Ή έχεις λεφτά και ζεις, ή δεν έχεις και πεθαίνεις

του Παύλου Μεθενίτη

«Μπορώ να τη χειρουργήσω σε τρεις μέρες, στο ιδιωτικό νοσοκομείο με το οποίο συνεργάζομαι. Θα σας κοστίσει εφτάμισι χιλιάδες. Εάν θέλετε να γλιτώσετε δυόμισι χιλιάρικα, τη χειρουργώ εδώ, με πέντε χιλιάδες, σε καμιά δεκαπενταριά μέρες…».

Κατά το κοινώς λεγόμενο, έχω μείνει μαλάκας. Κοιτάω άφωνος τον καρδιοχειρουργό μεγάλου πανεπιστημιακού γενικού δημόσιου νοσοκομείου, που κάθεται απέναντί μου σοβαρός, περιβεβλημένος το κύρος του, περιμένοντας την απάντησή μου. Εάν συμφωνήσω με οποιαδήποτε από τις δύο προτάσεις του, η ζωή της 83χρονης καρδιοπαθούς μητέρας μου θα βρεθεί, κυριολεκτικά, στα χέρια του. Διπλό μπαϊπάς και αντικατάσταση της αορτικής βαλβίδας –μια πολύ απαιτητική εγχείρηση, την οποία ο χειρουργός φαίνεται ικανός να τη φέρει εις πέρας, εάν βέβαια ενθυλακώσει το παχουλό φακελάκι του.

Είμαι τόσο συγκλονισμένος από την απουσία οποιουδήποτε προσχήματος, που δεν τον στέλνω να πάει να γαμ… επί τόπου –του λέω πως θα του απαντήσω σε δυο μέρες. Ναι μεν αυτός θα μπορούσε να κρατήσει την καρδιά της μάνας μου στα χέρια του, αλλά κι εγώ κρατώ την καριέρα του στα δικά μου. Αργότερα σκέφτομαι πως, ναι, θα μπορούσα να δεχτώ, να του δώσω προσημειωμένα χαρτονομίσματα και μετά να δω τον διακεκριμένο επιστήμονα να χορεύει σαν τον κάβουρα στη θράκα.

Όμως, δεν το κάνω τελικά. Αναρωτιέμαι γιατί. Για να μην μπλέξω; Για να μην πέσει σύρμα και μετά οποιοσδήποτε άλλος χειρουργός δημόσιου νοσοκομείου αρνηθεί να αναλάβει τη μάνα μου; Γιατί το να τη στήσω ακόμα και σ’ έναν αλήτη όπως αυτός, δεν μου πάει; Ή μήπως επειδή δεν έχω την ψυχική ενέργεια να μπω σε δικαστικές περιπέτειες, όταν η ζωή της μητέρας μου είναι σε κίνδυνο; Δεν ξέρω, σίγουρα όμως δεν θα λυπηθώ εάν -ή όταν- αυτός ο γιατρός χάσει την ελευθερία, τη δουλειά και το καλό του όνομα στην κοινωνία.

Εντάξει, το ξέρω πολύ καλά πως οι αμοιβές των γιατρών στα δημόσια νοσοκομεία είναι εξοργιστικά χαμηλές για το έργο που προσφέρουν, το ξέρω πως είναι μάχιμοι, πως πολεμούν στην πρώτη γραμμή της δημόσιας υγείας, αλλά υποαμείβονται σε σχέση με τους συναδέλφους τους τού ιδιωτικού τομέα, το ξέρω πως το να εκφράσεις την ευγνωμοσύνη σου, δίνοντας ένα συμβολικό ποσόν ή ένα δώρο στο γιατρό, μετά την εγχείρηση στον άνθρωπό σου, είναι κάτι θεμιτό, ακόμα και για το δικό μου κώδικα αξιών, χώρια που είναι και έθιμο, τα ξέρω όλα αυτά, δυστυχώς τα έμαθα με την αρρώστια της μάνας μου, αλλά ο κυνισμός αυτού του χειρουργού τερματίζει το κοντέρ.

Δεν υπάρχει ειδεχθέστερη, πιο επονείδιστη αλητεία από αυτή του λευκού κολάρου, ή μάλλον της λευκής μπλούζας. Το νυστέρι αυτού του χειρουργού χωρίζει τους ανθρώπους, τους ασθενείς, σε δύο μέρη: ή έχεις λεφτά και ζεις, ή δεν έχεις και πεθαίνεις. Πιο αφτιασίδωτο, πιο ωμό, πιο φρικαλέο πρόσωπο του καπιταλισμού δεν έχω δει στη ζωή μου. Ελπίζω μόνο να του τύχει, κάποια στιγμή στην αιματοβαμμένη συσσώρευση πλούτου που αποκαλεί ιατρικό λειτούργημα, ένας συγγενής ασθενούς που να μην κωλώσει να ξεμπροστιάσει αυτόν το φραγκοφονιά χειρουργό, όπως κώλωσα εγώ.

πηγή – enetpress