Του John Ward
Aπόδοση στα ελληνικά & αναδημοσίευση : Ας Μιλήσουμε Επιτέλους
Ίντριγκες, κρυφές συμφωνίες, οικονομική κατάρρευση και στο βάθος… κοινωνική έκρηξη και χρηματοποίηση του χρέους
Σύμφωνα με πηγές του Ελληνικού Κοινοβουλίου που πρόσκεινται στην αντιπολίτευση, αρκετά μέλη του κυβερνητικού συνασπισμού του Αντώνη Σαμαρά δεν θεωρούν την επιστροφή στη δραχμή, με την υποστήριξη των ΗΠΑ, ως “μια βιώσιμη εναλλακτική λύση για την παραμονή της χώρας εντός της ΕΕ”. Η απότομη αλλαγή στάσης της τρόικας απέναντι στην Ελλάδα υποδηλώνει επίσης, για ορισμένους παρατηρητές, ότι «κάποια μυστική συμφωνία» έχει επιτευχθεί μεταξύ της ΕΚΤ και της Αθήνας, όχι μόνο για να καθησυχάσει τους τροϊκανούς, αλλά για να εξασφαλίσει ότι οι Έλληνες θα εξακολουθήσουν να επιπλέουν με ένα σωσίβιο στο πέλαγος. Αλλά είναι σαφές ότι οι Γερμανοί δεν συμφωνούν με όλα αυτά.
Κάτι πραγματικά πολύ περίεργο συμβαίνει μεταξύ Βρυξελλών, Βερολίνου, Φρανκφούρτης, Ουάσιγκτον και Αθήνας. Από όλες τις πλευρές, όσα ανακοινώνονται δημόσια μπορούν να χαρακτηριστούν ή ως παρανοϊκά, ή ως εντελώς διαφορετικά από όσα επεξεργάζονται νοερά οι ιθύνοντες – και στη συνέχεια τα εκτελούν ενώ κανείς δεν έχει υποψιαστεί τίποτε. Η γλώσσα του σώματος και όσα μεταδίδονται από τα μέσα ενημέρωσης μοιάζουν να βασίζονται σε μια στροφή 180 μοιρών, που δείχνει ότι όλοι είναι μέσα στην καλή χαρά και μοιράζουν χαμόγελα παντού. Ωστόσο, δεν πρέπει να γελιόμαστε. Υπάρχει μια μεγάλη ίντριγκα στο βάθος.
Πολλοί από όσους βρίσκονται εκτός Ελλάδας έχουν την εντύπωση ότι τα πράγματα απλοποιούνται και το τοπίο ξεκαθαρίζει. «Ώρα για διακοπές», σου λέει. «Οι Έλληνες έτσι κι αλλιώς χρωστούν πολλά, η τρόικα μοιάζει ευχαριστημένη και πάλι, δύσκολα τα πράγματα για τον κοσμάκη που δεν έχει στον ήλιο μοίρα, αλλά τι να κάνουμε; Βαρεθήκαμε να ακούμε για τους Έλληνες». Ο συλλογισμός αυτός είναι εσφαλμένος, για δύο λόγους.
Πρώτον, σε επίπεδο εθνικής κυριαρχίας, οι συμπίπτοντες (και συχνά αντιφατικοί) στόχοι της ΕΚΤ, της Επιτροπής των Βρυξελλών, των Αμερικανών, των Γερμανών και της ελληνικής ελίτ μπορεί να βρίσκονται πολύ κοντά πλέον στο να κάνουν για κάποιους επιτήδειους το απόλυτο χάος ευκαιρία. Αν δει κανείς αυτούς τους περιφερόμενους μεμονωμένους στόχους σαν ένα σύνολο, θα συμπεράνει ότι θα μπορούσαν εύκολα να μετατρέψουν την Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή σε ένα εφιάλτη.
