Το μπόνους μου, η απόλυση σου

Του Δημήτρη Αργυρού

Πότε πριν δεν έχω αποφασίσει κάτι μόνη για μένα, τώρα στηρίζοντας σε,  το πράττω, και αυτό μου δίνει αξιοπρέπεια. Αυτό λέει μια εργαζόμενη  στην συναδερφίσσα της  που αγωνίζεται να πείσει τους συναδέλφους της να μην ψηφίσουν υπέρ της απόλυσης.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: Στην  Ευρώπη του ανθρωποφάγου ολοκληρωτικού καπιταλισμού- που κρατάει τα προσχήματα, αλλά έχει χάσει την καρδιά της, την ψυχή της, την δημοκρατία, στο όνομα του κέρδους- η Σάντρα είναι μια εργαζόμενη που πάσχει από κατάθλιψη και βρίσκεται στο επίκεντρο ενός διλήμματος που βάζουν τα αφεντικά της στους συνάδελφους της. Ή συναινείτε να απολυθεί η Σάντρα ή αν δεν το πράξετε  χάνεται το μπόνους των 1000 ευρώ.

ΤΖΙΜ ΜΟΡΙΣΟΝ: Η ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΖΩΗ ΚΑΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ ΤΗΣ ΡΟΚ…

Tης Χριστίνας Κατσαντώνη

is is the end, my only friend the end.

This is the end, beautiful friend, the end.

Το τέλος ήρθε όπως το είχε προβλέψει. «Λέω να σκηνοθετήσω τον θάνατό μου για να ξεπουλήσουμε» είπε το 1966. Δεν χρειάστηκε να τον σκηνοθετήσει (μάλλον), όμως οι πωλήσεις των Doors ξεπούλησαν μετά την 3η Ιουλίου του 1971…

Το 1970, λίγο μετά τους θανάτους των Τζάνις Τζόπλιν και Τζίμι Χέντριξ, έδειξε τον εαυτό του στους φίλους του στο μπαρ όπου τα έπιναν, λέγοντας: «Κύριοι αυτή τη στιγμή, πίνετε με τον επόμενο μακαρίτη…». Πριν καν κλείσει χρόνος, η πρόβλεψη γινόταν πράξη.

Μάτια ερμητικά κλειστά

της Ιωάννας Μεϊτάνη

ΑΝΤΙΚΛΙΜΑΚΑ

Πριν από λίγα χρόνια, σε μια παραλιακή πόλη της Καλιφόρνιας, ένας δεκατετράχρονος μαθητής σκοτώνει μέσα στην τάξη, μπροστά στα μάτια όλων, έναν συμμαθητή του. Ο νεαρός δολοφόνος Μπράντον συλλαμβάνεται, δικάζεται και μπαίνει στη φυλακή για 25 χρόνια. Το θύμα, ο μικρός Λάρι, δεν ζει για να ολοκληρώσει κάτι που είχε μόλις αρχίσει να αποτολμάει: να ζει ως γυναίκα. Καθώς το ντοκιμαντέρ Valentine Road της Μάρτας Κάνινγκχαμ (ΗΠΑ, 2013) παρουσιάζει τα γεγονότα και μπαίνει κάτω από την επιφάνεια, ο προβληματισμός όλο και μεγαλώνει. Γιατί η εξήγηση που δίνουν τα «εξωτερικά χαρακτηριστικά» του εγκλήματος, η οποία θα ήταν ενδεχομένως αρκετή για πάψουμε να ασχολούματε με την υπόθεση και θα έκανε ένα σχετικό ντοκιμαντέρ να φαντάζει περιττό, είναι παραπλανητική.

Μελέτη: Προς μη αναστρέψιμη κατάρρευση ο πολιτισμός;

Φυσικοί και κοινωνικοί επιστήμονες εξελίσσουν ερευνητικό μοντέλο που εξηγεί πώς η ταξική διαστρωμάτωση μπορεί να οδηγήσει σε κατάρρευση τον σημερινό παγκόσμιο πολιτισμό.

Ανεξάρτητο ερευνητικό project, χρηματοδοτούμενο εν μέρει από το Κέντρο Διαστημικών Πτήσεων Goddard της NASA, υπογραμμίζει την προοπτική κατάρρευσης  του παγκόσμιου βιομηχανικού πολιτισμού κατά τις ερχόμενες δεκαετίες, λόγω μη βιώσιμης εκμετάλλευσης των φυσικών πόρων και της αυξανόμενης ανισοκατανομής πλούτου.

