Κανένας δεν ξεχνά, τίποτα δεν ξεχνιέται – 9 χρόνια από τη δολοφονία του Δημήτρη Χριστούλα

Το χέρι του συνταξιούχου Δημήτρη Χριστούλα όπλισε η δική μας ανέχεια. Οι επιλογές μας έκτοτε οπλίσαν και συνεχίζουν να οπλίζουν χιλιάδες συμπολίτες μας.

Να ξεσηκωθούμε όλοι απέναντι στον φόβο του αύριο και στην κατάντια του σήμερα.

 

Austerityland / Στη χώρα της λιτότητας

Του Leigh Phillips *

Μετάφραση για την ΕΛ.Λ.Α.Σ : N.K.

Aναδημοσίευουμε ένα εξόχως προφητικό κείμενο 5 ετών με αφορμή τη νέα συνταγματική “δημοκρατική” εκτροπή της Ιταλίας . Εδώ βρίσκονται οι αλήθειες που δεν βολεύουν κανέναν και αφορούν την “δημοκρατικά θεσπισμένη” Ευρωχούντα που όποτε δε βολεύεται από τη βούληση των λαών δεν έχει κανένα πρόβλημα να καταλύει τα πάντα.

JP Morgan προς την περιφέρεια της ευρωζώνης: «Ξεφορτωθείτε τα ριζοσπαστικά, αντι-φασιστικά συντάγματα σας”

Μερικές φορές θαυμάζω πόσο αντισηπτική και μειλίχια ακόμη, μπορεί να είναι η γλώσσα των πιο άθλιων και αχρείων έγγραφων.

Την περασμένη εβδομάδα, η ευρωπαϊκή οικονομική ερευνητική ομάδα μαζί με την JP Morgan, το παγκόσμιο οικονομικό γίγαντα, έθεσε ένα 16σέλιδο έγγραφο σχετικά με την κατάσταση των ρυθμίσεων της ζώνης του ευρώ. Αυτό συνεπαγόταν μια σύνοψη από ό, τι δουλειά έχει γίνει μέχρι τώρα και τι δουλειά υπάρχει ακόμη για να γίνει στα θέματα της εθνικής κυριαρχίας, των νοικοκυριών και την απομόχλευση του τραπεζικού τομέα,  διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις (μείωση του κόστους εργασίας, καθιστώντας ευκολότερες τις απολύσεις εργαζομένων,  ιδιωτικοποιήσεις, “απορρύθμιση”, απελευθέρωση «προστατευόμενων» βιομηχανιών, κλπ.) και εθνικές πολιτικές μεταρρυθμίσεων.

Ας αφανιστούν και οι αγρότες ως “αναγκαιότητα” των πολιτικών της ΕΕ. Γιατί τελικά “μένουμε Ευρώπη” και με Σύριζα. (updated)

Επειδή παρατηρώ συσκότιση και στρεψοδικία στο θέμα της φορολόγησης των αγροτών από διάφορα κυβερνητικά παπαγαλάκια για να αποφύγουνε τα ουσιώδη, το οποίο είναι το εξής ένα αν μπορούν να επιβιώσουν οι αγρότες με το νέο σύστημα, κάθησα και προσπάθησα να το μαθητικοποιήσω το θέμα όσο πιο απλά μπορούσα.

Ας δούμε λοιπόν τι λένε οι αριθμοί που είναι δεδομένοι σύμφωνα με το νέο σύστημα φορολόγησης λογιστικού εισοδήματος με βάση την υποχρεωτική τήρηση βιβλίων, με το οποίο όλοι οι αγρότες αντιμετωπίζονται ως ατομικοί επιχειρηματίες. Εφόσον τα φορολογικά και ασφαλιστικά rates είναι αυτά που προβλέπονται από την νομοθεσία προς ψήφιση-νομίζω χωρίς αμφισβήτηση-, τότε αν Χ τα μικτά λογιστικά κέρδη οποιουδήπουτε αγρότη (πριν τις ασφαλιστικές εισφορές, που εκπίπτουν μόνο αν πληρωθούν εμπρόθεσμα αφού έχουν πληρωθεί όλα τα άλλα κόστη) τότε ο φόρος και οι εισφορές συνολικά είναι:

Το αληθινό διακύβευμα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ

Το αληθινό διακύβευμα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ

Noμίζω το διακύβευμα της κυβέρνησης Σύριζα ως “πρώτη φορά αριστερά” που ξεπερνά τις ζωές μας και εμάς ως άτομα είναι ότι η θεωρία κ η πρακτική του TINA (Τhere Is No Alternative) -ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΗ ΕΝΑΛΛΑΚΤΚΗ (πλην νεοφιλελευθερισμού)- πρέπει να καμφθεί, να αποδεχθεί ως αυτό που είναι δηλ ψευδοαδιέξοδο και να χτυπηθεί….Αυτό για να το πούμε ωμά γίνεται μόνο με εφαρμογή μιας πραγματικά διαφορετικής πολιτικής από Σύριζα ή σε περίπτωση που ως μόνη επιλογή τεθεί η πλήρης ένταξη και προσαρμογή του Σύριζα στο υπάρχον πολιτικό εσωτερικό και ευρωπαϊκό σύστημα, με την ηρωική πτώση/έξοδος του Σύριζα (αλα Αλιέντε που στη θέση των τανκς θα ειναι οι τράπεζες και τα ΜΜΕ) με τρόπο που θα πάρει μαζί του στη “πτώση” ένα τεράστιο, για τα δεδομένα του προ 2012, πολιτικό κεφάλαιο και με ξεκάθαρο επικοινωνιακό μύνημα ανα τον κόσμο ότι δεν μας επετράπη μια αληθινά άλλη πολιτική από την νεφιλ (κρυπτο)φασιστική ΕΕ των “θεσμώνε και των τραπεζώνε”.  Και μιλάω για τους ανώτατους υπερκρατικούς θεσμούς της ΕΕ, που είναι απλώς διαχειριστές και στην ουσία πολιτικό προσωπικό και υπερασπιστές των συμφερόντων των ισχυρών ελιτ των τραπεζών και του μεγάλου ιδιωτικού κεφαλαίου.

Ετσι διατηρείτε το πρόταγμα ζωντανό και μπορεί να έρθει άλλος να το πραγματοποιήσει σε άλλη χώρα της ΕΕ και τελικά η επάνοδος των ηττημένων ως νικητές εδώ αργότερα.Εφόσον δεν μπορούν να απαλλαγούν αληθινά πια από τη δημοκρατία με χούντες αλλά μόνο να την υπονομεύουν το πρόταγμα θα παραμένει ανοιχτό. Αυτό θέλει θυσίες προσωπικές

Ο εγγυητής του κραχ

Δεν είναι περίεργη η παρομοίωση του κ. Juncker με έναν πιλότο, ο οποίος θα οδηγούσε το ευρωπαϊκό αεροπλάνο στη συντριβή, εάν αναλάμβανε να το κυβερνήσει – αφού ο ίδιος έχει αποδεχθεί ότι είναι ψεύτης, ενώ κατηγορείται για αλκοολισμό.

Ο αξιότιμος κ. Juncker, ο οποίος θεωρεί ότι πρέπει να εκλεγεί πρόεδρος της Κομισιόν επειδή ψηφίσθηκε από τους ευρωπαίους πολίτες, ως ο «ηγέτης» του πλειοψηφικού συντηρητικού κόμματος, τάχθηκε πρόσφατα υπέρ της συνέχισης της πολιτικής λιτότητας – προφανώς για να εξασφαλίσει την υποστήριξη της γερμανίδας καγκελαρίου, την οποία μάλλον ανάγκασε η λέσχη του διαβόλου να μην τον αποκλείσει.

Υπενθυμίζοντας εδώ ότι, ήταν ο βασικός υπαίτιος τόσο της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους, όσο και της χρεοκοπίας της πατρίδας μας, η οποία τέθηκε σε λειτουργία με το περίφημο «The game is over» που είπε στον τότε υπουργό οικονομικών μας, θεωρούμε σκόπιμο να αναφέρουμε πως για πολλούς είναι ο ιδανικός πιλότος – για την ανώμαλη προσγείωση, πρόσκρουση και συντριβή του ευρωπαϊκού αεροπλάνου, κατά τη διάρκεια του τελευταίου μιλίου της πτήσης του.

