Σήμερα από το πρωί πέφτω πάνω σ’ αυτή τη φωτογραφία του κοριτσιού, που μαζί με τους γονείς του μοιάζουν πανευτυχείς για την αποφοίτησή του από την τάδε σχολή του τάδε αμερικανικού πανεπιστημίου και μου δημιουργεί απέραντη θλίψη.
Δεν εστιάζω βεβαίως καθόλου στο ότι ο πατέρας του κοριτσιού είναι αυτός που είναι, αν και θα πρεπε, διότι είναι απόδειξη πως αυτοί που έχουν θέσεις εξουσίας, αλλά και οι πλούσιοι σε χρήμα, τους πρώτους που καταστρέφουν και καταδικάζουν (ίσως ισόβια) στην αμάθεια και στην ευτελή ζωή, είναι τα παιδιά τους.
Εστιάζω μονάχα σε αυτό το κορίτσι, το οποίο γελάει με συστολή, δείχνει σεμνό και προσγειωμένο, προφανώς θα είναι και ευφυές, παρόλα αυτά είναι θύμα ενός πλαστού σύμπαντος, με ευτελείς αξίες, τις οποίες για να υπηρετήσει όσο πιο χειραγωγημένο, αμαθές και άβουλο γίνεται, σπουδάζοντας στα ανώτερα ιδρύματά του, του πρόσφεραν κάθε οικονομική δυνατότητα και κάθε στήριξη οι γονείς του.
Θλίβομαι με την εικόνα ενός νέου κοριτσιού που είμαι βέβαιος ότι νιώθει αλλά ακόμα δεν ξέρει, πως όλο αυτό εντός του οποίου αισθάνεται επιτυχημένο, και που οι γονείς του του λένε ότι είναι το παν, πως όλο αυτό είναι μονάχα ένα φαιδρό και θλιβερό υποσύνολο και μάλιστα το μόνο ανήθικο, φαιδρό και θλιβερό απ’ όλα τα υποσύνολα που απαρτίζουν το σύνολο της ζωής στον πλανήτη.
Δεν θλίβομαι βεβαίως για την κόρη του τάδε αλλά για το κάθε κορίτσι κι αγόρι που ενσαρκώνει αυτή η κοπέλα της φωτογραφίας. Θλίβομαι για τις νέες γενιές ανθρώπων που γεννήθηκαν και εκπαιδεύτηκαν να είναι άτομα και να υπηρετούν την ευτέλεια των “αξιών” που φτιάξανε οι γονείς τους κι όχι των αυθύπαρκτων. Που γαλουχήθηκαν ως άτομα καταναλωτικά, ανταγωνιστικά και εκπαιδεύτηκαν για να γίνουν πετυχημένοι κυνηγοί μιας καριέρας που ρουφά τη ζωή τους.
Για όλα τα αγόρια και κορίτσια που τους είπαν οι γονείς τους πως αξίζουν τα πάντα, πως είναι οι πρώτοι και καλύτεροι, πως οι σπουδές και τα πτυχία τους είναι μόρφωση, πως η ζωή είναι αυτό που ως τώρα ζούσαν και αυτό που βλέπουν να ξανοίγεται μπρος τους μετά τα μεταπτυχιακά και τα διδακτορικά, μια θέση σε εταιρία κι ένα ψηλό μηνιάτικο με προοπτικές ανόδου σε κάποια κορφή, πως η ζωή είναι μια αέναη κατανάλωση φυσικών πόρων κι ενέργειας δίχως καμία σκέψη αναπλήρωσής τους, πως η ζωή είναι ένα τούνελ με φως τη σύνταξη, πως η ζωή και η κοινωνία είναι ζούγκλα κι επιβιώνει ο πιο εφοδιασμένος με σπουδές και χρήματα, πως η ζωή είναι για να περνάμε καλά, να βγάζουμε χρήμα, να γλεντάμε, να γελάμε, να αγοράζουμε και να ταξιδεύουμε, θλίβομαι γι αυτά τα παιδιά που από μικρά οι γονείς τους τους έκρυψαν επιμελώς πως τα ίδια είναι πρώτα απ’ όλα πλάσματα και πως η ζωή είναι μία, μικρή και όμορφη.
Ελπίζω αυτό το κορίτσι, Εβελίνα διαβάζω ότι ονομάζεται, και κάθε σύγχρονο κορίτσι κι αγόρι, να καταφέρει σύντομα, με σύμμαχο αυτή την ιστορική συγκυρία της καπιταλιστικής κρίσης, να απελευθερωθεί από τα δεσμά με τα οποία το δέσανε χειροπόδαρα οι γονείς του για να υπηρετήσει το άθλιό τους σύστημα ως εργαζόμενος, επιχειρηματίας ή άνεργος, να καταλάβει πως αυτό που νιώθει η νεανική του ψυχή δεν είναι ουτοπία, δεν είναι λόξα, να καταλάβει πως κάτι ευρύτερο, ουσιώδες και αληθινό υπάρχει έξω από το κλουβί που του στήσανε και μέσα του ετοιμάζεται να περάσει τη ζωή του, να ακολουθήσει τον άνθρωπο που έχει μέσα της ελπίζω η κάθε Εβελίνα από δω και μπρος, να σνομπάρει και να αδιαφορήσει για το άτομο που της είπανε από μικρή πως είναι, να πάρει άλλη ρότα στη ζωή, πως άλλο είναι η ζωή και άλλο αυτό που της λένε να ζήσει εύχομαι να καταλάβει σύντομα και πως είναι σωστό αυτό που νιώθει βαθιά μέσα της, να σπάσει τα σύρματα, να βγει απ’ το κλουβί και να πετάξει έξω από το άθλιο αυτό υποσύνολο, εντός του οποίου πέρασαν το βίο τους οι γονείς της, να διδαχθεί από την κατάντια τους.
Μονάχα έτσι θα αλλάξει το τοπίο γύρω από τους ανθρώπους, όταν οι νέοι καταλάβουν αυτό που νιώθουν και το ακολουθήσουν με πείσμα και πάθος.
Ελεύθερη Λαική Αντιστασιακή Συσπείρωση 
Leave a Reply