Oκτώ ποιήματα για το Πάσχα

NΙΚΟΣ KAZANTZAKHΣ

«Ω Kύριε, εγώ ‘μαι που έσπασα σα μυρογιάλι
στα ιερά σου πόδια την καρδιά μου, και τα ολόξανθα
μακριά μαλλιά μου εγώ τ’ ανέμισα στις τρέμουλες,
σκυφτές των Aποστόλων κεφαλές, σα φλάμπουρο!
Eγώ ‘μαι που όντας όλοι οι εδικοί μακριάθε
κοιτώντας το σταυρό σε κλαίγαν σκορπισμένοι,

Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες (1927-2014)

Ήμουν έφηβος όταν διάβασα το «Εκατό χρόνια μοναξιά» του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες. Ήταν καλοκαίρι, ήμουν στην Ζάκυνθο και αυτό το βιβλίο με κατάπιε. Δεν βγήκα από το δωμάτιό μου για τρεις μέρες. Θυμάμαι την θεία μου να μου φωνάζει να βγω να παω στην θάλασσα να με δει ο ήλιος.

Στη συνέχεια, διάβασα όλα τα βιβλία του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες και όποιου άλλου λατινοαμερικάνου συγγραφέα μπορεί να θύμιζε τον Μάρκες.

Ο μαγικός ρεαλισμός του Μάρκες με μάγεψε.

Δείπνα στη Στοά

Από την πανευρωπαϊκή καμπάνια του Συλλόγου Αρχαιολόγων ενάντια στις περικοπές στον πολιτισμό

της Δέσποινας Κουτσούμπα

Ιδεολογία, ιδιωτικοποίηση και ιδιωτεία

Πριν μία εβδομάδα, το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο ενέκρινε, με ισχυρή πλειοψηφία, τη διοργάνωση δύο ιδιωτικών εκδηλώσεων με δείπνο μέσα στην Αρχαία Αγορά, στη Στοά του Αττάλου, και στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Σηκώθηκε θύελλα αντιδράσεων, κυρίως από τους δημοσιογράφους του πολιτιστικού ρεπορτάζ, για ένα θέμα που, λίγα χρόνια πριν, θα θεωρούνταν αδιανόητο να εισαχθεί, και πολύ περισσότερο να εγκριθεί, από το ανώτατο επιστημονικό συμβούλιο του Υπουργείου Πολιτισμού.

Προς λουκέτο το Εθνικό, η Λυρική και το ΚΘΒΕ μέσα στο 2014

Το 2013 φεύγει. Και παρότι κάτι φεύγει, στις γιορτές είμαστε πάντα χαρούμενοι. Ή μήπως όχι; Οι καταθλίψεις σε έξαρση. Οι αυτοκτονίες το ίδιο. Αλλά σσσσσσ δεν μιλάμε είπαμε για αυτά… Η παράδοση λέει ότι χαιρόμαστε για αυτό που φεύγει γιατί κάτι άλλο καλύτερο έρχεται… Ευτυχισμένο το 2014 θα σου πουν. Ευτυχισμένο το νέο έτος. Λες να είναι τόσο ευτυχισμένο τελικά το 2014; Δεν θα έχουμε κι άλλους νεκρούς που κάηκαν στην προσπάθειά τους να ζεσταθούν γιατί ήταν κομμένο το ρεύμα;

Όταν έχω εσένα (Σταμάτης Κραουνάκης και Σπείρα-Σπείρα)

Χτες το βραδάκι, μου λέει η Εμμανουέλα «Θέλω να με πας στον Κραουνάκη και την Σπείρα-Σπείρα». Πήγα να της πω «όπα, μωρή παξιμαδοκλέφτρα, που σε μάζευα από τα σκυλάδικα και τώρα μου θες και Κραουνάκη», αλλά κρατήθηκα γιατί πρέπει να επιβραβεύουμε την ψυχική και πνευματική ανάταση των συνανθρώπων μας. Οπότε, επειδή εγώ ποτέ δεν χάλασα χατίρι στην Εμμανουέλα, πήγαμε στον Κραουνάκη και την Σπείρα-Σπείρα. Στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Για την μουσικοθεατρική παράσταση «Όταν έχω εσένα».

