– Επιλέξτε κατηγορία: “Δολοφονίες χρυσαυγιτών” ή “Σας παίρνουν το σπίτι”;

– Χχχμμμ… Να πάρω τη βοήθεια του κοινού (νου);

Αμ τι νόμιζες;

Δεν θα είχαμε νεκρούς την κατάλληλη στιγμή;

Δεν πρέπει να αλλάξει με τόσο παταγώδη τρόπο η ατζέντα της τόσο παταγώδους επικαιρότητας;

Μέχρι και ο Γεωργίου το είπε, λίγες ώρες πριν τη δολοφονική επίθεση στο Νέο Ηράκλειο: “Βρε λέτε να έχουμε κανέναν νεκρό αύριο στο ντέρμπυ ολυμπιακού-παναθηναϊκού ώστε να περάσουν τα νέα μέτρα;”

Απλά έπεσε έξω ο άνθρωπος στο είδος του ντέρμπυ…

Το αληθινό ντέρμπυ, σύντροφε πολίτη και τηλεθεατή, παίζεται μέσα στο κεφάλι σου: Είναι το ματς “Συνείδηση εναντίον Λήθης” και οι μνημονιακοί προηγούνται με γκολ από τα αποδυτήρια του Καστελόριζου.

Γιατί εσύ ΠΡΕΠΕΙ να ξεχάσεις.

Και να ξαναξεχάσεις. Και να ξεχνάς συνέχεια.

Πρέπει να ξεχάσεις τη χαριστική βολή που δέχεται η κοινωνική πρόνοια (δηλαδή ολόκληρη η κοινωνία) με το νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο. Πρέπει να ξεχάσεις ότι ο μισθός σου έχει πάει 350 ευρώ. Ότι χάρισες 200 δις στις τράπεζες αλλά αυτές όχι μόνο παραμένουν …ιδιωτικές, μα θα σου πάρουν από πάνω το σπίτι και το χωράφι για χρέη που δεν είχες αλλά σου επέβαλλαν! Πρέπε να ξεχάσεις ότι οι κυβερνητικοί κανίβαλοι ξεπουλάνε τον πλούτο της χώρας με επιταχυνόμενους ρυθμούς. Ότι το πρωτογενές πλεόνασμα ήτανε μια επικοινωνιακή σαχλαμάρα. Ότι το χρέος “παραδόξως” αυξάνει συνεχώς, παρά τις βιβλικές θυσίες των λαϊκών στρωμάτων, και είναι εντελώς μη βιώσιμο. Ότι η ανεργία είναι ήδη πάνω από το 30 τοις εκατό. Ότι η Τρόικα απαιτεί άλλα 2 δις αφαίμαξη και έρχονται νέα μέτρα. Ότι το επίδομα θέρμανσης είναι το πιο “κρύο” ανέκδοτο. Ότι ο Βενιζέλος βρωμάει τόσο πολύ σαπίλα και ο Σαμαράς τόσο πολύ υποταγή που ακόμα και οι πιο φανατικοί νεοδημοκράτες και μνημονιακοί γενικότερα αντιλαμβάνονται το αδιέξοδο της συγκυβέρνησης. Ότι τα νοσοκομεία διαλύονται εντελώς αλλά ο κομπλεξικός ημίτρελος ακροδεξιός υπουργός όχι μόνο το χαίρεται, αλλά είχε και το θράσος να στείλει αστυνομικούς να κάνουν έφοδο για ναρκωτικά (!!) σε κοινωνικά ιατρεία επειδή ακόμα και η αλληλεγγύη πρέπει να ποινικοποιηθεί.

