Λούης Τίκας: Ο Έλληνας που μνημονεύεται καθε Πρωτομαγιά στις ΗΠΑ

Mε αφορμή την Εργατική Πρωτομαγιά, που φέτος λόγω των γνωστών εξελίξεων και παρεμβάσεων με την αφαίρεση δικαιωμάτων που κατακτήθηκαν μέσα από αγώνες και αίμα, αποκτά ιδιαίτερη φόρτιση, θέλω με την παρούσα ανάρτηση να αποτίσω ένα φόρο τιμής σε έναν μεγάλο αγωνιστή και δικό μας άνθρωπο τον Έλληνα μετανάστη Λούη Τίκα που ηγήθηκε της μεγαλύτερης απεργίας στην ιστορία των ΗΠΑ και δολοφονήθηκε με άγριο τρόπο στο Κολοράντο.

Στη μεγάλη εκείνη Σφαγή του Λάντλοου (Ludlow Massacre) της 20ης Απριλίου 1914, που αποτελεί ακόμη και σήμερα: ημέρα μνήμης για τα αμερικάνικα συνδικάτα.

Εκατομμυριούχοι εναντίον εκατομμυρίων

Μετάφραση – Επιμέλεια: Παναγιώτης Ζαβουδάκης

Ο Υπουργός Προεδρίας[1] Francis Maude ήξερε ακριβώς τι έκανε όταν πρότεινε στους αυτοκινητιστές να γεμίσουν τα αυτοκίνητά τους και μπιτόνια με καύσιμα εν αναμονή της απεργίας των οδηγών πετρελαιοφόρων, υποστηρίζει ο γενικός γραμματέας του ΚΚΒ Robert Griffiths[2] στη Morning Star[3].

Η πρόθεσή του ήταν να προκαλέσει ένα παρατεταμένο πανικό στην αγορά της βενζίνης στα βενζινάδικα, ανακατεύοντας μέχρι το φόβο και τον ανταγωνισμό με στόχο τη μεγαλύτερη συνδικαλιστική οργάνωση της Βρετανίας, η οποία τυχαίνει επίσης να συνδέεται με το Εργατικό Κόμμα.
Αν το μήνυμά του ήταν ένα τέχνασμα για να εκτρέψει τη δημόσια οργή ​​από τον προϋπολογισμό, τότε πέτυχε. Ο Maude θα το έκανε έτσι κι αλλιώς. Αυτός και οι όμοιοί του είναι πάντα πρόθυμοι να εκμεταλλευτούν κάθε ευκαιρία για να επιτεθούν στο οργανωμένο εργατικό κίνημα. Είναι ταξικό το ζήτημα. Ο Maude είναι ένα ακόμη κολεγιόπαιδο, ένας από τους 23 πολυεκατομμυριούχους σε αυτό το 29μελές Υπουργικό Συμβούλιο των Φιλελεύθερων Τόρηδων.Το παρελθόν του στις μεγάλες επιχειρήσεις, περιλαμβάνει μια θητεία ως διευθύνοντα συμβούλου της κορυφαίας εμπορικής τράπεζας Morgan Stanley.

Ο 13ος και ο 14ος μισθός ΔΕΝ είναι δώρο

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Μια σταθερή αμοιβή για την τόνωση της αγοράς, με πολλαπλασιαστικά μάλιστα ωφέλη δεν μπορεί να θεωρείται «προσφορά» προς τους εργαζόμενους. Η διακοπή της όμως αποτελεί ληστεία.

Νέα Υόρκη, αρχές του 20ου αιώνα. Στα κεντρικά γραφεία κάποιας εταιρείας, οι υπάλληλοι συγκεντρώνονται σε μια μεγάλη αίθουσα περιμένοντας το παραδοσιακό δώρο της διεύθυνσης για τα Χριστούγεννα: ένα ρολόι, ένα χρυσό νόμισμα ή ακόμη και μια γαλοπούλα (ενίοτε ζωντανή). Μόνο που αυτή τη φορά ο διευθυντής κάνει την μεγάλη έκπληξη. Προσφέρει το δώρο σε χρήματα! Μέσα σε ελάχιστα χρόνια η νέα αυτή πρακτική κυριαρχεί στις περισσότερες αμερικανικές επιχειρήσεις. Ήδη, μάλιστα, από το 1902 εταιρείες όπως η J.P Morgan.Co προσέφεραν σε ορισμένα στελέχη τους τον μισθό ενός ολόκληρου έτους ως δώρο Χριστουγέννων. Οι ιστορικοί μπορεί να θυμούνται τον John Pierpont Morgan ως τον επιχειρηματία που πλούτισε πουλώντας ελαττωματικά τουφέκια στον αμερικανικό εμφύλιο αλλά oι παροικούντες την Wall Street τον τιμούν ακόμη σαν τον άνθρωπο που προσέφερε τα πρώτα λαμπρά Bonus στους υπαλλήλους του.

