Το editorial του νέου έτους

Τελευταία μέρα του 2017, πρώτη του 2018. Συνήθως μέρες και ώρες απολογισμού , μνήμης στοχοθεσίας και όλων των άλλων ωραίων.

Βασικά ο πιο βατός στόχος είναι ο παρακάτω :

και υιοθετείται πάραυτα και εξ αρχής.

Στα λοιπά κοινά το 2017 που φεύγει αφήνει απώλειες και μόνο.

Η χώρα πάει κατά μνημονιακού διαόλου, έχει περάσει στην πλήρη όχι μόνο κατοχή αλλά και διαχείριση του ESM και του πολιτικού του εκπροσώπου , του άτυπου eurogroup. Τώρα μάλιστα που το αποχαιρέτησαν κι οι “βάρβαροι” (ο Σοίμπλε με τoν Νταισελμπλουμ) και έχουν αρχίσει και τραγουδάνε θα το “αποδαιμονοποιήσουμε” κι αυτό καθότι “αριστερό” με πορτογάλο τοποτηρητή.

Η πολιτική λύση στη χώρα έχει έναν και μοναδικό χαρακτήρα εξάλλου. το “πουτάνα όλα” που λένε οι νέοι, μόνο που όσο είναι κανείς νέος το λέει πανεύκολα. Επίσης κι όποιος δεν έχει τίποτα να χάσει. Το λεγόμενο “σύστημα” έχει φροντίσει ωστόσο να σου θυμίζει καθημερινά οτι μπορεί να χάνεις 100 αλλά σου μένουν άλλα 10, που γιατί να τα χάσεις τώρα κι αυτά, υπάρχει χρόνος κι αργότερα να χάσεις κι άλλα. Χοντρικά με ότι έχει νομοθετηθεί και δια της οργιλής αλλά σιωπηλής αποδοχής πέρασε ή περνά ( και το δήθεν “αριστερό” έργο ήταν και παραμένει ο πιο σημαντικός παράγοντας για να γίνουν όλα αυτά) και με ότι επίκειται δεν υπάρχει διαφορετικός δρόμος. Καμμία ελάχιστη νομιμότητα αστικού τύπου όπως τη γνωρίζουμε δεν δύναται να δώσει λύση-ανάσα-ελπίδα-αύριο-σήμερα. Το μόνο που δίνεται είναι μια μπουκάλα οξυγόνου ,μειούμενη  για αντιστρόφως ανάλογα περισσότερο κόσμο κάθε φορά .

Άρα νομοτελειακά αυτό το πράγμα αλλάζει μόνο με καθολικές, αιφνίδιες και συγκλονιστικού τύπου once in a lifetime αλλαγές. Όπως ήταν (μόνο ως παράδειγμα) ότι συνέβει πριν 100 χρόνια στις ρωσοσοβιετίες. Μην μπερδευτείτε, μόνο ως παράδειγμα και όχι ως υπόδειγμα αναφέρεται. 100 χρόνια μετά έχουν αλλάξει τα πάντα και η προσήλωση σε αυτά τα  πλαίσια (ιδεολογικά αλλά και πρακτικά) είναι συνταγή για αποτυχίες. Ο πλανήτης λειτουργεί αλλιώς σε κάθε επίπεδο.

Και τι κάνουμε ; Περιμένουμε το πιλάφι από τα παραδεισένια ουρί ώσπου να αλλάξει ο κόσμος όλος ;

Το μονοπάτι είναι δυσπρόσιτο και δυσδιάκριτο. Οι …θείες, που χε πει κι ο πρώτος μνημονιακός φωστήρας Γιωργάκης, είναι δυσανάλογα βαρειές δίχως και καμμιά εγγύηση για όποιον σκεφτεί να αλλάξει ρότα. Η πολιτική με τους παρόντες πολιτικούς είναι μια νεκρή φύση, πιο  νεκρή από τη νεκρή Σελήνη. Όποιος περιμένει κάτι από κει κοροιδεύει γιατί κάτι έχει να κερδίσει για ιδίον όφελος .

Το μόνο που έχω να “προτείνω” είναι ο τίτλος . Να κάνουμε πολλά αλλά να λέμε λίγα. Όταν η καθεμιά κι ο καθένας βρει την απαραίτητη ισορροπία σε αυτή την παλάντζα έχει περισσότερες πιθανότητες να αλλάξει πράγματα, από τον περίγυρο του ως ακόμα και το σύνολο.

Άντε και καλό 2018