Εργατική Πρωτομαγιά: Από το Σικάγο του 1886 στη Θεσσαλονίκη του 1936

Η Πρωτομαγιά είναι μια αρχαία γιορτή της άνοιξης. Στις ιωνικές πόλεις ονομαζόταν Ανθεστήρια και την τελούσαν προς τιμήν του Διόνυσου περί τις αρχές Μαρτίου. Περιελάμβανε προσφορές στεφανιών με αγριολούλουδα προς τον τιμώμενο θεό, συμπόσιο των πολιτών και διαγωνισμό οινοποσίας.

Κατά μία άλλη εκδοχή η γιορτή γινόταν το φθινόπωρο με τον τρύγο. Η επιρροή των αρχαίων ανοιξιάτικων εορτών έφθασαν μέχρι τις μέρες μας με το πρωτομαγιάτικο στεφάνι που κρεμάμε στις εξώπορτες των σπιτιών μας αλλά και με γιορτές λουλουδιών, όπως αυτή που γίνεται παραδοσιακά στη Νέα Φιλαδέλφεια.

Στην εποχή μας και από τα τέλη του 19ου αιώνα, η γιορτή της Πρωτομαγιάς απέκτησε και πολιτικό περιεχόμενο μετά την αιματηρή εργατική διαδήλωση το 1886 στο Σικάγο, τα αιτήματα της οποίας ήταν η καθιέρωση του 8ωρου ως ωράριο καθημερινής εργασίας και οι καλύτερες συνθήκες δουλειάς..

 

 

Η καριόλα η καθαρίστρια

.

.

Αν σε χτυπήσω στα πλευρά θα στα τσακίσω.

Τα θέλεις άλλωστε τα πλευρά σου; Τα χρειάζεσαι;
Τα γόνατα ναι, να το καταλάβω. Σε στηρίζουν για να κάνεις αυτό που πρέπει, αυτό που γεννήθηκες να κάνεις.
Πάτωμα στο πάτωμα μέχρι να πεθάνεις καριόλα. Γονατισμένη. Θα γυαλίσεις το γραφείο του υπουργού, τον προθάλαμο του γραφείου του υπουργού, τον διάδρομο που οδηγεί στον προθάλαμο του γραφείου του υπουργού, το χολ πριν από τον διάδρομο που οδηγεί στον προθάλαμο του γραφείου του υπουργού, το ασανσέρ, το λόμπι, τις σκάλες στο ισόγειο, τις σκάλες απέξω από την κεντρική είσοδο, το πεζοδρόμιο, τον δρόμο, τον επόμενο δρόμο δεξιά στη γωνία, τη λεωφόρο μετά, την ανισόπεδη γέφυρα, τον δρόμο μετά από αυτήν, το στενάκι πριν το νεκροταφείο, την είσοδο του νεκροταφείου, το μονοπάτι μέχρι τον τάφο σου, τον ίδιο τον τάφο σου, μέχρι και τον χωμάτινο πάτο του τάφου σου, πριν θαφτείς εκεί για πάντα, ξεχασμένη και πειθήνια.

ACS κινητοποίηση

Γεια χαρά πιτσιρίκο. Πρώτη φορά σου στέλνω κείμενο. Έχει και ένα βίντεο με την απεργιακή κινητοποίηση που έγινε προχτές στα κεντρικά της ACS. Αν κρίνεις, δημοσίεύσε το.Όπως και να ‘χει, ευχαριστώ.

Ημέρα γενικής απεργίας. Για μας (απολυμένοι ACS και σωματεία οδηγών δικύκλου), η απεργία άρχισε ακριβώς τα μεσάνυχτα,για να είμαστε και «νόμιμοι».

Συγκέντρωση στα κεντρικά γραφεία διαλογής της ACS. Π.Ράλλη 45.

16/7/2013: Φωτογραφίες και video από τις κινητοποιήσεις σε Αθήνα και άλλες πόλεις

ΛΑΜΙΑ: μαθητές στις σημερινές κινητοποιήσεις

Καταστολή, αναστολή και ματαιώσεις

Του Στρατή Μπουρνάζου

Για τον κόσμο της Αριστεράς (και πολλούς άλλους, βέβαια) ένα ήταν το ζήτημα, τις τελευταίες μέρες: η απεργία των καθηγητών, η επιστράτευση και το άδοξο –αν μη τι άλλο– τέλος της απεργίας προτού καν αρχίσει. Το συζητήσαμε και συνεχίζουμε να το συζητάμε, με πάθος και ένταση, όλοι μας, αριστεροί και αριστερές όλων των αποχρώσεων και τάσεων. Και αυτή η σχεδόν περιγραφική διατύπωση υποδεικνύει αμέσως και ένα μείζον πρόβλημα: ενώ η απεργία και η επιστράτευση ήταν το ζήτημα για όλους μας, ως Αριστερά και ως αριστεροί, δεν καταφέραμε να κάνουμε κάτι πολύ περισσότερο (αν εξαιρέσουμε την πορεία της Δευτέρας)  από το να το συζητήσουμε.

