Πάρτε σβάρα

Φίλε Πιτσιρίκο, ωραία κουβέντα άνοιξες σχετικά με την αποχή από τις επόμενες εκλογές. Ναι, συμφωνώ μαζί σου. Η αποχή από τις εθνικές κάλπες είναι πράξη πατριωτική. Για την αποχή από τις ευρωεκλογές, ούτε λόγος να γίνεται. Θα έπρεπε να αγγίζει το 99%.

Οι εκλογές του περασμένου Σεπτεμβρίου ήταν οι πρώτες από τις οποίες συνειδητά απείχα και μάλιστα την αποχή την υποστήριξα όσο πιο ανοιχτά μπορούσα.

Εννοείται ότι δεν πρόκειται να έρθω να ψηφίσω ούτε στις επόμενες.

Ο λαός οφείλει να απέχει από αυτές με τον πιο επιδεικτικό τρόπο που μπορεί να το κάνει.

Οφείλει όμως και να προσπαθήσει να ξαναπάρει την ζωή του πίσω ή έστω να διεκδικήσει το δικαίωμα να επιλέξει αυτός τον τρόπο με τον οποίο θα πεθάνει.

Για μένα το πιο κρίσιμο και το πιο σημαντικό είναι η οργάνωση στην βάση.

Και η οργάνωση στην βάση πρέπει να έχει άμεσο και ορατό στόχο, πρέπει να επιφέρει και βελτιώσεις στην καθημερινή ζωή του πολίτη.

Ποιος μπορεί να είναι ο στόχος;

Φυσικά, ο έλεγχος της κοινότητας και του δήμου.

Κάθε κυττάρου κρατικής οργάνωσης το οποίο θα μπορούσε να αυτονομηθεί στον βαθμό που οι πολίτες που κατοικούν εκεί το θελήσουν, το «τρέξουν» και το υπερασπιστούν.

Το 2012 που όλοι λέμε ότι χάθηκε μια μεγάλη ευκαιρία στις εκλογές του Ιουνίου, είχαν προηγηθεί οι δημοτικές και περιφερειακές εκλογές όπου είχε εκλεγεί πανηγυρικά όλη η σάρα και όλη η μάρα μαζί με το κακό συναπάντημα του τόπου.

Το ίδιο και στις περιφερειακές εκλογές που προηγήθηκαν των εθνικών εκλογών τις οποίες κέρδισε ο απατεώνας ο Τσίπρας.

Λυπάμαι που θα το πω αλλά δεν γίνεται να περιμένεις την αλλαγή του πολιτικού και κοινωνικού σκηνικού της χώρας, όταν εκλέγεις τους Πατούληδες, τους Τατούληδες, του Μπέους, τους κολαούζους των Μαρινάκηδων και τους Καμίνηδες σε τοπικό επίπεδο.

Πολύ περισσότερο όταν από τα χέρια αυτών περιμένεις το ρουσφέτι που δεν μπορεί να έχεις πια εύκολα από τους βουλευτές, υπουργούς και πρωθυπουργούς του Προτεκτοράτου.

Υπάρχει προφανώς κάτι πολύ σάπιο στο Βασίλειο της Δανιμαρκίας του Νότου, που πρέπει απαραιτήτως να αλλάξει αν θέλουμε να ελπίζουμε σε κάτι καλύτερο στο μέλλον.

Κι αυτό είναι η νοοτροπία και η συμπεριφορά των «πολιτών».

Θεωρητικά πάντως και με βάση την ιστορική εμπειρία, στο χαμηλότερο επίπεδο είναι μονάχα που έχει ο λαός την δυνατότητα και την πιθανότητα να αντιδράσει δυναμικά και αποτελεσματικά στο καθεστώς αποικιοκρατίας που έχει επιβληθεί στην χώρα μας.

Κοινότητες ενεργών πολιτών που αποφασίζουν για τα θέματα του τόπου τους, που καταργούν στην πράξη τους άδικους αποικιοκρατικούς νόμους, που απαλλοτριώνουν αν κι όταν χρειαστεί την κρατική περιούσια για να καλύψουν τις ανάγκες των πολιτών τους.

Ατσάλινη οργάνωση σε επίπεδο τοπικό χρειαζόμαστε, οργάνωση που θα βάζει σε προτεραιότητα το φαΐ των φτωχών παιδιών, γυναικών και ανέργων, την όσο το δυνατό καλύτερη λειτουργία των σχολείων και των μονάδων υγείας, κλπ, κλπ.

Οργάνωση τοπική που δεν θα διστάζει να έρχεται στην πράξη σε αντίθεση με την ξεπουλημένη στους ξένους κεντρική ηγεσία. Να πάρουμε σβάρα τις πόλεις και τα χωριά μας, τα σχολεία και τα νοσοκομεία μας, τους δρόμους και τα γεφύρια μας. Να καθαρίσουμε τον τόπο μας, την γειτονιά μας.

Αν έχουν τα φρύδια ας πάρουν το μπαλάκι που θα τους πετάξουμε κι ας στείλουν τον στρατό να επιβάλει την τάξη τους.

Οι περισσότερες τυραννίες έπεσαν την στιγμή που μια διαταγή από τα πάνω δεν εφαρμόστηκε ποτέ.