Του χρέους η γενιά

Από τα ΟΧΙ στα ΩΧ

Ρε μάγκα, κάθε φορά που έρχονται παρελάσεις, προβληματίζομαι κάπως. Νιώθω συναισθήματα αντικρουόμενα, περίεργα. Από μικρός το έχω αυτό. Αν μπουκάρεις μέσα στο δωμάτιό μου και ψάξεις κρυφά μέσα στα συρτάρια θα βρεις φωτογραφίες με εμένα να κάνω παρέλαση σε όλες τις φάσεις, από το νηπιαγωγείο μέχρι το στρατό, κάθε Οκτώβρη και κάθε Μάρτη, ήμουν πάντα εκεί, στοιχισμένος, έτοιμος για βήμα συγχρονισμένο με τον διπλανό και με τον μπροστινό μου. Λιώναμε στις πρόβες για καμιά ‘βδομάδα πριν, με το δάσκαλο πάνω από το κεφάλι μας να σφυρίζει για ώρες με τον ίδιο εκνευριστικό ρυθμό και να προσπαθεί απεγνωσμένα να φυτέψει λιγάκι υπερηφάνεια μέσα στα αγουροξυπνημένα κορμιά μας.

Πεθαίνοντας έξω από τα τείχη του Fortress Europe!

Της Αναστασίας Γιάμαλη

Φανταστείτε αμμουδιές όπου, αντί για κοχύλια, ξεβράζονται πτώματα. Φανταστείτε ένα ευρωπαϊκό νησί, στο νοτιότερο άκρο της Ιταλίας, ζεστό και ηλιόλουστο –απέχει άλλωστε μόλις 70 μίλια από τις ακτές της Τυνησίας. Φανταστείτε τη δήμαρχο Τζούζι Νικολίνι αντί να βγάζει λόγους –όλο ιταλική φινέτσα– στα δύο κινηματογραφικά φεστιβάλ που πραγματοποιούνται στο νησί, να κλαίει γοερά, ανήμπορη να κάνει κάτι για τα περισσότερα από 300 πτώματα. 

Τα πατσαβούρια

Εγκέφαλος γεμάτος σημειώσεις από ψώνια

Τι λέει; Τι να λέει. Εδώ. Τα ίδια. Έχω αράξει σπίτι και κάνω νύχια και ακούω λιγάκι ραδιόφωνο. Μετράω ώρες. Περιμένω να μπει το νοίκι που παίρνει ο μπαμπάς για να πάω για ψώνια, φιλενάδα. Πραγματικά, δεν μπορώ να κρατηθώ. Κι εσύ το ίδιο, το ξέρω. Θα πάμε να πάρουμε εκείνες τις τέλειες τις γόβες που έχουμε σταμπάρει, έτσι; Απλά, ρε συ, κοίτα να πάρεις διαφορετικό χρώμα, να μη φαίνεται ότι φοράμε τις ίδιες. Έλα, ξεκόλλα, αφού με ξέρεις, είναι ότι θέλω ανανέωση ρε παιδί μου. Έχω θέμα, σου λέω.

Η γκαρνταρόμπα μου ζητάει συνέχεια νέα σχέδια, νέες τάσεις, δεν γίνεται διαφορετικά, έτσι είμαι εγώ, θέλω να ανοίγω την ντουλάπα και να μπαίνουν καινούργια χρώματα στη ζωή μου, να πειραματίζομαι με συνδυασμούς, μαλλί, ζώνη, τσάντα, καταλαβαίνεις, φιλενάδα, καταλαβαίνεις, ζω ένα δράμα, χαχα. Ναι, μισό λεπτό. Μικρή που είναι η ζωή, μεγάλη όμως η ψυχή. Πολύ μου αρέσει αυτό το τραγούδι, αυτά τα λόγια, αχ, τόσο όμορφα, με νόημα, έτσι όπως το λέει είναι, αγάπη μου, είναι μικρή η ζωούλα μας, πρέπει να την εκμεταλλευτούμε όσο γίνεται, να ντυθούμε, να βγούμε, να διασκεδάσουμε, τι θα έχουμε να θυμόμαστε ρε συ όταν γεράσουμε; Κάνε με ν’ ανέβω πιο ψηλά, πλησίασέ με, φίλα με, κάτι καινούργιο ξεκινά. Αχ, ναι, ρε τρελή, έχω κέφια σήμερα, δεν ξέρω τι με έχει πιάσει, χορεύω, έχω την κίνηση μέσα μου, άντε ετοιμάσου και εσύ και συναντιόμαστε στην αγορά, να πιούμε καφέ και να τα πούμε από κοντά, να σου πω και να μου πεις λεπτομέρειες, ξέρεις εσύ, χαχα. Ωπς! Κάτσε, έχω sms. Ο μπαμπάς είναι. Μπήκαν τα φράγκα. Γιούπι. Τα λέμε σε δέκα. Λεπτά, ρε μαλάκα, τι άλλο; Έλεος!