Φυσικά τα χρηματικά δώρα των Χριστουγέννων δεν περιορίζονταν μόνο στα μεγαλοστελέχη της Wall Street αλλά και σε απλούς εργαζόμενους. Μέχρι το 1911 οι περισσότερες εταιρείες προσέφεραν έως και 10% του μισθού ως δώρο Χριστουγέννων. Ύστερα μάλιστα από την χρηματιστηριακή κατάρρευση του 1929 και τη Μεγάλη Ύφεση της δεκαετίας του ’30 το κευνσιανό πνεύμα των ημερών επέβαλε στις επιχειρήσεις και στο κράτος να βοηθούν τους εργαζόμενους τις ημέρες των γιορτών ώστε και αυτοί με τη σειρά τους να τιμήσουν το εμπορικό πνεύμα των Χριστουγέννων και να θέσουν σε λειτουργία το μηχανισμό της αγοράς.

Ο απόηχος από τα κάλαντα του Κέινς θα έρθει και στην Ελλάδα – έστω και με καθυστέρηση μερικών δεκαετιών. Οι Έλληνες υπάλληλοι, βέβαια, είχαν συνηθίσει να παίρνουν κάποια χρηματική ενίσχυση τις ημέρες των εορτών ήδη από τα χρόνια του μεσοπολέμου. Ορισμένες επιχειρήσεις μάλιστα, όπως τα μεταλλεία Λαυρίου και η τσιμεντοβιομηχανία Eλευσίνας προσέφεραν ως δώρο στους εργαζόμενους μια μικρή κατοικία κοντά στο εργοστάσιο – γεγονός που σύμφωνα με αρκετούς ιστορικούς ευθύνεται σε σημαντικό βαθμό για την άναρχη δόμηση μεγάλων περιοχών της Αττικής. Ακόμη πάντως ο λεγόμενος 13ος μισθός στηριζόταν σε εθιμικό δίκαιο. Επισήμως ο ελληνικός 13ος  μισθός γεννιέται με νόμο το 1946 ως «έκτακτη οικονομική ενίσχυση για τις γιορτές». Στα χρόνια του εμφυλίου όμως ελάχιστες είναι οι επιχειρήσεις που θα τηρήσουν την υποχρέωσή τους. Μόνο μετά το 1949 το δώρο των Χριστουγέννων γίνεται κανόνας.

Φυσικά από τη στιγμή που ο 13ος και αργότερα και ο 14ος μισθός θεσμοθετήθηκαν, έπαψαν να αποτελούν κάποιο είδος «δώρου». Ήταν και αυτοί ένα τμήμα του μισθού το οποίο θα μπορούσε να αποτελέσει αντικείμενο διαπραγμάτευσης ανάμεσα στον εργαζόμενο και τον εργοδότη. Αφού όμως ο 13ος μισθός ήταν προκαθορισμένος γιατί να μην διανέμεται στους υπόλοιπους 12 μισθούς του έτους; Η απάντηση είναι ότι η κυβέρνηση διατηρούσε με αυτό τον τρόπο ένα ισχυρότατο όπλο για την τόνωση της αγοράς σε συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Ρίχνοντας στην αγορά το ζεστό χρήμα του «χριστουγεννιάτικου μισθού» προσέφερε πολλαπλασιαστικά οφέλη για τους εμπόρους (παράλληλα στρατιές διαφημιστών αναλάμβαναν να εξασφαλίσουν ότι ο τελευταίους μισθός της χρονιάς θα καταναλωθεί στην αγορά και δεν θα αποταμιευθεί).

Για τον ίδιο λόγο το δώρο δεν δινόταν πλέον στο τέλος του Δεκεμβρίου ή μετά τη γιορτή των Φώτων, όπως συνέβαινε τη δεκαετία του ’40, αλλά στις αρχές Δεκεμβρίου ώστε να υπάρχει επαρκής χρόνος για κατανάλωση.

Το χρηματικό δώρο Χριστουγέννων επικρατεί και στις ΗΠΑ ως σταθερό τμήμα των αποδοχών του εργαζομένου από τη δεκαετία του ’50. Παρά τις αντιδράσεις αρκετών εταιρειών, που θεωρούν ότι ο 13ος μισθός δεν πρέπει να είναι σταθερός αλλά να συνδέεται με την αποδοτικότητα των υπαλλήλων, η εκρηκτική ανάπτυξη της εποχής επιτρέπει την ελάχιστη αυτή γενναιοδωρία. Παρόλα αυτά με το πέρασμα του χρόνου οι αμερικανικές αλλά και αρκετές ευρωπαϊκές εταιρείες θα καταφέρουν να αποσύρουν τον 13 μισθό. Σήμερα στις ΗΠΑ σχεδόν το 60% των επιχειρήσεων δεν προσφέρει κανενός είδους δώρου στους εργαζόμενους ενώ και όσες το κάνουν το συνδέουν όλο και συχνότερα με τη συνολική απόδοση μέσα στη χρονιά. Αντίθετα ο 13ος μισθός διατηρείται μόνο σε χώρες όπως η Ελλάδα, όπου έχει χάσει δηλαδή την σημασία του «δώρου» και αποτελεί τμήμα του μισθού.

