Ξεπουλάμε! (Πέντε Κοτσιφάκηδες ένα τάληρο)

Η απεργία που δεν έγινε, η ξεφτίλα που δεν ξανάγινε, ο ΣΥΡΙΖΑ που έτυχε και η κυβέρνηση που πέτυχε.

Tου Φώτη Λυμπερόπουλου

Λοιπόν… Έχουμε και λέμε:

Οι μάσκες έπεσαν. Ο παλιάτσος έδειξε το πραγματικό του πρόσωπο.

Αυτό που έκανε εχθές ο ΣΥΡΙΖΑ, μέσω των συνδικαλιστών του στο προεδρείο της ΟΛΜΕ Θεμιστοκλή Κοτσιφάκη (γενικού γραμματέα) και Ελένης Ζωγραφάκη (οργανωτικής γραμματέως) δεν ήταν απλά το πιο χυδαίο και άνανδρο ξεπούλημα της μεγαλύτερης διαφαινόμενης λαϊκής κινητοποίησης από τότε που επιβλήθηκε στην Ελλάδα η τρόικα εσωτερικού. Δεν ήταν απλά η εν ψυχρώ και εκ προ μελέτης ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ της πιο ελπιδοφόρας μέχρι σήμερα αντιστασιακής προσπάθειας κατά της κυβέρνησης των ξεφτιλισμένων ανδρείκελων της ευρωπαϊκής νεοφιλελεύθερης κατοχής.

Αυτό που έκανε εχθές ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν απλά να γυρίσει την πλάτη του στον λαό και την κοινωνία, η οποία για πρώτη φορά μετά από δεκαπέντε μήνες έδειχνε να βγαίνει από τον λήθαργο που της έχουν προκαλέσει τα πρωτοφανή, απανωτά, συντονισμένα, δυνατά και σαδιστικά κυβερνητικά χαστούκια. Δεν ήταν απλά το επιτηδευμένο ΘΑΨΙΜΟ της λαϊκής σπίθας πριν αυτή γίνει φωτιά, που για πρώτη φορά μετά από δεκαπέντε μήνες φαινόταν ότι μπορεί και να γίνει.

Αυτό που έκανε εχθές ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν απλά να σπείρει (νέα) απογοήτευση στους πολίτες, οι οποίοι ετούτη τη φορά φάνηκαν (ξεπερνώντας επιτέλους τον κοινωνικό αυτοματισμό που τους έχουν επιβάλλει τα τρομοΜΜΕ αλλά και το νεοελληνικό σύνδρομο της “κατσίκας του γείτονα”) όχι μόνο να υποστηρίζουν την απεργία των καθηγητών αλλά και να είναι πρόθυμοι να ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΟΥΝ, με πολλούς κλάδους να ετοιμάζονται για μαζικές απεργίες συμπαράστασης.

Αυτό που έκανε εχθές ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν απλά να στηρίξει απροκάλυπτα μια κυβέρνηση τόσο θρασύδειλη που έφτασε στο σημείο να χρησιμοποιήσει τους μαθητές ως ανθρώπινες ασπίδες για να επιτεθεί στους καθηγητές στερώντας τους, υποτίθεται, τη δυνατότητα αντίδρασης.

Δεν ήταν απλά να τρέξει (με αγωνία!) να δώσει το φιλί της ζωής σε μια κυβέρνηση τόσο άρρωστη και αδύναμη που αρκεί μια πενθήμερη γενική απεργία (ούτε καν διαρκείας) για να την γκρεμοτσακίσει – και οι καθηγητές έδειχναν να οδηγούν τα πράγματα προς τα εκεί. Δεν ήταν απλά να οπλίσει με θράσος γελοία και μικρόψυχα τσουτσέκια τύπου Σαμαρά και Κουβέλη ή επικίνδυνους μεγαλομανείς ψυχασθενείς τύπου Βενιζέλου και Στουρνάρα ώστε να πιστεύουν πια το μέχρι χθες αδιανόητο και από αυτούς τους ίδιους (!!), δηλαδή ότι είμαστε τόσο ΗΛΙΘΙΟΙ και ΦΟΒΙΣΜΕΝΟΙ που μπορούν να μας κατσικωθούν ακόμα και για μια ολόκληρη …τετραετία συνεχίζοντας το ΣΥΝΕΙΔΗΤΟ έργο της καταστροφής της χώρας.