Πρέπει μέχρι τα Χριστούγεννα, ή μέχρι όσο τους πάρει να περάσουνε όλα τα νέα μέτρα που θέλουνε, εσύ να ασχολείσαι ΜΟΝΟ με το πόσο κοντά είναι ένας νέος εμφύλιος. Πρέπει να είσαι συνεχώς τρομοκρατημένος για το δήθεν τρισχειρότερο μέλλον που σε περιμένει αν τολμήσεις να θελήσεις να αλλάξεις την πολιτική που εξοντώνει οικονομικά, κοινωνικά, ηθικά, πολιτισμικά και βιολογικά, τόσο εσένα όσο και τα παιδιά σου. Πρέπει να πειστείς πως, προκειμένου να μην γίνει η χώρα “Σικάγο”, καλύτερα να συνεχίσουν να σε κυβερνάνε “στα σίγουρα” οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι διαφθαρμένοι κλέφτες και ξεφτιλισμένοι προδότες.

Εκείνοι φυσικά ΔΕΝ ξεχνάνε:
Ούτε ότι πλέον μόνο τους φοβάσαι αλλά δεν τους πιστεύεις. Ούτε ότι φάνηκες να ξαναπαίρνεις λίγο τα πάνω σου μετά την τελευταία απεργία των καθηγητών και κυρίως με τα αντιφασιστικά συλλαλητήρια μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Ούτε ότι τόλμησες να μην ψαρώσεις με την κατάπτυστη “θεωρία των δύο άκρων” και αντί να βυθίσεις δημοσκοπικά τον ΣΥΡΙΖΑ εσύ έτρεξες να ανοίξεις την παιδική χαρά του Άγιου Παντελεήμονα.

Βλέπουν ότι ο χρόνος τους λιγοστεύει.

Εκείνοι δεν ξεχνάνε:
Ούτε ότι δυσκολεύονται πια να σε αποβλακώνουν επειδή έχουνε “κάψει” όλες τις προπαγανδιστικές εφεδρείες τους: Ο κόσμος πια γελάει με τον Πρετεντέρη, αποκαλεί τον Παπαδημητρίου “Μπάμπη Φτου”, η έξοδος από το ευρώ δεν προκαλεί πια τρόμο και η χρεοκοπία φαντάζει μάλλον λύτρωση.
Ούτε ότι δυσκολεύονται πια να σε μαντρώνουν επειδή έχουνε “κάψει” όλες τις εκτονωτικές εφεδρείες τους: Η χρυσή αυγή δεν πείθει πια για …αντισυστημική, τη ΔΗΜΑΡ δεν θα τη σχολιάσουμε καν, ας το κάνει ο Σεφερλής, ο Καμμένος δεν τραβάει με τίποτα και κάτι Τζήμεροι αποδείχθηκαν …εφήμεροι.

Βλέπουν ότι ο χρόνος τους λιγοστεύει κι άλλο.

Εκείνοι δεν ξεχνάνε:
Ούτε ότι η ΕΡΤ λειτουργεί ακόμα ντε φάκτο (στο μεγαλύτερο, έστω με τα χίλια μύρια στραβά, πείραμα αυτοδιαχείρισης ΔΕΚΟ στην ιστορία της χώρας!) και δεν τολμάνε να στείλουνε τα ΜΑΤ να την κλείσουνε. Ούτε ότι οι παρελάσεις πλέον είναι βίντεο κλιπ από το τραγούδι του Πανούση “κάγκελα παντού”. Ούτε ότι ακόμα και οι πιο συντηρητικοί νεοέλληνες νοικοκυραίοι, το τελευταίο τους καταφύγιο, δεν πρόκειται να τους συγχωρέσουν ποτέ, οι μεν πατεράδες για την αποδόμηση (οικονομική, κοινωνική, ηθική, έμφυλη) του ρόλου τους ως “κουβαλητές” (τρομάρα τους, αλλά τώρα το εξετάζουμε με τη δική τους λογική) και οι δε μανάδες για τον ξενιτεμό των παιδιών τους.

Ξέρουν ότι ο χρόνος τους λιγοστεύει επικίνδυνα.

