The Slog

Του John Ward

Aπόδοση στα ελληνικά για την ΕΛ.Λ.Α.Σ : N.K.

Ολάντ : Υπάρχει καθόλου νόημα σε αυτή τη μαγκιά ;

Ιταλία – Γερμανία 1-1 ( μετά από αρκετή παράταση, πάμε στα πέναλτι με την Ελλάδα & την Ισπανία να τα χτυπάνε)

Συγνώμη αν αυτό θα σας φανεί κάτι σαν είδησης ​​και γνώμης/άρθρου, αλλά αρκετοί στην Ευρώπη έχουν αρχίσει να αναρωτιούνται εάν αυτός ο αμοιβαίος αυνανισμός επιδειξίας μεταξύ Βερολίνου, Φρανκφούρτης και Ρώμης πρόκειται να τελειώσει ….και πότε θα μπορούσε να αρχίσει να συμβαίνει κάτι πρακτικό για να βοηθήσει τους πολίτες της ΕΕ .

Είναι απόγευμα Παρασκευής εδώ και οι Αμερικανοί ξυπνούν σιγά σιγά, και μέχρι στιγμής δεν έχουν υπάρξει μεγάλες παρεμβάσεις από το Mario Draghi, είτε από πλευράς σοβαρής αγοράς  ομολόγων ή – πιο επειγόντως – για τις ισπανικες τράπεζες και την περιφερειακή ρευστότητα. Υπάρχουν δύο απλοί λόγοι για αυτό: Ο Jens Weidmann (η έκδοση του Γιούργκεν Κλίνσμαν στη Bundesbank) συνεχίζει να απειλεί να παραιτηθεί, και Άνγκελα Μέρκελ συνεχίζει να τον παροτρύνει σε αυτή του την επιλογή και εναλλάξ να τον θέτει στα μετόπισθεν. Ζητώ συγγνώμη από τον Γιούργκεν για τον παράλληλισμο αυτό παρά τη θέληση του.Έχει περισσότερη νοημοσύνη στα εξαιρετικά πολύτιμα πόδια του από ό, τι όλοι αυτοί οι ασύδοτοι φιγουρατζήδες μαζί.

Επιτρέψτε μου να επαναλάβω ακριβώς κεντρικό πρόβλημα της ευρωζώνης : Ο γαλλο-ιταλο-ισπανικός άξονας θέλει να πάρει το μεγαλύτερο δυνατό φτυάρι και να αδειάσει με αυτό την ΕΚΤ μέσω του EFSF, προκειμένου να σωθεί, οι Γερμανοί θέλουν όλους όσους αντιτίθεται στη μηδενιστική λιτότητα να κάνουν ό, τι τους λένε εκείνοι και να λιμοκτονήσουν με αξιοπρέπεια, ενώ ο Mario Draghi θέλει να σταθεροποιηθεί η ευρωζώνη με την απρόθυμη αποδοχή πως μια συγκεκαλυμμένη διαγραφή χρεών συν την εκτύπωση νομίσματος να είναι η μόνη επιλογή που απομένει.

Μερικοί θα το αποκαλούσαν ένα αιώνιο τρίγωνο, αλλά το βλέπω όλο και περισσότερο ως Τρίγωνο των Βερμούδων μέσα στο οποίο οι καλές ιδέες αποβάλλονται, για να χαθούν μέσα σε μια κακοφωνία άκαρπων συζητήσεων μεταξύ θανατηφόρων  ηθικολόγων, επικίνδυνων πραγματιστών, και αλεξιπτωτιστών της Goldman sachs.

Μίλησα με διαμορφωτές της κοινής γνώμης των αγορών νωρίτερα αυτή την εβδομάδα.Κανένας από αυτούς δεν έχει αλλάξει την άποψή του : η Ισπανία που χρειάζεται τη βοήθεια χθες, δεν την παίρνει σήμερα, και – εάν ο πολιτικο-τραπεζικός άξονας συνεχίσει το δρόμο του – η επόμενη εβδομάδα μοιάζει πολύ αμφίβολη. Οι αγορές παραπαίουν κάπου μεταξύ των διακεκομμένων προσδοκιών της ΕΚΤ, της θεόσταλτης προσδοκίας για τρίτο γύρο χρηματοδότησης των ευρωπαικών τραπεζών από τον Bernake, και του αυξανόμενου φόβου της κινεζικής επιβράδυνσης. Η λέξη “ανυσηχία” δεν μπορεί να περιγράψει τις αξιολογήσεις τους για αυτή τη μεγάλης κλίμακας κατάργηση της ευθύνης που εκτείνεται από το Βερολίνο μέσω Βρυξέλλων εως το Παρίσι τη Μαδρίτη και την Αθήνα.

Τα ζητήματα που πρέπει να αντιμετωπιστούν από αυτή τη στιγμή είναι τα εξής:

1. Ο  Francois Hollande συνάντησε τον Rajoy.  Πρόκειται να κάνει κάτι για να λύσει το τριγωνικό μποτιλιάρισμα , ή είναι αυτός που θα κάνει στην ευρωπαϊκή σκηνή ό, τι έχει επιτευχθεί μέχρι στιγμής στη Γαλλία  -δηλαδή το τίποτα;

2. Ο Mario Monti αφού έφαγε τα σωθικά του με τη Μέρκελ, και του ζητήθηκε να ηρεμήσει και να δει αν η διάσωση θα είναι πραγματικά απαραίτητη αφού οι τράπεζες και οι περιφέρειες της Ισπανίας έχουν σωθεί …. πάντα υποθέτοντας πως ο Jens Weidmann δεν έχει “κρίσεις επιληψίας” . Όπως και με Francois Hollande, o Monti  πρόκειται να λαχανιάζει, ή είναι αυτός που πρόκειται να συγκρατήσει τον εαυτό του και, μαζί με τον Όλαντ, θα ξυπνήσουν διαπιστώνοντας πως ο Draghi έχει να προσφέρει πολύ πιο πραγματική βοήθεια από ό, τι οι Merkeschäuble;

3. Τι στο διάολο σκαρώνει το Βερολίνο; Θέλω να πω,  πόσο καιρό χρειάζεται για να γίνουν δύο επιλογές:  πρώτον, το κεφάλι κάτω και να συνεργάστει ως ισότιμο μέλος της ευρωζώνης να επιλύσει τα προβλήματά της και δεύτερο, αποδέχεται ότι η Γερμανία δεν πρόκειται να περάσει ο δικός της τρόπος – και να πάει να πηδηχτεί ;

Υπόμνημα προς την Καγκελαρία:   Με το να να συντηρεί μύθους για υψηλές ηθικές αξίες, αμέριμνα βέτο, υποκριτικές κωλοτούμπες, την υστερία των ταμπλόιντ , και τα ταξίδια στο Πεκίνο δεν πρόκειται να παράγει ένα καλό αποτέλεσμα για κανέναν. Όπως λέει και η παροιμία, παίξε ή πήγαινε πάσο (shit or get off the pot ..)

Η Κυβέρνηση των ΗΠΑ και τα ΜΜΕ θα ήθελαν με χαρά να φορτώσουν όλο το φταίξιμο για την αδράνεια του Κογκρέσου σε όλους τους αδρανείς τους ομολόγους τους στην Ε.Ε. Αλλά αν δεν ξεμπλοκάρει με τίποτα αυτό το παιχνίδι μηδενικού αποτελέσματος της ευρωζώνης, τότε είναι γνωστό πως η καταστροφή θα εξαπλωθεί πέρα ​​από τον Ατλαντικό ταχύτερα από ό, τι Concorde στο απόγειό του.

Εδώ είναι ο λόγος: Απέχουμε λίγες εργάσιμες ημέρες από σοβαρά bank runs ( τραπεζική κρίση με μαζικές αποσύρσεις καταθέσεων) και τα πολλαπλασιαστικά αποτελέσματα είναι  ανεξέλεγκτα. Αυτή είναι η πραγματικά τελευταία ευκαιρία για την Ευρώπη, τις ΗΠΑ και την παγκόσμια οικονομία.  Η τυφλή γερμανική φιλοδοξία, η αδύναμη δράση των κεντρικών τραπεζών, και τα παιδαριώδη πολιτικά παιχνίδια της Ουάσιγκτονμπορούν να χαμογελούν με καλοήθεια κατά το Σαββατοκύριακο αν το επιθυμούν. Μπορώ να σας εγγυηθώ, ωστόσο, ότι την επόμενη εβδομάδα πρόκειται να σπάσει η ηρεμία της “ευγενικήςεύφορης κοιλάδας”, εκτός εάν ξυπνήσει κάποιος πέρα ​​από τον Mario Draghi.

