Η σκοτεινή λάμψη της δικαιοσύνης

Αργεντινή, Γάζα, Μανωλάδα. Τρεις φαινομενικά διαφορετικές περιπτώσεις, οικίες στην Ελλάδα, οι οποίες δεν πολυμοιάζουν μεταξύ τους. Ή μήπως όχι;

Η Αργεντινή επέλεξε να χρεοκοπήσει “επιλεκτικά” απ’ το να πληρώσει 1600 φορές πάνω δύο από τα κοράκια του χρηματοπιστωτικού κόσμου που γάμησαν ολοκληρωτικά μέσα σε τρεις δεκαετίες τον πλανήτη.

Η απόφαση της χώρας της Λατινικής Αμερικής δεν ήταν προϊόν μιας παράνοιας της στιγμής, αλλά συνειδητή επιλογή, εξαιτίας της απόφασης ενός αμερικανικού δικαστηρίου κατά την οποία όποιος χρεώνει γονατισμένες χώρες με ομόλογα υποπολλαπλάσια της αξίας τους, μπορεί μετά να ζητά τα ρέστα, την είσπραξη του ταμείου, και το ταμείο το ίδιο.

Η Γάζα είναι η αναπαράσταση του γκέτο της Βαρσοβίας με το Ισραήλ στο ρόλο των Ναζί. Η μεγαλύτερη φυλακή του κόσμου σφυροκοπείται εδώ και μέρες από την ισχυρότερη πολεμική μηχανή του πλανήτη (ΗΠΑ και Ισραήλ). Η κοινή γνώμη παρακολουθεί στις τηλεοράσεις της κομμάτια παιδιών, και οι διεθνείς οργανισμοί εκφράζουν “έντονες ανησυχίες” και συνεχίζουν να πουλάνε όπλα και πυρομαχικά στο Ισραήλ. Ειδικά δικαστήρια όμως δεν στήνονται, γιατί άλλο πράγμα η Παλαιστίνη, κι άλλο πχ η Βοσνία, ή η Ουκρανία.

Στη Νέα Μανωλάδα οι τσιφλικάδες που πυροβολούν απλήρωτους μετανάστες, κυκλοφορούν ελεύθεροι με τη βούλα των δικαστών. Κι η Ελλάδα μπαίνει ακόμη πιο βαθιά στη λίστα με τις χώρες όπου ο ρατσισμός μοιάζει σα να είναι συνταγματικά κατοχυρωμένος.

Κοινός παρονομαστής αυτών, η ανυπαρξία δικαιοσύνης. Σε διεθνές ή τοπικό επίπεδο, στα χρηματοοικονομικά ή το δίκαιο του ανθρώπου. Δεν υπάρχει δικαιοσύνη, ούτε κρατιώνται κάποια προσχήματα. Ο καθένας κάνει ότι του καπνίσει.

Ο Αμερικάνος μπορεί να διαλύει χώρες επειδή αυτό του είπε ένας δικαστής, ο φραουλοπαραγωγός μπορεί να εκτελεί κόσμο επειδή δεν θέλει να τους πληρώσει, και το διεθνές δίκαιο ισχύει μονάχα για όσους θέλουν να κάνουν μπίζνες με όσους δίνουν κώλο στα κοράκια.

Όμορφος κόσμος, αγγελικά πλασμένος. Με τη δικαιοσύνη να σιγοντάρει την καταστροφή, τις αγορές να βγάζουν έναν σκασμό λεφτά και τα παιδιά στα κολαστήρια του πλανήτη να βλέπουν τους φίλους τους, τις μανάδες τους και τους πατεράδες τους, κομματιασμένους στην αυλή του κατεστραμμένου τους σπιτιού.

Πηγή – Πολύφημος