Αυτό που έκανε εχθές ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν απλά η φυσική εξέλιξη της (με εκπληκτική ταχύτητα γενόμενης, ήδη από τη θέση της αντιπολίτευσης, ήδη μέσα σε δέκα μήνες) καταγέλαστης μετάλλαξής του σε νέο ΠΑΣΟΚ, πρόθυμο να περιθάλψει στοργικά τα σκουπίδια (είτε πρόσωπα είτε ιδέες είτε και συμφέροντα) της κατεδάφισης του κόμματος που κατέστρεψε τη χώρα. Δεν ήταν καν απλά και μόνο η επίδοση διαπιστευτηρίων στους ΚΑΙ ΔΙΚΟΥΣ ΤΟΥ (όπως όλα δείχνουν πια και στον πιο πρωτόπειρο ή αφελή), ευρωπαίους και μη, καπιταλιστές αφέντες, του στυλ “μη μας θεωρείτε ακραίους, να βρε, κοιτάτε, ξεπουλάμε τους λαϊκούς αγώνες, στηρίζουμε το μνημόνιο με τον πιο ύπουλο και υπόγειο τρόπο, θα μας αφήσετε να γίνουμε κυβέρνηση τώρα που βλέπετε πόσο με το μέρος σας είμαστε;”.

Όχι.

Αυτό που έκανε εχθές ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν κάτι περισσότερο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ εχθές δεν “επέλεξε στρατόπεδο”. Αυτό το έχει κάνει ήδη καιρό τώρα.

Ούτε ξαφνικά “έγινε ρεζίλι”. Ο Παπαδημούλης που “ταράζει στη νομιμότητα” τα σκουλήκια που δυναστεύουν τη χώρα φρόντισε για αυτό από πέρσι το καλοκαίρι.

Ο ΣΥΡΙΖΑ εχθές δεν έδειξε τον σβέρκο του στην τρόικα. Αυτός είναι για τα καλά χαρτογραφημένος από τους “εταίρους”. Προχώρησε ένα βήμα, ένα άλμα καλύτερα, παραπέρα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ εχθές έδειξε τα δόντια του σε εμάς.

Ο ΣΥΡΙΖΑ μας απείλησε.

Τόσο καθαρά και κρυστάλλινα ώστε να το καταλάβουμε όλοι. Ήθελε να μας δώσει μια πληροφορία και μας την έδωσε:

“Οι λαϊκοί αγώνες δεν θα γίνουν ανεκτοί από την επερχόμενη κυβέρνηση της …ριζοσπαστικής αριστεράς (!!!). Η τάξη σε αυτή τη χώρα θα διατηρηθεί (άρα και η υπάρχουσα κατα-νομή της εξουσίας. Το ευρώ, επίσης (άρα και η κατοχή της χώρας). Θα διαπραγματευτούμε τάχα μου (άρα ουσιαστικά θα αναγνωρίσουμε) το χρέος μας, και αυτό μόνο σε μικρολεπτομέρειες αναφορικά με τον τρόπο αποπληρωμής (βλέπε επιμήκυνση για τα μάτια του κόσμου), και με σύμμαχο όχι βέβαια τον ελληνικό λαό, τους αγώνες του ή τη Δημοκρατία, αλλά την …ποθούμενη σοσιαλδημοκρατική αλλαγή (!!!) στην ανεπτυγμένη Ευρώπη (δηλαδή θα περιμένουμε αν και πότε θα εκλεγούν υποταγμένα δήθεν προοδευτικά τσόλια σαν κι εμάς στις υπόλοιπες χώρες για να προσκυνήσουμε το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα όλοι μαζί). Και για να τελειώνουμε, τα πράγματα δεν θα αλλάξουν, όχι (απλά) επειδή δεν μπορούμε να τα αλλάξουμε, αλλά επειδή ΔΕΝ ΘΑ ΑΝΕΧΤΟΥΜΕ να αλλάξουν”.

