Ο λαός, η ρήξη και ο μάγος της φυλής

Του Διονύση Ελευθεράτου

Το τέλος των ευρωαυταπατών, η παρέλαση των «ρεαλιστών» κι ένα ανέκδοτο

Τύφλα να ’χει ο «συμπονετικός καπιταλισμός» του Μπους… Τώρα «τα σπάει» (μυαλά και νεύρα) ο «συμπονετικός ευρω­παϊσμός» του Μάρτιν Σουλτς. Καρδιές ράγισε ο πρόεδρος του Ευρωπαϊ­κού Κοινοβουλίου προ ολίγων ημερών, όταν μίλησε στην Bild για τα πάθη ημών των Ελ­λήνων. Σημαντική η μεγαλοψυχία του, δεδο­μένου ότι δεν μας κυβερνά καν το Ποτάμι…

Είπε ο λάτρης του Σταύρου που δεν αντέχει να βλέπει τον ελληνικό λαό να σταυρώνεται: «Οι άνθρωποι στην Ελλάδα, που υποφέρουν από την κρίση εδώ και χρόνια, χρειάζονται επειγόντως μια λογι­κή προοπτική. Οι πιο φτωχοί στην Ελλάδα δεν έχουν αέρα να αναπνεύσουν. Τα προ­ηγούμενα χρόνια ο ελληνικός λαός επω­μίστηκε πολλές επώδυνες μεταρρυθμίσεις και μέτρα λιτότητας. Δεν μπορεί κανείς να μειώνει συνεχώς τις συντάξεις, έως ότου οι άνθρωποι γονατίσουν».

Αυτά τα λόγια μαζεύτηκαν στον ένα πό­λο της ζυγαριάς του «ακριβοδίκαιου» Μάρ­τιν. Στην άλλη, η «κλασική» απαίτηση των δανειστών διατυπωμένη εν προκειμένω από τον ίδιο: «Μεταρρυθμίσεις»…

Δεν χρειάζεται να εξηγήσει κανείς (ει­δικά στους αναγνώστες του Πριν) πώς και γιατί οι «γενναίες τομές», τις οποίες επιζη­τούν Βερολίνο, Βρυξέλλες και ΔΝΤ, απο­λήγουν στην «τρόικα» λιτότητα – ύφεση – εκποιήσεις και την επιτείνουν. Αλλά, τέλος πάντων, σε εποχές ψυχωτικής προβολής της ιδέας ότι είναι «ρεαλισμός» να τοποθε­τείσαι υπευθύνως στο δίλημμα «μετά σιέ­λου ή άνευ», με την κρυφή ελπίδα ότι αν η ΕΚΤ αυξήσει το όριο του ELA μπορεί να περισσέψει κανένα ευρώ για αγορά βαζε­λίνης, τα δάκρυα του Σουλτς για τις κομ­μένες συντάξεις στην Ελλάδα «μετρούν». Κι ας τα συνοδεύει η προειδοποίηση πως «εξαντλείται η υπομονή» των (νταβραντι­σμένων) τοκογλύφων.

Σου λένε λοιπόν (ή το σκέφτονται) τόσοι και τόσοι άνθρωποι, που φοβούνται το χειρό­τερο: «Να εξασφαλίσουμε λοιπόν ότι δεν θα κουτσουρευτούν άλλο οι συντάξεις και βλέ­πουμε». Και τελικά τι βλέπουμε; Τον Γιουν­κέρ να ζητά μέσα σ’ όλα (μα όλα!) περικοπές και στις συντάξεις, καθώς και «θάνατο» του ΕΚΑΣ. Πότε; Προτού καλά καλά προλάβει να τελειώσει η συνέντευξη αυτής της σοσι­αλδημοκρατικής «ψυχούλας», του Σουλτς…

Συμπέρασμα; Βγάλτε όποιο θέλετε… Εμείς σημειώνουμε ότι σε αυτό το ιερα­τείο-λησταρχείο που ονομάζεται Ευρωπα­ϊκή Ένωση καταντά προβληματικό κι απελ­πιστικά προβλέψιμο ακόμη και το κλασικό παιχνίδι «του καλού και του κακού» (μπά­τσου ή γκάνγκστερ, κι αυτό δική σας επι­λογή είναι). Διότι τελικά πρώτον οι «κα­λοί» ίσα που προλαβαίνουν να παίξουν το ρόλο τους όσο διαρκεί μια βιαστική πρό­βα και, δεύτερον, στο τέλος η γραμμή των «κακών» επικρατεί, ενίοτε προβαλλόμενη κι από στόματα «καλών» (τρομάρα τους…).

