Η περιπέτεια της δραχμής και η Γερμανία.

Του Πάνου Παναγιώτου

πηγή : tvxs

 

Από το 1981 μέχρι και το 2001 η τιμή της δραχμής έναντι του δολαρίου μειώθηκε περισσότερο από 80% αποδεικνύοντας πέρα από κάθε αμφιβολία τη σύνδεση της οικονομικής επιβίωσης της Ελλάδας με τη δυνατότητα άσκησης μίας νομισματικής πολιτικής προσαρμοσμένης στις ιδιαίτερες ανάγκες της και το κυριότερο με την ανάγκη για ένα, διαχρονικά, φθηνό και σταθερά υπό υποτίμηση νόμισμα το οποίο θα επέτρεπε την εξομάλυνση των δημοσιονομικών, εμπορικών και γενικότερα οικονομικών ανισορροπιών που αντιμετώπιζε η χώρα και θα βοηθούσε στον έλεγχο της πορείας του χρέους.

Η όποια απόφαση, επομένως, για εγκατάλειψη της ελεύθερης διακύμανσης της δραχμής έναντι των υπολοίπων νομισμάτων και της σύνδεσης της σε σταθερή ισοτιμία με ένα σκληρό νόμισμα όπου στον πυρήνα του θα βρισκόταν το πολύ ισχυρό γερμανικό μάρκο, αποτελούσε ένα ζήτημα ύψιστης εθνικής σημασίας, άρρηκτα δεμένο με την ίδια την οικονομική επιβίωση της χώρας.

Το ρέμνιμπι(γιουάν) θα πάρει τη θέση του ευρώ;

Της Jane Cooper

 

Αν ρωτηθεί ένα οποιοδήποτε τραπεζικό στέλεχος για το πώς βλέπει την παγκόσμια οικονομία, η απάντηση που θα δώσει είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα σχετίζει με κάποιον τρόπο και την ευρωζώνη. Ενώ ένα χρόνο πριν υπήρχε η αίσθηση ότι η παγκόσμια οικονομία ανακάμπτει από την οικονομική κρίση του 2008, τα πρόσφατα γεγονότα στην Ευρώπη εξέπεμψαν αβεβαιότητασχετικά με την προοπτική της παγκόσμιας ανάπτυξης.

Οι πελάτες των τραπεζών, όπου και να βρίσκονται ανά την υφήλιο, δεν είναι ανεπηρέαστοι από τα γεγονότα στην Ευρώπη, και αρκετοί κατέφυγαν σε στάση αναμονής προτιμώντας να μην λάβουν στρατηγικές ή επενδυτικές αποφάσεις σε ένα τόσο αβέβαιο περιβάλλον. Σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς ωστόσο, υπάρχουν για τις τράπεζες οι ευκαιρίες να σφυρηλατήσουν την πελατειακή τους βάση. Πως; Παρέχοντας βοήθεια στους πελάτες τους ώστε να ξεπεράσουν τις επιπλοκές που θα έχουν στις δραστηριότητές τους οι εξελίξεις στην ευρύτερη οικονομία.

Όσοι πιστοί προσέλθετε… στο “κλαμπ του ευρώ”

του Stephen King*

Financial Times (από τους euro2day)

 

Οι νομισματικές ενώσεις επιτυγχάνουν κυρίως όταν είναι ταυτόχρονα και δημοσιονομικές και, τολμώ να πω, πολιτικές ενώσεις. Σκεφτείτε, για παράδειγμα, το Ηνωμένο Βασίλειο (παρότι οι Σκοτσέζοι εθνικιστές θα προτιμούσαν μια διαφορετική συμφωνία) ή τις ΗΠΑ. Η ευρωζώνη δεν απολαμβάνει ακόμη αυτά τα πλεονεκτήματα.

Με την εμπειρία των ανενεργών πλέον νομισματικών ενώσεων της Λατινικής Αμερικής και της Σκανδιναβικής Χερσονήσου -και από αυτήν την άποψη της ένωσης του ρουβλίου μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης-, η έλλειψη αυτή απειλεί να γίνει το μοιραίο σφάλμα. Το ζήτημα δεν αφορά πλέον μόνο την περιφέρεια. Με τη Γαλλία και την Ολλανδία να παραμένουν υπό πίεση, ορισμένοι επενδυτές αρχίζουν να αναρωτιούνται μήπως η ευρωζώνη είναι σάπια μέχρι την καρδιά.

Το κρίσιμο ερώτημα είναι το εξής: είναι δυνατόν να κατασκευαστεί κάποιου είδους νομιμοποιημένη δημοσιονομική και πολιτική ένωση για την ευρωζώνη και παράλληλα, παραδόξως, να μπορούν τα κράτη-μέλη να απολαμβάνουν έναν βαθμό εθνικής ανεξαρτησίας;