skitso6

Πριν ένα χρόνο ακριβώς, περίπου το απόγευμα, έμαθα πως αποφασίστηκε να κλείσει η ΕΡΤ. Την ίδια ημέρα είχα ενημερωθεί για μία προσωπική μου υπόθεση και ήμουν ιδιαίτερα φορτισμένος. Όταν από το τηλέφωνο ένας φίλος με ενημέρωσε για το κλείσιμο που “κυκλοφορούσε” μέσα στην ημέρα, χωρίς δεύτερη σκέψη, έφυγα για το Ραδιομέγαρο της ΕΡΤ. Μέχρι τότε δεν είχα ξαναπατήσει το πόδι μου στο κτίριο που στεγαζόταν η κρατική τηλεόραση, παρά μόνο μια φορά όταν πήγαινα δημοτικό. Να είναι καλά η καλή μου δασκάλα που είχε την ιδέα να μας πάει επίσκεψη.

Την έβλεπα όμως πάντα. Άλλοτε συχνά, άλλοτε πιο σπάνια. Ανά περιόδους, ανάλογα και πόσο συχνά έβλεπα τηλεόραση τα τελευταία χρόνια. Μέχρι τα σημερινά, που είχα σχεδόν σταματήσει να βλέπω οτιδήποτε στην τηλεόραση (εκτός από τις ειδήσεις, βλ. επαγγελματική διαστροφή).

Όλοι γνωρίζαμε πάνω κάτω τι συνέβαινε στην ΕΡΤ με τα ρουσφέτια της εκάστοτε κυβέρνησης. Όμως όλοι μπορούσαμε μέσα από τα προγράμματά της να διακρίνουμε τους ανθρώπους αυτούς που άξιζαν να βρίσκονται εκεί μέσα.

Η ΕΡΤ δεν ήταν ιδιωτικό κανάλι. Και ποτέ δεν θα μπορούσε να κοντραριστεί με ένα ιδιωτικό κανάλι. Εκτός από μερικές κατά καιρούς πολύ επιτυχημένες εκπομπές και παραγωγές, απέναντι στα ριάλιτι, τις σειρές, τις χολιγουντιανές ταινίες είχε να αντιπαρατάξει ντοκιμαντέρ, έρευνες, διεθνείς συμπαραγωγές, ταινίες και ντοκουμέντα από το αρχείο της. Μαζί με τη Μπήλιω, τη Σαλαγκούδη  και τους ομοίους τους.

Και ειδήσεις είχε να αντιτάξει η ΕΡΤ. Όχι βέβαια τόσο προς την ποιότητα, που πολιτικά τουλάχιστον πέρναγε μέσα από τη μηχανορραφία της εκάστοτε κυβέρνησης, όσο σε επίπεδο πληρότητας. Με εξαίρεση τις διεθνής ειδήσεις, δύσκολα θα συνέβαινε κάτι, οπουδήποτε, και δεν θα έπαιζε στην ΕΡΤ. Μπορεί τα ιδιωτικά κανάλια να το αγνοούσαν, αλλά από την κρατική τηλεόραση κάπως θα ακουγόταν. Όπως με την αόρατη πορεία της Θεσσαλονίκης κατά των μεταλλείων χρυσού, που οι μόνοι που τόλμησαν να την αναφέρουν και να την δείξουν στην τηλεόραση ήταν ο Κώστας Αρβανίτης και η Μαριλένα Κατσίμη. Έστω για μόλις λίγα δευτερόλεπτα.

Ακόμα και οι διαλεκτές εκπομπές και προγράμματά της δεν θα μπορούσαν να τα βάλουν με το πρόγραμμα ιδιωτικών καναλιών. Στη χώρα που ο Μπέος έχει άποψη για την τέχνη και υπάρχει κόσμος που την επιβεβαιώνει γεμίζοντας τα μπουζούκια για τον Παντελίδη και τις θείες από τα Τίρανα, ενώ αλλάζει γρήγορα σταθμό αν ακούσει στίχους που λένε κάτι άλλο από “Σ’ αγαπάω-Γύρνα σε μένα-Άντε γαμήσου-Σε θέλω ακόμα-Δε σε θέλω ακόμα-Πάω με πολλές-Στ’ αρχίδια μου όλα-Εγώ δεν έβριζα και μ’ έκανες να βρίζω” . Και είναι πολλοί.

Δεν ξέρω εαν είναι ανεξάρτητοι, αλλά είναι σίγουρα Έλληνες.

Και σίγουρα δεν τους πολυενδιαφέρει τι ακριβώς γίνεται στον υπόλοιπο κόσμο, γύρω από τη ζωούλα τους.

Όμως όσο σκληρός και να ήταν ο ανταγωνισμός με την Καλομοίρα και την κλειδαρότρυπα του Big Brother, η ΕΡΤ δεν ήταν ιδιωτική τηλεόραση.Και με βάση το επίπεδο που έχουν φτάσει το άθλημα τα ιδιωτικά κανάλια, δεν θα έπρεπε και να συγκρίνεται σε κανένα επίπεδο με αυτά.

