Του Νikou Kefi

O λαός το λέει απλά. Μια φορά τα χίλια χρόνια τραγουδούν αλλιώς τ’ αηδόνια. Η μεγαλύτερη πολιτική δίκη του 21ου αιώνα φτάνει στο τέλος της.

Ας μετρήσουμε λίγο τι είδαμε ιστορικά τα τελευταία 45 χρόνια. Τη δίκη των πραξικοπηματιών, όπου η συνολική καταδίκη του λαού για την κατάπτυστη χούντα οδήγησε τον Κων. Καραμανλή να πει το ιστορικό “όταν λέμε ισόβια , εννούμε ισόβια”. Μπορεί , ελέω Μητσοτάκη, να μην ακολουθήθηκε στο 100% για όλους τους πρωταίτιους ,Παπαδόπουλος & Ιωαννίδης ωστόσο παρέμειναν εως τέλους, ενώ ο Παττακός βγήκε με “ανήκεστο βλάβη” στα ύστερα της ζωής του. Η αστική δικαιοσύνη της χώρας, μετά τη μύνηση του Αλ. Λυκουρέζου κι όχι αυταπάγγελτα δίκασε τους Απριλιανούς και η εις θάνατο ποινή που μετατράπηκε σε κανονικά ισόβια απέδωσε κάποιου είδους δικαιοσύνη, βάζοντας τη χώρα σε διαφορετική τροχιά.

Σωστά θα αναρωτηθούν πολλοί “πόσο αλλαξε το κράτος κι οι μηχανισμοί του άραγε ;” Ο ιστορικός χαρακτήρας μιας “εθνικής δεξιάς” που έβαζε τη χώρα σε κάποιου τύπου δημοκρατική τροχιά δεν αμφισβητείται παρόλη την ιδεολογική συγγένεια και ταύτιση της με τους χουντικούς.

Τα χρόνια πέρασαν, αργότερα το 89-90 είχαμε πολιτικές δίκες με αφρομή οικονομικά σκάνδαλα, δίκες που δεν μας έκαναν “πλουσιότερους” ως χώρα, ούτε θεσμικά , ούτε πρακτικά.

Κι ερχόμαστε στα χρόνια του μνημονίου όπου η δικαιοσύνη ποδηγετείται πλήρως ικανοποιώντας τις ελιτ της καθεστυκυίας τάξης. Αυτή λοιπόν η αστική δικαιοσύνη καλείται να λάβει αποφάσεις ιστορικού χαρακτήρα. Η καταδίκη του νεοναζισμού στην πράξη οφείλει να περάσει και μέσα από το ίδιο το κράτος, πέρα και ξέχωρα από τον βαρύ ποινικό χαρακτήρα της υπόθεσης.

Αυτό δείχνει να είναι κι επιλογή σχεδόν του συνόλου κομμάτων , ακόμα κι όσων γειτνιάζουν , όπως η ακροδεξιά πτέρυγα της ΝΔ. Το επίδικό είναι σαφές. το “συνταγματικό τόξο” θα καθαγιαστεί. Η Χ.Α. είναι ούτως ή άλλως πολιτικά νεκρή και μια λίγο πιο σοβαρή της εκδοχή (η Ελληνική Λύση του Βελόπουλου), τουλάχιστον σε επίπεδο πρακτικών  κι οχι βέβαια σε επίπεδο προσώπων ή λόγου αναφοράς, έχει πάρει τη θέση της. Είναι η χρυσή τους ευκαιρία να γίνουν κι αυτοί με περίσσια υποκρισία, μέρος του “δεν είμαστε ναζί”.

Πέρα από αυτό όμως μια πιθανή αθώωση ή μια ελαφριά , πλημμεληματικού χαρακτήρα καταδίκη θα στιγματίσει την ίδια τη δικαιοσύνη για τις δεκαετίες που έρχονται.

Πρόκειται λοιπόν για μια ιστορική ευκαιρία ουσιαστικής καταδίκης του ναζισμού.

Και πρόκειται για μια ευκαιρία να γαληνέψει όσο αυτό είναι εφικτό, η οικογένεια του Παύλου Φύσσα, του Σαχζάτ Λουκμαν κι όσων υπέστησαν τα πάνδεινα από την εγκληματική δράση των φασιστών.

Εναπόκειται λοιπόν στους δικαστές να γράψουν το κομμάτι της ιστορίας που τους αναλογεί.

Υπάρχει επίγνωση της κατάστασης. Όχι, αύριο δεν θ αλλάξουν οι δομές , η συμπεριφορά και η νοοτροπία του αστικού κράτους.