Γκέγκε, ραγιάδες;

Χχχμμμ…

Φυσικά, υπάρχει και ο αντίλογος. Καταρχήν από τον ίδιο μου τον εαυτό: “ΣΥΡΙΖΑ δεν ψήφισες όμως κι εσύ αγόρι μου”;

Βεβαίως. Εξακολουθώ μάλιστα να πιστεύω ότι έπραξα σωστά. Και εξηγούμαι:

1) Κάθε ενέργεια πρέπει να την εξετάζουμε μέσα στα πλαίσια των συνθηκών που συμβαίνει. Το μαύρισμα του μνημονίου και των (είτε αποδεδειγμένων είτε διαφαινόμενων τότε – βλέπε ΔΗΜΑΡ) υποστηρικτών του, όπως και το γκρέμισμα του δικομματισμού και ολόκληρου του σάπιου μεταπολιτευτικού συστήματος, πέρυσι τον Μάιο και τον Ιούνιο ήταν η πρώτη προτεραιότητα. Και προφανώς όχι στηρίζοντας κάτι αντιδραστικό (ΑΝΕΛ) ή, πολύ περισσότερο, κάτι εμετικά κτηνώδες (χρυσή αυγή), αλλά ούτε και ψηφίζοντας κάτι δυστυχώς ανίσχυρο (και με δική τους ευθύνη βέβαια, άλλη ώρα αυτή η συζήτηση) όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή, πολύ περισσότερο, κάτι ευθυνόφοβο και κολλημένο όπως το ΚΚΕ. Χωρίς αυταπάτες λοιπόν, και περίπου “αναγκαστικά”, πάρα πολύς κόσμος ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ μέσω της …απαγωγής στο άτοπο.

Το τότε λαϊκό μήνυμα (έστω σε συμβολικό / εκλογικό επίπεδο) έπρεπε λοιπόν να είναι ηχηρότατο. Και ήταν.

2) Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι κάθε σύστημα, άρα και μία πολιτική κίνηση, συνιστά ένα δυναμικό και όχι ένα στατικό φαινόμενο. Ειδικά ένα σύστημα που αλλάζει ξαφνικά τάξη μεγέθους, είναι επιρρεπές σε χίλιες-δυο αλλαγές, αναπροσαρμογές και ζυμώσεις, μέχρι να βρει πάλι την ισορροπία του και τη νέα ταυτότητα που του επιβάλλει το αλλαγμένο του μέγεθος.

Και εδώ η μάχη χάθηκε “από τα αποδυτήρια”.

Η οργανωμένη από την εποχή του Κωνσταντόπουλου ομάδα των “μετριοπαθών” (βλέπε των “όχι αριστερών”) του Συνασπισμού επιβλήθηκε τελικά σε όλον τον ΣΥΡΙΖΑ, πολύ πιο εύκολα από ότι ίσως θα περίμενε κανείς και για τους εξής λόγους:

α) Είναι η πολυπληθέστερη ομάδα (και ας ωρύεται το λεγόμενο “αριστερό ρεύμα”). Το “σύνδρομο του Κύρκου” δεν ξεπεράστηκε ποτέ.

β) Είναι η πιο ξεκάθαρη. Δεν πατάει σε δύο βάρκες (ολίγον σοσιαλισμός και ολίγον καπιταλισμός). Οι άνθρωποι είναι δηλωμένοι σοσιαλδημοκράτες. Δηλαδή, δεξιοί με χαμόγελο κακομοίρη.

γ) Είναι η πιο προβεβλημένη (ε, ευκολάκι αυτό). Τα κανάλια τους εμφανίζουν και τους προωθούν και είναι προφανώς περιττό να αναφέρουμε το γιατί.

δ) Ο κόσμος που εισέρευσε μαζικά στον ΣΥΡΙΖΑ το τελευταίο διάστημα, δηλαδή ένα ετερόκλητο συνονθύλευμα απογοητευμένων πρώην πασοκτζήδων της εργατικής τάξης, (αλλά ακόμα αυταπατώμενων σχετικά με τη δυνατότητα, ειδικά σήμερα, της μεταρρύθμισης του καπιταλισμού προς όφελος του “λαού”), γοητευμένων (αλλά ακόμα άπειρων) αριστερών πιτσιρικάδων και οργισμένων (αλλά νυν και αεί συντηρητικών) νοικοκυραιομικροαστών, τείνει να ακούει (και να κατανοεί) πιο εύκολα τα γνώριμα, ξύλινα, αόριστα και εύπεπτα χαζοσλόγκαν των “μετριοπαθών” παρά τις περισπούδαστες αναλύσεις των υπολοίπων “κουλτουριάρηδων”. Έτσι, ο μέσος όρος της πολιτικής συνειδητότητας των μελών του ΣΥΡΙΖΑ διολισθούσε τους προηγούμενους μήνες όλο και δεξιότερα, ενισχύοντας όσους επιθυμούσαν τη συγκεκριμένη στροφή.