«Τυχαίνει να είμαστε και αριστεροί»

Tου Γιώργου Αλλαμανή

Στο βιβλίο του «Εδώ είναι του Ρασούλη» (Εκδόσεις Ιανός, 2007) ο ποιητής και πολίτης του σύμπαντος Μανώλης Ρασούλης περιγράφει ένα περιστατικό με πρωταγωνιστή τον Μάνο Λοΐζο την εποχή που ετοίμαζαν τα «Τραγούδια της Χαρούλας», στα τέλη της δεκαετίας του 70.

«Οριακή στιγμή αντεπίθεσης και αθλιότητας ήταν όταν με τον Μάνο (Λοΐζο) γράψαμε το ‘‘Τίποτα δεν πάει χα­μένο’’ και πήγαμε στην Ιερά Εξέταση της ‘‘Odeon’’ να το παίξουμε για να το ‘‘εγκρίνουν’’. Σαν ακούστηκε το άσμα, λέει η κυρία Μάτσα: ‘‘Μάνο, αυτό το τραγούδι έχει μια ωραία μελωδία, δεν αλλάζουμε τα λόγια να το κάνουμε ένα ερωτικό τραγούδι;’’. Κι ο Μάνος με 25 πίεση: ‘‘Τυχαίνει να είμαστε και αριστεροί’’». Ήταν ένα μεγάλο «όχι». Εκείνη τη στιγμή μπορεί να φάνηκε μικρό, αλλά στις άγριες μέρες μας, πάνω στις υπερευαίσθητες ζυγαριές των γονατισμένων συνελλήνων, προσφέρει το αδιάψευστο μέτρο μιας ηθικής αντί­στασης, μιας καθημερινής πολιτικής πράξης. Δείχνει τα όρια.

Να ‘χαμε, ποιον να ‘χαμε…

Είναι φορές που αναρωτιόμαστε “τί θα γινόταν αν ο Χ δεν πέθαινε πρόωρα και ζούσε ακόμη;”

Το ερώτημα είναι μάλλον ρητορικό και δεν επιδέχεται απάντηση, αλλά ας κάνουμε μια εξαίρεση για κάποιον.

Σήμερα συμπληρώνονται 31 χρόνια από τη μέρα που άφησε τον κόσμο μας ο Μάνος Λοΐζος.

Ήταν μόλις 45 ετών.

Πόσο διαφορετικός θα ‘ταν ο τόπος μας αν δεν μας άφηνε τόσο πρόωρα;

Μπορεί ολότελα διαφορετικός, μπορεί και καθόλου.

Γιατί, θα μου πεις, και τί άλλαξε που ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Μάνος Χατζηδάκις, ο Διονύσης Σαββόπουλος, ο Γιάννης Μαρκόπουλος έζησαν άλλοι πολύ άλλοι λιγότερο και βίωσαν την συνεχή κατρακύλα μας;

Μπόρεσαν να σταθούν ως ανάχωμα στον διαρκή ξεπεσμό;

