Ο ΛΑΟΣ ΕΧΕΙ ΓΝΩΣΗ ΥΠΕΡ ΑΡΚΕΤΗ ΓΙΑ ΝΑ ΨΗΦIΖΕΙ ΚΑΘΕ ΝΟΜΟ

Ο ΛΑΟΣ ΕΧΕΙ ΓΝΩΣΗ ΥΠΕΡ ΑΡΚΕΤΗ ΓΙΑ ΝΑ ΨΗΦIΖΕΙ ΚΑΘΕ ΝΟΜΟ

« Ο λαός δεν πρέπει να ψηφίζει τον κάθε νόμο γιατί δεν έχει τις ειδικές γνώσεις, δεν έχει τη μόρφωση για να μπορεί να ψηφίζει τα διάφορα ειδικά σχέδια νόμων. Θα πρέπει λοιπόν πρώτα να περάσουν αρκετά χρόνια μέχρι να μορφωθεί. Τώρα δεν καταλαβαίνει από νόμους και γι αυτό θα κάνει λάθη. Επομένως χρειάζεται να αποφασίζουν για το λαό οι λίγοι άριστοι, οι λίγοι ειδικοί αλλά να ελέγχονται όμως από το λαό…».

Σε εκείνους που εκφέρουν την άποψη ότι ο λαός δεν έχει τη γνώση να επιλέγει τους νόμους της κοινωνίας ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟΥ ΘΕΤΟΥΜΕ ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΑ ΚΑΙ ΑΚΑΤΑΠΑΥΣΤΩΣ ΤΗΝ ΕΞΗΣ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΡΩΤΗΣΗ:

«Πως μπορεί και καθίσταται δυνατό η απλή νοικοκυρά, ο εργάτης, ο οικοδόμος, ο δικηγόρος, ο αγρότης, ο γιατρός, ο υδραυλικός, ο γεωπόνος ή κάποιοι εντελώς αγράμματοι κλπ να μπορούν να επιλέγουν αντικείμενα και να κάνουν χρήση αυτών, όπως το ψυγείο, το αυτοκίνητο, Η/Υ, τηλεόραση, κινητά τηλέφωνα, κλπ για τα οποία δεν έχουν καμιά γνώση σχετικά με την κατασκευή τους και των οποίων η κατασκευή προϋποθέτει και εμπεριέχει τεράστια τεχνογνωσία;»

Αν οι ολιγάρχες μας έλεγαν ποιο είναι αυτό το στοιχείο τότε θα ακυρωνόταν πλήρως και το πιο πάνω επιχείρημά τους γιατί, δε θα ήταν δυνατόν απ τη μια, οι εντελώς άσχετοι να μπορούν να επιλέγουν αντικείμενα που εμπεριέχουν ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΔΥΣΚΟΛΙΑ (από πλευράς γνώσεων κατασκευής) , όπως πχ κινητά, Η/Υ ή αυτοκίνητα κλπ και απ την άλλη, να μην μπορούν να επιλέγουν αντικείμενα με συγκριτικά ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΕΥΚΟΛΙΑ όπως είναι οι νόμοι!!!

Αν λοιπόν το πιο πάνω επιχείρημα τους ίσχυε έστω και στο ελάχιστο, τότε η ανθρωπότητα δε θα είχε ξεφύγει ποτέ από την εποχή των σπηλαίων ή ο άνθρωπος δε θα είχε γίνει ποτέ κοινωνικό όν.
Δηλαδή αν θα μπορούσαν μόνο οι ειδικοί να επιλέγουν ειδικά πράγματα τότε η ανθρωπότητα δε θα είχε κάνει ούτε ένα βήμα πολιτισμού, δε θα είχαμε παραγωγή κανενός είδους νέου αντικείμενου.
Δε θα είχαμε κοινωνία γιατί δε θα είχαμε παραγωγή ανταλλάξιμων προϊόντων αφού οι μη ειδικοί δε θα μπορούσαν να επιλέξουν και να χρησιμοποιήσουν τα πράγματα που θα έφτιαχναν οι ειδικοί.
(Εκτός αυτού αν, όπως λένε οι εγκληματίες ολιγάρχες, ο άνθρωπος δεν μπορούσε να καταλάβει τους νόμους δε θα υπήρχαν, δε θα φτιάχνονταν νόμοι απ την αρχαία εποχή μέχρι σήμερα και οι ίδιοι δε θα έφτιαχναν νόμο όπου δε γίνεται αποδεκτή απ τα δικαστήρια η δικαιολογία της άγνοιας του «νόμου». Το τελευταίο σημαίνει ότι θεωρούν τους πάντες ικανούς να γνωρίζουν το περιεχόμενο των χιλιάδων σημερινών υπαρκτών «νόμων». Και όντως είναι ικανοί όπως θα δούμε.)

Στην πραγματικότητα λοιπόν ίσχυε και ισχύει το αντίθετο από αυτό που μας παρουσιάζουν οι ολιγάρχες.

Δηλαδή όλα τα ειδικής κατασκευής πράγματα-εμπορεύματα φτιάχνονται ΕΠΙΤΗΔΕΣ για να μπορούν να επιλέγονται και να χρησιμοποιούνται από τους εντελώς ανίδεους ως προς τη γνώση κατασκευής του αντικειμένου. Και αντίστροφα, αν κάτι δεν μπορεί να γίνει επιλέξιμο και χρησιμοποιήσιμο από τους εντελώς άσχετους – πάνω στην κατασκευή του- τότε δεν κατασκευάζεται.

