Καταδικάζουμε τις δολοφονίες των ναζιστών ή όχι;

Θα μπω κατευθείαν στο θέμα:

Όπως ίσως παρατηρήσατε, στα δύο προηγούμενα άρθρα που ανάρτησα σχετικά με τη δολοφονική επίθεση κατά των μελών της χρυσής αυγής στο Νέο Ηράκλειο, δεν καταδίκασα τις δολοφονίες. Και δεν το έκανα, κατ’ αρχήν, για τον απλό λόγο ότι θεωρώ πως είναι ντροπιαστικά ηττοπαθής η στάση σύμφωνα με την οποία ένας πολίτης, πολλώ δε μάλλον ένας “αριστερός” (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό, ας το συζητήσουμε σε άλλο κείμενο…), πριν καν ξεκινήσει να τοποθετείται πάνω σε ένα θέμα όπως το παραπάνω, πρέπει να καταδικάσει γενικά και απόλυτα τη βία “από όπου κι αν προέρχεται”, δίνοντας έτσι …διαπιστευτήρια (αστικής) νομιμότητας σε ένα μάτσο κυβερνητικούς και άλλους μνημονιακούς, νεοφιλελεύθερους και (ακρο)δεξιούς αλήτες που του κουνάνε δηκτικά το δάχτυλο την ίδια στιγμή που ασελγούν πάνω στο Σύνταγμα της χώρας και εξοντώνουν τον λαό της.

Τέσσερα πράγματα έχω λοιπόν να πω πάνω σε αυτή καθ’ εαυτή τη δολοφονική πράξη:

Πρώτον:
Ας αρχίσουμε από το παιδιάστικα αυτονόητο: Εννοείται πως δεν πιστεύω ότι πρέπει να “καταδικάζουμε τη βία από όπου κι αν προέρχεται”. Θα ξεχάσουμε δηλαδή τις βασικές αρχές του Δικαίου, της Ηθικής, και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας; Τι θα πει “από όπου κι αν προέρχεται”; Θύτης, θύμα, επιτιθέμενος, αμυνόμενος, ισχυρός, ανίσχυρος, δίκαιος, άδικος, δυνάστης, σκλάβος, βία ενός ατόμου ή μιας ομάδας, μαζική βία ενός ολόκληρου λαού, όλα ένας αχταρμάς;
Βία άσκησε ο Ξέρξης, ο Κράσσος, ο Ιμπραήμ, ο Χίτλερ, ο Μπατίστα. Βία και ο Λεωνίδας, ο Σπάρτακος, ο Κολοκοτρώνης, ο Βελουχιώτης, ο Τσε Γκεβάρα. Έλεος…

Δεύτερον:
Φυσικά και θεωρώ τους δολοφονηθέντες θύματα. Κυρίως, θύματα ενός πολιτικού παιχνιδιού που τους υπερέβη κατά πολύ. Επίσης τους θεωρώ και αθώους, σεβόμενος το τεκμήριο της αθωότητας ως κατάκτηση του πολιτισμού μας, και μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου, για τη συμμετοχή τους σε όσα εγκλήματα έχουν κάνει οι τραμπούκοι της συγκεκριμένης νεοναζιστικής συμμορίας.

Τον συνδυασμό όμως, δεν μπορώ, προσωπικά, να τον δεχτώ: Τα δολοφονηθέντα μέλη της χρυσής αυγής δεν ήταν “αθώα θύματα”:

Ο ναζισμός δεν είναι μια ακόμα πολιτική άποψη. Ο ναζισμός είναι προκάλυμμα για το πιο φριχτό μίσος ενάντια στην ανθρωπότητα.

Όταν είσαι ναζιστής, πιστεύεις σε αυτό

και σε αυτό

και στην εφαρμογή τους στην κοινωνία που ζεις αλλά και σε όλον τον πλανήτη γενικότερα.

Όταν είσαι ναζιστής λοιπόν, εξ ορισμού δεν είσαι αθώος. Είσαι (στην καλύτερη περίπτωση) εγκληματίας σε αναμονή.

