Αντιφασιστικό διήγημα: “Η μπογιά”

Το αντιφασιστικό διήγημα που ακολουθεί διακρίθηκε στον διαγωνισμό “Λόγω Τέχνης” το 2012 και εκδόθηκε στο βιβλίο “11 Λέξεις” από τις εκδόσεις Καλέντης.

Ευχαριστω θερμά τον εκδότη για την άδεια που μου έδωσε να το αναρτήσω εδώ.

«Άκου να σου πω, δεν μπορώ να σου δώσω άλλο περιθώριο. Τέσσερα νοίκια είναι πάρα πολλά. Το ξέρεις ότι η επιτροπή οφειλών είναι ένα τηλέφωνο μακριά; Και πρέπει να μου διευκρινίσεις αν είσαι άρρωστος ή αν έγινες μουσλίμης. Μη μου πεις μόνο ότι είναι μόδα γιατί δεν το χάβω, παρακολουθώ το κανάλι. Η επιτροπή εμφάνισης έχει εκδώσει τη λίστα για φέτος, μπορείς να φοράς ρολόι αλλά όχι τουρμπάνι. Δυο μέρες έχω που σε βλέπω με αυτό. Έχεις σφραγισμένη τη σελίδα ιματισμού στο φυλλάδιο του πολίτη; Όχι, αν την έχεις να μου τη δείξεις. Αλλιώς φέρνω επιτροπή στο άψε-σβήσε, δεν μασάω! Είτε υγειονομική είτε πεποιθήσεων. Αν είσαι άρρωστος θέλω να σιγουρευτώ ότι δεν κινδυνεύουμε όλοι στην μουλτικατοικία, είδες, εγώ χρησιμοποιώ τις νέες εγκεκριμένες λέξεις των οικονομικών ζωνών, όχι σαν μερικούς-μερικούς, κι αν είσαι μουσλίμης πρέπει να τηρηθεί η αναλογία, ήρθε εγκύκλιος, στο κτίριο είμαστε κομπλέ, υπάρχουν δύο στους πενηντατρείς, κάτω από τέσσερα τα εκατό, αμέ, ο Πακιστανός και ο Αιθίοπας, αλλά αυτός είναι και ομοφυλόφιλος, άκου τώρα, να κάνεις δύο επιτροπές να ασχολούνται μαζί σου, ααααα πάει πολύ, δε νομίζεις;»

Η διαχειρίστρια σταμάτησε για να ανασάνει. Είχε κοκκινίσει σαν πατημένο τριαντάφυλλο, σκέφτηκε ο Λάμπρος. Από τα Πεπαλαιωμένα, τα παρακμιακά, αυτά που είχαν αδρανοποιηθεί, που δεν έμοιαζαν καθόλου με τα βελτιωμένα γκρι-παλ της Νέας Ευημερούσας Εποχής. Φύτρωναν μόνο σε χώμα, φαντάσου, ενώ η άμμος ήταν υπεραρκετή για τα βελτιωμένα – αυξάνοντας την παραγωγικότητα ανά στρέμμα επικράτειας. Στη Νέα Ευημερούσα Εποχή, «την Εποχή όλων μας, την Εποχή του έθνους» όπως χαμογελαστά επαναλάμβανε κάθε βράδυ ο διευθύνων επίτροπος από το μοναδικό τηλεοπτικό κανάλι, απαγορεύονταν αυστηρά οι παρακμές των Πεπαλαιωμένων.

«Λοιπόν, για να τελειώνουμε, πότε θα με ξοφλήσεις; Και τι είναι αυτή η αηδία που φοράς στο κεφάλι;»

«Κυρία Μπάση, δεν είναι τουρμπάνι. Το λένε καπέλο. Δεν το φοράω για να κρύψω κάποια μόλυνση. Εμβολιάστηκα και για τον έβδομο φετινό ιό των τρομοκρατών και συνεύρεση έχω μόνο με Ψηλαφημένες και πάντα με άδεια από την επιτροπή ζευγαρώματος.»