Γι’ αυτό δεν αρκεί να καταγγείλουμε την απερίγραπτη στάση της ΑΔΕΔΥ-ΓΣΕΕ, ούτε να εκφράσουμε την οργή μας για το ότι η προληπτική επιστράτευση αποφασίστηκε από μια κυβέρνηση που έχει μέσα ένα κόμμα που λέγεται –κατά διπλή αντίφραση, πλέον– Δημοκρατική Αριστερά κ.ο.κ. Όλα αυτά, και πολλά άλλα, είναι αναγκαία, αλλά είναι τα δεδομένα και τα «εύκολα». Χρειάζεται να μπούμε στα δύσκολα: στον βαθμό που είμαστε κομμάτι αυτής της υπόθεσης (όχι ως εκπαιδευτικοί, αλλά ως Συριζαίοι, ως αριστεροί, ως πολίτες που αγωνίζονται) να αναζητήσουμε τις δικές μας ευθύνες, όσα κάναμε και δεν  όσα κάναμε, όσα έκαναν και  όσα δεν έκαναν οι χώροι που ανήκουμε. Σκέψεις, λοιπόν, σε αυτή την κατεύθυνση:

1. Αν αποτιμήσουμε συνολικά το τελευταίο δεκαήμερο, είχαμε μια σοβαρή ήττα: όχι μόνο για την ΟΛΜΕ και τους καθηγητές, αλλά και για το συνδικαλιστικό κίνημα, γενικότερα για το κίνημα και την Αριστερά, και ακόμα γενικότερα για τη δημοκρατία. Το γεγονός ότι όχι μόνο «δεν ξεσηκώθηκαν οι πέτρες, δεν άνοιξαν οι ουρανοί, δεν σχίστηκε το καταπέτασμα του ναού» ενάντια στο τερατώδες μέτρο της «προληπτικής επιστράτευσης» (όπως έγραφε η Αυγή την Πέμπτη), αλλά ότι τελικά οδηγηθήκαμε στην αναστολή της απεργίας, συνιστά ξεκάθαρη ήττα για μας – και επιτυχία της κυβέρνησης.

Άκουσα, επ’ αυτού, δύο σοβαρές ενστάσεις. Πρώτον, ότι  η εμμονή στην απεργία θα μπορούσε να οδηγήσει σε μεγαλύτερη ήττα, ακόμα και καταστροφή. Δεύτερον, ότι η κυβερνητική νίκη θα αποδειχθεί πύρρεια, αφού δεν μπορείς να κυβερνάς μόνο με το ρόπαλο, επιστρατεύοντας τους πάντες. Ακόμα  και αν αποδεχτούμε πλήρως τις δύο παραπάνω απόψεις –θα το κάνω, για λόγους οικονομίας της συζήτησης το κάνω, παρότι η άποψη μου διαφέρει αρκετά– αυτό δεν σημαίνει ότι η αναστολή της απεργίας μπορεί να βαφτιστεί «σχετική επιτυχία», «καλύτερη δυνατή εκδοχή» κ.ο.κ. Ούτε ωφελούν, αντίθετα βλάπτουν πολύ, τα μισόλογα, οι ωραιοποιήσεις και οι παρακάμψεις.

2. Η απόφαση της Τετάρτης, και με το περιεχόμενό της και με τον τρόπο που πάρθηκε, είναι πολύ προβληματική,  καθώς, εκτός όλων των άλλων, δημιουργεί ζητήματα φερεγγυότητας και  αξιοπιστίας, — όχι μόνο για τους συνδικαλιστές της ΟΛΜΕ, αλλά  συνολικότερα για τον συνδικαλισμό και τον ΣΥΡΙΖΑ. Και αυτό, ο κλονισμός της πολιτικής εμπιστοσύνης,  η ματαίωση είναι, κατά τη γνώμη μου, πολύ σοβαρότερο από το αν μια απόφαση είναι δεξιότερη ή αριστερότερη.

3. Ταυτόχρονα, με τις δεδομένες συνθήκες (στάση ΑΔΕΔΥ-ΓΣΕΕ, φόβος απόλυσης, γενικότερη παγωμάρα στην κοινωνία) όλες οι αποφάσεις ήταν δύσκολες,  όλες ήταν πολύ πιθανό να οδηγήσουν σε ήττα  (βέβαια, από εκεί και πέρα τίθεται το ζήτημα ότι δεν είναι όλες οι ήττες ίδιες, με λυδία λίθο και πάλι το ζήτημα της πολιτικής εμπιστοσύνης). Και ασφαλώς δεν πρέπει να φαντασιωνόμαστε μια κατάσταση γενικευμένης ανυπακοής, όπου χιλιάδες εκπαιδευτικοί θα έκαιγαν τα φύλλα επιστράτευσης. Δεν βρισκόμασταν στο παρά πέντε της εξέγερσης — αλλιώς  τα χαράματα Πέμπτης τα γραφεία των ΕΛΜΕ και της ΟΛΜΕ θα πολιορκούνταν από πλήθη αγανακτισμένων καθηγητών και λαού.

