Κεφαλαιώδη Ιδεώδη

Η Ζωζώ Σαπουντζάκη στην Ολυμπιάδα!

Ω! Κύριος Νίκος! Η Ελλάδα είναι μια μικρή πλούσια χώρα!

Έτσι με καλησπέρισε η Ρωσίδα που είχα να φροντίζει την κατάκοιτη μάνα μου οκτώ χρόνια πριν τέτοια εποχή. Παρακολουθούσε την τελετή έναρξης της Ολυμπιάδας της Αθήνας από την δορυφορική τηλεόραση και άκουγε προφανώς υμνητικά σχόλια για την ίδια την τελετή και τη χώρα από τους εκφωνητές της ρώσικης μετάδοσης. Επειδή ποτέ μου δεν ξιπάστηκα με τα μεγαλεία καμιάς εκδοχής που πάντα τα απεχθανόμουν, χαμογέλασα πικρά στην γλυκιά, καλοσυνάτη Ρωσίδα και της είπα: Σε τέσσερα-πέντε χρόνια να μου το πεις αυτό Λιουντμίλα μου, όταν θ’αρχίσει να έρχεται ο λογαριασμός!-σαν τώρα το θυμάμαι το σκηνικό και αυτό γιατί ενώ είμαι κατά βάση οπτιμιστής η εξόφθαλμη σπατάλη των Ολυμπιακών Αγώνων για μια χώρα σαν την Ελλάδα μου προμήνυε κακά και μου πάγωνε κάθε ενθουσιασμό.

Τελικά κατάλαβε κανείς τίνος το καλό και συμφέρον εξυπηρετήθηκε από αυτή την κακόγουστη και αποκρουστική συνύπαρξη;

Ανήκα κι εγώ στους σκεπτικιστές για το θέμα των Ολυμπιακών αγώνων. Όταν αποφασίστηκε η τοποθέτηση της Γιάννας Αγγελοπούλου-ΜΕ ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΛΑΛΙΩΤΗ!-σαν Προέδρου της Οργανωτικής Επιτροπής, η μάνα μου-που της ανέφερα την είδηση- απλή λαϊκή γυναίκα, άσχετη με τα πολιτικά, οικονομικά και κοσμικά και έχοντας μόνο την τηλεοπτική της εικόνα για οδηγό του ενστίκτου της στην κρίση της, με ερώτησε σιβυλλικά:-Αγγελοπούλου; Ποια; Αυτή η πρόστυχη; Έμεινα κάγκελο από την ευστοχία της παρατήρησης! Το Ολυμπιακό Ιδεώδες λοιπόν παραδόθηκε στα χέρια και τις διαθέσεις αυτής της ξιπασμένης, αλαζονικής και μακιαβελικής γυναίκας, που την πλαισίωσαν στο ηθικό της έργο, σαν ηθικοί Ηρακλειδείς και καλά, μορφές όπως του μουλωχτού, παρασκηνιακού Κώστα Λαλιώτη και της νυφίτσας του εκσυγχρονισμού που λέγεται Σημίτης. Το Ολυμπιακό μεγαλείο που έζησε η Ελλάδα του 2004 είχε για Δήμαρχο τη Ντόρα Μητσοτάκη και για Ολυμπιακούς του ήρωες τους τοξικούς Κεντέρη, Θάνου, τον απερίγραπτο προπονητή τους-κρυφά και μουλωχτά είχε βέβαια και τον Λιάνη, τον Σγουρό και τον διανομέα σκληρών, τοξικών αναβολικών προπονητή της ομάδας Άρσης Βαρών, μόνο που αυτό αποκαλύφθηκε σε όλη του την έκταση στην επόμενη Ολυμπιάδα, στο Πεκίνο.

Μίνα Παπαθεοδώρου Βαλυράκη: το αρπαχτικό, η Ολυμπιακή αρπαχτή-Ολυμπιακή Καλλιτέχνης λέει!-και ο ολυμπιακά χαζοχαρούμενος πολιτικός και επικοινωνιακός της σπόνσορας.