Δεύτερον, σε επίπεδο τραπεζικών επενδύσεων της παγκοσμιοποίησης, αργά ή γρήγορα –άσχετα από το αν ζει κανείς σ’ ένα αγγλικό χωριό, σε μια μεγαλούπολη των ΗΠΑ ή στην Αμμόχωστο– θα έρθει κι η σειρά μας να μας φτωχύνουν σε σημείο αθλιότητας. Και για να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους, μόνο ένας τρελός μπορεί να πιστέψει ότι η Ελλάδα μπορεί να βγει ζωντανή από αυτό τον τελευταίο γύρο περικοπών. Επομένως, ή οι τροϊκανοί έχουν όλοι τρελαθεί, ή υπάρχει ένα άλλο παιχνίδι που παίζεται μακριά από τα μάτια μας.
Το παιχνίδι αυτό ονομάζεται χρηματοποίηση του χρέους. Όπως και αν το δει κανείς, το χρηματοπιστωτικό κατεστημένο κάνει πάντα τα αδύνατα δυνατά για να ξεζουμίσει έναν λαό και να μην του αφήσει δεκάρα τσακιστή, προκειμένου να ανταποκριθεί στους στόχους του σημερινού«εικονικού» κόστους μιας δεκαετίας αμέτρητων δανειοδοτικών πολιτικών και σαλαμοποιημένων παραγώγων που τις ακολουθούσαν. Κατά την άποψή μου, είναι αδύνατη η έξοδος της Ελλάδας από την κρίση, αφού τα ποσά είναι ιλιγγιώδη. Αλλά –και θα με θυμηθείτε γι’ αυτό που σας λέω– εάν δεν βρεθεί κάποιος με τσαγανό να σταματήσει όλους αυτούς τους θεατρίνους, αυτοί θα γελάνε στο τέλος κι εμείς θα κλαίμε.
Μια γρήγορη έρευνα πάνω στην προσποιητή τρέλα της τρόικας -και τον τρόμο που έχει κυριεύσει αισθητά πλέον την συγκυβέρνηση του Σαμαρά– αρκεί για να γίνει κατανοητό αυτό που σας γράφουμε.
Μετά τη νέα συμφωνία του Draghi (στην οποία κατά την άποψή μου δεν δόθηκε αρκετή σημασία από τα ΜΜΕ) για την Τράπεζα της Ελλάδος, που αφορά τη χαλάρωση των κανόνων για τις εγγυήσεις (collaterals), η διάθεση άλλαξε αμέσως: η τρόικα έφυγε από την Αθήνα όλο χαμόγελα και χειραψίες την περασμένη εβδομάδα. Αλλά την πρώτη φορά που η ΤτΕ προσπάθησε να χρησιμοποιήσει αυτή τη δυνατότητα, το αίτημά της απορρίφθηκε. Τώρα προκύπτει ότι, πίσω από κλειστές πόρτες, η Christine Lagarde και οι αξιωματούχοι της από το ΔΝΤ ισχυρίζονται ότι το χρέος της Ελλάδας θα πρέπει να μειωθεί σε «βιώσιμα» επίπεδα, προκειμένου να επιτρέψει το ευαγές ταμείο της να δοθεί άλλη μια δόση δισεκατομμυρίων ευρώ… για να εμποδίσει την Αθήνα από το να ξεμείνει από μετρητά.
«Αυτός είναι ο σκοπός της συμφωνίας του Draghi», σκεφτήκαμε εμείς οι αφελείς. Αλλά να που τώρα η Lagarde, μανούλα στον πανικό της αντίστροφης μέτρησης, μας λέει επιτέλους ότι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος να γίνει αυτό είναι να υπάρξει έστω μια μικρή άφεση του χρέους.
Η Lagarde δεν είναι τρελή. Είναι απλά κουτοπόνηρη. Ξέρει πολύ καλά ότι η βαθιά ύφεση στην Ελλάδα έχει εκτινάξει το πρόγραμμα διάσωσης της χώρας πολλά έτη φωτός μακριά από την πορεία του.
Οι στατιστικές είναι τρομακτικές, και για πρώτη φορά δημοσιεύθηκαν από ιστολόγιο δυτικοευρωπαϊκής χώρας σε αυτές εδώ τις σελίδες.