Εκείνοι δεν ξεχνάνε ότι οι ψηφοφόροι τους …πεθαίνουν: Εκλογικώς, τα μνημονιακά κόμματα είναι ανύπαρκτα στον ενεργό πληθυσμό, και η κυβέρνηση στηρίζεται πια μόνο στους άνω των 60 ετών (!!) και στα αργά, συντηρητικά, φοβικά, αρτηριοσκληρωτικά πολιτικά αντανακλαστικά τους απέναντι σε έναν άγνωστο πια κόσμο που τους τρομάζει.

Ξέρουν ότι δεν έχουν καθόλου χρόνο. Άρα πρέπει να αγοράσουν. Όσον μπορούν και όπως μπορούν.

Αν κάπου εδώ γράψω λοιπόν “έστω και με αίμα” θα ακουστώ μελό;

“Είναι πολλά τα λεφτά Τσίπρα…”
.

Από την άλλη μεριά, αυτό δεν σημαίνει ότι θέλουν τη χρυσή αυγή και πάλι “ισχυρή”. Σχετικά με τις πολιτικές επιδιώξεις της μνημονιακής κυβέρνησης και του κατοχικού συστήματος γενικότερα, αντιγράφω κάποια σημεία από το σχετικό έξοχο άρθρο του Κώστα Βαξεβάνη, το οποίο μπορείτε σε πλήρη μορφή να διαβάσετε εδώ:

«Ας δούμε τα αποτελέσματα της εκτέλεσης των δύο παιδιών, όπως καταγράφονται πολιτικά:

Δίνεται ανάσα ζωής στην ηγεσία της Χρυσής Αυγής η οποία μετά τη σύλληψή της, φάνηκε πως είναι κατώτερη των περιστάσεων. Θυματοποιείται, ηρωοποιείται και νομιμοποιείται να μιλά για δολοφόνους της Αριστεράς, για το άλλο άκρο δηλαδή.
Την ίδια ώρα, οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής, θεωρούν πως ζουν και δραστηριοποιούνται σε έναν επικίνδυνο χώρο τον οποίο καλό είναι να εγκαταλείψουν. Άρα ενώ εκλογικά η Χρυσή Αυγή γίνεται αδύνατη, η ηγεσία παραμένει ισχυρή για να μπορεί να λειτουργεί κατά περίπτωση.
Η κυβέρνηση υπόσχεται πως θα βάλει τάξη και αποκτά το δικαίωμα να εφαρμόσει αστυνομικές μεθόδους που δεν συνάδουν απαραίτητα με τη Δημοκρατία. Όλα αυτά για την Ασφάλεια. Ταυτόχρονα δείχνει αποφασιστική και άρα ικανή να κυβερνήσει.
Η Αντιπολίτευση χάνει την πολιτική της επιθετικότητα, μπαίνει σε αδιέξοδο, αφού οι καταγγελίες, τα σκάνδαλα φαντάζουν ως τακτική που πρέπει να εγκαταλειφθεί για να επικρατήσει η ηρεμία και όχι η ένταση. Δηλαδή όσα αφορούν τις υποκλοπές, τα υποβρύχια, παρακρατικές λειτουργίες της ΕΥΠ, για τα οποία η κυβέρνηση έχει έρθει σε δύσκολη θέση, μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα. Ακόμη και αν δεν μπουν, φαντάζουν ως “επιθετικότητα” και ακραία αντιπολίτευση.
Το εκλογικό σώμα συντηρητικοποιείται. Δεν μπορεί να αναλύσει από πού προέρχονται όλα αυτά. Απλώς θέλει να μην σκοτωνόμαστε στο δρόμο. Θα προτιμήσει τους διεφθαρμένους απατεώνες να το κυβερνούν, απ το να πέσει στη διαμάχη των άκρων. Κανένας δεν συμπαθεί τον Βενιζέλο, αλλά αν είναι να γίνεται πόλεμος, ας κυβερνά αυτός.»

