Στα χρόνια της κρίσης οι αυτοκτονίες έχουν ξεπεράσει τις έξι χιλιάδες. Παράλληλα, χιλιάδες άνθρωποι έχουν οδηγηθεί στη λήψη ψυχοφαρμάκων, αρκετοί έχουν αναζητήσει ψυχιατρική περίθαλψη, ενώ οι πιο απαισιόδοξοι και μοναχικοί έχουν πέσει στα δίχτυα των ναρκωτικών.

Νομίζω πως ένα από τα μαθήματα που ακόμα δεν έχουμε πάρει από την κρίση, είναι πως ο καθένας μόνος του είναι πιο αδύναμος απ’ ότι όλοι μαζί. Και αν και όταν λέμε “όλοι” δεν εννοούμε “όλοι”, αρκεί να αφήσουμε μερικούς ανθρώπους να μας πλησιάσουν, ή στον αντίποδα, να έχουμε ανοικτές τις κεραίες μας για κοντινούς μας ανθρώπους που θα εκτιμούσαν το ενδιαφέρον μας.

Αν ένα πράγμα θα πρέπει να μάθουμε είναι να ακούμε και να επιχειρούμε να νιώσουμε το πρόβλημα του άλλου. Ακόμα και αν ποτέ δεν θα καταφέρουμε να βιώσουμε την κρίση του στον βαθμό που εκείνος την αντιμετωπίζει, θα του έχουμε δώσει να καταλάβει πως κάποιος βρίσκεται δίπλα του.

Τίποτα δεν πάει χαμένο.

ΥΓ. Για την πιο επιστημονική τεκμηρίωση της ενσυναίσθησης, ευχαριστούμε το DOC TV για την μετάφραση. Παρακολουθήστε τον Πολιτισμό της Ενσυναίσθησης εδώ.

Πηγή – Ρεμπελίσκος