Ευρώπη: η επιστροφή των φαντασμάτων

Ανρί Ματίς, “Κολυμβητής σε ενυδρείο”, 1847

του Αποστόλη Φωτιάδη

Tα φαντάσματα του εθνικισμού επιστρέφουν στην Ευρώπη. Και αυτό, σε μεγάλο βαθμό, αντανακλά μια διπλή αποτυχία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των ηγετών της: η οικονομική και η μεταναστευτική κρίση, που έπληξαν την Ευρώπη την τελευταία δεκαετία, απέδειξαν τις αδυναμίες του προγράμματος ενοποίησης. Και στις δυο περιπτώσεις, η υποταγή της ευρωπαϊκής ηγεσίας σε κορπορατιστικά συμφέροντα την οδήγησε σε λανθασμένες στρατηγικές για την αντιμετώπιση τους, μετατρέποντας ουσιαστικά το θεσμικό πλαίσιο της Ένωσης σε πεδίο σύγκρουσης εθνικών πολιτικών.

Οι φτωχότεροι των φτωχότερων

Oι φτωχότεροι στην Ελλάδα φτώχυναν περισσότερο εξαιτίας των μέτρων δημοσιονομικής προσαρμογής. Επιπλέον, δέχτηκαν μεγαλύτερο πλήγμα σε σχέση με τους φτωχότερους των άλλων χωρών της Ευρωζώνης, που έλαβαν αντίστοιχα μέτρα

Απώλεια εισοδήματος κατά 15% γνώρισε το φτωχότερο κομμάτι των Ελλήνων, ενώ οι απώλειες ήταν μεγαλύτερες σε σχέση με εκείνες που υπέστησαν αντίστοιχες κοινωνικές ομάδες άλλων ευρωπαϊκών χωρών που εφάρμοσαν μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής. Αυτό τονίζεται σε έκθεση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) με θέμα τη δημοσιονομική πολιτική και την εισοδηματική ανισότητα.

O ευρωσκεπτικισμός δεν είναι σκεπτικισμός

Ανρί Ματίς, «Η αρπαγή της Ευρώπης», 1929

Του Δημήτρη Χριστόπουλου

Στα τελευταία χρόνια, χρόνια της κρίσης, ο ευρωσκεπτικισμός έπαψε να είναι μονοπώλιο δυνάμεων του Βορρά και του Ηνωμένου Βασιλείου, όπου ανέκαθεν βρισκόταν το άντρο του. Διαχέεται πλέον, με άλλη μορφή και περιεχόμενο, με άλλον αέρα, στον ευρωπαϊκό Νότο. Η ιδεολογία αμφιβολίας ή αντίθεσης προς στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι πλέον σήμα-κατατεθέν της πολιτικής αισθητικής των εύτακτων Δανών που αγχώνονται με τους ξένους τους. Ούτε των λονδρέζικων παμπ, που βλέπουν την Ευρώπη να ξεκινά από τις γαλλικές ακτές ή των βιεννέζικων σαλονιών που αναπολούν ημέρες δόξας της Mitteleuropa.

Η ευρωπαϊκή κρίση χρέους οπτικοποιείται

The European Debt Crisis Visualized

via: torento, L’Enfant de la Haute Mer

Στο «εδώλιο» (..)

