

**Το  Πρωτογενές Αποτέλεσμα (πλεόνασμα ή έλλειμμα) ισούται με την αφαίρεση των μη πιστωτικών εσόδων του Δημοσίου ( πιστωτικά έσοδα είναι ο νέος δανεισμός για   την κάλυψη του  ελλείμματος, μη πιστωτικά έσοδα είναι όλα τα έσοδα του κρατικού  προϋπολογισμού)  από τις πρωτογενείς δαπάνες, οι οποίες είναι όλα τα έξοδα του Δημοσίου, εκτός από τις δαπάνες για την  εξυπηρέτηση    του  χρέους.

Ο πύργος με τα τραπουλόχαρτα των τοκογλύφων

Πόσες φορές θα πληρώσουμε το χρέος;;;

Κείμενα / Σχόλια : Λ.ΚΑΣΤΡΙΝΑΚΗ — ΔΗΜ. ΑΝΤΩΝΙΟΥ

233 δισ του χρέους πήγαν στις Τράπεζες. Σου λένε τώρα να τα πληρώσεις με το αίμα σου έλληνα πολίτη και ως δανειολήπτης και ως φορολογούμενος.

Καλό ε; Ούτε ο Οργουελ δεν το είχε σκεφτεί.

To θέμα είναι βασικά απλό και ολέθριο. ‘Ολα τα χρήματα που δεν είναι χρήματα αλλά ηλεκτρονικές λογιστικές εγγραφές, τα διαχειρίζονται οι Τράπεζες και μόνο αυτές.
Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δεν δανείζει απευθείας τα κράτη αλλά τις ιδιωτικές Τράπεζες. Ιδιωτικές διότι δεν υπάρχει πλέον κρατική Τράπεζα. Υπάρχει πρόβλεψη στις εκάστοτε συνθήκες του διαβόλου ότι η ΕΚΤ μπορεί να δανείζει απευθείας τα κράτη αλλά αυτό προϋποθέτει ότι το συγκεκριμένο κράτος δεν έχει χρέος πάνω από το 60 % του ΑΕΠ (ακαθάριστο εθνικό προϊόν, ο τζίρος ας πούμε).

Μόνο που δεν έχει φανεί μέχρι τώρα τέτοιο κράτος. Οι ιδιωτικές λοιπόν Τράπεζες δανείζονται από την ΕΚΤ (Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα) με 0,5-1% και στην συνέχεια δανείζουν τα κράτη με επιτόκιο 3, 5, 6, 7 % ανάλογα με τις αξιολογήσεις των διάφορων Οίκων οι οποίοι ανήκουν σε αυτούς οι οποίοι κατέχουν και τις Τράπεζες. Μόλις έρθει το τοκογλυφικό χρήμα στο εκάστοτε κράτος πάει κατευθείαν στις Τράπεζες.

ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ ΤΩΝ ΔΑΝΕΙΟΛΗΠΤΩΝ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΓΙΑ ΤΑ ΥΠΕΡΧΡΕΩΜΕΝΑ ΝΟΙΚΟΚΥΡΙΑ

Πηγή : iskra.gr

ΕΞΥΠΗΡΕΤΕΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ

ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ Η ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΜΕΓΑΛΟΥ ΜΕΡΟΥΣ ΤΩΝ ΔΑΝΕΙΩΝ

Παρά την απόπειρα των αστικών Μέσων Ενημέρωσης να παρουσιάσουν ως θετική το σχέδιο της κυβέρνησης για τα δάνεια των υπερχρεωμένων νοικοκυριών, η πρωτοβουλία του Υπουργείου Ανάπτυξης αποβλέπει αποκλειστικά στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων των τραπεζών, χωρίς να δίνει καμία ουσιαστική λύση στη θηλιά του δανεισμού με τον οποία βρίσκονται δεμένα χιλιάδες ελληνικά νοικοκυριά.

Πέραν του ότι θα πρέπει να αναμένουμε τις εξελίξεις για να μπορούμε να πούμε με μεγαλύτερη σαφήνεια περισσότερα πράγματα, δεδομένου ότι ακόμα και αυτό το κακό σχέδιο μπορεί να τροποποιηθεί επί τω χείρω ανάλογα με τις ορέξεις της τρόικας, με βάση τις μέχρι τώρα πληροφορίες το μόνο πράγμα που διασφαλίζει η πρόταση Χατζηδάκη είναι η υποχρέωση των δανειοληπτών να καταβάλλουν στο ακέραιο και μέχρι τελευταίου ευρώ το σύνολο των δανείων που έχουν λάβει.