Από τις γαλοπούλες στα dream phones

Οι αγγλοσάξωνες χρησιμοποιούν τη λέξη dogfood (σκυλοτροφή) όταν αναφέρονται στις εταιρείες που προσφέρουν τα δικά τους προϊόντα στους υπαλλήλους τους. Οι υπάλληλοι της Goοgle λόγου χάρη, αντί για τα γενναιόδωρα χριστουγεννιάτικα μπόνους έλαβαν για το 2008 από ένα κινητό τηλέφωνο αξίας 180 δολαρίων. Ήταν βέβαια το πολυαναμενώμενο τότε T-mobile G1. Στα μάτια όμως αρκετών εργαζομένων, που είχαν συνηθίσει σε τριψήφια χρηματικά δώρα θύμιζε πραγματικά … σκυλοτροφή. Αργότερα υποπτεύθηκαν ότι ένας από τους βασικούς λόγους που η εταιρεία τους προσέφερε το συγκεκριμένο δώρο ήταν για να κάνουν την πρώτη δοκιμή για τυχόν bugs – τι καλύτερο και οικονομικότερο από το να αντικαταστήσεις ένα ολόκληρο τμήμα έρευνας και ανάπτυξης με ορδές από νερντς που θα περάσουν τα Χριστούγεννά τους δοκιμάζοντας το νέο προϊόν.

Οι υπάλληλοι, πάντως της Google θεωρήθηκαν προνομιούχοι σε σχέση με εργαζόμενους σε άλλες αμερικανικές εταιρείες που για το 2008 έλαβαν ως δώρο Χριστουγέννων από ένα εισιτήριο για τον κινηματογράφο (ενιότε για συγκεκριμένη προβολή σε συγκεκριμένη αίθουσα). Το «No christmas bonus Nation» όπως αποκάλεσαν ορισμένα περιοδικά τις ΗΠΑ (σε συνέχεια του No vacation Nation) φαίνεται να επιστρέφει σταδιακά στην εποχή του 19ου αιώνα – με τη διαφορά ότι η αξία των δώρων δεν ξεπερνά πλέον ούτε αυτή μιας γαλοπούλας.

Πηγή : infowar

Περιφερόμενοι σκλάβοι

Tου Σπύρου Γεράρδη

Τη δυνατότητα μετακίνησης εργαζόμενου σε άλλη χώρα- μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης από αυτήν που εργάζεται, προβλέπει σχέδιο κοινοτικής οδηγίας, στο οποίο συμφώνησε η σύνοδος του Συμβουλίου Απασχόλησης στις Βρυξέλλες.

Η.. διαβολική λεπτομέρεια είναι ότι για τους εργαζόμενους αυτούς ισχύουν οι ελάχιστες αποδοχές και τα εργασιακά δικαιώματα της χώρας στην οποία μεταβαίνουν ενώ προβλέπονται υπό προϋποθέσεις εξαιρέσεις από τα ελάχιστα όρια για κάποιες τεχνικές ειδικότητες .

Κρατάει χρόνια η μόδα… της τσάμπα εργασίας

Του Γιάννη Μπελεγρίνη

«Σάλος με αγγελία: Ξενοδόχος ζητά καμαριέρα, χωρίς να δίνει μισθό». Τίτλους σαν αυτόν, διάβασα για την περίπτωση εργοδότη που έψαχνε για δωρεάν υπάλληλο. Μέχρι και η ΓΣΕΕ «εξεπλάγην» και έβγαλε μάλιστα αιχμηρή ανακοίνωση. Όσοι τυχαίνει να εργαζόμαστε στον χώρο των ΜΜΕ, γνωρίζουμε πολύ καλά, ότι κρατάει χρόνια αυτή η μόδα. Το ίδιο συμβαίνει, δυστυχώς, και σε αρκετά άλλα επαγγέλματα στην Ελλάδα.

Η συγκεκριμένη αγγελία, η οποία προκάλεσε εντύπωση και αναμεταδόθηκε από πολλά Μέσα Ενημέρωσης, αφορούσε ξενοδόχο στην Αίγινα, ο οποίος έψαχνε καμαριέρα, για εθελοντική εργασία, προσφέροντας ως αντάλλαγμα… στέγη και φαγητό. Η αγγελία ήταν δημοσιευμένη στην ιστοσελίδα της Χρυσής Ευκαιρίας. Θυμίζει λίγο το ανέκδοτο που λέει «ε καλά, έχεις την ευχαρίστηση να δουλεύεις. Θες και χρήματα;».

Ο νέος κατάλογος IKEA στην πόρτα σας και ο φθινοπωρινός βιασμός του διανομέα

Λάβαμε και δημοσιεύουμε την ακόλουθη καταγγελία για τις συνθήκες άγριας εκμετάλλευσης που επικρατούν κατά τη διανομή του διαφημιστικού καταλόγου της ΙΚΕΑ:

Κάθε Σεπτέμβριο η IKEA κυκλοφορεί τον νέο της κατάλογο. “Φρέσκιες, μοντέρνες, πολύχρωμες, εντυπωσιακές” ιδέες, τυπωμένες σε ένα πολυτελή ιλουστρασιόν κατάλογο, που θα τον βρούμε κρεμασμένο στην πόρτα μας μέσα σε κλειστή διαφανή σακούλα. Θα μας τον φέρουν, χαμογελαστοί νέοι, ντυμένοι με τα χρώματα της IKEA και με ταμπελάκι στο στήθος που έχει το όνομα τους και την φωτογραφία τους.

