Του ΑΝΔΡΕΑ ΜΠΕΤΣΗ

Δέκα χρόνια πριν, τέτοιες ημέρες, η Ελλάδα ήταν στο πόδι και βίωνε την… παγκοσμιοποίησή της. Η προσμονή του μεγάλου γεγονότος κατά τη μακρά περίοδο της λεγόμενης ολυμπιακής προετοιμασίας, όχι τόσο των αθλητών αλλά ενός ολόκληρου κράτους, είχε ανεβάσει το θερμόμετρο στα ύψη.

Σε πολιτικό επίπεδο, οι… εκσυγχρονιστές του Κώστα Σημίτη είχαν παραδώσει τη σκυτάλη της εξουσίας από τις 7 Μαρτίου στον Κώστα Καραμανλή και τη Νέα Δημοκρατία, που με ποσοστό 45,4% και 165 έδρες τερμάτισαν την 11χρονη κυβερνητική θητεία του ΠΑΣΟΚ. Το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου φαινόταν μακρινό και κανείς δεν το θυμόταν, η εποχή του ευρώ είχε ξεκινήσει με την είσοδο της δεύτερης χιλιετίας μετά βαΐων και κλάδων, η οικονομία έδειχνε να πατάει σε γερά θεμέλια. Υπήρχε προοπτική και όραμα.

Το χρήμα κυκλοφορούσε άφθονο, έρρεε, και η Αθήνα είχε μετατραπεί σε ένα ατέλειωτο εργοτάξιο. Οι νέοι έκαναν όνειρα και ετοιμάζονταν για το μεγάλο αθλητικό ραντεβού, το οποίο μπορούσαν να το παρακολουθήσουν εκ του σύνεγγυς, συμπληρώνοντας μια απλή δήλωση εθελοντή. Αυτή ήταν η εικόνα ενός στην κυριολεξία ειδυλλιακού τοπίου…

Ο μεγαλεπήβολος στόχος, που είχε θέσει η πρόεδρος του «Αθήνα 2004» Γιάννα Αγγελοπούλου, δεν δικαιολογούσε αποτυχίες. Οι Αγώνες έπρεπε να πετύχουν οπωσδήποτε, να μείνουν στην Ιστορία ως οι ωραιότεροι όλων των εποχών. Οι στενοί της συνεργάτες μετέφρασαν και ακολούθησαν κατά γράμμα το εγχειρίδιο, βάσει του οποίου οργανώθηκαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Ατλάντα, με άλλα λόγια χρησιμοποιήθηκε στο έπακρον η αμερικανική τεχνογνωσία και εμπειρία. Το όλον εγχείρημα αποσκοπούσε και σε μακροπρόθεσμα οφέλη. Υποτίθεται, ότι οι υποδομές θα έκαναν πιο εύκολη την καθημερινότητα των Αθηναίων και θα ανέβαζαν το επίπεδο διαβίωσης τα επόμενα χρόνια, χώρια το διακύβευμα: η ώθηση προς τα εμπρός με αυτοπεποίθηση και αισιοδοξία, το βήμα παραπάνω, που θα έδινε την αίσθηση πως, επιτέλους, δεν υπολειπόμαστε των υπολοίπων Ευρωπαίων. Αυτά έλεγαν οι ιθύνοντες τότε, μέχρι που παραμονές του… ταρατατζούμ έσκασε η θλιβερή ιστορία Κεντέρη – Θάνου.

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες πέτυχαν, οι Ελληνες απέδειξαν ότι μπορούν, αλλά η σούπα χάλασε με την… κληρονομιά, για την οποία ακόμη και τώρα κάποιοι, οι οποίοι κατείχαν θέσεις ευθύνης, είχαν επομένως λόγο στη διαχείριση και ελάμβαναν τις αποφάσεις, επιμένουν ότι είναι μεγάλη. Τότε γιατί δεν τη μοιράζουν, ώστε να ξεμπλέξουμε από τη δαμόκλειο σπάθη των μνημονίων; Με τα ολυμπιακά ακίνητα τι αλήθεια θα γίνει; Υπάρχει σχέδιο, ή η συντήρηση και η αποκατάστασή τους εναπόκεινται στη φιλοπατρία και την ευαισθησία του αρμόδιου υπουργού;

Αν, πάντως, η πολιτεία έχει άλλες προτεραιότητες, δεν υπάρχει ο παραμικρός λόγος ανησυχίας. Μόλις τα δημόσια ταμεία φρακάρουν από την είσπραξη του ΕΝΦΙΑ και του φόρου εισοδήματος απ’ αυτούς που δεν έχουν, όχι χρήματα για να ζήσουν αλλά ούτε δουλειά ούτε μέλλον, αμέσως θα φτιάξουν τα πράγματα…

Θα πέσουν σε… δύο ώρες

Η «Ε» και η «Κ.Ε.» ήταν οι πρώτες που αποκάλυψαν τη… σκηνοθεσία του διαβόητου τροχαίου με τη μοτοσικλέτα στη Λεωφόρο Συγγρού και στην καταφυγή στο ΚΑΤ, ώστε οι δύο προβεβλημένοι σταρ, Ολυμπιονίκες και μεγάλες ελπίδες για χρυσά μετάλλια, να αποφύγουν τον έλεγχο ντόπιγκ. Ο Φίλιππος Συρίγος, που είχε επιλέξει εξαρχής να κρατήσει συνειδητά κριτική στάση απέναντι στους Αγώνες, ήταν αυτός ο οποίος νωρίς το απόγευμα μπήκε στο γραφείο του διευθυντή Σεραφείμ Φυντανίδη και του είπε το… μυστικό: «Σχεδιάζουν ατύχημα σε δύο ώρες με το μηχανάκι». Πριν περάσουν δύο ώρες, είχε επαληθευτεί.

Ως εφημερίδα ευρείας κυκλοφορίας εκείνη την εποχή η «Ε» δεν ήταν κατά των Ολυμπιακών Αγώνων. Ο Συρίγος βέβαια, είχε τις απόψεις του, τις οποίες έγραφε, χωρίς ποτέ ουδείς να τον εμποδίσει, όπως παραδοσιακά, από την πρώτη ημέρα έκδοσης του φύλλου, ο αείμνηστος Κίτσος Τεγόπουλος είχε καθιερώσει. Η δημοκρατία λειτουργούσε, η ελευθεροτυπία εθεωρείτο αυτονόητη, η ελεύθερη διακίνηση ιδεών, που επαγγέλλεται το Σύνταγμα, έβρισκε εφαρμογή, ο πολίτης ανέπνεε ελεύθερα, δίχως το βραχνά της επιτήρησης των ξένων.

Πηγή – ελευθεροτυπία