Χχχμμμ!… όχι και λίγα τα οφέλη για την κυβέρνηση, ε;

Πολύ διαφωτιστικό και αξιόλογο είναι επίσης και το σχετικό άρθρο από το μπλογκ “Αντίσταση Στις Γειτονιές” που μπορείτε να βρείτε εδώ και από το οποίο παραθέτω τα εξής κομμάτια:

Για τη φαινομενικά αντιφατική πολιτική της άρχουσας τάξης σε σχέση με τη χρυσή αυγή (να σε δείρω Γιάννη, να σε αλείψω μέλι):
«…Ζητούμενο για το σύστημα και την πολιτική του εκπροσώπηση είναι η ύπαρξη ενός φασιστικού μορφώματος, ανάχωμα των λαϊκών αντιδράσεων και στήριγμα του συστήματος. Τη χρυσή αυγή ήθελαν μεν να την κοντύνουν και να την ελέγξουν, βλέπουν όμως ότι οι έως τώρα πυλώνες τους, η ΝΔ κυρίως, δεν τραβάνε. Από την άλλη βλέπουν τον ΣΥΡΙΖΑ να ανεβαίνει αλλά ακόμη δεν είναι ευχαριστημένοι από το βαθμό προσαρμογής του στις ανάγκες του συστήματος…»

Για το πόσο …αντιφασιστική είναι στα αλήθεια η κυβέρνηση:
«…Όλο αυτό το διάστημα που γίνεται αυτή η “αντιφασιστική φασαρία” γύρω από τη Χρυσή Αυγή, η φασιστικοποίηση προχωρά ακάθεκτη! Οι συλλήψεις αγωνιστών σε περιοχές που οι κάτοικοί τους αγωνίζονται για τη σωτηρία τους (Χαλκιδική, Ευκαρπία), οι προσαγωγές μαθητών μελών οργανώσεων της αριστεράς και οι απαγορεύσεις διακίνησης προκηρύξεων έξω από τα σχολεία, το μπες βγες των ΜΑΤ στις πανεπιστημιακές σχολές, οι επιδρομές σε στέκια και καταλήψεις, μέχρι και σε κοινωνικά ιατρεία και τους Γιατρούς του Κόσμου, οι δίκες κατά του κινήματος των διοδίων, οι διώξεις και καταδίκες συνδικαλιστών της ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης και άλλων χώρων, οι απολύσεις αγωνιζόμενων κομματιών “αυτοδίκαια” μιας και δεν συμμορφώθηκαν (διοικητικοί) και πολλά άλλα δείχνουν ξεκάθαρα για το που το πάει το σύστημα…»

Για τη λάθος αντιμετώπιση του όλου ζητήματος από κάποιους αφελείς αντιφασίστες:
«…Ο αγώνας κατά του φασισμού δεν μπορεί να γίνει ούτε ηθικοπλαστικά (ο φασισμός είναι απανθρωπιά ή τον έχει ο καθένας μας μέσα του!), ούτε με βάση την ιστορία (όπως τότε έτσι και τώρα θα τους διώξουμε λένε κάποιοι μόνο που ξεχνάνε ότι τότε διώχτηκαν από ένα μαζικό και οπλισμένο λαϊκό κίνημα), ούτε με την άδεια του κράτους το οποίο “ξαφνικά” ανοίγει δρόμους μαζεύοντας τις κλούβες…»

Για τα πραγματικά κίνητρα των δολοφόνων:
«…Η δολοφονία των μελών της χρυσής αυγής, ανεξάρτητα από το από ποιον έγινε, χωρίς αμφιβολίες και ερωτηματικά, έχει ως στόχο τον λαό και το κίνημά του. Έχει ως στόχο όχι γενικά και αόριστα τη δημοκρατία αλλά τα δημοκρατικά δικαιώματα του εργαζόμενου λαού. Έχει ως στόχο τις πολιτικές δυνάμεις της αριστεράς που θέλουν να παλέψουν μαζί του για τα δίκια του και την επαναστατική προοπτική του και δεν έχουν κανένα λόγο να απολογηθούν γι’ αυτό. Έχει στόχο όχι τη διαίρεση του …έθνους αλλά την εθνική – ταξική – συναίνεση κάτω από τη σκέπη του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού…»