– 68.000 μικρές ελληνικές επιχειρήσεις έκλεισαν τους πρώτους 6 μήνες του 2012.
– 190.000 επιχειρήσεις δήλωσαν ότι απειλούνται με πτώχευση μέσα στους επόμενους 12 μήνες.
– Μία στις 4 επιχειρήσεις στην Ελλάδα αδυνατεί να ανταποκριθεί στις αποπληρωμές των δανείων τους.
– Μία στις 2 αντιμετωπίζει δυσκολίες στην καταβολή των μισθών των εργαζομένων.
– Το 30% καθυστερεί να καταβάλει το ενοίκιο που οφείλει.
– 3 στις 10 έχουν χρέη προς επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας.
– Η μέση πτώση του τζίρου των μικρομεσαίων επιχειρήσεων ήταν 34,5% κατά το πρώτο εξάμηνο του 2012.
Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με ύφεση, αλλά με οικονομική πολιτική της καμένης γης, που δεν θα χαρακτήριζε ούτε τον πιο αδίστακτο Γκαουλάιτερ.
Απλά δεν δέχομαι ότι ακόμα και ο πιο σαλεμένος νεοσυντηρητικός πιστεύει πως τέτοια «αντίποινα» (όπως αρέσκονται να τα αποκαλούν οι σύγχρονοι σταυροφόροι) όχι μόνο δεν οδηγούν πουθενά την ευρωπαϊκή οικονομία, αλλά υπάρχει ο πραγματικός κίνδυνος να μην επιτύχουν τίποτε πέρα από την καταστροφή της ελληνικής οικονομίας και… μια βίαιη κοινωνική έκρηξη εναντίον της νέας κυβέρνησης της Αθήνας. Το γεγονός ότι η συγκυβέρνηση του Σαμαρά έχει πλήρη συνείδηση αυτού του κινδύνου είναι κάτι παραπάνω από προφανές. Γιατί αυτές οι νέες περικοπές θα είναι το ξίφος που δεν θα τολμήσει κανείς να βγάλει από τη θήκη του.
«Θα υπάρξει μείωση των δαπανών, αλλά καμία νέα μορφή λιτότητας», δήλωσε ένας υπουργός της παραπαίουσας κυβέρνησης στην τηλεόραση την περασμένη εβδομάδα. Αλλά στην πραγματικότητα (και αυτό το έχει παραδεχθεί η ελληνική κυβέρνηση) έχουν ήδη υπογράψει για νέες περικοπές στα πλαίσια του νέου δανείου των 11,5 δισ. ευρώ… και παρ’ όλο που διαφέρουν οι εκτιμήσεις, υπάρχουν περίπου 4,5 δισ. που θα πρέπει να εξοικονομηθούν, και απ’ ό,τι ακούω κανείς μέσα στο Υπουργικό Συμβούλιο δεν πιστεύει ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό.
Σχεδιάζονται νέες περικοπές συντάξεων σε μεγάλη κλίμακα, ενώ τα νοσοκομεία (τα οποία έχουν να πληρώσουν τους λογαριασμούς τους εδώ και 5 περίπου μήνες) έχουν ήδη κατακλυστεί από ηλικιωμένους είτε υποσιτισμένους ή ασθενείς, αφού δεν μπορούν να αντέξουν το κόστος του κλιματισμού κατά τη διάρκεια του καλοκαιρινού καύσωνα. Αυτό και αν είναι, κυριολεκτικά, πολιτική της καμένης γης.