4. Το τελευταίο δεκαήμερο μας υποχρεώνει να συζητήσουμε ξανά συνολικά για το συνδικαλιστικό κίνημα. Εκτός και πέρα από τις ευθύνες προσώπων, μακριά από ανέξοδες λογικές αγωνιστικής πλειοδοσίας  ή οδηγιών του τύπου «Αριστερότερα, Κουροπάτκιν!»,[1] είναι σίγουρο ότι οι διαδοχικές ήττες (Χαλυβουργία, μετρό, καθηγητές) κάνουν αναγκαίο έναν κριτικό στοχασμό. Με δυο λόγια, γιατί τη στιγμή που το συνδικαλιστικό κίνημα είναι αναγκαίο περισσότερο από ποτέ, δεν μπορεί να εκπληρώσει τον ρόλο του, πηγαίνει από ήττα σε ήττα.

5. Φτάνω στον ΣΥΡΙΖΑ. Και, όσο πλησιάζουμε στα δικά μας χωράφια, μπορούμε, και πρέπει, να είμαστε πιο αυστηροί με τα «οικεία κακά». Ως ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, ενώ όλα τα δεδομένα ήταν γνωστά εδώ και μέρες, δεν δείξαμε τα πολιτικά αντανακλαστικά που έπρεπε. Δεν αξιολογήσαμε το ζήτημα ως κεντρικό, πρώτης γραμμής που υπερβαίνει πολύ τους εκπαιδευτικούς, αφορώντας συνολικά τη δημοκρατία και τα δικαιώματα. Δεν εκτιμήσαμε την απεργία ως έναν αγώνα που  στην πιο προωθημένη –και εξαιρετικά δύσκολη, ίσως και απίθανη– περίπτωση της επιτυχίας μπορούσε ακόμα και να ρίξει την κυβέρνηση, ενώ στη χειρότερη (και πιο πιθανή) να δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα, ακόμα και να καταρρακώσει τον συνδικαλισμό και την Αριστερά. Η κριτική μου, εδώ, δεν είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν «συγκρατημένος» ή «δεν βγήκε στα κεραμίδια», αλλά ότι δεν αντελήφθη την κεντρικότητα και την κρισιμότητα του αγώνα, ιδίως μετά την επιστράτευση[2] – και αυτό είναι αυτοτελές κεφάλαιο από τη στάση και τις ευθύνες  της ΟΛΜΕ, αφού το ζήτημα, όπως είπαμε, ξεπερνούσε κατά πολύ  και τα σχολεία, τους καθηγητές και τους μαθητές.

***

Η κυβέρνηση  έχει δείξει  επανειλημμένα ότι δεν μπλοφάρει. Όσο και αν, με τις παραστάσεις και τα νοητικά εργαλεία του παρελθόντος, δυσκολευόμαστε να το συλλάβουμε, είναι σχεδόν βέβαιο ότι από εδώ και πέρα οι απεργίες θα κηρύσσονται συλλήβδην παράνομες και καταχρηστικές (βλ. και ΕΡΤ, προχθές), οι επιστρατεύσεις θα δίνουν και θα παίρνουν. Η κυβέρνηση θα κινηθεί έτσι, επειδή η πυγμή είναι το βασικό, ίσως και το μόνο, πολιτικό εργαλείο που της απομένει. Σε ένα κομμάτι της κοινωνίας η λογική «νόμος και τάξη», «Ξένιος Δίας»  κ.ο.κ. συναντά αποδοχή, και  η κυβέρνηση χτίζει συναινέσεις σε ένα πεδίο προνομιακό γι’ αυτήν. Αν έτσι έχουν τα πράγματα, η Αριστερά δεν μπορεί να αποτελεί απλώς  ένα «παρατηρητήριο» ή «διαπιστωτή» της κοινωνικής αδράνειας. Πρέπει να οργανώνει τους τρόπους που θα σπάσει η αδράνεια, που οι διάχυτες αντιδράσεις, η οργή, η απογοήτευση, η ματαίωση θα γίνονται πολιτική πράξη  – αυτό που δεν κατάφερε απεργία των εκπαιδευτικών. Είναι κάτι που αφορά όχι τα μόνο την πολιτική επιβίωσή της, αλλά και την επιβίωση της δημοκρατίας και της κοινωνίας.