Και για να μην κρυβόμαστε τελικά πίσω από το δάχτυλό μας, η σημαντική ερώτηση φυσικά είναι: Οι δολοφονίες των μελών της χρυσής αυγής σχεδιάστηκαν και εκτελέστηκαν από την κυβέρνηση;

Η απάντηση είναι “πιθανόν”. Αυτό που μάλλον δεν μπορεί λογικά να αμφισβητηθεί είναι ότι σχεδιάστηκαν και εκτελέστηκαν από αυτούς που βρίσκονται πάνω και πίσω από την κυβέρνηση. Από εκεί και πέρα, όλα τα σενάρια είναι ανοιχτά: Μπορεί να χρησιμοποίησαν το επίσημο παρακράτος (μυστικές υπηρεσίες, ασφάλεια), μπορεί και το ανεπίσημο (…την ίδια τη χρυσή αυγή!!). Ίσως η κυβέρνηση να ήταν ενήμερη, ή και συμμέτοχη, ίσως και όχι. Άλλωστε, αφενός το παρακράτος έχει αυτονομηθεί πια σε τέτοιο βαθμό ώστε οι συνεννοήσεις του με τα αληθινά κέντρα αποφάσεων μπορούν και παρακάμπτουν την κυβέρνηση, αφετέρου δεν είναι εντελώς σίγουρο πως ο Σαμαράς θα επέλεγε μια τέτοια λύση, για τον λόγο ότι παρά τα μεγάλα προαναφερθέντα οφέλη, ο κίνδυνος να ξεφύγει από τα χέρια της κυβέρνησης η κατάσταση και να πάμε σε αποσταθεροποίηση είναι μεγάλος. Και αν αυτό συμβεί, θα σημάνει το τέλος των μνημονιακών. Όμως, για τους πιο πάνω από την κυβέρνηση, ο Σαμαράς είναι αναλώσιμος, αρκεί να περάσουν τα μέτρα και τα σχέδιά τους. Και όταν έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί από τώρα να το έχουν κάνει το κουμάντο τους για το πώς θα τον ελέγχουν και εκείνον…

Έτσι, και για να “το κάνουμε λιανά”, διόλου απίθανο τελικά να σκέφτηκαν “ας βοηθήσουμε το πιόνι μας (την κυβέρνηση) έστω και ερήμην της, με αυτήν την κάπως παρακινδυνευμένη κίνηση, και αν το σχέδιο πετύχει κερδίζουμε πολλά, αν πάλι δεν πετύχει δεν μας πολυπειράζει, γιατί και ο ΣΥΡΙΖΑ έχει σχεδόν συνθηκολογήσει μαζί μας και τον ελέγχουμε σε μεγάλο βαθμό”.

Αυτά…

Α, και μια συμβουλή παιδιά: Η όποια τρομοκρατική οργάνωση-παρωδία (τύπου “επαναστατημένοι επαναστάτες της επαναστατικής επανάστασης”) αναλάβει την ευθύνη της δολοφονικής επίθεσης, καλό θα ήταν να αποφύγει τις …καθαρευουσιάνικες φιοριτούρες (“εποχούμενοι ”, “ωθώντας”, “να βάλλει με πολεμικό τυφέκιο” – θυμάστε;) στην “προκήρυξη” που θα στείλει: Μην γίνετε πάλι ρεζίλι όπως με τη δήθεν επίθεση στα γραφεία της νέας δημοκρατίας πέρυσι, ναι;