21 Ιανουαρίου 2014
Εκ μέρους όλως των υπογραφόντων:
Ένωση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, Βέλγιο
(La Ligue de Droits de l’Homme, Belgique)
22, rue de Boulet
1000 Βρυξέλλες

Προς: Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου κ. Martin Schulz
Κοινοποίηση: Επιτροπή Αναφορών, Επιτροπή Οικονομικών και Νομισματικών Υποθέσεων, Othmar Karas και Liem Hoang Ngoc ως επικεφαλής της κοινοβουλευτικής αξιολόγησης της Τρόικας

Kύριε Πρόεδρε,

Από την 1η Ιανουαρίου 2014 και για τους επόμενους 6 μήνες, η ελληνική κυβέρνηση θα ασκεί την εκ περιτροπής προεδρία του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Θα αποτελεί, ως εκ τούτου, τη βιτρίνα ενός από τα θεσμικά όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Μετά την εφηβεία το σοκ της κρίσης

Ο Δημήτρης με είχε προειδοποιήσει: Η Ζωή της Αντέλ είναι πολιτική ταινία. Είχε δίκιο, ως συνήθως. Αλλωστε και η έξοχη προηγούμενη ταινία του Αμπντελατίφ Κεσίς ήταν μια διεισδυτική πολιτική-κοινωνική ματιά, το «Κουσκούς με φρέσκο ψάρι».

Πίσω από τον πρωτεϊκό έρωτα της έφηβης Αντέλ για την ζωγράφο Εμα περιγράφεται το σαλπάρισμά προς τη ζωή· και μέσα από την παθιασμένη σχέση της περιγράφεται η ασύμπτωτη πορεία της προς τον ταξικά άλλο, τον πολιτιστικά, αξιακά, σχεδόν ανθρωπολογικά διαφορετικό. Στον κόσμο της μεσοαστής Εμας ύψιστη αξία είναι η επιτυχία, η ανάδειξη στον δημόσιο χώρο ως μοναδικότητα, η αυτοπραγμάτωση μέσω της τέχνης, μια ντερτεμινιστική πρόοδος· η ύπαρξη έχει νόημα μόνο αν φωλιάζει στο Υψηλό, στο διακεκριμένο, στις sublime κορυφές του αστικού ευρωπαϊκού Κανόνα. Ο επιτυχημένος πρέπει να ζωγραφίζει, να γράφει, να δημοσιεύει, να ξεχωρίζει τα κρασιά, να γεύεται στρείδια, να συναναστρέφεται beautiful πρόσωπα, γκαλερίστες, θεωρητικούς τέχνης, αποδομιστές χίπστερ, να είναι κουλ.

«Η Ελλάδα να σταματήσει την αποπληρωμή του χρέους για 50 χρόνια»

Αλέν Λιπιέτς Οικονομολόγος,

πρώην ευρωβουλευτής των Πρασίνων

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ στον Τάσο Τσακίρογλου

«Πρέπει να αξιοποιήσουμε με σωφροσύνη τους πόρους του πλανήτη και να μειώσουμε την άγνοια στο πολιτιστικό πεδίο της ανθρωπότητας»

Μιλώντας με πάθος στο τηλέφωνο, απαντά στις ερωτήσεις μας με πραγματικό ενδιαφέρον, καθώς η Ελλάδα είναι μια περίπτωση που τον απασχολεί ιδιαίτερα και την έχει επισκεφθεί αρκετές φορές. Ο ίδιος έχει βιώσει την εμπειρία της Αργεντινής τη διετία 2001-02, αφού υπήρξε σύμβουλος πολλών κοινωνικών κινημάτων της χώρας. «Ηταν τρομακτικό. Βρισκόμουν στο Μπουένος Αϊρες τότε και δεν έχει καμία σχέση με τη σημερινή Αθήνα» μας λέει, τονίζοντας ότι πρέπει πάση θυσία να αποφευχθεί μια τέτοια προοπτική.

Νέος εφιάλτης από ΕΕ υπό τον τίτλο «δεσμευτικές συμφωνίες»

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Μνημόνια και Τρόικα για όλα τα κράτη μέλη της ευρωζώνης προετοιμάζει η Γερμανία

Να μην καταλάβαινε τι συζητούσαν οι άλλοι γύρω του, αποκλείεται. Το πιθανότερο είναι πως ο Αντώνης Σαμαράς κορόιδευε. Εξαπατούσε γι’ άλλη μια φορά τον ελληνικό λαό όταν την Παρασκευή στη συνέντευξη Τύπου που ακολούθησε την διήμερη σύνοδο κορυφής των ηγετών της ΕΕ δήλωνε πως η ΕΕ εν ολίγοις γυρίζει σελίδα κι από την λιτότητα στρέφεται πλέον στην ανάπτυξη.