Στην πραγματικότητα, έχει επικρατήσει τελευταία η πεποίθηση ότι, ενώ ο Σαμαράς φαίνεται αρκετά πειθήνιος ώστε να εκτελεί τις διαταγές της τρόικας, οι εταίροι του στην συγκυβέρνηση δεν είναι. Ο υπουργός Οικονομικών, Γιάννης Στουρνάρας, δηλώνει δημόσια ότι τα ποσά μπορούν να εξοικονομηθούν, αλλά σε ανεπίσημες επαφές με πρόσωπα της εμπιστοσύνης του αποκλείει κατηγορηματικά το ενδεχόμενο του να απολυθούν εργαζόμενοι στο δημόσιο τομέα ως «μη πρακτικό». Ο δε πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Ευάγγελος Βενιζέλος, είπε σε συναδέλφους του ότι «τα περιθώρια στενεύουν επικίνδυνα» εάν τεθούν σε εφαρμογή όλα τα μέτρα που αφορούν περικοπές. Εάν πραγματοποιηθούν χωρίς να γίνουν απολύσεις γραφειοκρατών, τότε υποψιαζόμαστε ότι θα αποδειχθεί σωστός.
Επομένως, η κυβερνητική τακτική προς το παρόν είναι: «Μην αναφέρετε καν τα μέτρα λιτότητας». Εδώ δεν βοήθησε καθόλου η δήλωση του Στουρνάρα στα μέσα ενημέρωσης ότι «δεν θα υπάρξουν απολύσεις στο δημόσιο τομέα», αν και κάποιοι πιο αισιόδοξοι Έλληνες έχουν ερμηνεύσει τη δήλωση αυτή διαφορετικά: ότι τα πράγματα δεν είναι και τόσο άσχημα τελικά.
Αλλά τα πράγματα δεν θα μπορούσαν να είναι χειρότερα. Χωρίς μια μαζική διαγραφή χρέους, η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει -και μάλιστα πολύ σύντομα. Μάλιστα, αν ο Mario Draghi στη Φρανκφούρτη συνεχίσει να παίζει παιχνιδάκια με την Τράπεζα της Ελλάδος, η χρεοκοπία θα είναι άμεση.
Αυτό δεν θα άρεσε και τόσο στους Αμερικανούς, οι οποίοι επιδιώκουν να έχουν λόγο και έλεγχο σε όλα: αμυντικά, προκειμένου να προστατεύσουν τη Wall Street, και επιθετικά, για να διατηρήσουν την ηγεμονική θέση τους στον ενεργειακό άξονα Νοτιοανατολικής Ευρώπης – Βόρειας Αφρικής. Αλλά η κύρια «επαφή» τους σε ανώτερο κυβερνητικό επίπεδο, ο τσάρος των Οικονομικών, Γιάννης Στουρνάρας, δεν μπόρεσε να εισπράξει αρκετή αξιοπιστία στα πλαίσια της αμερικανικής «προσφοράς».
«Δεν υπάρχει καμία προσφορά», υποστηρίζει μια πηγή που πρόσκειται στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τον ΣΥΡΙΖΑ. «Απλά κάτι ανούσιες επαφές. Το μήνυμα των Αμερικανών είναι: «Κάνετε εσείς τη βουτιά στον γκρεμό και εμείς θα είμαστε από κάτω με ένα δίχτυ». Ο Σαμαράς πιστεύει ότι η ΕΕ μας χρειάζεται περισσότερο απ’ όσο οι Αμερικανοί. Ίσως να έχει δίκιο».
Αλλά τα κράτη-μέλη της ΕΕ δεν αντέχουν άλλα δράματα τύπου ελληνικής κρίσης. Στο Βερολίνο, για παράδειγμα, τα ΜΜΕ τονίζουν ότι μια «άφεση» του ελληνικού χρέους δεν πρόκειται να την ανεχθεί ο γερμανικός λαός. Το σκεπτικό των Γερμανών δεν είναι τόσο δύσκολο να το κατανοήσει κανείς. Αφού έχουν ήδη δανείσει 127 δισ. ευρώ, όχι μόνο πια η Merkel, αλλά λίγο πολύ ολόκληρη η χώρα, έχει χαράξει μια γραμμή που λέει «Ως εδώ και μη παρέκει». Κατανοητό αυτό, αλλά δεν παύει να είναι παρανοϊκή η όλη κατάσταση. Όχι μόνο παρανοϊκή, αλλά καθιστά όλο και περισσότερο προφανές το συμπέρασμα στο οποίο όλοι είχαμε καταλήξει εδώ και καιρό: αν είχαν δώσει«άφεση» σε ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού χρέους πριν από τρία χρόνια, το χρέος της Ελλάδας προς τις κυβερνήσεις της ΕΕ θα ήταν σήμερα ένα κλάσμα από το ποσό στο οποίο πρόκειται σύντομα να διαμορφωθεί.