Τι κρύβει όλη αυτή η εικόνα; Πόση ευτυχία και πόση ανταμοιβή περιμένει τους διανομείς της IKEA;

Η Εργασία έγινε Δουλειά!

Του Διονύση Χαριτόπουλου

Μοντέρνες δουλειές η αλλοτρίωση της εργασίας:  Ο πραγματικός πλούτος της χώρας παράγεται στο χωράφι και στο εργοστάσιο, γι  αυτό οι αγρότες και οι εργάτες δε διανοήθηκαν ποτέ να επικαλεστούν κάποια  νεφελώδη ιδεολογήματα για τη δουλειά τους. Η προσφορά τους είναι αυταπόδεικτη.

Αντιθέτως οι απασχολούμενοι στον τριτογενή τομέα των υπηρεσιών, δεν αρκούνται  στην υψηλότερη αμοιβή που εισπράττουν, αλλά αγωνιούν να δώσουν και ανώτερο  νόημα σε αυτό που κάνουν.

Το επάγγελμα έγινε ιδεολογία. Ο καλώς εννοούμενος επικερδής χαρακτήρας αποσιωπάται συστηματικά και προβάλλεται κατά κόρον σαν ζωτική ωφέλεια για το κοινωνικό σύνολο.

Στην αποθήκη του Amazon: Εργασιακές συνθήκες

Tου Spencer Soper, The Morning Call (Μετάφραση: Πέτρος Κονδύλης)

Ο Elmer Goris δούλεψε για ένα χρόνο στην αποθήκη του Amazon στο Lehigh Valley, όπου πακετάρονται και από όπου αποστέλλονται στους πελάτες της μεγαλύτερης διαδικτυακής πύλης λιανικής πώλησης, βιβλία, CD καθώς και πολλά άλλα προϊόντα.

Ο 34-χρονος κάτοικος του Allentown, ο οποίος έχει εργαστεί σε αποθήκες, για περισσότερο από δέκα χρόνια, δήλωσε ότι παραιτήθηκε τον Ιούλιο επειδή ήταν εξουθενωμένος από την ζέστη μέσα στην αποθήκη και την απαίτηση να κάνει υποχρεωτικές υπερωρίες. Οι συνθήκες εργασίας στην αποθήκη χειροτέρεψαν νωρίτερα φέτος, ειδικά κατά τη διάρκεια του καύσωνα του καλοκαιριού όταν η θερμοκρασία μέσα στην αποθήκη ξεπέρασε τους 38 βαθμούς κελσίου.

Αισθάνθηκε σκοτοδίνη και κράμπες στα πόδια, είπε, συμπτώματα που δεν είχε σε προηγούμενες δουλειές σε αποθήκη. Μια πολύ ζεστή μέρα είδε ένα συνάδελφο του να λιποθυμάει στον ψύκτη του νερού. Άλλες ημέρες με καύσωνα, είδε νοσοκόμους να βγάζουν ανθρώπους από την αποθήκη με αναπηρικές καρέκλες και φορεία.

«Ουδέποτε και σε οποιαδήποτε άλλη αποθήκη έχω εργαστεί, αισθάνθηκα ότι λιποθυμάω ή ότι μου συμπεριφέρονται σαν σκουπίδι,  παρά μόνο σε αυτή»,δήλωσε ο Goris. «Αυτό έχουν τη δυνατότητα  να το κάνουν, επειδή  υπάρχει έλλειψη  θέσεων εργασίας στην περιοχή».

Οι καταγγελίες του Goris δεν είναι οι μοναδικές.

Για το φαινόμενο των γαμοθέσεων εργασίας

Tου David Graeber

Μετάφραση: Αιμιλία Κουκούμα

Είχατε ποτέ την αίσθηση ότι η δουλειά σας θα μπορούσε να σας ευχαριστήσει; Ότι ο κόσμος θα συνέχιζε να γυρίζει αν δεν κάνατε αυτό το πράγμα που κάνετε από τις 9 έως τις 5; Ο David Graeber διερεύνησε το φαινόμενο των γαμοθέσεων εργασίας για το τελευταίο καλοκαιρινό μας τεύχος – όσοι εργάζονται θα πρέπει να το διαβάσουν προσεκτικά….