Ακολουθεί το πρωτότυπο κείμενο στα Αγγλικά

EUROBLOWN: Stalemate spikes Draghi’s guns as Weidmann threatens to quit

Francois Hollande: Is there a point to this bloke?

Germany 1 Italy 1

(After far too much time. Penalties to be taken by Spain & Greece)

Apologies if this reads like a cross between news item and opinion-piece, but many if us here in Europe are beginning to wonder where this mutual exhibitionist onanism between Berlin, Frankfurt and Rome is going to end…and when something practical to help EU citizens might start happening.

We are now at Friday afternoon over here (early-bird Americans are just getting up) and so far there have been no big-gun interventions from Mario Draghi in terms of either serious bond-buying or – more urgently – Spanish banking and regional liquidity. There are two simple reasons for this: Jens Weidmann (the Bundesbank version of Jurgen Klinsmann) keeps threatening to fall on his sword, and Angela Merkel keeps alternately egging him on and holding him back. My apologies to Jurgen for placing him unwillingly in this parallel: he has more native intelligence in his highly-prized feet than all of these unaccountable poseurs put together.

To the understandable boredom of veteran Sloggers, let me just reiterate the eurozone’s central problem: The Franco-Italian-Spanish axis wants to take the largest shovel possible, and empty the ECB via the EFSF in order to save itself; the Germans want everyone who opposes austere nihilism to do as they’re told and starve with dignity; and Mario Draghi wants to stabilise the eurozone by reluctantly accepting that disguised debt forgiveness plus currency-printing is the only option left.

Some would call this an Eternal Triangle, but I increasingly see it as a Bermuda Triangle: into which good ideas are fired, only to disappear in a cacophony of fruitless debate between deadly moralists, dangerous pragmatists, and parachuted Goldmanists.

I spoke to market opinion-formers earlier this week. None of these guys have changed their view: Spain needs help yesterday, isn’t getting it today, and – if the politico-banking axis gets its way – next week is looking doubtful too. The markets are wavering somewhere between dashed ECB expectations, Bernankerology divining on QE3, and growing fear of the Chinese deceleration. ‘Anxious’ doesn’t begin to describe their assessment of this grand-scale abrogation of responsibility stretching from Berlin via Brussels and Paris to Madrid and Athens.

The questions that need to be addressed as of this moment are:

1. Francois Hollande has just spent time with Spain’s Rajoy: is M. Hollande going to do anything to resolve the triangular traffic-jam, or is he going to do on the European stage what he has so far achieved at home – nothing?

2. Mario Monti has vented his spleen with Merkel, and been told to calm down and see if that bailout will really be necessary after Spain’s banks and regions have been saved….always assuming Jens Weidmann doesn’t have an epi. As with Francois Hollande, is Monti just going to huff and puff, or is he going to restrain himself and, with Hollande, wake up to the fact that Draghi has far more genuine help to offer than the Merkeschäuble?

3. WTF is Berlin up to? I mean, how long does it take to make two choices: first, fall in and cooperate as an equal member of the eurozone to solve its problems; or second, accept that Germany isn’t going to get its own way – and bugger off?

Memo to the Chancellery: to keep trotting out lofty moral fables, insouciant vetoes, hypocritical spin, tabloid hysteria, and trips to Beijing isn’t going to produce a good result for anyone. As the saying goes, sh*t or get off the pot.

There is nothing the US Establishment and media would like better than to load all the blame for Congressional inaction onto its increasingly inert EU counterparts. But if nothing unblocks this zero-sum eurozone pinball game, then be it known that disaster will zoom across the Atlantic faster than Concorde in its heyday.

Here’s why: we are within a few working days of serious bank runs, and the domino effects of those runs going unchecked. This really is the Last Chance Saloon for Europe, the US, and the global economy. Blind German ambition, weak central bank action, and Washington’s puerile political games can smile benignly going into the weekend if they wish. I can guarantee, however, that next week is going to break the urbane calm of Jackson Hole bigtime unless somebody beyond Mario Draghi wakes up.