Πηγή : Εφημερίδα “The Guardian”

Γράφει η Σάρα  Βάγκενκνεχτ

Επειδή καμία εκλεγμένη κυβέρνηση  δεν θα άντεχε  μια πιθανότητα ανάκλησης αυτής της πολιτικής, θα ψηφίσω κατά της επικύρωσης.

Η Καγκελάριος της Γερμανίας Άνγκελα Μέρκελ έχει βασικό ρόλο  στο να αποφασιστεί η πορεία της πολιτικής της ευρωπαϊκής  κρίσης. Η δημοσιονομική συνθήκη και ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας (ESM) είναι μια προσπάθεια να υπαγορεύεται η πολιτική αυτή επ ‘αόριστον για τις χώρες της Ευρώπης. Η στρατηγική αυτή, όμως, αγνοεί δύο θεμελιώδεις διαπιστώσεις.

Πρώτον, ήταν μόνο μετά την παγκόσμια οικονομική κρίση το 2008, όταν  τα δημόσια χρέη των κρατών της Ευρώπης άρχισαν να ανεβαίνουν. το έκαναν αυτό λόγω της παγκόσμιας ύφεσης και τα πακέτα διάσωσης των τραπεζών που ακολούθησαν. Δεν είναι αλήθεια ότι οι ευρωπαϊκές χώρες ζούσαν πέρα από τις δυνατότητές τους.

Δεύτερον, η πολιτική της Μέρκελγια την κρίση αγνοεί το γεγονός ότι οι υψηλές περικοπές δαπανών έχουν αρνητικές επιπτώσεις στην οικονομική ανάπτυξη.

Στη χειρότερη περίπτωση, αυτό το είδος πολιτικής οδηγεί σε ύφεση. Στην Ελλάδα η πολιτική αυτή έχει γίνει στα άκρα. Τα τελευταία χρόνια η ελληνική οικονομία έχει κατρακυλήσει κατά 20%. Αυτό συμβαίνει συνήθως μόνο σε καιρό πολέμου. Η ανεργία των νέων στην Ελλάδα, όπως στην Ισπανία, τώρα τρέχει τόσο υψηλό όπως 50%. Το αποτέλεσμα είναι μια απότομη πτώση των φορολογικών εσόδων που οδηγεί σε αύξηση του ελληνικού κρατικού χρέους, παρά τις περικοπές δαπανών. Αυτή η πολιτική, εν τω μεταξύ, έχει οδηγήσει το σύνολο της ευρωζώνης σε ύφεση. Η Ευρωπαική Επιτροπή προβλέπει αρνητικό ρυθμό ανάπτυξης για το 2012.

Η εφαρμογή της δημοσιονομικής  συνθήκης σε μια κατάσταση όπως αυτή θα εξαναγκάσει ολόκληρη την Ευρώπη σε περικοπές του προϋπολογισμού για δεκαετίες και με τον τρόπο αυτό θα στραγγαλίσει την οικονομική ανάπτυξη σε μόνιμη βάση.  Καμία χώρα της ευρωζώνης – με την εξαίρεση της Φινλανδίας και της Εσθονίας – δεν θα έχει εκπληρώσει τα κριτήρια της  δημοσιονομικής συνθήκης το 2011. Αυτό σημαίνει ότι το 98% της οικονομίας και ο πληθυσμός της ευρωζώνης θα έχουν υποβληθεί σε οιονεί αυτόματες περικοπές στον προϋπολογισμό το 2012, με τις Βρυξέλλεςνα ελέγχουν την εφαρμογής τους.

Η δημοσιονομική συνθήκη είναι εχθρός της δημοκρατίας, διότι δεν υπάρχει εκλεγμένη κυβέρνηση που θα αντέξει  μια πιθανότητα ανάκλησης αυτής της πολιτικής που έχει υπαγορευτεί. Η διεθνής συνθήκη δεν επιτρέπει την μονομερή καταγγελία. Οι παραβάσεις θα οδηγήσουν  σε δικαστικές διαδικασίες ενώπιον του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου και τελικά σε χρηματικές ποινές για την εν λόγω χώρα. Η δημοσιονομική συνθήκη είναι μια σκανδαλώδη στέρηση της βούλησης του πληθυσμού.

Είναι περίεργο πως  η Γερμανία ,από όλες τις κυβερνήσεις , είναι η κινητήρια δύναμη πίσω από αυτή την τρέλα. Εξάλλου, στις αρχές της δεκαετίας του 1930 ήτανπου η Γερμανία  γνώρισε από πρώτο χέρι πώς μια πολιτική αυτού του είδους οδήγησαν τη χώρα πρώτη και στη συνέχεια ολόκληρο τον κόσμο στην καταστροφή. Μια πολιτική στερούμενη κάθε αλληλεγγύη είναι επίσης ακατανόητη γιατί το γερμανικό κεφάλαιο είναι , που μέσω μιας επιθετικής πολιτικής εξαγωγών έχει ωφεληθεί ,πολύ περισσότερο από κάθε άλλον, από το κοινό νόμισμα από τότε που τέθηκε σε ισχύ. Γι ‘αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό οτί  σε κάθε δυνατή ευκαιρία υπενθυμίζεται στη Μέρκελ ο καταστροφικός της  ρόλος . Πολλοί θεωρούν πλέον τις εξελίξεις στην Ευρώπη ως ένα κίνδυνο για την παγκόσμια οικονομία. Οι δηλώσεις των αρχηγών των κυβερνήσεων κατά τη σύνοδο κορυφής της G20 το έδειξε αυτό με σαφήνεια. Είναι ακόμα χειρότερο, βέβαια, ότι η πολιτική αυτή χωρίζει την Ευρώπη και καταστρέφει το μέλλον των ανθρώπων.

