Χρηματοπιστωτική κρίση : Ο νεοφιλελευθερισμός, νονός του χρηματοπιστωτικού τομέα της οικονομίας – Mέρος 3

Ο Ernst Lohoff και ο Norbert Trenkle συζητούν για την οικονομική και δημοσιονομική κρίση

Μέρος 3ο και τελευταίο

Ερωτήσεις από τον Reinhard Jellen, μετάφραση από το γερμανικό πρωτότυπο από τον Joe Keady, αρχική δημοσίευση στο δικτυακό τόπο ΤΗΛΕΠΟΛΙΣ (6 Αυγ. 2012), το πρώτο μέρος της συνέντευξης βρίσκεται εδώ, το δεύτερο εδώ.

Στη περίοδο του κεϋνσιανισμού, το κράτος το ίδιο με τις άμεσες και έμμεσες παρεμβάσεις του καθιερώθηκε ως ενεργό  στήριγμα της οικονομικής ζωής. Ωστόσο, η  θεμελιώδης αντίφαση μεταξύ υλικής παραγωγής και της αφηρημένης και επιρρεπούς στις κρίσεις αξιοποίησης της στην καπιταλιστική οικονομία δεν αμφισβητήθηκε ποτέ. Επομένως, το βασικό δίλημμα παρέμεινε: αύξηση της παραγωγικότητας με αμετάβλητα ή στάσιμα τα ποσοστά συσσώρευσης και μία τάση μείωσης των θέσεων εργασίας και αυξανόμενη μείωση της βάσης της πραγματικής συσσώρευσης.

Το εθνικό όχι της Κύπρου, νέες αυταπάτες και νέα αδιέξοδα

Η “εθνεγερσία” της Κύπρου, απλώς νέες αυταπάτες

Λοιπόν καταρχάς η Κύπρος έγινε άλλο ένα τεράστιο θέμα που λειτούργησε αποπροσανατολιστικά , ώστε ο κόσμος να θεωρήσει ότι η Κύπρος αντιδρά ή φέρνει αντίσταση στην τυραννία της ΕΕ και δείχνει έναν δρόμο και μια διέξοδο, δίνοντας νέες φρούδες ελπίδες στους Έλληνες, δημιουργώντας νέες αυταπάτες περί εξόδου από τη κρίση και τον εγκλωβισμό των μνημονιών μέσα από το ίδιο το σύστημα και την ΕΕ.

Πρώτα από όλα τι ήταν το κούρεμα;  Δεν υπήρχε κάποια φορολόγηση ή τιμωρία στους καταθέτες αλλά στην ουσία μεταφορά κόστους της διάσωσης των τραπεζών στις ίδιες, η μοναδική φορά που γίνεται αυτό για χρηματοπιστωτικό σύστημα στη πρόσφατη κρίση.

Καθώς οι κυπριακές τράπεζες ήταν χρεωκοπημένες,  μεταφέρθηκε το κόστος ανακεφαλαιοποίησης τους στις καταθέτες, όπου καταναγκαστικά  θα έδιναν μέρος των καταθέσεων τους για να ενισχυθούν τα ιδία κεφάλαια των τραπεζών ώστε να μην καταρρεύσουν,  με πιθανό αντάλλαγμα μετοχές που θα ήταν φυσικά απαξιωμένες.

Δημοσιονομικό Σύμφωνο: Από την 1η Ιανουαρίου οι Ευρωπαίοι ξεχνούν την εθνική τους κυριαρχία

Μαζί με το 2012 οι περισσότερες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης αποχαιρετούν και μέρος της εθνικής τους κυριαρχίας. Λένε «καλημέρα» στο 2013 και μαζί στο Δημοσιονομικό Σύμφωνο που δένει «χειροπόδαρα» τους δημοσιονομικά απείθαρχους, απλώνοντας πέπλο σκληρής λιτότητας πάνω από την Ευρώπη.

Τα ψέματα τελείωσαν: το δημοσιονομικό σύμφωνο τίθεται σε ισχύ από σήμερα, πρώτη μέρα του 2013 και φέρνει ακόμη πιο αυστηρή λιτότητα και κανόνες σε όλη την Ευρώπη.