Κατά το έτος 1930, ο John Maynard Keynes προέβλεψε ότι, μέχρι το τέλος του αιώνα, η τεχνολογία θα έχει προχωρήσει αρκετά, ώστε χώρες όπως η Μεγάλη Βρετανία ή οι ΗΠΑ θα έχουν επιτύχει μια 15ωρη εβδομαδιαία εργασία. Υπάρχει κάθε λόγος να πιστεύουμε ότι είχε δίκιο. Με όρους τεχνολογίας, είμαστε αρκετά ικανοί γι’ αυτό. Κι όμως αυτό δεν συνέβη. Αντιθέτως, η τεχνολογία έχει δρομολογηθεί έτσι ώστε, αν μη τι άλλο, να βρίσκουμε τρόπους προκειμένου να εργαζόμαστε όλοι περισσότερο. Για να επιτευχθεί αυτό, θέσεις εργασίας έπρεπε να δημιουργηθούν έτσι ώστε να παράγουν αποτελέσματα άνευ αντικειμένου. Τεράστια πλήθη, στην Ευρώπη και κυρίως στη Βόρεια Αμερική, περνούν όλη την εργασιακή ζωή τους εκτελώντας καθήκοντα που κρυφά πιστεύουν ότι δεν χρειάζεται να εκτελούνται. Η ηθική και η πνευματική βλάβη που προέρχεται από αυτήν την κατάσταση είναι βαθιά. Είναι μια χαρακιά στη συλλογική μας ψυχή. Ωστόσο, σχεδόν κανείς δεν μιλάει γι’ αυτήν.

Ανασφάλιστοι και κακοπληρωμένοι

Υπερδιπλασιάστηκαν οι μετατροπές συμβάσεων εργασίας από πλήρους απασχόλησης σε εκ περι­τροπής εργασία μονομερώς από τον εργοδότη το πρώτο εξάμηνο του 2013… Ακόμη χειρότερα, σύμ­φωνα με το ΣΕΠΕ, από 25% το 2010 και 30% το 2011, η αδήλωτη εργασία έφθασε στο 38,2% το 2012 και 38,4% το πρώτο εξάμηνο του 2013.

Και να σκεφτεί κανείς ότι τα στοιχεία αυτά είναι απλώς εν­δεικτικά, αφού οι έλεγχοι γίνονται στοχευμένα σε χώρους για τους οποίους υπάρχουν πληροφορίες ή καταγγελίες. Η ΓΣΕΕ εκτιμά ότι 550.000 ανασφάλιστοι εργαζόμενοι έχουν ως αποτέλεσμα ετήσιες απώλειες εσόδων από φόρους της τάξης των 3 δισ. ευρώ, ενώ οι απώλειες για τα ασφαλιστικά ταμεία είναι περίπου 350 εκατ. ευρώ.

Η Γερμανική αποτελεσματικότητα στην πλάτη των εργαζόμενων του ΟΤΕ.

Toυ Κώστα Εφήμερου

Ο ΟΤΕ ήταν πάντα κερδοφόρος (εκτός φυσικά από την χρονιά που ήθελαν να τον πουλήσουν και έπρεπε να ρίξουν την τιμή του). Ήταν κερδοφόρος ακόμα και όταν έκανε την μια μετά την άλλη αποτυχημένη επένδυση σε Αρμενία, Ρουμανία, Αλβανία και Σερβία. Παρέμενε με θετικό ισολογισμό ακόμα και όταν στο όνομα της ελεύθερης αγοράς αναγκαζόταν να προσφέρει το δίκτυό του σε αμφίβολες εταιρίες τηλεπικοινωνιών που αργότερα χρεοκόπησαν αφήνοντας εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ χρέη. Ο ΟΤΕ ήταν κερδοφόρος και χρηματοδοτούσε τον κρατικό προϋπολογισμό σταθερά από την ίδρυσή του παρόλο που περιέργως επέλεγε πάντα έναν και μοναδικό προμηθευτή (παγκόσμια πρωτοτυπία) και περέμενε κερδοφόρος ακόμα και όταν άρχισε να «κοινωνικοποιείται» από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ μέσω του χρηματιστηρίου.

Οι εργαζόμενοι στον Κατσέλη καταγγέλλουν κακοδιαχείριση που οδήγησε στο κλείσιμο της εταιρείας

Όργιο κακοδιαχείρισης καταγγέλλουν τα σωματεία εργαζομένων στην εταιρεία NUTRIART (Κατσέλης), το οποίο οδήγησε στην αίτηση πτώχευσης που υποβλήθηκε την Παρασκευή 21 Ιουνίου. Σε Δελτίο Τύπου που εξέδωσε το σωματείο, αναφέρεται καταστροφικές επιλογές της διοίκησης, βύθιση των εσόδων μετά την ενοποίηση με την Αλλατίνη, αδιαφανείς εξωτερικές συνεργασίες, σκανδαλώδεις δαπάνες σε εξοπλισμό που δεν χρησιμοποιήθηκε ποτέ κ.α. Τυχόν πτώχευση της εταιρείας θα σημάνει αυτομάτως την απόλυση 500 εργαζομένων, τη στιγμή μάλιστα που μόλις πριν από λίγα χρόνια η εταιρεία απασχολούσε 1.000 υπαλλήλους. Αναλυτικότερα…