Μέρες Αδέσποτες

Είχα κάμποσο καιρό να κατέβω προς το κέντρο της πόλης. Πήρα τους δρόμους έτσι, χωρίς να θέλω να πάω απαραίτητα κάπου συγκεκριμένα. Πέρασα από τα στέκια τα παλιά, τελευταία φορά που βρέθηκα εκεί ήταν τότε που ήμουν αρκετά πιο νέος. Για έναν περίεργο λόγο, θυμόμουν με λεπτομέρεια ποιες διαδρομές έπρεπε να ακολουθήσω, δεν χάθηκα ούτε στιγμή, αν και διαπίστωσα ότι είναι πολλά εκείνα που έχουν αλλάξει μετά από τόσα χρόνια. Τελικά είναι φοβερό πράγμα η μνήμη. Ειδικά αν την έχεις λιγάκι ενισχυμένη όπως εγώ. Έτσι και τώρα. Θυμήθηκα ακόμα και τις πιο καλά κρυμμένες γωνιές των δρόμων, τα ασπρόμαυρα μάρμαρα στις πλατείες, τα περίεργα εκείνα σχήματα πάνω στο φθαρμένο ξύλο από τα παγκάκια στο πάρκο. Μέχρι και μερικές φυσιογνωμίες αναγνώρισα αμέσως με το που τις συνάντησα, καθώς περνούσα έξω από σπίτια, πάγκους και μαγαζιά. Δεν έχει σημασία που κανείς τους δεν κατάλαβε ποιος ήμουν, είναι όλοι τους δικαιολογημένοι, περάσαν τα χρόνια, οι άνθρωποι μεγάλωσαν, ασπρίσαν τα μαλλιά τους, άλλοι δεν έχουν καν πια μαλλιά, μεγάλωσα και εγώ, άλλαξα, άλλαξε ακόμα και αυτή η ίδια η γειτονιά, είναι λογικό λοιπόν που κανένας τους δεν μου έκανε έστω ένα νόημα, ένα σινιάλο, για να δείξει ότι με ξέρει. Τι και αν μερικές φορές κοντοστάθηκα επίτηδες έξω από την πόρτα τους, τι κι αν μπήκα μπροστά τους την ώρα που βγαίναν βόλτα με τα παιδιά τους, τι κι αν έκανα πως φωνάζω, πως τάχα κάτι μου είχε συμβεί. Όχι μόνο δεν τους ένοιαξε. Ήταν λες και τους ενοχλούσα, έτσι όπως με παραμέριζαν. Ουστ!  

Αύγουστος Ψεύτης

Εκμεταλλεύομαι συχνά το ότι έχω κοντά μου τη θάλασσα. Όχι τόσο για τα ξέφρενα τα καλοκαίρια αλλά κυρίως για τους χειμώνες. Τότε που όλοι έχουν φύγει και η βοή του κόσμου έχει καταλαγιάσει για τα καλά. Λατρεύω να πηγαίνω και να βαδίζω στην κρύα άμμο, καθώς απολαμβάνω το αποκλειστικό μου προνόμιο να συνομιλώ με τη φύση, έτσι όπως τη νιώθω εντός μου την ώρα που ο άνεμος παίρνει τα μαλλιά και τα ρούχα μου προς τα πίσω και με φυσάει και αντιστέκομαι, ενώ περπατάω με τα χέρια βαθιά μέσα στις τσέπες και μοιάζω με κατάρτι από μακριά που διασχίζει το πέλαγος. Κάθομαι και μετράω στα βότσαλα τα χρόνια που ‘φύγαν, τα καλοκαίρια ένα προς ένα που περάσαν, διαλέγω ποια ήταν τα καλύτερά μου και τα υπόλοιπα τα πετάω πάνω στο νερό της θάλασσας, ρίχνοντάς τα στριφογυριστά, για να σκάσουν τρεις και τέσσερις και πέντε φορές πριν βουλιάξουν στο βυθό, όπως όλες εκείνες οι αναμνήσεις που, όσο και αν το προσπάθησαν, βυθιστήκαν στο χθες.

Η ψευδαίσθηση της ελεύθερης βούλησης

Του Κωνσταντίνου Σαπαρδάνη

Από πού προέρχονται οι σκέψεις; Είμαστε στ’ αλήθεια οι συγγραφείς τους ή μόνο οι παραλήπτες προηχογραφημένων μηνυμάτων;

Με αυτά τα ερωτήματα καταπιάνεται ο Sam Harris στο αμετάφραστο στα ελληνικά «Free Will», ένα μικρό αλλά ‘ενοχλητικό’ βιβλίο, και τις σκέψεις του θα προσπαθήσω να μεταφέρω εδώ.