Κρίση χρέους, διεθνές δίκαιο και πολιτικές διεξόδου

Του Γιάννη Τόλιου,διδάκτωρα οικονομικών επιστημών

Πηγή : ΕΛΕ

Ειδικό ένθετο εφημερίδας «ΕΠΕΝΔΥΤΗ» με θέμα:

 «Δάνεια-Κρίσεις-Χρεοκοπίες: Η μαύρη οικονομική ιστορία του 19^ου και του 20^ου αιώνα».

                       

Εισαγωγή

Το φαινόμενο της «αθέτησης πληρωμών» δημόσιου χρέους, δηλ. της «πτώχευσης» ή «χρεοκοπίας» ή «παύσης πληρωμών» ενός κράτους, έχει μεγάλο βάθος χρόνου. Τους τελευταίους δύο αιώνες η υπερχρέωση κρατών συνδέεται κυρίως με τις οικονομικές κρίσεις, πολεμικές συγκρούσεις, ακραία φαινόμενα κερδοσκοπίας, κακοδιαχείρισης δημόσιων οικονομικών, ανισότιμες οικονομικές σχέσεις μεταξύ αναπτυγμένων και αναπτυσσόμενων χωρών, κά. Ειδικότερα σε περιόδους κρίσεων «υπερπαραγωγής» (υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου), η ζήτηση δανειακού κεφαλαίου εντείνεται για την κάλυψη των αναγκών ρευστότητας, κρατών και επιχειρήσεων, λόγω μείωσης εσόδων και αύξησης ελλειμμάτων και πτώσης αντίστοιχα του κύκλου εργασιών, ενώ επιδεινώνονται οι όροι δανεισμού. Σοβαρές διαταραχές στη νομισματική σφαίρα με μορφή χρηματοπιστωτικών και τραπεζικών κρίσεων, μπορούν να εκδηλωθούν ανεξάρτητα από τις οικονομικές κρίσεις εντείνοντας τα φαινόμενα υπερχρέωσης και εκδήλωσης δημοσιονομικών κρίσεων με αντίστοιχους κινδύνους χρεοκοπίας. Γιαυτό η ιστορία των οικονομικών κρίσεων τους τελευταίους δύο αιώνες θα λέγαμε ότι αποτελεί «προοίμιο» της ιστορίας των κρατικών χρεοκοπιών. Κάθε δημοσιονομική κρίση (η κρίση δημόσιου χρέους), εκτός από τις γενικότερες αιτίες που συνδέονται με βαθύτερες αντιφάσεις της κεφαλαιοκρατικής (καπιταλιστικής) αναπαραγωγής έχουν και ειδικότερες αιτίες που συνδέονται με τις ιδιαιτερότητες κάθε χώρας.

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΓΙΑ ΤΑ 238 ΔΙΣ. ΕΥΡΩ ΠΟΥ ΔΟΘΗΚΑΝ ΣΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ. (ΜΕΡΟΣ 1ο)

Σε συνεργασία με τους νομικούς μας φίλους και συμβούλους, αποφασίσαμε να δώσουμε στην δημοσιότητα τα ποσά από τις κυβερνήσεις των επιχορηγήσεων που επικαρπώθηκαν οι Ελληνικές ιδιωτικές τράπεζες για να τα διοχετεύσουν στην αγορά για ανάπτυξη, μια ανάπτυξη που παραμένει ακόμα σε μηδενικά επίπεδα. Χρήματα που έδωσε ο Ελληνικός λαός σε φόρους, μειώσεις των μισθών και συντάξεων και ουδέποτε έφτασαν στα χέρια που έπρεπε, τα παραδώσαν στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα με σκοπό το επιπρόσθετο κέρδος.

Bloomberg: Η Ελλάδα χρειάζεται διαγραφή, όχι επαναγορά χρέους

Η Ελλάδα χρειάζεται διαγραφή, όχι επαναγορά χρέους, είναι ο τίτλος editorial του Bloomberg. Σύμφωνα με το κείμενο, ο πρωθυπουργός της Ελλάδας στις 31 Οκτωβρίου πήρε ένα μεγάλο πολιτικό ρίσκο για να κρατήσει την Ελλάδα στο ευρώ, τη στιγμή που οι άλλοι ηγέτες της ευρωζώνης φαίνεται να αναγνωρίζουν ότι η χώρα χρειάζεται περισσότερο χρόνο και περισσότερη ανακούφιση των υποχρεώσεων χρέους της για να επιβιώσει.