Αλλά αυτό ακριβώς είναι το θέμα: οι κυβερνήσεις και οι φορολογούμενοι έχουν πληρώσει σε βαθμό που δεν πάει άλλο. Μέχρι στιγμής, οι ομολογιούχοι και γενικά οι δανειστές έχουν πετύχει απλά να γίνει ένα «όχι και τόσο προσοδοφόρο» κούρεμα του χρέους. Περιέργως, ακόμη και αυτό το θεωρούν μια καταστροφή, ένα προηγούμενο… και πάνω απ’ όλα, το κύριο αποδεικτικό στοιχείο που υπαγορεύει: «Κάπως, κάποτε, πρέπει να βγάλουμε έξω το χρήμα μας». Και αυτό ακριβώς συμβαίνει σε αυτή τη φάση στην Ελλάδα.
Όπως έχουμε γράψει και άλλη φορά, η στρατηγική είναι καταδικασμένη. Έπονται στη σειρά η Ισπανία και η Ιταλία. Η απάντηση του Draghi στο δυσβάσταχτο κόστος της διάσωσης των δύο αυτών χωρών, μπορεί να αποκωδικοποιηθεί ως «τυπώστε χρήμα». Αυτό ακριβώς είναι που θέλουν να ακούσουν οι τραπεζίτες εδώ και 18 μήνες, όχι μόνο επειδή έτσι θα αρχίσει να παραγράφεται η πραγματική αξία των υποχρεώσεων τους μέσω του πληθωρισμού, αλλά και επειδή για μια ακόμη φορά θα επιβεβαιώσει την κεντρική θέση της στρατηγικής επιβίωσής τους: αφού αδυνατούν να πληρώσουν, τότε ας το κάνουν οι πελάτες… μέσω των νομισματοκοπείων, των οποίων οι μηχανές από δω και πέρα θα λειτουργούν με υπερωρίες.
Οι Αμερικανοί μοιάζουν πανέτοιμοι γι αυτό το σενάριο, αλλά οι Γερμανοί δεν θα αργήσουν να κάνουν την κίνησή τους για να ξεφύγουν τον υπερπληθωρισμό. Αλλά ούτε και οι Κινέζοι δεν θα το δεχτούν: Ήδη έχουν πάλι επιτρέψει να σημειώσει πτώση το γιουάν. Όσο για τις οικονομίες -α ναι, είναι και οι οικονομίες!- αυτές είναι σε αδιέξοδο. Ο Bernanke της Fed θα ξεκινήσει σύντομα να εφαρμόζει το QE3 για να σταθεροποιήσει τις αγορές. Αλλά αυτό θα τροφοδοτήσει με τη σειρά του το άλλο αναπόφευκτο: τον πληθωρισμό.
«Ενδιαφέρουσα εποχή να ζει κανείς», λένε κάποιοι. «Όχι όταν είσαι ένας απλός Έλληνας πολίτης», θα προσθέσουμε εμείς. Και –για να έρθουμε στο δια ταύτα αυτού του άρθρου– σίγουρα όχι όταν ανήκεις στο κακότυχο 97% που βυθίζεται κάτω από το βάρος των ζάμπλουτων προνομιούχων».
Δεν πρέπει επομένως να αφήσουμε την Ελλάδα ούτε στιγμή να φύγει από τα μάτια μας. Και ο νους μας να είναι συνεχώς σε όσα εκεί δεν φαίνονται και δεν ακούγονται.