ε) Τα “ανώτερα” στελέχη των άλλων συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ (και αναφέρομαι σε αυτά επειδή τα “απλά” μέλη δεν παίζουν κανέναν ρόλο στη λήψη αποφάσεων μέσα στα σταλινικά αυτά γκρουπούσκουλα, το ξέρω από πρώτο χέρι, έχω υπάρξει “απλό” μέλος), όχι μόνο δεν αντέδρασαν καθόλου στην άλωση του κόμματος από τους δεξιούς, αλλά ΣΥΝΗΓΟΡΗΣΑΝ ως τυχοδιωκτικά ανθρωπάκια σε αυτήν, αλλάζοντας μέχρι και βασικές τους θέσεις, όπως για παράδειγμα το εξευτελιστικό “έλα μωρέ, δεν έχει σημασία σε ποιο νόμισμα πεινάμε”, επιλέγοντας υποκριτικά να “αγνοήσουν” ότι η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα και η απόρριψη του νομίσματος της ευρωπαϊκής κεντρικής τράπεζας (έλεος δηλαδή, φωνάζει!!), πέρα από κοινωνικά σωτήρια (λόγω της ανάπτυξης, και μάλιστα της φιλολαϊκής ανάπτυξης, από τη μεταφορά της υποτίμησης από τα εισοδήματα στα προϊόντα) συνιστά, εξ ορισμού, και βαθιά αντι-ιμπεριαλιστική επιλογή.

Γιατί το έκαναν αυτό; Γιατί “μούγκα στη στρούγκα” οι υπερεπαναστάτες; Για δύο λόγους:

i) “Είναι πολλά τα λεφτά (της ΚΡΑΤΙΚΗΣ ΕΠΙΧΟΡΗΓΗΣΗΣ) Άρη”.

ii) “ΕΓΩ (η …διάνοια της αριστεράς που θα σώσει την ανθρωπότητα), πότε θα γίνω βουλευτής που το σύμπαν με αδίκησε παραγνωρίζοντας την αξία μου;”

Τόσο απλά και τόσο αληθινά. Χωρίς καμία διάθεση συκοφαντίας, υπεραπλούστευσης ή συνομωσιολογίας. Απλά περιγράφω πώς έχουν τα πράγματα και αν προκληθώ θα επανέλθω, μιλώντας πλέον σε προσωπικό επίπεδο, με ονόματα και με ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ.

Άλλος λοιπόν ο τότε ΣΥΡΙΖΑ και άλλος ο τώρα. Όπως και άλλες οι συνθήκες. Η ηγετική ομάδα κατάφερε τελικά να τσιμεντώσει σε τέτοιο βαθμό, τόσο την εξουσία της εντός του ΣΥΡΙΖΑ όσο και το ιδεολογικοπολιτικό στίγμα του νέου κόμματος, που δεν πρέπει κανείς (ειδικά μετά και από τα χθεσινά “αποκαλυπτήρια”) να έχει την παραμικρή αυταπάτη: Νιώθουν πλέον τόσο δυνατοί και τόσο εναγκαλισμένοι με το σύστημα που φαίνεται ότι δεν έχουν πια κάποιον λόγο να κρύβονται και να προσποιούνται (πέρα από μια τραβεστί ρητορική που θα συνεχιστεί μέχρι να γίνουν – αν γίνουν – κυβέρνηση για να κρατηθούν τα όποια εναπομείναντα προσχήματα).

Αν συνυπολογίσουμε μάλιστα στα παραπάνω ότι, για λόγους δημοσίων σχέσεων, έχουν τοποθετήσει ως “αρχηγό” μια ελεγχόμενη “συμπαθητική” μαριονέτα, καταλαβαίνουμε και πού το πάνε αλλά και τι μας περιμένει αν δεν δημιουργηθεί ΤΑΧΙΣΤΑ μια στιβαρή, μαζική, λαϊκή και αληθινά προοδευτική εναλλακτική λύση για τη χώρα μας και τον λαό μας.