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Από 21/6/2013 η εταιρεία NUTRIART A.B.E.E. κατέθεσε αίτηση πτώχευσης η οποία θα συζητηθεί στις 18/9/2013. Στην αίτησή της η εταιρεία επικαλείται μειωμένο κύκλο εργασιών τα τελευταία τρία έτη, αποτέλεσμα της καθυστέρησης υλοποίησης της χρηματοοικονομικής αναδιάρθρωσης.
Οι 500 εργαζόμενοι όμως δεν είναι εδώ τα τελευταία τρία έτη αλλά τα τελευταία είκοσι και τριάντα οι περισσότεροι. Οπότε γνωρίζουν:

ΑΠΟΡΡΗΤΟ ΕΓΓΡΑΦΟ: ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ ΣΕ ΙΚΑ, ΟΑΕΔ ΚΑΙ ΔΗΜΟΤΙΚΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ

Αλλάζει ο χάρτης του στενού και ευρύτερου δημόσιου τομέα με την κυβέρνηση να ψάχνει τρόπους να φτάσει τις 4.000 απολύσεις και τις 25.000 διαθεσιμότητες.

Σύμφωνα με έγγραφο που δημοσιεύει η εφημερίδα “Ελεύθερος Τύπος”, στο στόχαστρο μπαίνουν εργαζόμενοι σε 384 δημοτικές επιχειρήσεις, 66 Νομικά πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου, 62 επιμελητήρια, επτά κοινωφελή ιδρύματα και 12 εθνικά αθλητικά κέντρα.

Δουλειά, ένα ολέθριο δόγμα

«Ένας παράλογος κόσμος μερμηγκιών αποκαλεί τρελό τον τζίτζικα.» (Κ.Μπεβεράτος)

Επιστρέφοντας ένα απόγευμα από τη δουλειά στο σπίτι μου, το βλέμμα μου έπεσε σ’ ένα σύνθημα κάποιας αριστερής οργάνωσης γραμμένο σ’ ένα τοίχο του Ηρακλείου.

Το σύνθημα έλεγε: «Το μέλλον ανήκει στο κόσμο της δουλειάς». Διαβάζοντας το ένιωσα επιπλέον κούραση. «Διάολε» σκέφτηκα, «υπάρχει ακόμη κόσμος που δοξάζει τη σκλαβιά». Καταλαβαίνω φυσικά ότι αυτός που το έγραψε ήθελε να εξυμνήσει το προλεταριάτο, αλλά η πρόταση στην ορθή σημασία της μου άφησε μια «ρατσιστική» εντύπωση. Αν το «μέλλον ανήκει στο κόσμο της δουλειάς» τι θα γίνει με αυτούς που δε θέλουν να δουλεύουν; Αυτοί δε θα έχουν μέλλον;

Δικαίωμα στην απεργία ή στην εργασία;

Της Φραγκίσκας Μεγαλούδη

Το δικαίωμα στην απεργία και τον συνδικαλισμό αποτελεί ανθρώπινο δικαίωμα και προστατεύεται από τον Διεθνή Οργανισμό Εργασίας με την συνθήκη του 1948, από τον κοινωνικό χάρτη του Συμβουλίου της Ευρώπης (1961) και τέλος από τη διεθνή συνθήκη οικονομικών κοινωνικών και πολιτιστικών δικαιωμάτων του ΟΗΕ (1966).

Μεταξύ του 1950 και 1970 το ένα τρίτο των εργατών στις δυτικές χώρες ήταν οργανωμένο σε συνδικάτα με δυναμική παρουσία και απεργίες διαρκείας.

Εκλεκτός μισθός μόνο δια εκλεκτούς νέους πελάτες

Ο φορομισθός, το καινούριο νεκροκρέβατο του αποτυχημένου αμαρτωλού εργαζόμενου, πρώην χαμηλόμισθου ,πρώην «γενιά των 700 ευρώ» και νυν άνεργου , ταυτόχρονα, η ανάσα ελπίδας για τα διαρκώς μειούμενα φορολογικά έσοδα του κράτους ,έγινε και επισήμως ξανά πάλι για ακόμα μία χρονιά νόμος.Αρχικά θα καλύψει τις ανάγκες για νέο πελατολόγιο,αργότερα και τις ανάγκες της αγοράς.

one euro jobs

Μερικοί, ίσως αρκετοί, μπορεί να έχουν ακόμα τις αυταπάτες τους, κρατώντας τες σφικτά στην αγκαλιά τους. Άλλοι πάλι, μπορεί να σκέφτονται ότι “τα πράγματα δεν μπορεί να γίνουν χειρότερα”· μια ελπίδα μεταφυσική, αφού η επιδείνωση “των πραγμάτων” μόνο πρακτικά (δηλαδή συλλογικά και μαχητικά) θα μπορούσε να εμποδιστεί. Τέλος πολλοί (συμπεριλαμβανομένων και των προηγούμενων) παραμένουν βαθιά πεισμένοι ότι βρίσκεται σε εξέλιξη συνωμοσία – κατά – των  – ελλήνων, και ότι η περιβόητη “κινεζοποίηση”, ήτοι το τσεκούραμα μισθών και μεροκάματων ώστε η εργασία να γίνει αρκετά φτηνή, είναι το πραξικόπημα του αναπτυγμένου καπιταλιστικού “κέντρου” της ευρώπης (διάβαζε: γερμανία) κατά της ανίσχυρης καπιταλιστικής “περιφέρειας” (διάβαζε: ελλάδα, πορτογαλία).