***

 «Αν οι εκλογές άλλαζαν κάτι, θα απαγορεύονταν» έλεγε ένα γνωστό παλιό αναρχικό σύνθημα. Φαίνεται πως σήμερα  αυτό ισχύει, αντίστροφα,  για τις απεργίες. Παρά την τρομοκρατία, παρά τα προβλήματα και τη γραφειοκρατία του συνδικαλιστικού κινήματος, παρά την ιδιώτευση και τον φόβο της απόλυσης, φαίνεται ότι  οι απεργίες μπορούν κάτι να αλλάξουν, να απειλήσουν, πραγματικά και συμβολικά, την καθεστηκυία τάξη. Γι’ αυτό και απαγορεύονται, η μία μετά την άλλη.

ΥΓ. Δύο διευκρινίσεις. Παρότι το άρθρο εστιάζεται στην Αριστερά, ασφαλώς δεν πιστεύω ότι το θέμα αφορά μόνο την Αριστερά· αφορά και πολλούς άλλους: τους εκπαιδευτικούς (αριστερούς και μη), τους δημοκράτες πολίτες κλπ. Επίσης, ξέρω ότι πολλοί σύντροφοι πιστεύουν πως σε τέτοιες στιγμές δεν είναι ώρα για κριτική, ότι προέχει η άμυνα. Αν έγραψα, καθόλου εύκολα, τα παραπάνω, το έκανα έχοντας την εντελώς αντίθετη πεποίθηση: ότι σε τέτοιες ακριβώς δύσκολες στιγμές η πολιτική και προσωπική ειλικρίνεια, η κριτική είναι όρος πολιτικής αξιοπρέπειας και δύναμης. Το να βλέπουμε τα λάθη –με πρώτα τα δικά μας– μπορεί να είναι ακόμα λυτρωτικό, σημείο εκκίνησης για να τα ξεπεράσουμε. Με το βλέμμα μπροστά, για να προχωρήσουμε.

---

[1] Ο  Π. Κανελλίδης, εκδότης των Καιρών, καλύπτοντας με πάθος τον Ρωσοϊαπωνικό Πόλεμο του 1905, είχε φτάσει να δίνει, από τις στήλες της εφημερίδας του, λεπτομερείς οδηγίες στον ρώσο αρχιστράτηγο Αλεξέι Κουροπάτκιν  πώς να κινήσει τα στρατεύματά του για να νικήσει τους Ιάπωνες — με αποκορύφωμα τον περίφημο τίτλο-προτροπή: «Δεξιότερα, Κουροπάτκιν!».

[2] Αντίθετα, η πρόταση νόμου για κατάργηση του θεσμού της πολιτικής επιστράτευσης, που κατέθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ την Παρασκευή το πρωί, πρέπει να επισημανθεί σαφώς  ως θετική πρωτοβουλία.

Πηγή : ενθέματα

Το πάθος για τα Υπουργεία είναι δυνατότερο από την Απεργία

Του Γιάννη Κυριακάκη*

Η απεργία των καθηγητών δεν ξεκίνησε ποτέ όχι γιατί οι καθηγητές δεν το ήθελαν αλλά γιατί οι συνδικαλιστές ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ αλλοίωσαν τις αποφάσεις συνελεύσεων χιλιάδων καθηγητών και την ακύρωσαν. Κι αν από ΝΔ – ΠΑΣΟΚ το περίμενες, για το ΣΥΡΙΖΑ, νομίζω, βγαίνουν κάποια χρήσιμα συμπεράσματα, για όσους δεν τα έχουν ήδη βγάλει.

Αν δεν έχεις τα κότσια να πας στην παραμικρή σύγκρουση σήμερα,

ποιος θα σε πιστέψει ότι θα πας τη χώρα εκτός μνημονίου αύριο;

Επιστολή μίας ακόμη επιστρατευμένης καθηγήτριας

Υπηρετώ την εκπαίδευση δέκα χρόνια. Έχω αξιολογηθεί πολλάκις από τους μαθητές μου, τους συναδέλφους, τους προϊσταμένους μου, τις τοπικές κοινωνίες, όπου δούλεψα, ως τουλάχιστον επαρκής. Έζησα και δούλεψα σε παραμεθόριες περιοχές τις οποίες οι περισσότεροι πολιτικοί γνωρίζουν μόνο ως ταξιδιωτικούς προορισμούς. Έδωσα πολλάκις εξετάσεις στη ζωή μου για πτυχία, μεταπτυχιακό, ΑΣΕΠ προκειμένου να πληρώ τα κριτήρια κατάρτισης και επάρκειας που απαιτούνταν για να μπορώ να διδάξω με επιτυχία σε τάξη. Έδωσα και δίνω καθημερινά την ψυχή μου για να μεταλαμπαδεύσω στους μαθητές μου γνώσεις, ήθος, αρετή και αξιοπρέπεια. Η μεγαλύτερη ανταμοιβή μου είναι τα χαμόγελα των παιδιών σε κάθε προσπάθεια τους που στέφεται με επιτυχία. Έχω την τύχη και την τιμή να είμαι λειτουργός και όχι απλά υπάλληλος. 