Η ελεύθερη βούληση είναι αυταπάτη. Σκέψεις και προθέσεις προκύπτουν από παρασκηνιακές αιτίες τις οποίες δεν γνωρίζουμε και δεν ελέγχουμε. Οι σκέψεις μας είτε είναι καθορισμένες από προϋπάρχουσες φυσικές αιτίες για τις οποίες δεν είμαστε υπεύθυνοι είτε αποτέλεσμα τυχαίων μεταβλητών τις οποίες δεν επιλέξαμε. Νευρώνες και εγκεφαλικά κύτταρα συνωμοτούν και κινούν τα νήματα της ύπαρξής μας κάθε στιγμή.

«ΤΕΙΧΟΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ» ΑΠΟ ΒΙΒΛΙΑ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΡΤ3

Έναν ιδιαίτερα πρωτότυπο τρόπο για να εκφράσουν την αντίθεση τους στον υπουργό Οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα, βρήκε η Ένωση Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης Θεσσαλονίκης.

Το βράδυ της Τετάρτης (26/06) μέλη της ΕΛΜΕΘ συγκεντρώθηκαν έξω από τις εγκαταστάσεις της ΕΡΤ3 και ύψωσαν “τείχος προστασίας” από βιβλία μπροστά στην είσοδο.

«Χούντα είναι, θα περάσει» (video)

Στην ΕΡΤ τραγούδησε χθες βράδυ ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου.

Ο γνωστός ροκ τραγουδιστής κατάφερε το σκοπό του, αφού ακόμη κι αν ευσταθούσαν οι φήμες για επέμβαση των ΜΑΤ, μαζεύτηκε… τόσος κόσμος που χρειαζόταν ένα σύνταγμα στρατού για να τους απωθήσει. Ο Παπακωνσταντίνου ξεσήκωσε τον κόσμο, τραγούδησε για ώρες και προέβη και σε πολιτικές δηλώσεις, αφού εμφανίστηκε λάβρος κατά της κυβέρνησης.

Οι χαμένες γενιές των φτωχών και αμόρφωτων παιδιών

Γιατί στην πρόκληση της παιδείας τόσες πολλές χώρες αποτυγχάνουν; Μερικές είναι απλώς υπερβολικά φτωχές για να παράσχουν αξιοπρεπή σχολεία. Αλλά και οι πλούσιες χώρες αποτυγχάνουν.

Οι ΗΠΑ, για παράδειγμα, αφήνουν με σκληρότητα τα φτωχότερα παιδιά τους να υποφέρουν. Οι φτωχοί ζουν σε φτωχογειτονιές με φτωχά σχολεία. Οι γονείς είναι συχνά άνεργοι, άρρωστοι, χωρισμένοι ή φυλακισμένοι. Τα παιδιά παγιδεύονται σε έναν επίμονο δια-γενεαλογικό κύκλο φτώχειας, παρά την γενικότερη ευημερία της κοινωνίας. Πολύ συχνά, τα παιδιά που μεγαλώνουν στη φτώχεια καταλήγουν φτωχοί ενήλικες.

George Orwell: «Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος, όχι ζωντανός»

Στις 21 Ιανουαρίου, πριν από 61 χρόνια, σε ηλικία 47 χρόνων, πέθανε ο μεγάλος συγγραφέας και δημοσιογράφος Eric Arthur Blair, γνωστός ως George Orwell. Τα δύο όψιμα και γνωστότερα έργα του, η πολιτική σάτιρα «Φάρμα των Ζώων» και το «1984», έχουν προκαλέσει πολλές και επίμονες συζητήσεις γύρω από τα πολιτικά πιστεύω του Βρετανού συγγραφέα, αδικώντας συχνά την ευρύτερη σημασία του έργου του.

Ο Eric Arthur Blair, γεννήθηκε το 1903, στην τότε αποικιακή κτήση της Βρετανίας, Βεγγάλη της Ινδίας, όπου δεν έμεινε πολύ καθώς η μητέρα του τον πήγε στην Αγγλία σε ηλικία ενός έτους. Από το 1917 έως το 1921, παίρνοντας υποτροφία, φοιτά το κολέγιο του Ήτον. Μετά το τέλος των σπουδών του, ο Eric υπηρέτησε ως μέλος της Αυτοκρατορικής Αστυνομίας Ινδιών στη Βιρμανία όπου εμπνεύστηκε το πρώτο του μυθιστόρημα «Burmese days» (1934) και δοκίμια όπως τα «A Hanging» και «Shooting an Elephant».