Eυρωπαϊκή Ένωση: Η διαιρετική τομή δεν είναι ανάμεσα σε κράτη ή κυβερνήσεις, αλλά ανάμεσα σε τάξεις

Συνέντευξη του Φρανκ Ντέπε

Συνέντευξη: Λουδοβίκος Κωτσονόπουλος. Μετάφραση από τα γερμανικά: Κρινιώ Παππά

Ο Φρανκ Ντέπε μαζί με τον Ρούντι Ντούτσκε,  ήταν ένα από τα βασικά στελέχη του Κεντρικού Συμβουλίου της «Σοσιαλιστικής Γερμανικής Ένωσης Φοιτητών», που πρωτοστάτησε στα γεγονότα του 1968. Μαθητής του Βόλφγκαγκ Άμπεντροτ, σπούδασε πολιτική επιστήμη και κοινωνιολογία στα πανεπιστήμια της Φρανκφούρτης του Μάρμπουργκ, όπου και δίδαξε πολιτική επιστήμη από το 1972 μέχρι το 2006. Το συγγραφικό του έργο είναι πολυσχιδές, περιλαμβάνοντας βιβλία για το έργο πολιτικών στοχαστών, όπως ο Μακιαβέλι και ο Μπλανκί, καθώς και για θέματα όπως ο ιμπεριαλισμός, ο αυταρχικός καπιταλισμός και η Ευρωπαϊκή Ένωση. Στα ελληνικά έχει εκδοθεί Η νέα διεθνής τάξη. Ο κόσμος πέρα από τον ανταγωνισμό των συστημάτων (εκδ. Λιβάνη-Νέα Σύνορα, 1995). Παράλληλα με το συγγραφικό και ακαδημαϊκό του έργο, ο Ντέπε έχει αναπτύξει πλούσια πολιτική δράση. Μετέχει στη συντακτική επιτροπή δύο σημαντικών περιοδικών του αριστερού χώρου στη Γερμανία, Sozialismus και Ζ, στο Διοικητικό Συμβούλιο του Ιδρύματος Ρόζα Λούξεμπουργκ, ενώ είναι μέλος του Die Linke.

Η νέα γερμανική κυβέρνηση, η Ελλάδα και η Ευρώπη

Έμιλ Νόλντε, “Μάσκες”, 1911

Του Αρη Καλαντίδη

 Δυο μήνες πέρασαν μέχρι να συνεννοηθούν τα δυο μεγάλα γερμανικά κόμματα για το σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας. Η σημαντική νίκη των Χριστιανοδημοκρατών (CDU)-Χριστιανοκοινωνιστών (CSU) υπό την A.  Μέρκελ και το χαμηλό ποσοστό των Σοσιαλδημοκρατών (SPD) του Π. Στάινμπρουκ στις εκλογές του Σεπτεμβρίου όρισαν εκ των προτέρων τον συσχετισμό δυνάμεων. Έτσι οι περισσότεροι σχολιαστές προέβλεψαν από την αρχή πως το τελικό αποτέλεσμα θα ήταν στην πραγματικότητα μια αυτοδύναμη κυβέρνηση της κ. Μέρκελ με λίγες παραχωρήσεις στους σοσιαλδημοκράτες σε ζητήματα χωρίς μεγάλη διάσταση απόψεων, π.χ. για το ελάχιστο ημερομίσθιο. Τι αλλάζει όμως για την Ευρώπη και, συγκεκριμένα, την Ελλάδα με τη νέα κυβέρνηση;  Κατά τη γνώμη μου σχεδόν τίποτα.