«Αυτό είναι πρόοδος. Χαμηλότερα επιτόκια για την Ελλάδα και βοήθεια με την επαναγορά χρέους, είναι μεταξύ των ιδεών που συζητιούνται. Οποιαδήποτε κίνηση από τη Γερμανία να εργαστεί με την Ελλάδα είναι ευπρόσδεκτη, ακόμη κι αν τα πράγματα είναι εκεί όπου έπρεπε να είναι πριν από δύο χρόνια».

ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΕΠΙΔΕΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΕΙΜΜΑΤΟΣ,ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ ΞΕΠΕΡΑΣΕ ΤΟ 170% – BLOOMBERG: Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΟ ΣΠΙΡΑΛ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΥΦΕΣΗΣ ΤΟΥ ’30

Στο 9,4% του ΑΕΠ έφτασε το δημοσιονομικό έλλειμμα της Ελλάδας το 2011 ενώ το δημόσιο χρέος ανήλθε στο 170,6% του ΑΕΠ, σύμφωνα με τη δεύτερη επικαιροποίηση των στοιχείων που έδωσε σήμερα στη δημοσιότητα η Eurostat. Στην ευρωζώνη το έλλειμμα μειώθηκε από 6,2% το 2010 σε 4,1% το 2011 και στους «27» από 6,5% σε 4,4%.

Όπως αναφέρει ακόμη η κοινοτική στατιστική υπηρεσία, το δημόσιο χρέος στους «17» του ευρώ αυξήθηκε από 85,4% του ΑΕΠ σε 87,3% και στους «27» αυξήθηκε από 80% σε 82,5%.

Η διαγραφή του γερμανικού χρέους στο Λονδίνο το 1953

Του Ερίκ Τουσέν

Από το 2010, στις ισχυρότερες χώρες της ζώνης του ευρώ, οι περισσότεροι πολιτικοί ηγέτες, με την υποστήριξη και των μεγάλων μέσων μαζικής ενημέρωσης, εκθειάζουν με πρωτοσέλιδα των εφημερίδων (Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία) την δήθεν γενναιοδωρία τους προς τον ελληνικό λαό και τις άλλες ευάλωτες χώρες στη ζώνη του ευρώ.

Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, αποκαλούν  «σχέδιο διάσωσης» μια σειρά μέτρων που βουλιάζουν ακόμη περισσότερο τις οικονομίες των χωρών που τα δέχονται και τις οδηγούν σε  μια άνευ προηγουμένου κοινωνική οπισθοδρόμηση, επιστρέφοντας 65 χρόνια πριν.

ΕΡΓΑΛΕΙΟ ΑΠΟΜΥΖΗΣΗΣ ΚΑΙ ΚΙΝΕΖΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΟ ΧΡΕΟΣ

Πηγή : ΕΞΕΓΕΡΣΗ

Τι έχει αλλάξει στη διαμόρφωση του ελληνικού κρατικού χρέους ανάμεσα στο Μάρτη και το Σεπτέμβρη του 2012; Τίποτα απολύτως. Ούτε κάποιο κρυφό χρέος ανακαλύφτηκε ούτε νέος δανεισμός από τις «αγορές» υπήρξε. Κι όμως, οι εαρινές «προβλέψεις» του ΔΝΤ διαφέρουν από τις φθινοπωρινές του «προβλέψεις» όσο η μέρα και η νύχτα. Οι προβλέψεις του Σεπτεμβρίου 2012 διαφέρουν απ’ αυτές του Μαρτίου 2012 πάνω από 20 ποσοστιαίες μονάδες. Δεν πρόκειται, δηλαδή για καμιά ψιλοδιόρθωση, που θα ήταν ανεκτή, αλλά για μια ριζικά διαφορετική «πρόβλεψη». Και βέβαια, κάθε οικονομολόγος που σέβεται τον εαυτό του δε θα τολμούσε να βαφτίσει πρόβλεψη αυτά τα ρεζιλίκια. Πολιτικό παιχνίδι ναι, επιστημονική πρόβλεψη όχι.