Ο ανεπάγγελτος “βιομήχανος” ξαναχτυπά

Α, όλα κι όλα! Δίκιο έχει ο άνθρωπος. Προσέξτε με πόση ευαισθησία πιάνει την αγωνία τού κάθε ταλαιπωρημένου πολίτη: “Η αγωνία των εργαζομένων σήμερα δεν είναι το ποσό τού νόμιμου κατώτατου μισθού αλλά η ανεργία ή ο κίνδυνος να χάσουν την δουλειά τους ή αν θα υπάρχουν λεφτά για να πληρωθούν στο τέλος τού μήνα. Είναι η αβεβαιότητα αν θα πάρουν σύνταξη, αν θα βρουν δουλειά τα παιδιά τους”.

Τα παραπάνω λόγια ανήκουν στον πιο διάσημο τεμπέλη των ημερών μας, στον ανεπάγγελτο Δημήτρη Δασκαλόπουλο, ο οποίος παριστάνει τον πρόεδρο του Σ.Ε.Β. κι ας μην είναι όχι βιομήχανος αλλά ούτε κλητήρας σε βιομηχανία. Τί μας λέει, λοιπόν, ο εν λόγω ρεμπεσκές με την παπαρολογία του; Προσέξτε τα λόγια του και θα δείτε ότι δηλώνει περίπου…κομμουνιστής! Διότι μόνο σε ένα κομμουνιστικό καθεστώς υπάρχουν εγγυημένα 100% εργασία, σύνταξη, πρόνοια και αξιοπρεπής μισθός για όλους (εκτός, φυσικά, από εκείνους που αρνούνται να δουλέψουν παρ’ ότι μπορούν).

Η καλύτερη εταιρεία για να δουλέψεις

Βγήκε προ ημερών η λίστα με τις δέκα καλύτερες εταιρείες για να δουλέψει κανείς στην Ελλάδα.
Την έρευνα διεξήγαγε το… έγκυρο το Work Institye Hellas, με την ακαδημαϊκή υποστήριξη του ALBA Graduate Business School.
(λεπτομέρειες στο: http://www.neolaia.gr/2013/04/08/ereyna-oi-kalyterew-etairies-na-doyleyeis/#ixzz2RNkzGd3G )
Ανάμεσα στις “δέκα καλύτερες εταιρείες για να δουλέψει κανείς” λοιπόν είναι και μία στην οποία είχα δουλέψει κάποτε κι εγώ.
Πριν σχεδόν δέκα χρόνια.

Χάρηκα πολύ που είδα, ανάμεσα στις καλύτερες, την εταιρεία που μου έδωσε ψωμί κάποτε.
Γι’ αυτό θα σας πω τί ωραίες αναμνήσεις έχω απ’ αυτήν.

IKEA: Το σουηδικό μοντέλο εκμετάλλευσης

Toυ Άρη Χατζηστεφάνου

Από τους πολιτικούς κρατούμενους της Αν.Γερμανία μέχρι τους μισθωτούς σκλάβους της Ασίας μια πολυεθνική εξαπλώνεται στο χώρο και το χρόνο

Πράσινα σαν τα σουηδικά δάση. Ανθρώπινα σαν το κοινωνικό κράτος στην Στοκχόλμη. Χαρούμενα σαν το σουηδικό συγκρότημα ABBA. Κι όμως αυτό το εταιρικό προφίλ, που οικοδομούσαν για χρόνια τα καταστήματα ΙΚΕΑ, κατέρρευσε με την πρώτη εργασιακή αντιπαράθεση. Η απόλυση όσων εργαζομένων αρνήθηκαν τις ατομικές συμβάσεις έφερε στο προσκήνιο και στην Ελλάδα το πραγματικό πρόσωπο μιας πολυεθνικής που θα κάνει τα πάντα για να διατηρήσει την κυριαρχία της στην παγκόσμια αγορά.

Καταγγελία του Βελγίου κατά της Γερμανίας για το κοινωνικό dumping

Το Βέλγιο κατέθεσε στην Κομισιόν καταγγελία κατά της Γερμανίας για τις πρακτικές κοινωνικού dumping, τις οποίες, κατά το Βέλγιο, εφαρμόζουν εδώ και πολλά χρόνια γερμανικές εταιρείες.

Όπως επισημαίνει η βελγική κυβέρνηση, οι «mini jobs» που είναι πλέον αρκετά συχνές στη Γερμανία, υπονομεύουν τους κανόνες ανταγωνισμού στην ΕΕ.

Πρόκειται για θέσεις εργασίας (συνολικά είναι 7,5 εκατομμύρια) που αμείβονται με τρία ή τέσσερα ευρώ την ώρα, χωρίς ασφάλιση, χωρίς εισφορές εργαζομένων ή εργοδοτών και χωρίς φορολογία. Πολλοί εργαζόμενοι με mini jobs είναι από την ανατολική Ευρώπη και απασχολούνται σε σφαγεία.