Υστερόγραφο…

Στις 12 Δεκεμβρίου 1969 έγινε βομβιστική επίθεση στην αγροτική τράπεζα του Μιλάνου, γνωστή και ως “σφαγή στην πιάτσα Φοντάνα”. Η επίθεση, που σκότωσε 14 άτομα, διατάχτηκε από τις ιταλικές μυστικές υπηρεσίες και εκτελέστηκε από νεοφασιστική ομάδα. Αποδόθηκε όμως προβοκατόρικα στον αντιεξουσιαστικό χώρο, κι έτσι η αστυνομία συνέλαβε τους αναρχικούς Πιέτρο Βαλπρέντα και Τζιουζέπε Πινέλι. Ο Πινέλι δολοφονήθηκε εν ψυχρώ από αστυνομικούς, αφού “κατά λάθος” πετάχτηκε από παράθυρο του τέταρτου ορόφου του αστυνομικού τμήματος όπου κρατούνταν για ανάκριση (σε αυτή την υπόθεση αναφέρεται το πασίγνωστο έργο του Ντάριο Φο “Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού”).

Με αφετηρία αυτή την επίθεση, το ιταλικό κράτος εφάρμοσε για ολόκληρη τη δεκαετία του ’70 τη λεγόμενη “στρατηγική της έντασης” (strategia della tenzione) η οποία ήταν πολύ αποτελεσματική, καθώς οδήγησε στον ιστορικό συμβιβασμό μιας τεράστιας σε εκλογική απήχηση αριστεράς (σας θυμίζει κάτι;) η οποία προτίμησε να συνθηκολογήσει με την τότε κυβέρνηση και να κρατήσει χαμηλούς τόνους “για χάρη της ομαλότητας” (σας θυμίζει κάτι;). Φυσικά, οι φασίστες, καθοδηγούμενοι από την κυβέρνηση και από το σύστημα εξουσίας γενικότερα, συνέχισαν ανενόχλητοι να κάνουν όλο και χειρότερες τρομοκρατικές επιθέσεις (σας θυμίζει κάτι;) όπως τη “σφαγή της Μπολόνια”, βομβιστική ενέργεια στο σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης στις 2 Αυγούστου 1980 με 85 νεκρούς, όπου μια δεκαετία αργότερα αποκαλύφθηκε πως η μασονική στοά Ρ2 είχε εξοπλίσει τη νεοφασιστική οργάνωση “Νέα Τάξη” (Ordine Nuovo) για να την πραγματοποιήσει. Ως αποτέλεσμα αυτής της εξευτελιστικής αριστερής υποχώρησης, οι εργατικοί και λαϊκοί αγώνες στην Ιταλία ηττήθηκαν παταγωδώς και η Ιταλία μπήκε σε μια παρατεταμένη περίοδο βαθιάς ύφεσης (σας θυμίζει κάτι;).

Στις αρχές της δεκαετίας του ’90, ο τότε Ιταλός πρωθυπουργός Τζούλιο Αντρεότι παραδέχτηκε επίσημα σε υπουργικό συμβούλιο την ύπαρξη της μυστικής επιχείρησης “Gladio”, μιας παρακρατικής-παραστρατιωτικής επιχείρησης του ΝΑΤΟ που έδρασε από τη δεκαετία του ’50 μέχρι και τη δεκαετία του ’80 σε όλη σχεδόν τη Δυτική Ευρώπη (στην Ελλάδα ήταν γνωστή με το όνομα “Κόκκινη Προβιά”). Η Gladio είχε πράκτορες σε πολλές χώρες, τόσο στις μυστικές τους υπηρεσίες και στον στρατό όσο και σε φασιστικές οργανώσεις. Σκοπός της Gladio ήταν να αποτρέψει με ένοπλη τρομοκρατική δράση πιθανή αριστερή-κομμουνιστική-αντιαμερικανική επικράτηση.

Τι δεν καταλαβαίνεις;