Σεληνόφως – 21η Απριλίου 1967- Η ανατομία μιας δικτατορίας (Ντοκουμέντο)

Πέρασαν ήδη σαρανταεννιά χρόνια από  το πραξικόπημα των Συνταγματαρχών,  που κατέλυσαν ένα σχεδόν παρόμοιο πολιτικό κατεστημένο.

Άντεξαν μόνο επτά χρόνια στον χρόνο, πιστεύοντας ότι με στρατιωτική πειθαρχία θα κάνοιυν τον ασθενή να αναρρώσει (βλ. και δηλώσεις Straus-Kohen στο Ελληνικό Κοινοβούλιο) και έπεσαν μετά από το ξεκίνημα μας νέας εθνικής τραγωδίας (η οποία συνεχίσθηκε και ολοκληρώθηκε από την κυβέρνηση των παλινοστούντων πολιτικών).

Λογοκρισία: μια παλιά ελληνική ιστορία

Από τις πρώτες ώρες της ελληνικής Επανάστασης και τους Βαλκανικούς Πολέμους, ως τη χούντα του Μεταξά, την Κατοχή και τη δικτατορία των συνταγματαρχών, η Ελλάδα έχει γνωρίσει αμέτρητες φορές φαινόμενα λογοκρισίας, φίμωσης και δίωξης “αιρετικών”. Χιλιάδες εξ αυτών τιμωρήθηκαν με τον σκληρότερο τρόπο για τις σκέψεις και τις απόψεις που αποτύπωσαν πάνω στο χαρτί.

Ο μεγάλος Ρωμαίος σατιρικός Γιουβενάλης ειρωνευόμενος την απαγόρευση δημοσίευσης οποιουδήποτε είδους κριτικής στην πλούσια Ελίτ της Ρώμης έγραψε ότι “Ο λογοκριτής αθωώνει τα κοράκια και καταδικάζει τα περιστέρια”. Μία φράση, που το νόημά της έμεινε αναλλοίωτο για πάνω από 2.000 χρόνια.

Η χούντα της ανυπαρξίας

Βασιλική Νευροκοπλή 

Αν ως χούντα ορίζεται ένα καθεστώς το οποίο διαμορφώνεται από μια μικρή ομάδα ανθρώπων και επιβάλλεται βίαια σε μια ολόκληρη κοινωνία, αφαιρώντας της το δικαίωμα άλλης επιλογής και αντίδρασης, τότε ίσως πρέπει να αναρωτηθούμε γύρω από την πολυσυζητημένη έννοια της σημερινής «οικονομικής χούντας».

Προτείνω να αφαιρέσουμε την προϋπόθεση της στρατιωτικής επιβολής μιας χούντας, διότι τα «όπλα» στους καιρούς μας είναι ποικίλα, και αυτό διαφοροποιεί και το «πρόσωπο» του εν λόγω ανελεύθερου καθεστώτος, που ενδέχεται και να μην καταλάβει ποτέ θέση πολιτικής εξουσίας σε μία χώρα, αλλά κατ’ ουσία να εξουσιάζει αντιστοίχως ανελεύθερα τις ζωές μας, συχνά δίχως καν να το υποψιαζόμαστε, εγκλείοντας τους «αντιφρονούντες» στο περιθώριο –πολιτισμικό, θρησκευτικό, κοινωνικό, εργασιακό κλπ. 

Κώστας Γεωργάκης: 19 Σεπτέμβρη 1970. Η Ελλάδα όμως τίμησε τον “αντιστασιακό αγώνα” του Τσουκάτου και του Τσοχατζόπουλου.

Γένοβα 19 Σεπτέμβρη 1970
Ο 22χρονος φοιτητής Κώστας Γεωργάκης διαμαρτυρήθηκε με την αυτοπυρπόλησή του για την δικτατορία στην Ελλάδα.

Στον πατέρα του άφησε το ακόλουθο γράμμα:
«Αγαπημένε μου πατέρα, σε παρακαλώ συγχώρα με χωρίς να κλάψης. Ο γυιός σου δεν είναι ήρωας. Είναι ένας άνθρωπος σαν όλους τους ανθρώπους ίσως με περισσότερο φόβο. Φίλησε το χώμα της πατρίδας για μένα. Μετά από τρία χρόνια καταπίεσης, δεν μπορώ ν’ αντέξω άλλο. Δεν θέλω εσύ να αντιμετωπίσης κανένα κίνδυνο γι αυτή μου την πράξη, αλλά δεν μπορώ ούτε να σκεφθώ ούτε να ενεργήσω αν δεν είμαι ελεύθερος. Ζήτω η Δημοκρατία, Κάτω η Τυραννία. Η πατρίδα μας που γέννησε την ελευθερία θα εξαφανίση τους τυράννους.
Συγχώρα με αν μπορείς
ο Κώστας σου»

Τα λησμονημένα κι αξέχαστα εγκαίνια της ΔΕΘ

Αν τα εγκαίνια της ΔΕΘ στα «προ ΔΝΤ» μεταπολιτευτικά χρόνια κυριαρχούνταν από τις  διαδηλώσεις-διεκδικήσεις των εργαζομένων εναντίον των εκάστοτε κυβερνήσεων λιτότητας και σήμερα από τις οργισμένες αντιδράσεις στην «εξωτερική και εσωτερική τρόικα του κοινωνικού κανιβαλισμού», στα «πέτρινα χρόνια» της χουντικής τυραννίας σημαδεύτηκαν από τις δυναμικές ενέργειες -«πράξεις δολιοφθοράς»  κατά τους δικτάτορες- των αντιστασιακών οργανώσεων.

Η “Χιλιανοφοβία” των Ελλήνων στα 1973-1974

Τα πρώτα κρούσματα ξενοφοβίας που θυμάμαι στην Ελλάδα, είχαν αμιγώς πολιτική σκοπιμότητα και ήταν κατευθυνόμενα από το κράτος, συνεπικουρούμενου βεβαίως και από τα ελεγχόμενα ΜΜΕ, έχοντας ως στόχο τους ελάχιστους Χιλιανούς πρόσφυγες που βρέθηκαν στη χώρα μας.