Tου Γιώργου Κογκαλίδη

Κάθε εκλογική αναμέτρηση έχει κι ένα… τσιτάτο, που -ενίοτε- σημαδεύει και ολόκληρη εποχή. Από την “αλλαγή” του Ανδρέα Παπανδρέου, στο “ΠΑΣΟΚ, ήρεμη δύναμη” (κλεμμένο από την προεκλογική εκστρατεία του Φρανσουά Μιτεράν στη Γαλλία), φτάσαμε σήμερα στο “ξεμπερδεύουμε με το παλιό“, που είναι το κεντρικό πολιτικό μήνυμα του ΣΥΡΙΖΑ.

Θα ήταν ευχής έργο να ξεμπερδεύαμε με το… παλιό, αρκεί να ορίσουμε τί εννοούμε παλιό. Ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης μπήκε (θαρρώ κάνει λάθος) στο… τρυπάκι και απάντησε, υπερασπιζόμενος την ηλικιακή του διαφορά με τον νεαρό Αλέξη, προβάλλοντας την εμπειρία, αλλά και τη διαδρομή της παράταξής του.

Ο Αλέξης Τσίπρας, με όπλο τη διαφορά ηλικίας και το “baby face” που διαθέτει, προβάλλει ως το “νέο αίμα” της πολιτικής, αλλά είναι έτσι; Αν το πρόσωπο ήταν το σημείο αναφοράς (δυστυχώς είναι, αλλά εμείς προτιμάμε να μιλάμε με όρους πολιτικής), θα μπορούσε το We24 να κάνει… αυτοδύναμηκυβέρνηση.

Το πανέμορφο προσωπάκι της Στεφανίας, η ζωντάνια της Αντιγόνης, το αινιγματικό χαμόγελο του Σωτήρη, η ηρεμία στο πρόσωπο της Αμαρυλλίδας, το φωτεινό χαμόγελο του Μάνου, η αθωότητα στο βλέμμα του Γιάννη, ακόμα και το ατημέλητο μούσι των δύο Νίκων, έφταναν για να δημιουργήσουμε κυβερνητικό σχήμα. Αλλά, είναι ώρα να μιλήσουμε με όρους πολιτικής.

Ο Αλέξης Τσίπρας είναι νέος; Βιολογικά είναι, κανείς δεν το αμφισβητεί. Πολιτικά; Από 15 χρονών βρίσκεται στον κομματικό σωλήνα, μεγάλωσε μέσα σε πολιτικούς διαδρόμους, “σπουδάζοντας” την αριστερή φρασεολογία δίχως όμως να αντιληφθεί το πραγματικό νόημα του να είσαι αριστερός.

Γιατί, αλήθεια, να έχει νέα μυαλά; Από ποιον “δάσκαλο“, μέσα από ποια διαδικασία, σε ποιο… πεζοδρόμιο ανανέωσε την αντίληψή του για την πολιτική, δημιούργησε την κοσμοθεωρία του; Το “νέο” πρέπει να στηρίζεται σε ένα ανανεωμένο πολιτικό υπόβαθρο, πρέπει να προκύπτει μέσα από πράξεις.

Είδατε κάτι νέο, στον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπισε την απόσταση των προεκλογικών δεσμεύσεων και της μετεκλογικής του πρακτικής; Υπήρξε διαφορά ανάμεσα σε αυτόν, τον Παπανδρέου και τον Σαμαρά; Προσωπικά είδα εναλλαγή προσώπων κι όχι αλλαγή πολιτικής, άρα μιλάμε για το “παλιό”κουστούμι, το οποίο φορά (δυστυχώς) “νέος” άνθρωπος.

Αν μιλάμε με βιολογικούς όρους, φυσικά και οι νέοι άνθρωποι πρέπει να πάρουν το τιμόνι στα χέρια τους. Αλλά, αλήθεια, υπήρξε κάτι νεότερο από τον τρόπο με τον οποίο λειτούργησε εντός των τειχών του ΣΥΡΙΖΑ ο Μανώλης Γλέζος; Θυμίζω, ήταν ο πρώτος που με παρρησία βγήκε και ζήτησε συγγνώμη από τον λαό. Για μένα, αυτός είναι νέος. Ένας “αιώνιος έφηβος“, ένας αγωνιστής με ιστορία, αλλά που μπορεί -ενδεχομένως και με τη σοφία των χρόνων- να ανανεώνει ιδέες και απόψεις.

Η χώρα έχει ανάγκη από νέα παιδιά, ειδικά στον χώρο της πολιτικής. Νέα παιδιά με νέες ιδέες, όχι… παιδιά του σωλήνα.

πηγή – we24.gr