Είναι θέμα χρόνου να προσγειωθεί ανώμαλα μια τέτοια κοινωνία

Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,
Διάβασα κάποια πολύ ωραία κείμενα αυτές τις μέρες στο μπλογκ (κάποια δικά σου, το κείμενο του φίλου από το Βιετνάμ, του Παναγιώτη κτλ).
‘Οσον αφορά το προσφυγικό, δεν είναι δα και μυστικό πως η Ευρώπη για άλλη μια φορά αποδείχθηκε πολύ λίγη.

Πρώτα συμμετέχει στην ισοπέδωση της Συρίας (που υφίσταται τυπικά πλέον ως κράτος) και έπειτα κάνει τον Φινλανδό, τον Σλοβάκο ή τον Αυστριακό στους επερχόμενους πρόσφυγες.

Οι δε φιλελέδες ανά την Ευρώπη ασχολιούνται με το αν έχουν χαρτιά όλοι αυτοί ή αν εκείνο ή το άλλο, για μέχρι εκεί είναι εξάλλου.

Συνειδητοποιείς κάποια στιγμή ότι τελικά σε αυτό τον κόσμο πρέπει να αποδεικνύεις συνεχώς πως δεν είσαι ελέφαντας.

Ο πρόσφυγας πρέπει να «αποδεικνύει» καθημερινά πως είναι όντως πρόσφυγας (λες και άμα είναι οικονομικός μετανάστης δεν είναι το ίδιο).

Ο άνεργος πως είναι άνεργος.

Ο ανάπηρος πως είναι ανάπηρος.

Ο φτωχός πως είναι φτωχός.

Ο δανειολήπτης πως δεν είναι …γκάνγκστερ (στην τράπεζα… πόσο ειρωνικό).

Ο μετανάστης πως δεν εισήλθε παράνομα (τι πάει τώρα να πει αυτό;).

Είναι τέτοια η γραφειοκρατία και οι προϋποθέσεις που πραγματικά εξυπηρετούν στο ακέραιο τον ένα και μοναδικό σκοπό τους: να αποκλείουν χιλιάδες δικαιούχους σε κάθε στροφή.

Και εκεί ακριβώς εμφανίζονται τα εκάστοτε κυκλώματα.

Οι διακινητές απλά καλύπτουν το τεράστιο κενό που αφήνουν τα κράτη.

Στο κάτω-κάτω της γραφής, γιατί να περάσει ο άλλος από δεκάδες σημεία ελέγχου ή να περιμένει με τον σταυρό στο χέρι πότε θα τον λυπηθούν, όταν μπορεί ενδεχομένως να αποφύγει την αδικαιολόγητη χασούρα χρόνου και δυνάμεων;

Και γιατί να πρέπει να αποδείξει ξανά και ξανά πως δεν είναι ελέφαντας;

Στο μεταξύ, όλοι τρέχουν να αποδείξουν πως δεν είναι ελέφαντες, αλλά κανείς δεν μιλάει πια για τον μοναδικό ελέφαντα μέσα στο δωμάτιο (ο νοών νοείτο).

Μας βάζουν όλη μέρα, κάθε μέρα, να κυνηγάμε τις ουρές μας και απορούμε μετά που βρισκόμαστε αποκλεισμένοι από την κοινωνία τους· ε, δεν την λες και ακριβώς δικιά μας, όπως και δεν λες δικό σου το σπίτι από το οποίο μπορούν να σε βγάλουν ανά πάσα στιγμή.

Αυτό που βλέπω, όσον αφορά το προσφυγικό, είναι ότι κάποιοι κοστουμάτοι αρνούνται το δικαίωμα σε εκατομμύρια πρόσφυγες να εγκαταλείψουν ότι έχει απομείνει από τη χώρα τους.

Βάζουν συνέχεια εμπόδια στο δρόμο τους, τέτοιοι θλιβεροί γραφειοκράτες που είναι (κλειστά σύνορα, hot spots, φρεγάτες, σημεία ελέγχου, φράχτες).

Με βάση όλες αυτές τις αφηρημένες σκέψεις, μου ήρθε και άλλη μια.

Σκεφτόμουν μια λέξη που «έπαιζε» συχνά τα περασμένα χρόνια: αξιοκρατία.

‘Ηταν μάλιστα μια από τις πιο αγαπημένες λέξεις στις πολιτικές συζητήσεις.

Εμένα δεν μου αρέσει γιατί σημαίνει την επικράτηση των άξιων.

ΟΚ, ποιος αποφασίζει ποιος είναι άξιος και ποιος όχι;

Και τι γίνεται με τους «ανάξιους»;

Η κοινωνία εκεί ακριβώς υπεισέρχεται, ώστε να διαμορφώσει και να καλλιεργήσει όλους τους ανθρώπους, ανεξαιρέτως αξίας.

Σκέφτομαι αυτό που είπε ο γιος του φίλου για το σύστημα εκπαίδευσης και τα πανεπιστήμια και με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο.

Σκέφτηκα τους βαθμούς στα σχολεία και την βράβευση της αριστείας.

Τι διάολο πανηγυρίζει ένα σχολείο που ένας στους 1000 μαθητές του κατάφερε να διακριθεί;

Τι διάολο πανηγυρίζει μια κοινωνία που εκατομμύρια άνθρωποι δεν έφτασαν ποτέ σε ένα τέτοιο επίπεδο;

ΟΚ, δεν μπορούν να γίνουν όλοι Αϊνστάιν, αλλά από την άλλη δεν μπορούν όλοι να μορφωθούν;

Δεν μπορούν όλοι να δημιουργήσουν;

Δεν μπορούν όλοι οι πρόσφυγες να προσφέρουν, αν τους δοθεί η ευκαιρία;

Είναι καλύτερο για τη κοινωνία να στοιβάζονται οι άνθρωποι μέχρι να τους δοθεί η άδεια να περάσουν τα ηλίθια σύνορα;

Είναι καλύτερο για τη κοινωνία να ασχολούνται οι δάσκαλοί της μόνο με εκείνους που «ξεχωρίζουν» από το «σωρό»;

Πως ακριβώς θα εφαρμοστεί η αξιοκρατία πχ σε μια τριτοκοσμική χώρα όπου οι μισοί είναι αναλφάβητοι;

Μήπως το ζητούμενο δεν θα έπρεπε να είναι άλλο από την μόρφωση όλων αυτών των ανθρώπων που δεν μορφώθηκαν;

Αυτό δεν είναι ουσιαστικά ο φασισμός;

Ο διαχωρισμός των ανθρώπων σε άξιους και ανάξιους, σε ικανούς και ανίκανους, σε άριστους και σκράπες κ.ο.κ.;

Τι πάει να πει αξιοκρατία;

Μια χαρά αξιοκρατία έχουμε.

Λογίζεται ως άξιος ο Καρανίκας, ο Ψυχάρης ή ο Κυριάκος.

Αυτούς θεωρεί άξιους το σύστημα και αυτοί απολαμβάνουν της εκτίμησης του.

‘Ολοι αυτοί πάνε πακέτο με αυτό το σύστημα, μας αρέσουν δεν μας αρέσουν.

Εκτός αν θεωρούμε …επαναλαμβανόμενη σύμπτωση την διαχρονική επικράτηση των πιο εμετικών ανθρώπων, οπότε πάω πάσο.

Το σύστημα πάντως δεν θέλει τους άνεργους, τους πρόσφυγες, τους ανάπηρους και τους υπόλοιπους φτωχούς, γι’ αυτό και θα κάνει τα πάντα να τους εξοντώσει.

Τα δήθεν δικαιώματα που παρέχει, έχουν τόσες προϋποθέσεις και τόσα «αλλά», που στο τέλος είναι σαν μην έχουν καμία σημασία είτε υπάρχουν είτε όχι.

Πόσα χρόνια χρειάζεται ένας άνθρωπος να το συνειδητοποιήσει, βλέποντας την κατάφωρη παραβίαση των συνθηκών για τους πρόσφυγες, το μαρτύριο των ΚΕΠΑ, τον αποκλεισμό των ανέργων (ειδικά των μακροχρόνιων) από το επίδομα ανεργίας ή την μη υποστήριξη των φτωχών, πόσα;

Τι να συνειδητοποιήσει;

Αυτό που χρειαζόμαστε δεν είναι αξιοκρατία, αλλά ίση μεταχείριση όλων των ανθρώπων.

‘Ιση δεν σημαίνει να συμπεριφέρεσαι το ίδιο σε όλους, αλλά να παρέχεις στον καθένα αυτό που χρειάζεται χωρίς διακρίσεις και ηλίθιες προϋποθέσεις.

Να παρέχεις σε όλους, μηδενός εξαιρουμένου, μια αξιοπρεπή ζωή.

Φυσικά, κάτι τέτοιο στη σημερινή πραγματικότητα είναι εξίσου πιθανό με το να επιβιώσει ένα παγάκι στην έρημο.

Βέβαια, απαιτείται το εξωφρενικό ποσό 250 δισεκατομμύρια δολλάρια το χρόνο για να έχουν όλοι οι άνθρωποι τροφή, νερό, μπάνιο και εκπαίδευση, αλλά ας αναρωτηθούμε για άλλα 50 χρόνια πως γίνεται σε έναν κόσμο όπου παράγονται 65 τρισ. ανά έτος να μην περισσεύουν μερικά δισ. ή πώς φτάσαμε να καταλήγει στα σκουπίδια το 1/3 της παγκόσμιας παραγωγής τροφίμων (1,3 δισ. τόνοι παρακαλώ), αλλά τα παιδιά της Αφρικής να πεινάνε.

Δεν πειράζει, στην επόμενη ζωή -άλλο που δεν έχει- αυτές οι απορίες.

Είναι θέμα χρόνου να προσγειωθεί ανώμαλα μια τέτοια κοινωνία.

Ειδικά όταν βλέπεις σε όλο τον λεγόμενο δυτικό κόσμο να ανέρχονται Τραμπάκουλες, Κοτλέμπα, νεοφιλελέρες, δεξιοί τομείς και… «αριστεροί» από τα Lidl.

Θυμήθηκα και μια κουβέντα του ιστορικού Hywell Williams:

«Είναι ένας ωραίος και βολικός μύθος ότι οι φιλελεύθεροι είναι ειρηνοποιοί κι οι συντηρητικοί οι πολεμοκάπηλοι, αλλά ο ιμπεριαλισμός με τον φιλελεύθερο τρόπο ίσως να είναι πιο επικίνδυνος λόγω της ανοιχτού-τύπου φύσης του: της πεποίθησής του ότι αντιπροσωπεύει μία ανώτερη μορφή ζωής.»

Θα μάθουμε τους επόμενους μήνες αν καταλάβαμε τίποτα όλα αυτά τα χρόνια· δεν μιλάω μόνο για τους ‘Ελληνες, αλλά για τον κόσμο γενικότερα.

Με εκτίμηση

Άρης

ΥΓ: Σου στέλνω και μια φανταστική γελοιογραφία του Latuff. Μια εικόνα, χίλιες λέξεις. Η Ελλάδα που προσπαθεί μάταια να κρατηθεί σε μια Ευρώπη που την βλέπει μόνο ως Ιφιγένεια. Χαρακτηριστική η έκδηλη ικανοποίηση των Αυστριακών για το σπουδαίο επίτευγμα των Σκοπιανών να εμποδίζουν τους πρόσφυγες. Ευρώπη, άντε και… γαμήσου (και λίγο σου πέφτει).

(Αγαπητέ Άρη, σκέφτεσαι. Εκεί είναι το θέμα. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν σκέφτονται. Θεωρητικά, υπάρχει ελευθερία της έκφρασης αλλά, όταν οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν σκατά μέσα στο κεφάλι τους, σκατά θα εκφράσουν. Άρη, η κοινωνία -όχι μόνο η ελληνική- θα προσγειωθεί ανώμαλα αλλά δεν έχει την σκέψη να το αντιμετωπίσει. Αν την είχε, δεν θα προσγειωνόταν ανώμαλα. Θα είχε πάρει τα μέτρα της. Ποιος να το έλεγε πως η Ευρώπη με τόσο πολιτισμό και τόση αιματοβαμμένη Ιστορία θα κάνει και σήμερα τα ίδια λάθη και δεν θα μπορεί να πάρει ούτε μια πολιτική απόφαση. Να είσαι καλά, Άρη. Σε ευχαριστώ που σκέφτεσαι και μοιράζεσαι τις σκέψεις σου μαζί μας.)

pitsirikos