M’όποιον δάσκαλο καθίσεις

Ολόκληρη η συζήτηση που έχει ανοίξει στην ελληνική κοινωνία αυτή τη στιγμή, γύρω από το θέμα της απεργίας των εκπαιδευτικών, αναδεικνύει με γλαφυρότητα τις βαθειές παθογένειες της κοινωνίας αυτής, το διεστραμμένο τρόπο με τον οποίο έχει μάθει να (δια)χειρίζεται τη ζωή της -τελοσπάντων μεγάλου μέρους της κοινωνίας, για να μην γενικεύουμε. Το αποκορύφωμα κατ’εμέ αυτής ακριβώς της εικόνας είναι αυτό εδώ το group στο fb -και μάλιστα κλειστό και με λογοκριμένα σχόλια. Κάποιοι αυτόκλητοι σωτήρες αποφάσισαν πως οι εξετάσεις θα γίνουν με τον τσαμπουκά τους, πως θα υπερασπιστούν μέχρι αηδίας τη “νομιμότητα”, γιατί μπορούν και γιατί αυτό είναι το σωστό. Η φάση πέρασε λίγο στα ψιλά και αυτό είναι το πρόβλημα: η δημιουργία αυτού του group αναδεικνύει πάρα πολλές προβληματικές πλευρές.

Δικαίωμα στην απεργία ή στην εργασία;

Της Φραγκίσκας Μεγαλούδη

Το δικαίωμα στην απεργία και τον συνδικαλισμό αποτελεί ανθρώπινο δικαίωμα και προστατεύεται από τον Διεθνή Οργανισμό Εργασίας με την συνθήκη του 1948, από τον κοινωνικό χάρτη του Συμβουλίου της Ευρώπης (1961) και τέλος από τη διεθνή συνθήκη οικονομικών κοινωνικών και πολιτιστικών δικαιωμάτων του ΟΗΕ (1966).

Μεταξύ του 1950 και 1970 το ένα τρίτο των εργατών στις δυτικές χώρες ήταν οργανωμένο σε συνδικάτα με δυναμική παρουσία και απεργίες διαρκείας.

Η απεργία των καθηγητών, των μαθητών και των γονέων

Tων Efor, Ian Delta, Fishwife

Οι καθηγητές της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, όπως και όλοι οι εργαζόμενοι στη χώρα, δέχονται ακόμη μία επίθεση από το Κράτος, με συμπαραστάτες τα ελεγχόμενα ή/και διαπλεκόμενα ΜΜΕ και κάθε λογής αφελή που αναπαράγει αβασάνιστα την επίσημη και απόλυτα αναμενόμενη «επιχειρηματολογία» τους. Πέραν των συνεχών μειώσεων στους μισθούς τους (οι εκπαιδευτικοί στην Ελλάδα έχουν τους χαμηλότερους μισθούς στην Ευρώπη) και την ολοένα και μεγαλύτερη μείωση των δαπανών για την Παιδεία (με στόχο να φτάσουν στο ιστορικό χαμηλό του 2,15% του ΑΕΠ το 2016), σήμερα αποφασίζουν την αύξηση των διδακτικών ωρών των εκπαιδευτικών ώστε να μειώσουν κατά τουλάχιστον 10.000 τις θέσεις εργασίας στην εκπαίδευση, απειλώντας με υποχρεωτικές μεταθέσεις και μετατάξεις σε υπηρεσίες άσχετες με το παιδαγωγικό έργο πιθανόν σε όμορους νομούς, αχρηστεύοντας έτσι εκπαιδευτικούς με κατάρτιση κι εκπαιδευτικό ζήλο. Επόμενος στόχος είναι η συγχώνευση τμημάτων, ώστε να αυξηθεί ο αριθμός των μαθητών σε κάθε τάξη.