Να λοιπόν που η γραμμή, την οποία ανα­κοίνωσε στον Τσίπρα ο Γιουνκέρ, ήταν «Σό­ιμπλε στο τετράγωνο» με καθόλου από συ­μπόνια Σουλτς αλλά ούτε κι από «μετριο­πάθεια» Μέρκελ… Ω, φαίνεται πως ο υφι­στάμενος Σόιμπλε… καπέλωσε την πολιτι­κή του προϊστάμενο Άνγκελα! Τόσο αποτε­λεσματικά, μάλιστα, ώστε ήταν εκείνη κι ο μέγας σοσιαλιστής Ολάντ που ανέλαβαν να εξηγήσουν –βράδυ Πέμπτης– στον Τσίπρα την… ορθότητα του «πακέτου Γιουνκέρ» και να προβάλουν μια ακόμη αξίωση των δανει­στών, «ηθική» αυτή: Να εκτιμήσει δεόντως η Αθήνα ότι οι πιστωτές έκαναν ήδη φοβε­ρή υποχώρηση στο θέμα των πρωτογενών πλεονασμάτων, ο πήχης των οποίων πάντως «πρέπει» να «πιάσει» πάλι το 3%, το 2017…

Παρακολουθούμε την πλήρη διάψευση των ευρωαυταπατών αλλά και την παρέλαση των ψευδεπίγραφων στερεότυπων: Η απου­σία σχεδίου για ρήξη (έστω κι αν θα επρό­κειτο για Σχέδιο 2, Σχέδιο 3 ή Σχέδιο 23), αν και απόρροια πολιτικής απροθυμίας, βα­φτίζεται τέκνο… σωφροσύνης. Σε ελεύθε­ρη απόδοση: «Δεν το εκπονήσαμε, άρα δεν είναι εφικτό…». Το δε ανέφικτο «τεκμαίρε­ται» με τη ρίψη της μπάλας στην κερκίδα: «Ο κόσμος δεν είναι έτοιμος για ρήξη» λένε όσοι ξεχνούν την έννοια «αμφίδρομο», όταν πραγματεύονται τη σχέση κοινωνίας και πο­λιτικής – και ειδικότερα αριστερής. Μόνο που αυτό θυμίζει ένα παλιό ανέκδοτο…

Ο αρχηγός μιας ορεινής φυλής ερυθρό­δερμων της Β. Αμερικής δίνει εντολή στο μάγο: «Να βρεις και να μου πεις, όσο το δυ­νατόν γρηγορότερα, πόσο βαρύς θα είναι ο χειμώνας που έρχεται. Διέταξα ήδη τους άν­δρες να κόβουν ξύλα, αλλά δεν πρέπει να πληγώσουμε τη Μητέρα Φύση παραπάνω από όσο χρειάζεται. Περιμένω να μου πεις».

Δυστυχώς ο μάγος δεν βρίσκεται σε… κα­λή φόρμα. Αδυνατεί να βγάλει πόρισμα κι οι ημέρες περνούν… Ελπίδα του δίνει μια ιδέα. «Θα πάω στα χλωμά πρόσωπα, αυτά κάτι θα ξέρουν». Ντύνεται καουμπόι, βάφει λευκό το πρόσωπό του και κατηφορίζει στην πλη­σιέστερη κωμόπολη. Μπαίνει στο σαλούν, παραγγέλνει μπίρα και ρωτά τον μπάρμαν. «Ακούς τίποτα για το πόσο βαρύ χειμώνα θα κάνει φέτος;». Κατηγορηματικός ο μπάρ­μαν: «Θα έχουμε σίγουρα άγριο χειμώνα…». «Πώς είσαι τόσο βέβαιος;» ρωτά εντυπωσι­ασμένος ο μάγος της φυλής κι ακούει την απάντηση: «Τυφλός είσαι, ρε φίλε; Δεν βλέ­πεις τους ινδιάνους που έχουν κουρέψει τη μισή πλαγιά του βουνού;».

Η διαφορά είναι ότι τότε κόβονταν ξύ­λα, σε ένα ανέκδοτο. Τώρα κόβονται ζωές στην πραγματικότητα…

πηγή – ΠΡΙΝ