Δείκτες παρόντος και μέλλοντος

Κατά την περιγραφή της ελληνικής κρίσης οι δείκτες που προκαλούν αλγεινή εντύπωση και ασφαλώς κατανοούνται ευκολότερα από το ευρύ κοινό είναι οι δείκτες ανεργίας και ύφεσης, αντιληπτοί και στην καθημερινή ζωή, και ακολούθως το κατά κεφαλήν εισόδημα, το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ, το έλλειμμα ως ποσοστό του ΑΕΠ, το ιδιωτικό χρέος ως ποσσοτό του ΑΕΠ κ.λπ. Ενας δείκτης που δεν πολυαναφέρεται αλλά που έχει μεγάλη σημασία για την αντοχή της οικονομίας είναι ο δείκτης Σχηματισμού Ακαθάριστου Πάγιου Κεφαλαίου (GFCF – Gross Fixed Capital Formation). Ο δείκτης αυτός, πολύ χονδρικά, περιγράφει τις επενδύσεις μιας εθνικής οικονομίας, εν προκειμένω της ελληνικής, σε πάγια κεφάλαια. Πάγια περιουσιακά στοιχεία, εγκαταστάσεις, τεχνολογικός εξοπλισμός, γραμμές παραγωγής, κεφαλαιουχικά αγαθά. Οχι το διαθέσιμο χρήμα σε τραπεζικούς λογαριασμούς, τα κέρδη από μεταβιβάσεις real estate.

Ν. Χουντής: Οι δανειστές δεν επιστρέφουν τα κέρδη των ελληνικών ομολόγων

Ενώ συνεχίζεται το «παζάρι» μεταξύ ελληνικής κυβέρνησης και τρόικας για τα «κενά του προγράμματος», ο ευρωβουλευτής Νίκος Χουντής, με ερωτήσεις του προς την Κομισιόν, το Συμβούλιο και τον Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, αναδεικνύει το θέμα της μη επιστροφής των κερδών από τα ελληνικά ομόλογα που κατέχουν οι δανειστές, το οποίο ο κ. Χουντής χαρακτηρίζει ως «κραυγαλέα υπαναχώρηση».

Έκλειψη της πολιτικής, οικονομία της δυστυχίας (Neue Sachlichkeit)

Η σύνθλιψη της πολιτικής, η υποβάθμισή της σε παρακολούθημα μιας ιδιοτελούς οικονομικής ορθοδοξίας, ποτίζει κάθε χαραμάδα της ελληνικής πραγματικότητας σήμερα. Πήρε χρόνια να φθαρεί εντελώς, να φτάσει στο ερείπιο που κατοικούμε τώρα, και η κατεδάφιση συνετελείτο πανευρωπαϊκά και διεθνώς, όχι μόνο στην βαλκανική απόφυση των μασκαράδων που υπεδύοντο τις ιδιοπροσωπείες.

πραξικόπημα κυβερνήσεων και τραπεζών

Του Luciano Gallino

Αντιμετώπιση της ύφεσης με αυθαίρετες αποφάσεις ; Αυτό είναι το παράδοξο της Ευρωπαϊκής Ένωσης από το 2010 και μετά : να αναγκάσει τα θύματα της κρίσης – τα εκατομμύρια των πολιτών – να πληρώσουν  τη ζημιά από την κρίση . Μία κολοσσιαία σειρά λαθών που διαπράχθηκαν από κυβερνήσεις στενοκέφαλες ; Όχι, βέβαια : ” Αδύνατο να πιστέψει κανείς ότι δεν γνώριζαν ότι η λιτότητα ήταν μια “αυτοκτονική συνταγή από οικονομική άποψη , αν όχι και από πολιτική”. Στην πραγματικότητα , κατηγορεί ο Luciano Gallino , οι Ευρωπαίοι ηγέτες  “γνώριζαν και γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι πολιτικές λιτότητας δημιουργούν μακροχρόνια ύφεση”. Το πρόβλημα βρίσκεται αλλού : “Η αποστολή που τους έχει ανατεθεί από την άρχουσα τάξη , της οποίας είναι ένα αντιπροσωπευτικό κομμάτι της , δεν είναι να αποκατασταθεί η οικονομία αλλά, μάλλον, να συνεχιστεί με όλα τα μέσα η αναδιανομή του εισοδήματος , του πλούτου και της πολιτικής εξουσίας από κάτω προς τα πάνω”.  Ένας μηχανισμός ανελέητος , “συνεχίζεται για πάνω από τριάντα χρόνια”, τον οποίο ο Gallino αποκαλεί :  πραξικόπημα των τραπεζών και των κυβερνήσεων .