Άντε ρε κοπρίτες καθηγητές που δε θέλετε να δουλέψετε 2 ώρες παραπάνω…

Τι έγινε ρε κοπρίτες εκπαιδευτικοί που σας έβαλαν 2 ώρες να δουλέψετε και χαλάσατε τον κόσμο; Έτσι κι αλλιώς 3 ώρες την ημέρα δουλεύετε… Εσείς που τα κονομάτε από τα ιδιαίτερα… Εσείς που έχετε γεμίσει κάθε είδους γραφείο με αποσπασθέντες και τα σχολεία είναι άδεια; Απεργία μέσα στις πανελλαδικές, ρε αλήτες; Όλο απεργίες μέσα στις πανελλαδικές κάνετε. Τα παιδιά δε τα σκεφτήκατε;

ΒΑΡΕΘΗΚΑ! Βαρέθηκα να με κατηγορούν, βαρέθηκα να γίνομαι δέκτης κακεντρεχών σχολίων σε κάθε παρέα όταν λέω το επάγγελμα μου, βαρέθηκα να απαξιώνεται η προσφορά μου – μικρή, μεγάλη, καμία, εσείς διαλέγετε -, βαρέθηκα να με κατακρίνει το κάθε κομπλεξικό λαμόγιο, βαρέθηκα γενικώς…

Οι τελευταίες μας εξετάσεις

Η κυβέρνηση αποφάσισε. Το ίδιο κι εμείς. Η επιστράτευση των καθηγητών ετοιμάζεται. Αυτό πρέπει να κάνουμε κι εμείς.

Τι ωραίες σκέψεις που έχουν γραφτεί αυτές τις ώρες. 

Εδώ, εδώ, εδώ κι εδώ και αλλού που δεν έχω προλάβει ακόμη να διαβάσω, αλλά θα το κάνω σύντομα.

Θα απεργήσω!

Toυ Χ. Μπέλμπα

ΠΕ04 Αναπληρωτής εκπαιδευτικός Αντιπρόεδρος Πανελλήνια Ένωση Αδιόριστων Εκπαιδευτικών

Θα απεργήσω;
Θα απεργήσω.

Θα απεργήσω γιατί λατρεύω την δουλειά μου, και δεν θα αφήσω κανένα τροϊκανό απολειφάδι να με πετάξει όπως η τρίχα απ’ το ζυμάρι.
Θα απεργήσω γιατί μαζί μου θα σταλούν στην ανεργία τουλάχιστον 10.000 συνάδελφοι.
Θα απεργήσω γιατί φέτος χάθηκαν 32.000 διδακτικές ώρες εξαιτίας της έλλειψης εκπαιδευτικών.
Θα απεργήσω γιατί με 650 ευρώ που παίρνει ο πρωτοδιόριστος δεν ζει, επιβιώνει.
Θα απεργήσω γιατί δεν θέλω να διαλυθεί η οικογένεια κανενός συναδέλφου επειδή η υπηρεσία τον μετακίνησε στην άλλη άκρη της Ελλάδας, μακριά απ’ τα παιδιά του.

Πανελλαδικές ραγιάδων

Πανικό στους μαθητές και το μέλλον τους έχουν προκαλέσει οι εξαγγελίες της ΟΛΜΕ για απεργία των καθηγητών κατά τη διάρκεια των πανελλαδικών εξετάσεων, μετά την ανακοίνωση νέων μέτρων λίγο πριν τη διεξαγωγή τους.

Γονείς, πολιτικοί και δημοσιογράφοι ουρλιάζουν στα κανάλια για την εγκληματική κίνηση των δασκάλων να κατεβούν σε απεργία την ώρα που κρίνεται το μέλλον των παιδιών μας, μιας και η πιθανή μετακίνηση των εξετάσεων μερικές μέρες αργότερα θα στοιχίσει εκατομμύρια ευρώ στο ελληνικό δημόσιο.

Τη Ρόδο ή το πήδημα;

Πράγματι, η απεργία είναι εκβιασμός. Δεχόμενοι, άλλωστε, πως κάθε δουλειά παρέχει μια υπηρεσία αναγκαία για το κοινωνικό σύνολο, ο εργαζόμενος όταν θίγεται έχει έναν τρόπο να πιέσει καταστάσεις:

να εκβιάσει τον εργοδότη, διαμέσου της κοινωνικής πίεσης που θα δημιουργηθεί από την διακοπή της παροχής της παρεχόμενης υπηρεσίας.

Έτσι, όσο πιο σημαντική είναι η υπηρεσία, τόσο πιο μεγάλη γίνεται η πίεση του κοινωνικού συνόλου. Η πίεση αυτή ήταν πάντοτε ο μοχλός πίεσης του εργαζομένου προς τον εργοδότη, αφού κάποια στιγμή η κοινωνία απηυδισμένη απαιτούσε από τον εργοδότη να υποχωρήσει, ικανοποιώντας κάποια αιτήματα, προκειμένου να γυρίσουν οι εργαζόμενοι στη δουλειά τους και να συνεχιστεί η παροχή της υπηρεσίας τους.

Εργατική Πρωτομαγιά

Τα αγωνιστικά αντανακλαστικά της ετοιμάζεται να δείξει η εργατιά μιας και πλησιάζει ο εορτασμός της εργατικής πρωτομαγιάς που όλοι λένε αργία, αλλά είναι απεργία.