Για να σπάσει ο φαύλος κύκλος, είναι αναγκαίο να σταματήσει η δημοσιονομική συνθήκη και οι πολιτικές των περικοπών των  προϋπολογισμών που την συνοδεύουν. Διαφορετικά, όλες οι αποφάσεις για την ενδυνάμωση της ανάπτυξης δεν μπορεί παρά να θεωρηθούν ως φύλλα συκής. Η  υγεία στα  δημόσια οικονομικά δεν μπορεί να γίνει με μια συνθήκη που στραγγαλίζει την οικονομική ανάπτυξη και τα φορολογικά έσοδα. Οι προϋπολογισμοί των κρατών μπορεί να αποκατασταθούν  μόνο με την αύξηση των κρατικών εσόδων μέσω της αυστηρής αναδιανομής του πλούτου. Τα υψηλά χρέη και η άνιση διάχυση του πλούτου αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου προβλήματος. Μπορεί να επιλυθεί επαρκώς από τη φορολόγηση των εκατομμυριούχων και των εξίσου υψηλών κερδών. Με τη συνθήκη, οποιαδήποτε  εναλλακτική πολιτική δεν μπορεί να επιβληθεί για πολύ καιρό , επειδή ορίζει ρητά πως  η δημοσιονομική εξυγίανση μέσω περικοπών δαπανών είναι υψίστης σημασίας.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο πρόκειται να καταψηφίσω την επικύρωση της Συνθήκης και το μόνιμο σύστημα διάσωσης στη γερμανική βουλή , μαζί με την κοινοβουλευτική ομάδα μου Die Linke (Η Αριστερά). Σε περίπτωση που το νομοσχέδιο ψηφιστεί , το οποίο δυστυχώς είναι πιθανό, επειδή τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης στο γερμανικό κοινοβούλιο έχουν ανακοινώσει τη θέση τους, πρόκειται να προβούμε σε νομικές ενέργειες και ενδελεχή έλεγχο ενάντια στις συνθήκες ενώπιον του γερμανικού συνταγματικού δικαστηρίου.

Ακολουθεί το πρωτότυπο κείμενο

——————————————–

Because no elected government would stand a chance of revoking this policy, I will vote against the ratification

Germany’s Chancellor Angela Merkel has been key in deciding the course of the European crisis policy. The fiscal treaty and the European stability mechanism (ESM) are an attempt to dictate this policy indefinitely to the countries in Europe. This strategy, however, ignores two fundamental facts. First, it was only after the worldwide financial crisis in 2008 that the state debts started rising. They did so because of a global recession and the bank rescue packages. It is not true that European countries had been living beyond their means. Second, Merkel’s crisis policy ignores the fact that high spending cuts have a negative impact on economic growth.

At worst, this kind of policy leads to a recession. In Greece this policy has been carried to extremes. In recent years the Greek economy has slumped by 20%. This usually happens only in wartime. Youth unemployment in Greece, like in Spain, now runs as high as 50%. The result is a steep decline in tax revenues which leads to a mounting increase of the Greek state debt despite all spending cuts. This policy, in the meantime, has driven the entire eurozone into a recession. The EU commission predicts negative growth for 2012.

Enforcing the fiscal treaty in a situation like this would coerce the whole of Europe into budget cuts for decades and by so doing would permanently strangle economic growth. No country in the eurozone – with the exception of Finland and Estonia – would have fulfilled the criteria of the fiscal treaty in 2011. This means that 98% of the economy and the population in the eurozone would have been subjected to quasi-automatic budget cuts in 2012, with Brussels controlling their enforcement. The fiscal treaty is an enemy to democracy because no elected government would stand a chance of revoking this policy that has been dictated. The international treaty does not allow for unilateral termination. Infringements would lead to court proceedings before the European court and eventually to penalty payments for the country in question. The fiscal treaty is a scandalous deprivation of the will of the population.

It is odd that it is Germany of all governments that is the driving force behind this madness. After all, it was Germany that at the beginning of the 1930s experienced first-hand how a policy of that kind led our country at first and then the entire world into the catastrophe. A policy lacking all solidarity is also incomprehensible because it is German capital which by means of an aggressive export policy has profited way above average from the common currency ever since it came into force. This is why it is particularly important that Merkel is reminded of her destructive role at every possible occasion. Many by now regard the developments in Europe as a danger for the world economy. The statements of the heads of government at the G20 summit showed this clearly. It is even worse, of course, that this policy divides Europe and destroys the future of the people.

In order to break the vicious circle it is necessary to stop the fiscal treaty and the policy of budget cuts coming along with it. Otherwise all decisions to add growth impulses can only be regarded as fig leaves. Sound public finances cannot be brought about by a fiscal treaty that strangles economic growth and tax revenues. State budgets can only be restored by increasing state income by means of a strict redistribution of wealth. High mounting debts and unevenly spread wealth are two sides of the same problem. It can be resolved by adequately taxing millionaires and high profits. With the fiscal treaty, an alternative policy cannot be enforced for a long time to come, because the treaty explicitly states that budget consolidation through spending cuts is paramount.

This is the reason I am going to vote against the ratification of the fiscal treaty and the permanent rescue scheme in the German Bundestag, together with my parliamentary group Die Linke (The Left). Should the bill pass, which unfortunately is likely because the other opposition parties in the German parliament have yielded their position, we are going to take legal action and file suit against the treaties before the German constitutional court.