Στον μεσαίωνα οι δουλοπάροικοι, δούλευαν λιγότερο από όσο εργαζόμαστε σήμερα

Εργασιακός μεσαίωνας; Πού τέτοια τύχη!

Μία από τις πλέον δημοφιλείς εκφράσεις των τελευταίων ετών είναι αυτή του “εργασιακού μεσαίωνα”.  Kι όμως, οι δουλοπάροικοι του μεσαίωνα, στην πραγματικότητα δούλευαν λιγότερο από τον μέσο εργαζόμενο της βιομηχανικής εποχής. Πόσο μαλλον της ψηφιακής!

Ακύρωση του χρέους η φορολόγηση του κεφαλαίου;

Των Thomas Coutrot, Patrick Saurin και Éric Toussaint *

Με αφορμή την έκδοση δύο σημαντικών βιβλίων: «Το Χρέος, 5.000 χρόνια ιστορίας» και «Το Κεφάλαιο στον εικοστό πρώτο αιώνα»  ο ιστότοπος Mediapart οργάνωσε  μια συνάντηση των συγγραφέων τους, δηλαδή τον David Graeber και τον Thomas Piketty. Οι σχετικές συζητήσεις  είναι αναρτημένες στον ιστοτόπο της αντίστοιχης ηλεκτρονικής εφημερίδας[1].

Πώς να βγούμε από το χρέος, αυτό το κεντρικό ζήτημα που τίθεται στην εισαγωγή μας για αυτό το διάλογο βρίσκεται στο επίκεντρο της σκέψης και της δράσης μας. Αυτός είναι ο λόγος που θέλουμε να δώσουμε μια εποικοδομητική συνέχεια στις ανταλλαγές απόψεων, προτείνοντας το παρακάτω κείμενο, αποτέλεσμα ενός συλλογικού προβληματισμού που αποσαφηνίζει, σχολιάζει, θέτει ερωτήματα και κριτικάρει τις γνώμες και τα επιχειρήματα που προώθησαν οι δύο συγγραφείς.

Η ευρωπαϊκή ελίτ στηρίζει το ευρώ

του Μέιντερτ Φενέμα*

Γράφοντας στην «ντε φόλκσραντ» στις 2 Οκτωβρίου, ο Φριτς Μπολκενστάιν (Frits Bolkestein) πρώην επίτροπος της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) και πρώην πρόεδρος του φιλελεύθερου ολλανδικού κόμματος VVD, εξομολογήθηκε την δυσθυμία του με το ευρώ: «η νομισματική ένωση απέτυχε. Το ευρώ τελικά λειτούργησε σαν υπνωτικό, που οδήγησε τις χώρες στην ονειροπόληση του dolcefarniente αντί να ανησυχούν για την ανταγωνιστικότητά τους. Το αποτέλεσμα είναι μια ένωση όπου η μεταφορά πόρων κινδυνεύει να γίνει ο κανόνας. Υποτίθεται πως η νομισματική ένωση θα δυνάμωνε τη φιλία μεταξύ των λαών της Ευρώπης. Αντ’ αυτού, στις υπερχρεωμένες χώρες η Γερμανίδα καγκελάριος ‘Ανγκελα Μέρκελ (AngelaMerkel) παρομοιάζεται με τον Χίτλερ (Hitler). Οι Ολλανδοί πιαστήκαμε στη φάκα και δεν ξέρουμε πια πώς να ξεφύγουμε».

Η δικτάτωρ σκοτώνει το τέρας της ανεργίας ακόμα και μέσα στην ευρωζώνη.