Η κυβέρνηση έχει αλλάξει την ημερομηνία μνήμης της εξαιτίας του εορταστικού ωραρίου, όμως οι περισσότεροι δεν θα απεργούσαν έτσι κι αλλιώς μιας και ο ιδιωτικός τομέας έχει να δει μαζική κινητοποίηση των εργατών του από την εποχή του Κιλελέρ.

Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας (τόσο μακριά, τόσο κοντά…)

Πιθανότατα, το πιο πολυσυζητημένο θέμα των ημερών να είναι ο τρόπος με τον οποίο το «κίνημα» των διαμαρτυρόμενων (ή αγανακτισμένων) θα καταφέρει να εφαρμόσει στην πράξη όσα αποφασίζονται από τις Συνελεύσεις, δηλαδή, το πώς θα υλοποιηθούν οι αποφάσεις που λαμβάνονται με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες και πώς θα πραγματοποιηθούν τα αιτήματα, κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά και άλλα, που αναδεικνύονται μέσα από τις διαδικασίες αυτές.

ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΑΡΑΝΟΜΟ ΣΕ ΜΙΑ ΑΠΕΡΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΤΗΝ ΚΗΡΥΣΣΕΙΣ ΠΑΡΑΝΟΜΗ

Για να ξεμπερδεύουμε: Παράνομο είναι το να κρίνεις μια απεργία παράνομη. Και παράλογο το να γίνεται απεργία με τη σύμφωνη γνώμη του κράτους. Ναι, ασ’ το μην μπεις στον κόπο να μου διαβάσεις τη νομοθεσία για το πότε μια απεργία κρίνεται παράνομη και καταχρηστική. Το έχω κάνει το μάθημά μου και έχω γελάσει όσο δε φαντάζεσαι.

Ειδικά με την παράγραφο που λέει «η άσκηση του απεργιακού δικαιώματος να μην υπερβαίνει τα όρια που επιβάλλουν η καλή πίστη, τα χρηστά ήθη και ο κοινωνικός και οικονομικός σκοπός του δικαιώματος να μη συνδέεται με παράνομες πράξεις». Σε ποιο κράτος ακριβώς; Σε ένα κράτος δεκάδων παράνομων και αντισυνταγματικών μεθοδεύσεων κατά των εργατικών δικαιωμάτων στο όνομα της κρίσης ποιος θα ορίσει το νόμιμο ή το παράνομο; Το ίδιο το παράνομο κράτος; Αυτό μου θυμίζει το άλλο ανέκδοτο, με τις εξεταστικές επιτροπές στη βουλή, όπου οι ίδιοι οι κατηγορούμενοι καλούνται να επιλέξουν ποιοι από αυτούς θα γνωμοδοτήσουν για το αν είναι κατηγορούμενοι.

Το πρωί μιλάει η Αλληλεγγύη – Ολοι στο λιμάνι στις 9.30

Κάποτε πρέπει να σταθούμε ο ένας πλάι στον άλλο.
Κάποτε πρέπει να σπάσουν τα μούτρα τους  πάνω στο βράχο αλληλεγγύης που θα γίνουμε.
Κάποτε πρέπει να τους κλείσουμε το δρόμο.
Κάποτε πρέπει να σταματήσουμε να βρίσκουμε δικαιολογίες.
Να σταματήσουμε να κλείνουμε τα μάτια και τ’ αυτιά μας.
Να σταματήσουμε να κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε.
Κάποτε πρεπει να τους δείξουμε πως δεν ανεχόμαστε άλλο τη σφαγή μας.
Να τους δείξουμε με πράξεις πως δεν ανεχόμαστε ούτε τη σφαγή των διπλανών μας.

Το καποτε είναι τώρα!

Ολοι το πρωί στις 9.30 στο λιμάνι! Το πρωί μιλάει η Αλληλεγγύη!

Για τους ναυτεργάτες. Για τους εργαζόμενους του Μετρό.  Για όλους τους εργάτες. Για τους αγρότες στα μπλόκα.
Για όλους όσους αντιστέκονται και ψάχνουν ένα χέρι. 
Για όλους μας!

Η συγκέντρωση είναι στις 9.30 στο σταθμό του ΗΣΑΠ.

Πηγή : ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΑΡΡΗΣ

Δικαίωμα στην απεργία ή στην εργασία;

Της Φραγκίσκας Μεγαλούδη

Πως φτάσαμε από τις εργατικές κινητοποιήσεις και τα λαοφιλή συνδικάτα στην απαξίωση της απεργίας και του συνδικαλισμού;

Το δικαίωμα στην απεργία και τον συνδικαλισμό αποτελεί ανθρώπινο δικαίωμα και προστατεύεται από τον Διεθνή Οργανισμό Εργασίας με την συνθήκη του 1948, από τον κοινωνικό χάρτη του Συμβουλίου της Ευρώπης (1961) και τέλος από τη διεθνή συνθήκη οικονομικών κοινωνικών και πολιτιστικών δικαιωμάτων του ΟΗΕ (1966).

Μεταξύ του 1950 και 1970 το ένα τρίτο των εργατών στις δυτικές χώρες ήταν οργανωμένο σε συνδικάτα με δυναμική παρουσία και απεργίες διαρκείας.

Η χαρά του Μαξίμου

Απεργούν οι εργαζόμενοι στο μετρό και στα άλλα ΜΜΜ. Από την επόμενη ημέρα αρχίζουμε τα «οι τεμπέληδες, οι κομματικά διορισμένοι, οι άσχετοι, οι χρυσοπληρωμένοι, που ταλαιπωρούν το λαό, που δε νοιάζονται για τον “απλό εργαζόμενο” – προφανώς υπάρχει και ο σύνθετος- να απολυθούν, να κρεμαστούν, να … να… να….» πάει η απεργία.

Απεργούν οι εργαζόμενοι στη ΔΕΗ. Από το επόμενο λεπτό αρχίζουμε τα «Οι Φωτόπουλοι, που έγιναν κράτος εν κράτει, οι διορισμένοι, οι λεφτάδες, οι προνομιούχοι, που δεν καταλαβαίνουν την ταλαιπωρία μας, εμ βέβαια τι ανάγκη έχουν αυτοί, οι ανάλγητοι, να απολυθούν, να καούν, να… να… να…» πάει η απεργία.

1943-2013: Πως ακυρώνεις μια επιστράτευση

Οι διαδηλωτές φώναζαν “επιστράτευση ίσον θάνατος” και “Θάνατος στον Πάγκαλο”. Η απειλή της πολιτικής επιστράτευσης, για την εξυπηρέτηση των οικονομικών συμφερόντων της Γερμανίας, αντιμετωπίστηκε με οργή από τον πληθυσμό και η κινητοποίηση των δημοσίων υπαλλήλων ανάγκασε την κυβέρνηση να ακυρώσει τα σχέδιά της.

Το μόνο πρόβλημα είναι ότι το ημερολόγιο δεν έγραφε 2013 αλλά 1943. Οι γερμανικές κατοχικές δυνάμεις ζητούσαν άμισθους εργάτες (περίπου ότι πρότεινε πρόσφατα ο Πέτρος Δούκας) αλλά βρέθηκαν αντιμέτωπες με ένα λαϊκό κίνημα που τολμούσε να αμφισβητήσει ακόμη και τα στρατεύματα κατοχής.

Η αυταρχική προσωπικότητα και η …ηθική του φεουδάρχη

Του «στοίχισε» παρα πολύ του Αλαφούζου η κήρυξη της 24ωρης απεργίας στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ και τώρα απειλεί με προσφυγή στη Δικαιοσύνη.Μέσω μιας «ανακοίνωσης του γραφείου τύπου ΣΚΑΪ» ο Αλαφούζος κάνει λόγο για «παράνομη, εκτός οποιουδήποτε συνδικαλιστικού πλαισίου και ηθικής, απόφαση».

Παρακαλείστε να προσέχετε τα προσωπικά σας αντικείμενα

Δεν είναι λίγοι αυτοί που έχουν νιώσει έκπληξη από την σκληρή στάση της κυβέρνησης απέναντι στους απεργούς του Μετρό και την απόφασή της να τους επιστρατεύσει, στέλνοντάς τους τα ΜΑΤ. Για όλα αυτά, υπάρχει μια εξήγηση.

Η κυβέρνηση ξέρει πως κάθε μέρα που δεν θα λειτουργεί το Μετρό η δημοτικότητά της θα πέφτει.

Βέβαια, αυτό δεν οφείλεται στην ταλαιπωρία των Αθηναίων.

Απεργία ή Βαρβαρότητα

Της Λαμπρινής Θωμά

Tα ΜΑΤ- ΜΜΕ, τα γνωστά-άγνωστα ιδεολογικά ΜΑΤ του Μνημονίου, επιτίθενται από ραδιοφώνου, διαδικτύου και τηλεοράσεως, με κάθε αφορμή, στους απεργούς και το δικαίωμα στην απεργία.

Ειδικά όταν πρόκειται για τους απεργία σε βασικές υπηρεσίες, όπως το μετρό, η προπαγάνδα προς το κοινό της ενημέρωσης είναι διαρκής και επίμονη, με κάθε απεργία να παρουσιάζεται ως απλά και μόνο “ταλαιπωρία”. Τουλάχιστον, τελευταία, είναι αλήθεια, οι ευφυέστεροι εξ αυτών αποφεύγουν τη λούμπα του “εμποδίζουν τον κόσμο να πάει στη δουλειά του” (διότι, προφανώς, μεγάλη μερίδα του κόσμου θα σκεφτεί: “Ποιά δουλειά του/μου;”).