Παραμύθι χωρίς όνομα

ΒΑ of Accounting – BA of Finance MsC in Banking

της Νούλας Χρυσοχοϊδου

Με επιτυχία πέρασαν τα stress test οι ελληνικές τράπεζες αν και κόπηκαν στο στατικό μοντέλο, δηλαδή;;;;

Η ΕΚΤ θεώρησε οτι δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας…τα πλάνα αναδιάρθρωσης όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι περιλαμβάνουν: Μείωση Κόστους, Απολύσεις, Συσταλτική Πολιτική (περαιτέρω μείωση δανεισμού), Αύξηση Κόστους για υφιστάμενους πελάτες κλπ.

Το ερώτημα παραμένει, ” και η ανάπτυξη”;;;

Χάρης Σμυρνιώτης, πρόεδρος Συνδικάτου Εργαζομένων ΙΓΜΕ: “Σκοτώνουν κάθε αναπτυξιακή προοπτική”

Συνέντευξη στον Γιώργο Κατερίνη

Πριν από λίγο καιρό το Συνδικάτο σας οργάνωσε επιστημονική ημερίδα, όπου αναδείχθηκε ο ρόλος του ΙΓΜΕ. Μπορείτε να συνοψίσετε τα συμπεράσματά της;

Η αφορμή για την ημερίδα ήταν η λάσπη που πέταξε ο διορισμένος από τη ΔΗΜΑΡ διευθύνων σύμβουλος. Από την άλλη μεριά το πολιτικό περιεχόμενο της ημερίδας ήταν αυτό που ανέφερε ο τίτλος της: Η έρευνα ως απάντηση στην κρίση. Όποιος από οποιαδήποτε αντίληψη αντιλαμβάνεται την ανάπτυξη, καταλαβαίνει ότι χρειάζεται εργαλεία. Και εργαλείο αναπτυξιακό είναι πάντα η έρευνα. Δηλαδή, την εποχή της κρίσης, οι σοβαρές καπιταλιστικές χώρες επενδύουν στην έρευνα ώστε στην εποχή της παραγωγής να έχουν να πουλήσουν. Αυτό δεν ισχύει στις χώρες της περιφέρειας, όπου για να μπορείς να τους πάρεις «έτοιμο πράγμα», τους καθυστερείς την έρευνα. Είναι συνειδητή επιλογή, δεν οφείλεται σε ανικανότητα. Δεν είναι τυχαίο ότι από το 0,57% του ΑΕΠ που ήταν η έρευνα, έχει πέσει στο μισό.

Ανάπτυξη με…λουκέτα!

Πάει κι η Λαφάρζ από την Χαλκίδα, μας αφήνει χρόνους οσονούπω κι η Μισελέν από το Χαλάνδρι. Η ανάπτυξη έρχεται με βήμα γοργό. Έρχεται αγκαλιά με την ρευστότητα (μέσω Κύπρου) και θα χεστούμε στο τάλληρο. Πού θα πάει; Είναι σαφές πλέον ότι το σαμαρικής εμπνεύσεως λεσβιάζον δίδυμο με τα διεστραμμένα γούστα θα δικαιώσει τις θυσίες του ελληνικού λαού.

Πάντως, πρέπει να παραδεχτούμε ότι με πολύ περίεργο τρόπο έρχεται αυτό το ιδιαίτερο ζευγαράκι. Για να παραφράσω ελαφρώς ένα βιβλικό χωρίο, “περιπατεί ζητούν τίνα καταπίει”. Από τη μια, η ρευστότητα πλησιάζει κατατρώγοντας όχι μόνο μισθούς και συντάξεις αλλά ολόκληρες τράπεζες. Κι από την άλλη, η ανάπτυξη καταφθάνει κλείνοντας την μια επιχείρηση μετά την άλλη και σπρώχνοντας την ανεργία σε δυσθεώρητα ύψη. Ρε σεις, είμαστε σίγουροι ότι γουστάρουμε; Θέλω να πω, μήπως περνάγαμε καλύτερα δίχως ρευστότητα και δίχως ανάπτυξη;

Άλλη πορεία ανάπτυξης

Toυ Κώστα Λαπαβίτσα

Η αναπτυξιακή πολιτική της τρόικα θα αποδειχθεί αποτυχημένη, όπως αποτυχημένη αποδείχθηκε και η πολιτική της σταθεροποίησης που προκάλεσε την καταστροφική ύφεση. Το ερώτημα είναι αν υπάρχει άλλη πολιτική που θα μπορούσε να βάλει τη χώρα σε πορεία ταχύρρυθμης ανάπτυξης με κοινωνική δικαιοσύνη.

Η απάντηση είναι ότι υπάρχει. Πριν την περιγράψω συνοπτικά θέλω να πω δυο λόγια για το περιεχόμενο της ανάπτυξης.

ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ (ΠΟΥ) ΔΕΝ ΟΔΗΓΟΥΝ ΠΟΥΘΕΝΑ…

(Ένα Παραμύθι για τους αγαθούς αγρίους της Ανάπτυξης)

Μια φορά κι έναν καιρό, σ’ ένα νησάκι καταμεσής στο Αιγαίο εζούσε μέσα σε λιτά μεγαλεία ένας γέρο-Βασιλέας παλαιών αρχών και γηραλέων αντιλήψεων. Ήτον πολύ αγαπητός στους υπηκόους του και είχε ένα μοναχοπαίδι. Ετούτο πάλε το Πριγκιπόπουλο είχεν από μικρό δείξει μιαν έφεση προς τα τρανά μεγαλεία και την άνευ ορίων Ανάπτυξη.  Κάποτες η θειάκα του νεαρού βλαστού εδώρισε παίγνια εις τον μικρό Πρίγκηπα, ήτοι έναν πλαστικό εξκαφέα, μίαν μηχανική μπουλδόζα και μίαν μπετουνιέρα δια να παίζει, και ο μικρός Πρίγκηψ πλια όλο στα αναπτυξιολάγνα παίγνια είχεν τα μυαλά του.

Επεράσανε οι χρόνοι και μίαν ημέρα που ο ήλιος είχεν ανέβει στα υψηλότερα και ο γεροβασιλέας είχε πλια φτάξει σε βαθύτατα γεράματα, έτσι όπως εκάθονταν ανακούρκουδος στο θρόνο, έγειρε την κεφαλή του ενώ εψέλλιζε τα εξής: “Έχετε γεια βρυσούλες, λόγγοι, βουνά, ραχούλες” και μπαφ, τα ετίναξε και μας αφήκε χρόνους.

Η “πράσινη” ανάπτυξη είναι «η νέα μορφή αποικιοκρατίας»!

Πηγή :  Σεισάχθια

Απέτυχε παταγωδώς η Σύνοδος για το περιβάλλον στο Ρίο!

Σε πλήρες …φιάσκο κατέληξε χτες, Παρασκευή, η σύνοδος κορυφής για το περιβάλλον στο Ρίο, μέσα σε γενικευμένες καταγγελίες από αναπτυσσόμενες χώρες, περιβαλλοντικές οργανώσεις και ακτιβιστές ότι στην πραγματικότητα «η πράσινη ανάπτυξη είναι η νέα μορφή αποικιοκρατίας»!

Σε πλήρη αποτυχία κατέληξε τελικά η Σύνοδος του ΟΗΕ “Rio+20″ για την “πράσινη” ανάπτυξη, η οποία ολοκληρώθηκε στις 22 Ιουνίου, στην πρωτεύουσα της Βραζιλίας, είκοσι χρόνια μετά την ιστορική “Σύνοδο του Ρίο”, στην οποία η ανθρωπότητα αναγνώρισε τους μεγάλους κινδύνους που απειλούν τον πλανήτη και την ανθρωπότητα και υποσχέθηκε να τους αντιμετωπίσει. Από τότε βέβαια πολλά άλλαξαν στο παγκόσμιο οικονομικοπολιτικό σκηνικό και πλέον με την πρόφαση της “Κλιματικής Αλλαγής” η οικονομία της “πράσινης ανάπτυξης” έχει έρθει στο προσκήνιο φέρνοντας μαζί της μια θύελλα που στο πέρασμά της σαρώνει λαούς κι ανθρώπους, χώρες και κοινωνίες, βουνά, θάλασσες και ποτάμια! Έτσι δεν μπορεί παρά να θεωρηθεί ως αναμενόμενο το φιάσκο στο οποίο κατέληξε η τωρινή Σύνοδος του ΟΗΕ “Rio+20″!

Η πορεία μας στην Ευρωζώνη ήταν καταδικασμένη εξαρχής! Να δούμε λίγο το ΓΙΑΤΙ;

του Στρατή Μαζίδη

Γυρίζω τις σκέψεις μου αρκετά χρόνια πίσω. Κάπου στα μέσα προς τέλη της δεκαετίας του 1990. Η τότε λοιπόν ηγεσία της χώρας προσδιόριζε το νέο μεγάλο Εθνικό στόχο της πατρίδας μας. Την είσοδo στη μελλοντική ζώνη του Ευρώ.

Τώρα το γιατί η αντικατάσταση μερικών χαρτιών με κάποια άλλα βαπτίσθηκε εθνικός στόχος, δεν είναι της παρούσης.

Εκείνη την εποχή υπήρχαν τέσσερις βασικοί πυλώνες της οικονομίας. Ο τουρισμός, η αγροτική παραγωγή, η οικοδομική δραστηριότητα και οι όποιες βιομηχανίες μας είχαν απομείνει, εν πολλοίς στον κλάδο της κλωστοϋφαντουργίας

Ο τουρισμός, η αγροτική παραγωγή και η εγχώρια βιομηχανία παρά τα όποια εσωτερικά τους προβλήματα, κατόρθωναν να επιβιώνουν καθώς είχαν ένα σημαντικό όπλο στη διάθεσή τους. Το Εθνικό Νόμισμα. Τη Δραχμή.