«Α μπα; Και το καπέλο, όπως το λες, είναι εγκεκριμένο; Γιατί δεν το ξέρω εγώ; Μη νομίζεις ότι…»

Την άκουγε να μιλάει αλλά πια δεν πρόσεχε. Οι φθόγγοι εκτοξεύονταν από τον λάρυγγά της ως ακατάληπτα πιστόνια ήχου, θρυμμάτιζαν τη συμπαγή ησυχία της προχωρημένης ώρας (οκτώμισι το βράδυ) σε κόκκους υστερικής βαβούρας. Ο Λάμπρος απλά έκανε μεταβολή και άνοιξε την εξώπορτα.

«Καλά, σου μιλάω και φεύγεις; Για σοβαρέψου λίγο λέω εγώ! Θα βγεις έξω; Τέτοια ώρα; Πρόσεξε την απαγόρευση, έχεις μόνο ενενήντα λεπτά. Ανόητε…» Η διαχειρίστρια μόρφασε υπεροπτικά και χάθηκε πίσω στον διάδρομο.

Ο Λάμπρος έστριψε τη γωνία. Στα δρομάκια δεν υπήρχε ψυχή, αν και μιάμιση ώρα προτού σημάνει απαγόρευση. Οι άνθρωποι δεν ένοιωθαν πια τίποτα, σκέφτηκε χολωμένος. Τρύπια βλέμματα έσερναν ανεκπλήρωτα σαρκία: Είχαν ανταλλάξει όλα τα συναισθήματα με φόβο και όλα τα πείσματα με παραίτηση. Πήρε μια βαθιά ανάσα, ακολουθούμενη από παθητική μεταμέλεια: Ο αέρας ήτανε νεκρός, χρόνια τώρα δεν είχε μυρωδιές. Τα λουλούδια στις πόλεις είχαν αδρανοποιηθεί ως αλλεργιογόνα, όμως οι αλλεργίες πολλαπλασιάζονταν και οι τρομοκράτες έριχναν στα κρυφά μπροσούρες που ενοχοποιούσαν το απολυμαντικό πρασινωπό υγρό με το οποίο ράντιζαν τους δρόμους τις νύχτες οι Αύρες Πολιτικής Προστασίας. Ούτε καν η αλμυρή γρατζουνιά από τη θάλασσα δεν έφτανε στον ουρανίσκο, χάρη στα πανύψηλα παραλιακά φράγματα αποτροπής λαθροπροσφύγων.

Τάχυνε το βήμα του, δεν είχε καιρό για σκέψεις. Από τα δημόσια μεγάφωνα ακουγόταν το γνωστό βραδινό αναμορφωτικό διάγγελμα:

«Παρακμή πρώτη: Ασύμμετρος ελεύθερος χρόνος. Δεύτερη: Ζωώδης αλληλεγγύη άνευ συγγένειας αίματος. Παρακμή τρίτη: Περιττή κατανάλωση, περιττές μετακινήσεις. Τέταρτη: Εξωσχολική ψευτοκουλτούρα. Παρακμή πέμπτη: Χαυνωτικά χρώματα και μουσική. Έκτη: Μιαρή ελευθερομιξία. Παρακμή έβδομη: Οχλαγωγικές συναθροίσεις. Όγδοη: Χαοτική πολυγνωμία. Παρακμή ένατη: Διαβρωτική ονειροπόληση. Δέκατη: Χαμηλή παραγωγικότητα. Παρακμή κορυφαία: Διαφθείρουσα δημοκρατία. Κάτω οι παρακμές των Πεπαλαιωμένων! Ζήτω η Νέα Ευημερούσα Εποχή!»

Ούτε για αυτά είχε καιρό. Δυο μέρες τώρα φόραγε καπέλο. Ήταν σχεδόν απελπισμένος. Είχε ξεμείνει από μπογιά, ο Στέλιος που τον προμήθευε είχε συλληφθεί και προωθηθεί σε κέντρο αναμόρφωσης υψηλής έντασης. Έτσι, είχε ξυρίσει τα μαλλιά του, αλλά είχαν πια ξαναφυτρώσει και η επιτροπή εμφάνισης θα υποψιαζόταν ένα δεύτερο πλαστό χαρτί για δερματίτιδα: Ήταν παρακινδυνευμένο να τα ξαναξυρίσει.