Ο Μηχανισμός Κινεζοποίησης της Εργασίας

Του Ηλία Ιωακείμογλου

Μία ανάλυση των θεσμικών, οικονομικών και παράνομων στοιχείων ενός ολοκληρωμένου μηχανισμού κινεζοποίησης της εργασίας.

Ο ελά­χι­στος μι­σθός θα κα­θο­ρί­ζε­ται στο εξής από την κυ­βέρ­νη­ση, και για τον σκοπό αυτόν, το Υπουρ­γείο Ερ­γα­σί­ας ετοι­μά­ζει έναν Μη­χα­νι­σμό Κα­θο­ρι­σμού του Κα­τώ­τα­του Μι­σθού και Ημε­ρο­μι­σθί­ου (Ν.4093/2012).  Πρό­κει­ται για συλ­λο­γι­κή δια­δι­κα­σία με προ­σχη­μα­τι­κή συμ­με­το­χή των ερ­γα­τι­κών συν­δι­κά­των που θα κα­θο­ρί­ζει τον ελά­χι­στο νό­μι­μο μισθό με ψευ­δο-επι­στη­μο­νι­κή επι­κύ­ρω­ση από τους γνω­στούς κα­θε­στω­τι­κούς οι­κο­νο­μο­λό­γους. Η δια­δι­κα­σία αυτή θα απο­τε­λεί επι­μέ­ρους στοι­χείο ενός ευ­ρύ­τε­ρου μη­χα­νι­σμού που θα μπο­ρού­σα­με να ονο­μά­ζου­με στο εξής Μη­χα­νι­σμό Κι­νε­ζο­ποί­η­σης της Ερ­γα­σί­ας και ο οποί­ος θα έχει την εξής δομή και λει­τουρ­γία:

Τους ζητούν να δηλώσουν μισθούς που δεν πληρώθηκαν

Είναι το νέο… μοτίβο της αγοράς. Απλήρωτοι εργαζόμενοι, έχοντας εισπράξει δύο ή τρεις μισθούς για το 2012, καλούνται με ευθύνη των εργοδοτών να πληρώσουν φόρο σαν να είχαν λάβει ακόμη και επιδόματα Χριστουγέννων και Πάσχα.

Η πρακτική έχει ξεκινήσει από την πρώτη χρονιά του μνημονίου και συνεχίζεται με ραγδαία αύξηση: παρά το γεγονός ότι δεν πληρώνουν τους εργαζόμενους, οι επιχειρηματίες εκδίδουν βεβαίωσεις αποδοχών για δεκατέσσερεις μισθούς.
Κι όσοι δεν φοβούνται την εκδικητική απόλυση, λαμβάνουν τα χαρτιά δηλώνοντας εγγράφως την επιφύλαξή τους.

Κάθε χρόνο όλο και περισσότερα κρούσματα

Αυτοαπασχολούμενος με 60 ευρώ το μήνα!

Πως τα 700 ευρώ αμοιβής γίνονται 60!

Η πρόταση σε αυτοαπασχολούμενο φαινόταν δελεαστική: «είσαι να δουλέψεις για 700 ευρώ το μήνα με πλήρη απασχόληση;».

Σε μια εποχή που λέμε το ψωμί ψωμάκι δεν είναι να απορρίπτεις προτάσεις δουλειάς. Χωρίς να το σκεφτεί και πολύ απάντησε: «πότε αρχίζουμε;»

Έτσι άρχισε να δουλεύει. Μετά την πληρωμή του πρώτου μήνα όμως δεν του έβγαινε τίποτα «σωστό»!

Κάθισε λοιπόν να κάνει λογαριασμό τι παίρνει τι δίνει και τι του μένει καθαρά για βγάλει τα έξοδα προς το ζειν.

Έκανε λοιπόν τους εξής υπολογισμούς: 

Ολική επιστροφή της δουλείας;

Του Michael Theodosiadis

Δωρεάν εργασία για όλους

Υποχρεωτική, αλλά και εθελοντική (!!!), ταυτόχρονα εργασία επιβάλει στους ανέργους η Βρετανική κυβέρνηση. Το περιβόητο Mandatory Work Activity εφαρμόζεται πλέον εδώ και δύο χρόνια σε όλη την Βρετανική επικράτεια. Το πρόγραμμα αυτό πλασάρεται ως μή έμμισθη εξασφάλιση εργασιακής εμπειρίας για κάθε άνεργο που λαμβάνει κρατικό επίδομα συντήρησης, το γνωστό Job Seekers Allowance για χρονικό διάστημα πάνω από τρεις μήνες, γεγονός που αφορά πλέον όλους καθώς οι μαζικές απολύσεις είναι πια καθημερινό φαινόμενο στη χώρα και η εύρεση εργασίας έχει καταστεί ιδιαίτερα δύσκολη, δεδομένου ότι ο αριθμός των αιτούντων για μια θέση ξεπερνά τα 100 άτομα.