The Employment-«El empleo»

Tο «El empleo» (The Employment), το οποίο έχει κερδίσει 102 βραβεία σε διάφορα φεστιβάλ ανά τον κόσμο και έχει προβληθεί σε άλλα τόσα, είναι μια animation μικρού μήκους ταινία που μιλάει για τον άνθρωπο-αντικείμενο στον χώρο εργασίας και κατ” επέκταση στην κοινωνία.

Η σκηνοθεσία είναι του Santiago “Bou” Grasso, ο οποίος έπελεξε εναν πολύ απλό αλλά ιδιαίτερα εύγλωτο τρόπο για να δείξει ότι… χάνουμε την ανθρωπιά μας.

Πηγή : Αριστερό Blog

Γεννήθηκα στις 23 του Οκτώβρη του 1925…

Γεννήθηκα στις 23 του Οκτώβρη του 1925 στην Ξάνθη τη διατηρητέα κι όχι την άλλη τη φριχτή που χτίστηκε μεταγενέστερα από τους εσωτερικούς της ενδοχώρας μετανάστες. Η συνύπαρξη εκείνο τον καιρό ενός αντιτύπου της μπελ-επόκ, με αυθεντικούς τούρκικους μιναρέδες, έδιναν χρώμα και περιεχόμενο σε μια κοινωνία-πανσπερμία απ’ όλες τις γωνιές της Ελλαδικής γης, που συμπτωματικά βρέθηκε να ζει σε ακριτική περιοχή και να χορεύει τσάρλεστον στις δημόσιες πλατείες. Σαν άνοιξα τα μάτια μου είδα με απορία πολύ κόσμο να περιμένει την εμφάνισή μου (το ίδιο συνέχισα κι αργότερα να απορώ σαν με περίμεναν κάπου καθυστερημένα να φανώ).

Σαρλότ Ράμπλινγκ διαβάζει Καβάφη και υπερασπίζεται την Ελλάδα

“Έχουμε να διδαχτούμε πολλά ακόμα από την Ελλάδα” δήλωσε η ηθοποιός Σαρλότ Ράμπλινγκ, με αφορμή την παρουσίαση, στην αίθουσα Γκαβό, στο Παρίσι, των ποιημάτων του Κωνσταντίνου Καβάφη, στο αναλόγιο “Καβάφης-Γιουρσενάρ”, με τη Σαρλότ Ράμπλινγκ να διαβάζει τη γαλλική μετάφραση των ποιημάτων που έχει κάνει η Γιουρσενάρ, και ο ηθοποιός Πολύδωρος Βογιατζής το πρωτότυπο.
“Η Ευρώπη δεν είναι το ευρώ, είναι πάνω απ’ όλα οι αξίες, η κατανόηση του άλλου και η αποδοχή του διαφορετικού”, τονίζει η Σαρλότ Ράμπλινγκ και προσθέτει: “Έχω την εντύπωση ότι το ευρώ ʽαπήγαγεʼ την Ευρώπη και δυστυχώς όχι όπως ο Δίας, τότε που την ερωτεύτηκε. Ξεχάσαμε τους λόγους και το γιατί αποφασίσαμε να ενωθούμε. Πρέπει να επιστρέψουμε στα αυθεντικά μας κείμενα, για να μην αφήσουμε να μας ‘καταπιεί’ η κρίση. Η βαθιά γνώση και η σοφία αυτών των κειμένων μάς είναι απαραίτητη”.

Ο Φοίβος ψήφιζε ΠΑΣΟΚ;

 του Σπύρου Λέκκα

Αφήνοντας κατά μέρους τη θύελλα των νέων μέτρων και το τσουνάμι των καταστροφικών εξελίξεων που θα ζήσουμε οσονούπω, θα ήθελα να θίξω ένα θέμα που στριφογυρίζει στο κεφάλι μου εδώ και κάποιο καιρό. Για την ακρίβεια, το έναυσμα γι’ αυτόν μου τον προβληματισμό μου το έδωσε μία εικόνα που έκανε τον γύρω του internet τον τελευταίο καιρό…και εξηγούμαι: