Του Δημήτρη Ραπίδη*

Ποτέ μου δεν θα περίμενα ότι θα ακούσω αυτή τη λέξη να βγαίνει με μίσος και απέχθεια από το στόμα ανθρώπων που κάποτε ήταν καθηγητές μου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Κάποιοι εξ’αυτών ήταν και από τους αγαπημένους μου. Ήταν οι ίδιοι που προσπαθούσαν επί τέσσερα χρόνια να εμφυσήσουν στους φοιτητές «κριτική σκέψη», «ψύχραιμη ανάλυση», «όχι ακρότητες και αφορισμούς» στην προσέγγιση επιστημονικών και ιστορικών γεγονότων. Στην προσέγγιση πολιτικών και οικονομικών, εθνικών επιλογών. Είναι ίδιοι οι οποίοι μέσα σε ένα εξάμηνο ξεχύθηκαν σε ένα κυνηγητό μαγισσών εναντίον προσώπων και πολιτικών επιλογών, πιέζοντας από τις σελίδες στο Facebook την κατάθεση πρότασης μομφής κατά της Ζωής Κωνσταντοπούλου, επιλέγοντας τον συνεχή εμπαιγμό του Λαφαζάνη και της «παρέας» του, και χλευάζοντας τον Λαπαβίτσα, ενώ συνέλεγαν υπογραφές για την παραπομπή του Βαρουφάκη στο Ειδικό Δικαστήριο.

Ναι, είναι οι ίδιοι που όλα τα προηγούμενα χρόνια κώφευαν επιδεικτικά, καπαρώνοντας θέσεις και χαρτοφυλάκια, πάντοτε προσεκτικοί στις δημόσιες τοποθετήσεις τους, για να μην θίξουν ούτε στο ελάχιστο τα πολιτικά πρόσωπα που συγχρωτίζονταν που λυμαίνονταν τον τόπο καθημερινά. Για να μην θίξουν και προσβάλλουν, «απειλήσουν» και θέσουν υπό αμφισβήτηση εκείνο το άρρωστο και νοσηρό σύστημα αξιών και καιροσκοπισμού που δήθεν ευαγγελιζόταν τον «εκσυγχρονισμό» της Ελλάδας μέσα από ατελείς νομισματικές ενοποιήσεις, από σκάνδαλα χρηματιστηριακά, από καταστάσεις που η δική τους «κουλτούρα», τώρα, εκ των υστέρων, ξορκίζει μετά βδελυγμίας. Οι προσκυνούντες και παρατηρητές/στοχαστές του χθες, σήμερα ξεσαλώνουν, υπερασπιζόμενοι εκείνο το σύστημα οικονομικής και κοινωνικής μέγγενης και εξευτελισμού που επιβάλλεται στους συμπατριώτες τους, λέγοντας ήδη από το 2010 «επιτέλους, καιρός ήταν να έρθει η τρόικα να σας (sic) κάνει ανθρώπους, να σας κάνει Ευρωπαίους».

Ναι, είναι οι ίδιοι που έβλεπαν το ατελείωτο φαγοπότι της ελληνικής πολιτικής, οικονομικής, πανεπιστημιακής, και πολιτιστικής ζωής να μην έχει τελειωμό, λαίμαργο μπροστά στην σάπια «ευημερία» του ελληνικού κράτους. Είναι οι ίδιοι που δεν άρθρωσαν ποτέ λόγο για όλα τα κραυγαλέα σκάνδαλα του παλαιοκομματισμού, από τις φωτογραφικές εργολαβίες μέχρι τα υποβρύχια, τη Siemens και δεν ξέρω εγώ τι άλλο, που ακόμα θαυμάζουν και νιώθουν οικεία και άνετα κοντά σε όλον αυτό τον ορυμαγδό των πιθήκων, που θέλουν να αποκαλούν «συνοδοιπόρους», «έντιμους», «δημοκράτες» κλπ. Ναι, είναι οι ίδιοι τελικά που επιδιώκουν ένα επίπλαστα ασφαλές περιβάλλον, εκείνο το οποίο υπηρέτησαν με πάθος, αλλά απέτυχε παταγωδώς, και το οποίο επιδιώκουν να αναστήσουν εκ νέου είτε με νέα πολιτικά μορφώματα, είτε αναστηλώνοντας πρόσωπα και καταστάσεις που χρειάζονται τόνους υποστηρικτικού υλικού και σοβά για να σταθούν ξανά όρθια μπροστά στον καθρέφτη της κοινωνίας.

Και κάτι τελευταίο, χάριν επιλόγου, αλλά κυρίως υπενθύμισης: Στη Φινλανδία, την Ισπανία, την Αυστρία, την Γαλλία και την Ιρλανδία, το ζήτημα της επιστροφής στο εθνικό νόμισμα έχει αναπτυχθεί ήδη από το 2013. Τόσο σε ακαδημαϊκό επίπεδο, όσο και στον δημόσιο δίαλογο ευρύτερα. Χωρίς ύβρεις, μηδενισμούς, και κυρίως αλληλοσπαραγμούς και εξευτελισμούς. Ώριμα, μεστά και συλλογικά το θέμα συζητείται και αναπτύσσεται. Για γούστο, για κέφι, γιατί όντως πρέπει να συζητηθεί. Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι συζητείται ελεύθερα και δημοκρατικά.

Πού είναι λοιπόν όλοι όσοι κόπτονται για τον «ευρωπαϊσμό» τους στην Ελλάδα; Δεν ακούω..; Μίλησε κανείς;

*Ο Δημήτρης Ραπίδης είναι πολιτικός αναλυτής και επικοινωνιολόγος

πηγή – toportal