Δεν υπάρχει “δεν ήξερες”, δεν υπάρχει “αλλιώς σου τα είπανε”, “εκμεταλλεύτηκαν τον πατριωτισμό σου” (!!), “σε παρέσυραν”, “σου έκαναν πλύση εγκεφάλου”… Δεν υπάρχει είσαι νέος, είσαι αγράμματος, είσαι φτωχός, είσαι ηλίθιος. Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία, ούτε λογική ούτε συναισθηματική:

Ούτε λογική, επειδή την εποχή της τόσο άπλετης και δωρεάν πληροφόρησης, η άγνοια είναι επιλογή, όποιος και να είσαι και σε όποιο κοινωνικό / οικονομικό / μορφωτικό στρώμα και αν ανήκεις. Είσαι δηλαδή αρκετά πολιτικοποιημένος ώστε να διαβάζεις μισάνθρωπα και παρανοϊκά ναζιστικά εγχειρίδια αλλά όχι τόσο ώστε να διαβάζεις τον ανθρώπινο λογικό αντίλογο;
Ούτε συναισθηματική, επειδή την πρώτη φορά που θα δεις τα τρομαγμένα μάτια ενός πρόσφυγα να σε ικετεύουν την ώρα που εσύ του σκίζεις τη σάρκα με τις γροθιές σου, η όποια πλύση εγκεφάλου έχει τελειώσει. Αν δεν φύγεις επιτόπου κάνοντας εμετό με τον ίδιο σου τον εαυτό, όλο το υπόλοιπο το έχεις επιλέξει.

Τρίτον:
Βεβαίως και λυπάμαι για τις οικογένειες των θυμάτων, αλλά και για τα ίδια αυτά τα παιδιά, σε σχέση όμως κυρίως με το πώς χαράμισαν τη ζωή τους (ακόμα και αν πέθαιναν σε βαθιά γεράματα) έχοντας επιλέξει να αποκτηνωθούν μέσα σε μια ναζιστική συμμορία. Συνακόλουθα, δεν θα κάνω τη χάρη στους προβοκάτορες δολοφόνους να πέσω στην παγίδα των δακρύβρεχτων ίσων αποστάσεων και της ύπουλης από αυτούς εκμετάλλευσης της πανάρχαιας παράδοσης του λαού μας, ο οποίος τιμά ως ιερή την περίοδο του θρήνου. Σεβασμός λοιπόν, ναι, καμία αντίρρηση. Αλλά απέναντι στους συγγενείς των θυμάτων. Όχι απέναντι στο ποιόν των θυμάτων, και κυρίως όχι σεβασμός απέναντι στο σύστημα εξουσίας που αγωνιά να ξεπλύνει και να ηρωοποιήσει την πιο επικίνδυνη εγκληματική παρακρατική μαφία που διαθέτει επειδή τη χρειάζεται για τις βρωμοδουλειές του στην τραγική εποχή που έρχεται.

Τέταρτον:
Προφανώς δεν είμαστε σαν τα μούτρα των ναζιστών και των αφεντικών τους. Και δεν θα καταντήσουμε ποτέ σαν τα μούτρα των ναζιστών και των αφεντικών τους. Που σημαίνει ότι, αντίθετα με εκείνους, δίνουμε αξία στην (κάθε) ζωή. Και επιδιώκουμε τη δημιουργία ενός καλύτερου κόσμου που θα κάνει ακριβώς αυτό: Θα δίνει αξία στην κάθε ζωή. Γιατί τι άλλο είναι η δημοκρατία, η ισοπολιτεία, η λαοκτησία, η παιδεία, η πρόνοια, η αλλοφιλία, η ειρήνη και η οικολογία πέρα από πρακτικές εφαρμογές, στον αντίστοιχο τομέα τους, αυτής της απλής και πολύτιμης ιδέας;
Συνακόλουθα λοιπόν, εννοείται ότι επιδιώκουμε την πολιτική εκμηδένιση του φασισμού και των φορέων του και όχι τη φυσική εξόντωση των οπαδών του, παρά μόνο αμυντικά και όταν δεν υπάρχει άλλη λύση. Οπότε, με αυτή την έννοια τελικά και μόνο, του σεβασμού προς τη διαχρονική αξία της Ζωής, ακόμα και αν ο όποιος προσωρινός βιολογικός φορέας της δεν τη σέβεται ο ίδιος (π.χ. με το να είναι ναζιστής, παιδεραστής ή έμπορος ηρωίνης), η όποια επιθετική δολοφονία άοπλων είναι όντως καταδικαστέα.