EUROBLOWN: American influence on the Greek Government waning – sources
Intrigue, austerity denial, side-deals, and economic collapse: but the bottom line is ‘debt monetisation’
Senior sources close to Greek Opposition MPs are claiming this morning that those calling the shots in the ruling Coalition of Antonis Samaras do not view a return to the drachma with American support as “a viable alternative to staying within the EU”. The Troika’s abrupt change of attitude to Greece is also suggesting to some observers that “some kind of secret deal” has been done between the ECB and Athens to both reassure the Troikanauts, and keep the Greeks onside. But it’s clear the Germans aren’t on board with this.
Something very odd indeed is going on between Brussels, Berlin, Frankfurt, Washington and Athens. On all sides, things said in public are either slightly mad, or completely different to what is thought in private – and then executed while nobody is looking. Facial expressions and media soundbites have turned 180 degrees to give the impression of Jolly Good Pals. But there is a great deal of intrigue going on behind all this.
Most people outside Greece find it less and less intriguing. “It’s holiday time, the Greeks owe a lot of money, the Troika seems to be happy again, it’s tough for the people – whatever. I’m all Greeked out.” It would be a mistake for any of us to think like this, for two reasons.
First, at the sovereign level, the overlapping (and often contradictory) aims of the ECB, the Brussels Commission, the Americans, the Germans, and the Greek elite may be very close now to snatching meltdown from the jaws of chaos. Taken together, these swirling objectives could easily turn Europe and the Middle East into an unstable nightmare.
Second, at the globalist investment bank level, sooner or later – whether one lives in Finchley, Philadelphia or Famagusta – it will be our turn to be pauperised further. Bluntly, only an insane person would imagine that Greece can survive the latest round of cuts: so either the Troikanauts are all crazy, or there’s another game in play. The game is called monetising debt. One way or another, the financial Establishment is hell-bent on squeezing real money out of the populace in order to meet the currently ‘virtual’ cost of a decade of unscored, frontal-lobe lending policies, and derivative salamis chopped up on the back of it. In my view, it can’t be done because the numbers are far too high. But mark my words, unless somebody courageous stops them, they’re going to have a crack at it.
A quick survey of the Troika’s feigned insanity – and the terror now felt by the Samaras Coalition – will suffice to make the point.
Following Draghi’s (in my view much underreported) new deal for the Bank of Greece concerning collateral relaxation, the negotiating mood changed immediately: the Troika left Athens all smiles and happy handshakes last week. But the first time the BoG tried to use the facility, they were turned down. And it now emerges that, behind closed doors, Christine Lagarde and her IMF officials maintain Greece’s debt must be reduced to “sustainable” levels before the fund releases billions more euros…..to keep Athens from running out of cash. That’s what I thought the Draghi deal was about, silly me. But now Chrissie the Countdown genius says – for once correctly – that the most effective way to do this is at least some degree of debt forgiveness.
Chrissie is not mad, just stupid and cunning. She knows perfectly well that Greece’s deep recession has blown the country’s bailout programme several light years off course. The statistics are horrendous, and are I think reported in the West for the first time here. 68,000 small businesses closed in the first 6 Months of 2012. 190,000 businesses stated they were at risk of closing down in the
next 12 months. One in Four companies are unable to meet their business loan repayments. One in Two faces difficulties in paying employees’ salaries. 30% have fallen behind on the rent. Three in Ten have debts to utility companies. The average fall in SME turnover was 34.5% during the first half of 2012. This isn’t a slump, it’s scorched-earth economics worthy of the less sensitive form of Gauleiter.
I simply do not accept that even the barmiest neocon thinks this “retribution” (as the holy suits love to call it) is getting the european economy anywhere, or is indeed likely to achieve anything more than the destruction of the Greek economy….and violence against the new Athens government. That the Samaras Coalition realises this only too well is obvious: for these new cuts are the scimitar which dare not leave its scabbard.
“There will be spending cuts but no new austerity,” said a struggling Government minister on TV last week. But the reality (admitted by the Greek government) is that they have signed up to €11.5bn in new cuts…and although the estimates vary, there are around €4.5bn in savings that, I understand, nobody in the Cabinet seriously thinks can be carried out. Plans are being drawn up for pension cuts on a grand scale, but the hospitals (which haven’t paid any bills for some five months) are already flooded with old people either half-starved or unable to afford to run air-conditioning during the August heat. This is, if you like, literally scorched earth.
