eth-ski-12-2-13Τη δεκαετία του ’70 ο υπουργός εργασίας της κυβέρνησης Καραμανλή ο περιβόητος Κ. Λάσκαρης έμεινε στην ιστορία γιατί θέλησε να καταργήσει την πάλη των τάξεων. Μάλιστα το πιο αστείο είναι ότι πίστεψε πως μπορούσε να το κάνει. Έμεινε στην ιστορία επίσης ως ο υπουργός που το 1976 νομοθέτησε την ανταπεργία των εργοδοτών (lock out) ως απάντηση στις απεργίες των εργατών. Με απλά λόγια το αφεντικό μπορούσε να κλείσει την επιχείρησή του αν οι εργάτες αποφάσιζαν να απεργήσουν! Πρόκειται για το πλέον εκβιαστικό μέτρο που καταδεικνύει ότι το κράτος δεν είναι ουδέτερο στην αέναη πάλη μεταξύ καταπιεστών και καταπιεζόμενων.

Το 1982 θεσπίστηκε ο νόμος 1264 που θεωρείται γενικά ένας φιλεργατικός νόμος, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπήρχαν περιθώρια για να αποτυπωθούν καλύτερα οι δημοκρατικές και συνδικαλιστικές κατακτήσεις των εργαζομένων. Είναι δε ένας νόμος που ουδέποτε εφαρμόστηκε στο χώρο της Ναυτιλίας προκειμένου να μην τίθεται σε ισχύ η απλή αναλογική στην εκπροσώπηση των ναυτεργατικών σωματείων στην Πανελλήνια Ναυτική Ομοσπονδία και έτσι να φτιάχνονται νόθες πλειοψηφίες στη διοίκηση της ΠΝΟ κατ’ απαίτηση των εφοπλιστών.

Μερικές δεκαετίες μετά και λίγες μέρες αφού η κυβέρνηση έχει προχωρήσει στην πολιτική επιστράτευση δύο κλάδων εργατών, στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς και στην Ακτοπλοΐα, (κάνοντας λάστιχο την ερμηνεία ακόμα και αυτού του χουντικού διατάγματος για την επίταξη) ένας άλλος υπουργός ήρθε να ζηλέψει τη δόξα του Λάσκαρη. Ένας πρώην εφοριακός… Περί του Ιωάννη Βρούτση ο λόγος που ανοίγει τη συζήτηση για κατάργηση και αναθεώρηση του ν.1264/82. Η αλήθεια είναι ότι ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΝΔ Μάκης Βορίδης (είναι ο ίδιος που δηλώνει «ακτιβιστής της δεξιάς» όταν ερωτάται για τη φωτογραφία με το τσεκούρι, που του στοίχισε τη διαγραφή του απ’ το Σύλλογο Φοιτητών της Νομικής τότε) είχε ανοίξει το θέμα του περιορισμού του απεργιακού δικαιώματος κατά την ημέρα που κηρύχτηκε η επιστράτευση των ναυτεργατών και μάλιστα βρήκε ένθερμη υποστήριξη από βουλευτές τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και της ΔΗΜΑΡ τότε, άσχετα αν τώρα οι δύο κυβερνητικοί εταίροι φαίνονται να αντιδρούν στις μεθοδεύσεις Σαμαρά για να πούμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους.

Είναι υποκρισία πάντως η κυβέρνηση και το Υπουργείο Εργασίας να επικαλούνται τα προβλήματα εκπροσώπησης και αντιπροσώπευσης των εργαζομένων στα όργανα του συνδικαλιστικού κινήματος για να αλλάξει το νόμο. Είναι εμπαιγμός η κυβέρνηση και το Υπουργείο Εργασίας να επικαλούνται την απαξίωση του συνδικαλισμού που οφείλεται ως επί το πλείστον στη στάση και την (πολιτική) πρακτική των συνδικαλιστών του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ και τις ιδεολογικές και κοσμοθεωρητικές αξίες που εμφύσησαν στους εργαζόμενους τα δικά τους στελέχη για να θέλει να αλλάξει το νόμο περί συνδικαλισμού και απεργιών. Είναι τέλος θράσος απύθμενο η κυβέρνηση που καταργεί τις τυπικά ελεύθερες διαπραγματεύσεις μεταξύ εργατών και εργοδοτών και τις συλλογικές συμβάσεις «δια νόμου του κράτους» να επικαλείται τον εκδημοκρατισμό του συνδικαλιστικού κινήματος για να ζητάει ν’ ανοίξει η συζήτηση για την αλλαγή του νόμου. Ένα και μόνο πράγμα θέλει αυτή η κυβέρνηση: Την πλήρη ταπείνωση, τον απόλυτο εξευτελισμό και τη μέγιστη δυνατή φίμωση της εργατικής τάξης και του ελληνικού λαού. Και μόνο το γεγονός ότι στα σχέδια της κυβέρνησης είναι η επαναφορά του lock out, της ανταπεργίας των εργοδοτών τα λέει όλα.

Είναι καιρός πλέον να αντιστοιχηθεί στη στάση της κυβέρνησης και η στάση του εργατικού κινήματος. Στην πολιτική της καταστολής δεν μπορεί να απαντάει κανείς με τουφεκιές για την τιμή των όπλων, ούτε πολύ περισσότερο να ενδίδει στις πιέσεις του «είμαστε όλοι νοικοκυραίοι». Στη βία της εξουσίας απαντάς με μαζική επαναστατική και προλεταριακή βία.  Ας διδαχτούμε απ’ την ιστορία μας και ας μην ξεχνάμε ότι η αιματηρή καταστολή της απεργίας του Μαΐου του 1936 έφερε το Μεταξά στην κυβέρνηση και στη συνέχεια τη φασιστική δικτατορία της 4ης Αυγούστου.

Υστερόγραφο 1: Έχει ενδιαφέρον ότι η Χρυσή Αυγή εξαπέλυσε μύδρους κατά του συνδικαλισμού με αφορμή τις πολιτικές επιστρατεύσεις και αναπαρήγαγε ατόφια την επιχειρηματολογία της κυβέρνησης για να χτυπήσει τις απεργίες στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς και στην Ακτοπλοΐα. Σε καμιά απ’ τις δύο περιπτώσεις δεν καταδίκασε το μέτρο της πολιτικής επιστράτευσης. Συμπέρασμα; Δεν υπάρχουν «δύο άκρα», υπάρχουν δύο όχθες και στη μία σίγουρα βρίσκεται μαζί με την κυβέρνηση η Χρυσή Αυγή.

Υστερόγραφο 2: Την ώρα που πάει να απαγορεύσει τις απεργίες των εργατών η ίδια κυβέρνηση ακούγεται ότι προσπαθεί να εξευμενίσει τους αγρότες με το σβήσιμο όλων των αγροτοδικείων και των κατηγοριών που είχαν στις πλάτες τους οι αγρότες μέχρι και το 2012 για το κλείσιμο δρόμων. Κουτοπόνηρη τακτική είναι η αλήθεια για να στους στείλει στα σπίτια τους, χωρίς να δώσει λύσεις στα αιτήματά τους.

Υστερόγραφο 3: Ίσως το πιο σημαντικό με τους αγρότες (με αφορμή και τους αγρότες) η κυβέρνηση αρχίζει να ξαναπαίζει το παιχνίδι περί υποκινούμενων πολιτικά απεργιών και κινητοποιήσεων βάζοντας στο στόχαστρο σύσσωμη την αντιπολίτευση (εξαιρείται η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, λόγω υστερόγραφου 1), ειδικά δε ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και τους Ανεξάρτητους Έλληνες. Είναι κάτι παραπάνω από προφανές ότι η κυβέρνηση επιχειρεί να φτάσει σε ένα αποτέλεσμα ανάλογο με αυτό που έφτασε η Θάτσερ σε βάρος των ανθρακωρύχων τη δεκαετία του ’80 στην Αγγλία. Αν το καταφέρει τότε μια νέα 4η Αυγούστου δε θα είναι μακριά για τη χώρα μας…

Πηγή : inprecor