Τα περισσότερα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης καλούνται από την αυγή του νέου χρόνου να εφαρμόσουν πολύ πιο αυστηρά δημοσιονομικά κριτήρια, καθώς τίθενται σε ισχύ οι νέοι κανόνες για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης που προβλέπει το Δημοσιονομικό Σύμφωνο.

The European fiscal treaty is an enemy to democracy / H Ευρωπαική δημοσιονομική συνθήκη είναι εχθρός της Δημοκρατίας

Πηγή : Εφημερίδα “The Guardian”

Γράφει η Σάρα  Βάγκενκνεχτ

Επειδή καμία εκλεγμένη κυβέρνηση  δεν θα άντεχε  μια πιθανότητα ανάκλησης αυτής της πολιτικής, θα ψηφίσω κατά της επικύρωσης.

Η Καγκελάριος της Γερμανίας Άνγκελα Μέρκελ έχει βασικό ρόλο  στο να αποφασιστεί η πορεία της πολιτικής της ευρωπαϊκής  κρίσης. Η δημοσιονομική συνθήκη και ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας (ESM) είναι μια προσπάθεια να υπαγορεύεται η πολιτική αυτή επ ‘αόριστον για τις χώρες της Ευρώπης. Η στρατηγική αυτή, όμως, αγνοεί δύο θεμελιώδεις διαπιστώσεις.

Πρώτον, ήταν μόνο μετά την παγκόσμια οικονομική κρίση το 2008, όταν  τα δημόσια χρέη των κρατών της Ευρώπης άρχισαν να ανεβαίνουν. το έκαναν αυτό λόγω της παγκόσμιας ύφεσης και τα πακέτα διάσωσης των τραπεζών που ακολούθησαν. Δεν είναι αλήθεια ότι οι ευρωπαϊκές χώρες ζούσαν πέρα από τις δυνατότητές τους.

Δεύτερον, η πολιτική της Μέρκελγια την κρίση αγνοεί το γεγονός ότι οι υψηλές περικοπές δαπανών έχουν αρνητικές επιπτώσεις στην οικονομική ανάπτυξη.

“170 δις ευρώ για την Ελλάδα, δεν έφθασαν ποτέ στα ταμεία της χώρας”

Δεν είναι κι όλοι οι Αυστριακοί σαν την υπουργό Οικονομικών Φέκτερ.

Η σωτηρία της Ελλάδας είναι μια σωτηρία των τραπεζών και, έως σήμερα, στους ίδιους τους Έλληνες δεν έφθασε ούτε ένα λεπτό του ευρώ”, δηλώνει σε συνέντευξή του στην αυστριακή εφημερίδα Κουρίρ, ο πρώην υπουργός Οικονομικών των κυβερνήσεων του  καγκελάριου Μπρούνο Κράισκι και κορυφαίος, σήμερα, οικονομικός παράγοντας της Αυστρίας, Χάνες Άντρος.

Καμμία κυβέρνηση δεν θα επιβιώσει, ούτε ακόμα και αντιμνημονιακή, αν δεν αυξήσει μισθούς και συντάξεις, σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, και δεν διαγράψει τα χρέη νοικοκυριών και μικρομεσαίων.

Γράφει ο Θραξ Αναρμόδιος

Η ατμομηχανή κάθε οικονομίας είναι η λιανική κατανάλωση. Και για να υπάρξει λιανική κατανάλωση χρειάζεται να υπάρξει ένα αξιοπρεπές λαϊκό εισόδημα. Τέτοιο μάλιστα που εκτός από την λιανική κατανάλωση να επιτρέπει στοιχειωδώς και την αποταμίευση.

Με μια κουβέντα χωρίς λαϊκό εισόδημα δεν υπάρχει λιανική. Και χωρίς λιανική δεν υπάρχει χοντρική. Και χωρίς λιανική και χοντρική δεν υπάρχει οικονομία. Δεν υπάρχει.