Και επειδή αναφέρθηκα στον Τσίπρα, δυο πραγματάκια ακόμα που θεωρώ σημαντικά:

1) Άνθρωπέ μου, δεν είσαι “νέος”. Δεν υπάρχει “γενιά των σαραντάρηδων”, ούτε καμία άλλη γενιά. Υπάρχουν συγκεκριμένοι άνθρωποι που έχουν συγκεκριμένες ιδέες. Όταν σε ρωτάνε τι πιστεύεις, είναι θλιβερό να απαντάς (είτε εσύ είτε το “ιερατείο” σου) με το πότε γεννήθηκες.

2) Φράσεις όπως “είναι αφελής”, “είναι ανεπαρκής”, ή έστω “δεν έχει πείρα αλλά θα στρώσει” είναι βολικές δικαιολογίες που πλέον φαίνεται ότι ΚΑΙ Ο ΙΔΙΟΣ ΘΕΛΕΙ να χρησιμοποιούνται για αυτόν.

Εύκολο καταφύγιο, βρε κουτά.

Αλλιώς θα πρέπει να αναλάβει και καμιά ευθύνη.

Ακόμα όμως κι αν ο Αλέξης Τσίπρας είναι όλα τα παραπάνω (ε, που εδώ που τα λέμε δείχνει να είναι), αυτό αφορά κυρίως στο πόσο καραγκιόζ-μπερντέ είναι το κόμμα που τον έκανε αρχηγό.

Το να είναι όμως κάποιος καιροσκόπος, διπρόσωπος, συμφεροντολόγος, εθελόδουλος και κοινός ψεύτης επειδή έχει όνειρο (ή καλύτερα μωροφιλοδοξία) να γίνει πρωθυπουργός, μας αφορά όλους. Και η ελληνική γλώσσα έχει μία λέξη που περιγράφει γλαφυρά τον αθροιστικά κατέχοντα όλες τις παραπάνω “ιδιότητες”.

ΚΑΘΑΡΜΑ Τσίπρα, από σήμερα είμαστε απέναντι.

Αυτά.

Σχόλιο εκ της “διευθύνσεως”

Η αγανάκτηση ξεχειλίζει στον κόσμο όσο η ζωή δυσκολεύει και οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας μαζί με τους στρατούς των ανοήτων παρατρεχάμενων συνδικαλιστών , ΕΣΠΑτζήδων, δημαρχαίων κλπ αδυνατούν να δώσουν λύσεις ή έστω ανακούφιση. Πολύ σύντομα θα φτάσουμε , αν δεν έχουμε ήδη φτάσει, στο σημείο δίχως επιστροφή όπου οι εξελίξεις θα ξεπερνούν τη μικρή μας φαντασία.

Συμμεριζόμαστε σε πολύ μεγάλο βαθμό την αγωνία & τον προβληματισμό του φίλου μας Φώτη πέρα από την ένταση και τον προσωπικό τόνο της έκφρασης.

Είναι εξοργιστικό πως την ημέρα μιας συνδικαλιστικής και εν γένει πολιτικής πράξης ανάλογης της Βάρκιζας, ο επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης παρουσιάζεται σχεδόν να διασκεδάζει σε ένα φεστιβάλ μαζί με τον Χολιγουντιανό σκηνοθέτη συζητώντας περί ανέμων, υδάτων και λοιπών χαριτωμένων θεμάτων την ίδια στιγμή που ένας κλάδος , αυτός των καθηγητών μέσης εκπαίδευσης βρίσκεται κυριολεκτικά με τις παλάσκες στα χαρακώματα όντας επιστρατευμένος. Ο κόσμος περιμένει πράξεις, ανακούφιση και ουσία.

Είναι εξίσου εξοργιστικό πως οι συνδικαλιστάδες της συμφοράς που δεν άντεξαν το βάρος της επιλογής των εντολέων τους, δηλαδή των συνελεύσεων των  ίδιων των καθηγητών μέσης εκπαίδευσης, αντί να διαλέξουν τον έντιμο δρόμο της παραίτησης και της σεμνότητας από το πρωί παριστάνουν ό,τι ακριβώς και οι “συνάδελφοι” τους από ΠΑΣΟΚ & ΝΔ. Λίγη ντροπή & ευθιξία δεν θα έβλαπτε !