Σκεφτείτε μονάχα το ενδεχόμενο απέναντι στις κυβερνήσεις των φαύλων που εκλέγονται με το 10% των ψήφων να υπήρχαν ισχυροί δήμοι στην ηγεσία των οποίων να βρίσκονταν άξιοι κι έντιμοι άνθρωποι εκλεγμένοι από την συντριπτική πλειοψηφία των δημοτών τους.

Άνθρωποι που θα αντιπροσωπεύουν τα συμφέροντα της κοινότητας και θα ελέγχονταν από αυτήν.

Δομές τέτοιες υπήρχαν σε διάφορα μέρη της Ελλάδας επί Ενετοκρατίας και επί Τουρκοκρατίας και υπήρξαν εξαιρετικά αποτελεσματικές.

Την περίοδο της κατοχής και της Εθνικής Αντίστασης, ο λαός μας ανέτρεψε τα σχέδια των Γερμανών και των ντόπιων δωσίλογων για την βίαιη επιστράτευση εργατών που θα στέλνονταν να εργαστούν στα εργοστάσια του Γ΄ Ράϊχ.

Ο μόνος λαός που πέτυχε κάτι τέτοιο στην Ευρώπη.

Το μόνο κράτος που αποσιώπησε συστηματικά και έβγαλε από την ύλη των σχολικών βιβλίων την λαμπρότερη σελίδα στην ιστορία από την ίδρυση του.

Πάντα έτσι ήταν το κράτος στην Ελλάδα. Προτεκτοράτο των ξένων. Δεν είναι καινούργιο φρούτο οι σημερινοί προδότες.

Και ο λαός έτσι ήτανε. Ανόητος και ημιμαθής, μα και περήφανος κι ασύλληπτα γενναίος.

Όταν οι λαοί όλου του κόσμου οργανώνονται, νικούν. Αμέτρητα τα παραδείγματα.

Μας φλομώσανε απλά με τα διακοποδάνεια των Σιμηταράδων, τα made in EU διαβολόχαρτα, ,μας παραμύθιασαν και μας χόντρυναν για 20-30 χρόνια. Και μετά μας πρόδωσαν όλες τις αυταπάτες που μας δώσαν να φτιάξουμε.

Ας είναι! Πίσω λοιπόν σε εκείνο που κράτησε τον Ελληνισμό ζωντανό στους αιώνες.

Στην δημοκρατική αυτοοργάνωση της κοινότητας.

Ο Ελληνισμός, φίλε Πιτσιρίκο, δεν «μεγαλουργεί», εκτός Ελλάδας.

Θα σου γράψω τις απόψεις μου – εμπειρίες θα έλεγα περισσότερο – κάποια άλλη φορά.

Πάντως, ο Ελληνισμός χωρίς Ελλάδα δεν μπορεί να υπάρξει και ούτε υπήρξε ποτέ.

Για αυτό και όλοι κρατάμε τα μάτια της καρδιάς μας καρφωμένα στην δική μας καταραμένη Ιερουσαλήμ.

Την βλαστημάμε από το πρωί μέχρι το βράδυ την πουτάνα, μα φτάνει μονάχα ένα βλέμμα αγάπης, μια υπόσχεση και στους αιώνες επιστρέφουμε πίσω στα χώματα που μας γεννήσανε, για μια ανάσα, για λίγο αίμα, για έναν θάνατο που να μας αξίζει.

Φιλιά πολλά από την Εσπερία

Ηλίας

(Αγαπητέ Ηλία, μην δίνεις και πολλή σημασία σε ό,τι γράφω. Μπορεί να γράφω για στάση πληρωμών και για αποχή αλλά ξέρω πως δεν πρόκειται να γίνει τίποτε από τα δυο. Όπως δεν θα γίνει και τίποτε άλλο. Ξέρω πια πως οι Έλληνες δεν πρόκειται να αντιδράσουν ποτέ. Θα πεθάνουν δούλοι κι αυτοί, και τα παιδιά τους, και τα εγγόνια τους. Απλά, εγώ εκμεταλλεύομαι το ότι ακόμα επιτρέπεται να γράφεις αυτά που σκέφτεσαι. Αυτό κάνω: γράφω αυτά που σκέφτομαι. Και για κάποιο λόγο που δεν καταλαβαίνω -ούτε και με ενδιαφέρει-, τα διαβάζουν εκατοντάδες χιλιάδες άγνωστοι σε εμένα άνθρωποι. Ανάμεσά τους είναι και πάρα πολλοί κάφροι αλλά δεν φταίω εγώ για αυτό. Η χρεοκοπημένη και προσκυνημένη Ελλάδα έχει χιλιάδες κάφρους. Να είσαι καλά, Ηλία. Και μην τσιμπάς σε αυτά που γράφω. Για προσωπική εκτόνωση τα γράφω. Για μένα τα γράφω, όχι για τους άλλους. Και να τα βλέπεις ποιητικά αυτά που γράφω, όχι ρεαλιστικά. Δεν πρόκειται, λέμε, να σηκώσουν κεφάλι ποτέ οι Έλληνες. Ποτέ. Το ξέρω αυτό. Λες να μην το ξέρω; Άσε με λοιπόν να γράψω ποίηση. Μη με προσγειώνεις με …ελπίδες. Φτάνει, δώσαμε. Και μάθαμε. Την αγάπη μου.)

pitsirikos