Το ηθικό κόστος της Ολυμπιάδας τελικά ήταν το μεγαλύτερο ή το οικονομικό της; Μμμμ, δύσκολη ερώτηση, γιατί αν πληρώνεις ηθικό κόστος, συνήθως, οικονομικά βγαίνεις κερδισμένος. Εδώ όμως έγινε και αυτό: και το οικονομικό και το ηθικό κόστος να το εισπράττουν αυτοί που δεν κέρδισαν, αυτοί που πάντα μια ζωή χάνουν, ο Λαός. Αντίθετα ΌΛΟΙ οι άλλοι απολαμβάνουν τα κερδισμένα και δεν τους άγγιξε ούτε στο ελάχιστο το ηθικό κόστος. Ο Σγουρός επανεξελέγη-πανηγυρικότατα!-Υπερνομάρχης. Ο Πύρρος Δήμας είναι τώρα αριστίνδην Βουλευτής του ΠΑΣΟΚ-σιγά την έκπληξη! Οι μετοχές της Χαλυβδουργικής των Αγγελόπουλων σημείωσαν κάθετη άνοδο την περίοδο της Ολυμπιάδας και αμέσως μετά και η περιβόητη Χαλυβδούργαινα(εμ, τάλεγε η Μαλβίνα αλλά ποιος την άκουγε;) βγήκε τόσο οικονομικά ανεβασμένη από την Ολυμπιάδα-κι ας μην έπαιρνε την γλοίσχρα μπρος στα πολλαπλάσια κέρδη της αποζημίωση της-ώστε να μπορεί πια να ριψοκινδυνεύει πανάκριβες εκδοτικές περιπέτειες για καλλιέργεια αυτοκρατορικού πολιτικού προφίλ-τρομάρα της η νεόπλουτη βλαχάρα που θάλεγε και μια ψυχή!

Το Ολυμπιακό μας Κολυμβητήριο! Ακόμη και η χωροθέτηση του δείχνει τσαπατσουλιά, προχειρότητα και κακό γούστο-το είδος που καλλιεργείται όταν πρόκειται για αρπαχτή.

Από αυτό τον εμετό λοιπόν τράφηκε το ελληνικό Ολυμπιακό Ιδεώδες(!). Αν υπάρχει κάτι που να έχει αποδομηθεί στην ψυχή μας είναι ακριβώς αυτό και είναι εξαιτίας αυτών ακριβώς των ποταπών και ελεεινών προσώπων που το υπηρέτησαν. Για τη σημειολογία του πράγματος σκεφτείτε κι αυτό: τι άφησε σαν κληρονομιά αυτή η Ολυμπιάδα του 2004; Σαν απτή κληρονομιά, όχι σε επίπεδο αφηρημένο ιδεών ή οικονομίας. Απτό, χειροπιαστό. Τίποτε! Το 1896 μας άφησε το ΥΠΕΡΟΧΟ Παναθηναϊκό Στάδιο-120 χρόνια μετά και ακόμη είναι χρηστικό και προπάντων όμορφο. Τι άφησε το 2004 λοιπόν; Εφήμερες, φτηνές-από άποψη κατασκευαστικών ιδεών και αισθητικής-κατασκευές, γιγαντιαίες και αισθητικά απρεπείς και αντιολυμπιακές. Έβλεπα το κολυμβητήριο που σχεδίασε η Zaha Hadid στο Λονδίνο: συμπαγές αλλά και ρευστό, μνημειακό αλλά και πρόσχαρο, λειτουργικό αλλά και οικονομικό. Σ’εμάς μόνο οι αναιμικές σχάρες του Καλατράβα που με τον καιρό θα γίνουν θύματα του ανέμου και των στοιχείων.

Ολυμπιακό Κολυμβητήριο Πεκίνου: λεφτά; Όχι, φαντασία! Φυσικά και είναι ένα ΜΝΗΜΕΙΟ ΤΗΣ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ που θα μείνει στην Ιστορία και φυσικά θα χρησιμοποιείται εσαεί.

Το Ολυμπιακό Κολυμβητήριο του Λονδίνου: εδώ κυριάρχησε η λογική της κατασκευής ενός μνημειακού οικοδομήματος που θα μείνει και θα κοσμεί για πάντα την πόλη του Λονδίνου. Που σημαίνει επένδυση για πεντακόσιες διαδοχικές ζωές-τουλάχιστον!