In fact, not far below the surface is the widespread belief that, while Samaras seems robotic enough to do the Troika’s bidding, his Coalition partners aren’t. Finance Minister Yannis Stournaras, says in public the savings can be found, but in private he flatly rules out the possibility of firing public sector employees as “impractical”. PASOK leader Evangelos Venizelos has told colleagues he thinks they will “all be strung up” if the full cuts are enacted. (If they are carried out without firing bureaucrats, then I suspect he’ll be proved right).
So the Government plan for the moment is Don’t Mention the Austerity Measures. It wasn’t helped by Greek President Stournaras telling the media that “there will be no layoffs in the public sector”, although more optimistic Hellenics have interpreted this to mean that things are not so bad after all.
But things could not be worse. Without massive debt forgiveness, Greece will default – and very soon. What’s more, if Mario in Frankfurt keeps on playing silly buggers with the Bank of Greece, it will be very soon indeed.
This is what the Americans would not so much like to happen, as like to be around to control: defensively, to protect Wall Street: and aggressively, to maintain its position in the South-east Europe-to-North African axis of energy. But their main contact at senior Governmental level, Finance Tsar Yannis Stournaras, hasn’t been able to get enough credibility behind the American ‘offer’.
“There is no offer,” asserts one source close to Opposition Party Syriza, “just a lot of bullsh*t which adds up to ‘you dive off the cliff and we’ll be there with a net at the bottom’. Samaras thinks the EU needs us more than the Americans. Maybe he’s right.”
But not every EU member State ‘needs’ any more Greek dramas. And so it is that we find ourselves back in Berlin, where the view expressed in the media (and by almost every source one talks to) is that forgiving Greek debt would be completely unacceptable to the German people. You can sort of see their point: having already lent €127 billion, not just Merkel but pretty much the whole country has drawn a line in the sand. Understandable, but mad. Not just mad, in fact, but a failure to draw the blindingly obvious conclusion: had they forgiven much of it three years ago, the cost to EU governments would’ve been a fraction of what it is now shaping up to be.
But that’s the point: governments and taxpayers have coughed up: so far, the bondholders and general lending community have got away with nothing worse that a profit-negating haircut in Greece. Bizarrely, they see even this as a disaster, a precedent…and above all, the clinching piece of evidence that dictates, “We have to get our money out somehow”. And so that’s what is happening in Greece.
As I wrote earlier, the strategy is doomed. Next up are Spain and Italy. Draghi’s response to that unaffordable cost is, decoded, “print money”. This is what the bankers have been wanting to hear for eighteen months, for not only will it start wiping out the real value of their obligations through inflation, it once more reaffirms the central daft assumption within their survival strategy: they can’t pay, so the customers must….via the Mints, whose banknote machines will now start to work overtime.
The Americans are up for this, but the Germans will make their move soon to get away from so much as a whiff of hyperinflation. The Chinese too will not accept it: they’re already letting the Yuan fall again. And as for the economies….ah yes, the economies. They’re at a standstill. Ben Bernanke will start up QE3 soon enough to keep the markets solid. But that will also feed the inevitable inflation.
Interesting times. But not if you’re an ordinary Greek citizen. And – the fundamental point of this piece – not if you are one of the 97% sinking under the weight of the super-rich. So don’t let Greece slide off your radar: keep looking underneath.
Just to remind the Nazi trolls who turn up to complain when I point out the difference between right and wrong, I am not “a Leftie”. I am an economic radical who thinks the current model of capitalism is straight out of the Dutch tulip-buying manual circa 1396.
Ελεύθερη Λαική Αντιστασιακή Συσπείρωση 
Aug 12, 2012 @ 00:05:40
Reblogged this on ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ.
Aug 12, 2012 @ 01:12:51
Reblogged this on ΝΕΑ ΧΩΡΙΣ ΦΙΛΤΡΟ ΦΕΛΛΟΥ.