Το κατά πόσο προσμένω τη σωτηρία μας από μια κυβέρνηση σύριζα νομίζω φαίνεται και από τον τίτλο του άρθρου. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως η κυβέρνηση σύριζα δεν μπορεί να υιοθετήσει -αν θέλει- τις προτάσεις της χούντας techiechan. Δεν θα τους το κρατήσω μανιάτικο

Μία από τις βασικές προτάσεις του σύριζα που έχει μια κάποια πιθανότητα υλοποίησης, είναι η επαναφορά του κατώτατου μισθού στα επίπεδα του 2010. Αυτό, όπως σωστά λένε οι οικονομικάριοι της κομουνδούρου, δεν θα έχει κανένα δημοσιονομικό αντίκτυπο από τη στιγμή που αφορά τις επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα. Αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς ο δημοσιονομικός αντίκτυπος που θα έχει θα είναι θετικός στα πλαίσια που θα αυξηθεί η φορολογητέα ύλη, καθώς όλοι ξέρουμε πως είναι εύκολο να φορολογείς μισθωτούς, αλλά δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο και για τα κέρδη των επιχειρήσεων.

Ισπανία, ο μύθος της ανάπτυξης

«Ντροπή Αργείοι», θα έλεγαν οι πρόγονοί μας, διαπιστώνοντας την «πολιτική των υποκλίσεων» της Κομισιόν – όχι μόνο της ελληνικής κυβέρνησης που, όπως η προηγούμενη, συνεχίζει τη διεθνή επαιτεία.

Όπως φαίνεται, η προπαγάνδα επικεντρώνεται πλέον στη δημιουργία εντυπώσεων, σε σχέση με την πορεία των οικονομικών εκείνων των χωρών της Ευρωζώνης, στις οποίες έχει επιβληθεί η πολιτική λιτότητας – χωρίς να δίνεται ιδιαίτερη σημασία στην «ποιότητα» των επί μέρους δεικτών, οι οποίοι ουσιαστικά χαρακτηρίζουν τη μετάβαση προς το «νεοφιλελεύθερο ιδεώδες».

Γερμανική επίδειξη δύναμης μέσω της «τραπεζικής ένωσης»

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

«Το συνηθισμένο επιχείρημα των οικονομολόγων της ελεύθερης αγοράς πως επιδιώκουν να θωρακίσουν τις αγορές από πολιτικά υποκινούμενες κυβερνητικές παρεμβάσεις είναι εσφαλμένο. Οι κυβερνήσεις εμπλέκονται πάντα και οι υπέρμαχοι της ελεύθερης αγοράς έχουν πολιτικά κίνητρα όπως όλοι. Αν ξεπεράσουμε τον μύθο ότι υπάρχει αντικειμενικά ορισμένη “ελεύθερη αγορά” θα έχουμε κάνει το πρώτο βήμα για να κατανοήσουμε τον καπιταλισμό». Η συγκεκριμένη αλήθεια («δεν υφίσταται ελεύθερη αγορά») είναι η πρώτη από τις «23 αλήθειες που δεν μας λένε για τον καπιταλισμό» όπως είναι ο τίτλος του βιβλίου του Χα-Τζουν Τσανγκ (εκδ. Καστανιώτη), που έχει γνωρίσει μεγάλη εμπορική επιτυχία σε όλο τον κόσμο και την Ελλάδα. Η ισχύς της συγκεκριμένης αλήθειας, ωστόσο, αν χρειαζόταν χρόνο για να αποδειχθεί την εποχή της λεγόμενης ευφορίας (που και τότε βέβαια δεκάδες χιλιάδες Έλληνες δεν είχαν λεφτά για διακοπές), στις μέρες μας, στα χρόνια της κρίσης δεν απαιτείται κι ιδιαίτερος κόπος. Μια σειρά από ωμές κυβερνητικές – πολιτικές αποφάσεις αποδεικνύουν καθημερινά ότι το κράτος κι οι κάθε λογής έξωθεν παρεμβάσεις δεν είναι πολέμιος, αλλά ο καλύτερος φίλος που είχε ανέκαθεν το «αόρατο χέρι της αγοράς». Μάρτυρας είναι ο νομοθετικός οργασμός που χαρακτηρίζει τη ζωή της Βουλής την τελευταία τριετία με νόμους που ξεκινούν από την λεγόμενη απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων και φτάνουν στην κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων, διευκολύνοντας την δράση της αγοράς.