Από τις διοικητικές μέχρι τις επιτελικές θέσεις της ΕΡΤ υπήρχαν άνθρωποι φαντάσματα. Φαντάσματα για τις υποχρεώσεις τους κι όχι για την ταυτότητά τους. Όλοι τους ήξεραν.

Όπως όλοι ήξεραν ποιοι βρίσκονταν πάνω-πάνω και ρούφαγαν το μεδούλι της κρατικής τηλεόρασης επειδή “ήταν επιτυχημένοι”. Πόσα εκατομμύρια πήρε ο Λυριτζής, ο Οικονόμου, ο Παπαδόπουλος, η Τσαπανίδου (που τη συμπαθώ) και πολλοί άλλοι που σήμερα τα παίρνουν από την ιδιωτική τηλεόραση. Κι όμως όλοι οι παραπάνω, κι άλλοι τόσοι που αμείβονταν τόσο ασύδοτα και τόσο φανερά, γίνονται ακόμα επιχειρήματα στο στόμα όσων υπερασπίζονται το κλείσιμο της.

Πέντε ημέρες μετά το μαύρο που έπεσε στις οθόνες μας, για να το διαδεχθεί το ΔΤ λίγο μετά και το σήμα της ΝΕΡΙΤ ακολούθως, έκατσα και έγραψα γιατί δεν πρέπει να υποστηρίζεις τους εργαζομένους της ΕΡΤ, κάνοντας λόγο για επίφαση Δημοκρατίας. Σήμερα, στην κυβέρνηση της χώρας βρίσκονται μπασκετμπολίστες, μοντέλα, δημοσιογράφοι και Γιακουμάτοι για να κρύψουν τους τεχνοκράτες που επιβάλλουν την πολιτική τους χρησιμοποιόντας φασίστες.

Δεν πήγα πολλές φορές στο Ραδιομέγαρο. Λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων δεν γινόταν να βρίσκομαι εκεί. Αλλά διάβαζα, άκουγα, ενημερωνόμουν για την αντίστασή της και έπαιρνα έμπνευση από τον αγώνα της. Όταν τα κατάφερα πλέον ξανά, ήταν στο πάρτυ του “Φασισμός Α.Ε.” του Άρη Χατζηστεφάνου, μετά το περίφημο λουκέτο, πίνοντας ποτάκι δίπλα στα ΜΑΤ.

Σήμερα η ΕΡΤ όμως δεν έχει εξαφανιστεί. Όταν “έκλεισε”, άνοιξε όσο ποτέ. Όσοι απέμειναν, και δεν επέλεξαν να γράφει πάνω από τα κεφάλια τους ΝΕΡΙΤ ενώ λίγους μήνες νωρίτερα συμμετείχαν στις αντιδράσεις για την βαθύτατα αντιδημοκρατική πράξη του κλεισίματος, συνεχίζουν τον αγώνα τους μέσα από την ΕΡΤ3, την ertopen, πολλές ΕΡΑ ανά την Ελλάδα και ραδιοφωνικά προγράμματα. Υπάρχουν ακόμα. Και πολλοί είναι απλήρωτοι.

Παράλληλα, έχει στηθεί μια ΝΕΡΙΤ, που γελάει και χαριεντίζεται την ώρα που ο ρυθμός με τον οποίο ξεπουλιέται η χώρα και τα δικαιώματα εργαζομένων και μη, αγγίζει τα όρια της εθνικής καταστροφής.

Αυτή η ΝΕΡΙΤ δεν θα καταφέρει να σταθεί ποτέ. Και πως να σταθεί, αφού για να γίνει αυτό θα πρέπει να ξεψυχήσει το πνεύμα της ΕΡΤ. Κι αυτό, παρά το ξανα-γράψιμο της Ιστορίας που επιχειρούν κυβέρνηση και ιδιωτικά κανάλια, δεν θα ξεψυχήσει.

Και θα μείνει ζωντανό όσο στη χώρα υπάρχει ένα καθεστώς που μέρα με τη μέρα, νόμο με το νόμο, φόνο με το φόνο, καθυποτάσσει όλο και περισσότερο την ίδια την Δημοκρατία και τις ελευθερίες της στις βουλές των δανειστών και των εθνικών εργολάβων. Ακόμα κι αν σβήσει, η σπίθα που άναψε χάλασε το λούστρο. Συνέβη.

Γιατί η ΕΡΤ, μπορεί να εκτελέστηκε, αλλά το πνεύμα της δεν έχει ξεχαστεί. Και δεν έγινε φάντασμα. Έγινε νεράιδα.

Νεράιδα της Ελευθερίας.

Πηγή – ρεμπελίσκος