Και δυστυχώς για μας, τα “σωτήρια” μέτρα του Μνημονίου των συγκυβερνητών Βενιζέλου-Σαμαρά δηλαδή ΠαΣοΚ και ΝΔ, έχουν στείλει τον μισθό και την σύνταξη των λαϊκών στρωμάτων στον πάτο. Τα στοιχεία μιλάνε για μείωση 30% και στην λιανική και στην χοντρική, την τελευταία τριετία.

Πέντε αστικοί μύθοι και πέντε ανατρεπτικές απαντήσεις

του Ορέστη Σταμόπουλου*

Είναι καιρός να πούμε το μεγάλο «όχι» στην «εικονική πραγματικότητα» και το «ρεαλισμό» τους

Γιατί πρέπει να δεχόμαστε, ως φυσιολογικό, να μας «προστατεύουν» μεγάλες «φιλελληνικές-εγγυήτριες» δυνάμεις από ιδρύσεως ελληνικού κράτους;

Tι πρέπει να κάνουμε

Βασίλης Καραποστόλης

Οι καιροί είναι τέτοιοι που επιβάλλουν στις σκέψεις μας να πηγαίνουν πιο πέρα από εκεί όπου συνήθως έφθαναν. Συνηθίζουν πολλοί τελευταία να μετράνε και να ξαναμετράνε το δημόσιο χρέος της χώρας και να το χαρακτηρίζουν αιτία του σημερινού προβλήματος. Πράγματι, ακόμη κι αν δεν είναι τόσο υψηλό ώστε από μόνο του να δημιουργεί συνθήκες αποδιάρθρωσης της οικονομίας, το χρέος παραμένει ως μέγεθος στοιχείο νοσηρό. Δεν είναι όμως αιτία της κρίσης, είναι αποτέλεσμα. Για να εντοπίσουμε τι υπάρχει πριν απ’ αυτό και πίσω απ’ αυτό, πρέπει να θέσουμε το ερώτημα: γιατί τόση ευκολία μέχρι τώρα στο να προσφεύγουμε σε πιστωτές; Η απάντηση μπορεί να βγει μέσα από την ίδια την ερώτηση. Η Ελλάδα δανειζόταν εύκολα γιατί πίστευε στην ευκολία.

Ιστορία χρεοκοπιών της Ελλάδας: χρεοκοπία και σκληρό νόμισμα…

Ο Δημήτρης Καζάκης, μέλος της ΠΕ του ΕΠΑΜ, αναλύει σε παλαιότερη ομιλία του στην Κατερίνη, την σχέση των τεσσάρων χρεοκοπιών της Ελλάδας με τα σκληρά νομίσματα της εποχής, τις πολιτικές υπερδανεισμού (δημοσιονομική πολιτική), τα εκάστοτε σκάνδαλα, τον ρόλο των ξένων τοποτηρητών-δανειστών, τον δικομματισμό και την κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας από το ξενόδουλο πολιτικό προσωπικό της Ελλάδας. Οι ομοιότητες με το σήμερα είναι εκπληκτικές…

Δεν είναι μονόδρομος η παρατεταμένη ύφεση

 Λεωνίδας Βατικιώτης

Τι αποκαλύπτει έρευνα του αμερικανού οικονομολόγου Μαρκ Βάισμπροτ και του ισπανού Χουάν Αντόνιο Μοντεσίνο 

Την υπαρκτή δυνατότητα να αποδράσει η Ελλάδα από τον εφιάλτη χωρίς τέλος που ζει τα τελευταία χρόνια υποδεικνύει με πειστικό και επιστημονικά άρτιο τρόπο μελέτη για την ελληνική οικονομία που κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες. Συντάκτες της είναι ο αμερικανός οικονομολόγος Μαρκ Ουάισμπροτ, ο οποίος έχει κι άλλες φορές τοποθετηθεί επάνω στο «ελληνικό πρόβλημα» (ενώ τον Μάιο του 2010 έδωσε συνέντευξη και στα Επίκαιρα), και ο ισπανός Χουάν Αντόνιο Μοντεσίνο. Ο τίτλος της έκθεσης είναι: «Επιπλέον δεινά χωρίς όφελος για την Ελλάδα. Αξίζει το ευρώ το κόστος μιας υφεσιακής δημοσιονομικής πολιτικής και εσωτερικής υποτίμησης;»*.