Την περασμένη εβδομάδα η δραχμή επανήλθε από πολλές πλευρές στο προσκήνιο. Οχι ως φοβέρα κατ’ ανάγκη, αλλά ως εναλλακτική πρόταση: είτε με τη μορφή του G Euro είτε με οποιαδήποτε άλλη ανάλυση για έξοδο. Συνδέεται ευθέως με την ανατροπή του μνημονίου και το πολιτικό κλίμα που διαχέεται, με τον ΣΥΡΙΖΑ να ισχυροποιείται και να εκφράζει ανοιχτά πια αυτή την τάση.
Το μνημόνιο, όμως, δεν αποτελεί βασικά πολιτικό πρόβλημα, αλλά οικονομολογικό. Δηλαδή και οι απλοί φοιτητές των οικονομικών καταλαβαίνουν ότι σε μια υφεσιακή οικονομία μείωση της ζήτησης, πιστωτική ασφυξία και αύξηση της φορολογίας δεν μπορούν να οδηγήσουν παρά σε επιδείνωση της κατάστασης.
Στις 17 Ιουνίου, ανεξάρτητα με το ποιο θα είναι το αποτέλεσμα, η κυβέρνηση που θα εκλεγεί θα έχει πολύ δύσκολο έργο.
Θα πρέπει να επαναδιαπραγματευτεί κάποια ιδιαίτερα κρίσιμα ζητήματα που αφορούν στην αποτελεσματικότητα του προγράμματος. Με όλα όσα έχουν γίνει τον τελευταίο χρόνο, φτάσαμε να έχουμε τον τελευταίο μήνα τα μικρότερα φορολογικά έσοδα της 10ετίας και η αγορά, διά στόματος του προέδρου της ΓΣΕΒΕΕ Δημήτρη Ασημακόπουλου, να μιλά για τη χειρότερη εικόνα των τελευταίων 40 ετών.
Πριν από έναν χρόνο μιλούσαμε για το πρώτο «κούρεμα». Σήμερα μιλάμε για ένα αδιέξοδο που βαθαίνει, με τα ρίσκα να αυξάνονται εκθετικά και τη δραχμή να συζητιέται από τους πάντες . Περίμενε κανείς ότι ολόκληρη ΔΕΗ θα έκανε 400 εκατ. ευρώ στο Χρηματιστήριο; Κάτι λάθος λοιπόν γίνεται εδώ και καιρό. Ή, όπως θα έλεγε ο αγγλοσαξονικός παράγοντας, δεν γίνεται «fuctioning», δηλαδή δεν λειτουργεί. Αυτή η κεφαλαιοποίηση της ΔΕΗ δεν είναι τυχαία, γιατί η διάσωση ρευστότητας με τα έσοδα από το χαράτσι δεν θα της λύσει το πρόβλημα εσαεί. Ούτε μπορεί να βγάλει ομολογιακό στην παρούσα φάση για να αναχρηματοδοτήσει τις υποχρεώσεις της. Αρα το πρόβλημά της είναι υπαρκτό και αυτό θα το βρει μπροστά της η επόμενη κυβέρνηση.
Τα προβλήματα με τα φάρμακα και τα Ταμεία, αλλά και η κατάσταση του ΕΟΠΥΥ καταδεικνύουν επίσης τα αδιέξοδα μιας χρεοκοπημένης χώρας, τα οποία αγγίζουν πλέον την καθημερινότητα. Πώς θα λυθούν αυτά, ιδιαίτερα αν υπάρξει ένα νέο «κούρεμα», όπως αναμένεται άλλωστε στα ομόλογα που αντικατέστησαν τα αρχικά;
Η αλήθεια είναι λοιπόν ότι μετά τις 17 Ιουνίου θα πρέπει να υπάρξουν ανατροπές και αναδιαρθρώσεις. Η αρχική ψήφος έχει στείλει το μήνυμα ότι η κοινωνία έσκασε. Η επαναδιαπραγμάτευση όμως τώρα ξεκινά. Λέγαμε από τον χειμώνα ότι η τάση της ελληνικής κοινωνίας επιδέχεται δύο λύσεις: η μία είναι η δεξιά και φιλελεύθερη επιλογή και η άλλη το αριστερό μοντέλο της νεομαρξιστικής τάσης.
Η Αριστερά όφειλε τη σημερινή της αναγέννηση στον κόσμο της. Και γιατί οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ ξεγέλασαν ένα μέρος της κοινωνίας και γιατί η αναβάθμισή της μπορεί να ξεκαθαρίσει μια απίστευτη σαπίλα που χρεοκόπησε τη χώρα.
Το πρόβλημα είναι τι γίνεται στη Δεξιά. Θα αναρωτηθεί κανείς ποιος της φταίει που η παράταξη δεν μπορεί ούτε τώρα να συσπειρωθεί και να αδράξει μια ιστορική ευκαιρία.
Στην τελική ευθεία όλα δείχνουν ότι θα κριθούν στις λεπτομέρειες, καθώς τα δύο κόμματα, Νέα Δημοκρατία και ΣΥΡΙΖΑ, ανεβάζουν τα ποσοστά τους. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να συνεχίσει την αποσαφήνιση των θέσεών του, ιδιαίτερα σε σχέση με την ανατροπή του μνημονίου. Τι ακριβώς προτείνει και πώς θα αντιπαρατεθεί στις πιέσεις των πιστωτών.
Η Νέα Δημοκρατία από την άλλη, πρέπει να αποσαφηνίσει πολλά πάνω στις θέσεις της ως προς την ανάπτυξη και τις αλλαγές που θέλει για το νέο μνημόνιο. Ο κόσμος είναι ταλαιπωρημένος και καχύποπτος.
Τέλος, θα πρέπει να τελειώσει η δαιμονοποίηση της εξόδου από το ευρώ. Εαν η κοινωνία δεν μπορεί, δεν θα μείνουμε με το έτσι θέλω. Για τον λόγο αυτό, με τη βοήθεια της Ευρώπης ας προετοιμαστούμε ακόμη και για συντεταγμένη έξοδο. Ολα αυτά που έχουν δει το φως της δημοσιότητας τις τελευταίες μέρες αποτελούν το πρώτο κρυφτούλι. Κρύβουν όμως αλήθειες.
Ελεύθερη Λαική Αντιστασιακή Συσπείρωση 
Leave a Reply