Είχε δοκιμάσει με μαύρο γάλα και αυγό με σκούρο καφέ κρόκο – όλα βελτιωμένα, φυσικά. Τζίφος. Είχε δοκιμάσει με μαύρες κηρομπογιές (ένα ολόκληρο κουτί!) από την αποθήκη επιτρεπόμενης γραφικής ύλης του πολιτιστικού κέντρου – ο αποθηκάριος ήταν φίλος του.

Τίποτα.

Τελευταία (και πανάκριβη) λύση, οι λαθρεμπορίτες. Ο Στέλιος του είχε πει: «Το απόλυτο μαύρο. Στο κουρείο δίπλα στο λιμάνι, κάθε Τρίτη βράδυ. Κωδική ονομασία “χελιδόνι”».

Ο περισσότερος κόσμος είχε προ πολλού ενστερνιστεί την αναμορφωτική ιδεολογία και έβριζε τους Πεπαλαιωμένους. Κοίταζαν, λέει, μόνο τον εαυτό τους και όχι το κοινό συμφέρον. Κατανάλωναν χωρίς να παράγουν. Δανείζονταν χωρίς να αναπτύσσονται. Χρεοκόπησαν την Συμπολιτεία – ευτυχώς όμως όλα αυτά ανήκαν στο παρελθόν: Την πιο κρίσιμη στιγμή, η πολιτειακή αδρανοποίηση που συναποφασίστηκε από το Διαεταιρικό Συμβούλιο και τη Χρεωστική Συμμαχία έσωσε τη χώρα – το είχαν παραδεχτεί και οι Ρυθμιστικοί Οίκοι. Με την καθοριστική συνδρομή των μονάδων εθνέγερσης που είχαν στηθεί μεθοδικά και αθόρυβα σε κάθε γειτονιά, και χωρίς καμία μαζική αντίδραση («ο λαός μάς υποδέχτηκε σαν απελευθερωτές!» καμάρωνε ο διευθύνων επίτροπος κάθε βράδυ στο κανάλι), οι ελάχιστοι θύλακες αντίστασης (“τρομοκρατικές συντεχνίες βολεμένων προνομιούχων” σύμφωνα με το κανάλι) είχαν γρήγορα εξαλειφθεί: Έτσι ανέτειλε η Νέα Ευημερούσα Εποχή.

Έμενε μόνο να κατατροπωθεί ο καινούργιος εχθρός: Τα γενετικά κατάλοιπα των Πεπαλαιωμένων, τα ανθρωπόμορφα μιάσματα που είχε αποδειχθεί επιστημονικά (το έλεγαν άλλωστε στο κανάλι) ότι προκαλούσαν ανεργία, αρρώστιες και εκφυλισμό του έθνους.

Βαριά, ρυθμικά βήματα διέκοψαν τις σκέψεις και το περπάτημά του. Τινάχτηκε ξαφνιασμένος, γρήγορος, τυλίχτηκε στη σκιά της γωνίας δευτερόλεπτα πριν η περίπολος της τοπικής μονάδας εθνέγερσης περάσει ακριβώς από μπροστά του. Δεν είχε ακόμα σημάνει απαγόρευση, αλλά δεν το ρισκάριζε. Αν τον έβλεπαν θα παραξενεύονταν και θα του έπαιρναν το καπέλο. Και τότε…

Κοντοστάθηκαν λίγα μέτρα παραπέρα. Κράτησε την ανάσα του. Έβγαλαν σπρέι. Μουρμούριζαν. Τα γνωστά:
«Θάνατος στα μιάσματα… γενετικά σακάτηδες… οι δουλειές μας… η κρίση επιμένει εξαιτίας τους…»

Έτρεμε ολόκληρος.

Τους αφουγκράστηκε να φεύγουν. Περίμενε λίγο ακόμη και έπειτα βγήκε, δειλά. Πλησίασε τον τοίχο και διάβασε το φρεσκογραμμένο σύνθημα:

“Κάθε ξανθός εργάτης είναι ένας μελαχρινός άνεργος”.

Έπρεπε να βρει μπογιά.