ΟΛΕΣ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΕΣ ΠΟΥ ΠΡΟΟΡΙΖΟΝΤΑΙ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΕΥΡΕΙΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΧΡΗΣΗΣ, ΟΛΕΣ ΤΟΥΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΚΑΙ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΠΡΟΣΙΤΕΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΠΙΟ «ΑΝΙΔΕΟΥΣ».

Για το πώς καθίσταται δυνατό οι μη ειδικοί και οι εντελώς «ανίδεοι» να μπορούν να επιλέγουν και να χρησιμοποιούν πράγματα τεράστιας τεχνογνωσίας, αποφεύγουν επιμελώς να μας το εξηγήσουν οι ειδικοί υπηρέτες του συστήματος της λυσσασμένης κυνο-βουλευτικής και της κυνο-οικονομικής ολιγαρχίας.

Ποιο όμως είναι αυτό το στοιχείο ή τα στοιχεία που καθιστούν επιλέξιμα και χρησιμοποιήσιμα όλα μα όλα τα προς κοινωνική χρήση- «κοινωνικοποιημένα» πράγματα από τους εντελώς μη ειδικούς;Το στοιχείο λοιπόν που τα καθιστά επιλέξιμα και χρησιμοποιήσιμα είναι το «ΠΡΑΚΤΙΚΟ ΡΕΖΟΥΜΕ ΤΩΝ ΠΡΟΔΙΑΓΡΑΦΩΝ».
Αυτό σημαίνει ότι ο τεράστιος όγκος γνώσεων μπορεί να συγκλίνει σε ένα πολύ μικρό σημείο. Όπως μια μεγάλη έως τεράστια βάση πυραμίδας μπορεί και συγκλίνει στο σημείο της κορυφής της, όπως οι πολλές ακτίνες του ήλιου μπορούν να εστιαστούν σε ένα σημείο δια μέσου ενός φακού, έτσι και η τεράστια τεχνογνωσία μπορεί και εστιάζεται σε πολύ λίγες ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ ΠΡΟΔΙΑΓΡΑΦΕΣ οι οποίες μπορούν να γίνουν κατανοητές και από τους πιο άσχετους με το αντικείμενο.
Οι προδιαγραφές αυτές είναι δύο κατηγοριών. Πρώτη είναι εκείνη που αφορά στον απλό – προσιτό για τους πολλούς τρόπο χρήσης ή λειτουργίας του αντικειμένου – πχ πως μπορεί να τεθεί σε κίνηση ένα αυτοκίνητο ή σε λειτουργία μία τηλεόραση- και η δεύτερη αφορά στα αποτελέσματα που μπορεί να επιφέρει η χρήση του αντικειμένου.
Τα αποτελέσματα με τη σειρά τους είναι δύο ειδών. Τα επιδιωκόμενα (ενδείξεις)- επιθυμητά αποτελέσματα και τα μη επιδιωκόμενα – ανεπιθύμητα αποτελέσματα (αντενδείξεις) τα οποία είναι ανάλογα στον τρόπο χρήσης του αντικειμένου. Πχ ενώ το αυτοκίνητο ή η τηλεόραση για να κατασκευαστούν απαιτείται μεγάλη ειδική τεχνογνωσία, οι τρόποι χρήσης τους έχουν απλουστευτεί σε τέτοιο βαθμό ώστε αυτές να μπορούν να γίνουν και από αγράμματους. Οι προδιαγραφές-οδηγίες χρήσης για μεν το αυτοκίνητο είναι το τιμόνι, οι ταχύτητες, το γκάζι κοκ για την δε τηλεόραση είναι το πάτημα ενός κουμπιού κλπ. Οι προδιαγραφές επιθυμητών αποτελεσμάτων (ενδείξεις) για το μεν αυτοκίνητο μπορεί να είναι η μετακίνηση, η ταχύτητα, το βάρος που μπορεί να μεταφερθεί, η θέρμανση ή ο κλιματισμός κλπ για δε την τηλεόραση μπορεί να είναι το μέγεθος της οθόνης, η ευκρίνεια εικόνας και ήχου κλπ. Οι ανεπιθύμητες προδιαγραφές (παρενέργειες) –αντενδείξεις για το αυτοκίνητο μπορεί να είναι το κόστος των καυσίμων, η κακή ποιότητα κατασκευής μερών αυτού κοκ και για την τηλεόραση μπορεί να είναι η μειωμένη αντοχή της στο χρόνο κοκ. Τόσο απλά!!! Όλα λοιπόν τα «κοινωνικοποιημένα» αντικείμενα καταλήγουν στο πρακτικό ρεζουμέ το οποίο περιέχει τρία πράγματα.

Τις απλές ΟΔΗΓΙΕΣ ΧΡΗΣΗΣ, τις ΕΝΔΕΙΞΕΙΣ και τις ΑΝΤΕΝΔΕΙΞΕΙΣ.Κατ αυτό τον τρόπο γίνεται εφικτό τα τεράστιας ειδικής τεχνογνωσίας αντικείμενα να «γονατίζουν» μπροστά στους μη ειδικούς και στους πιο ανίδεους και να γίνονται «παιχνιδάκι» στο νου και στα χέρια τους.

(Έτσι ο κάθε μη ειδικός, απ τη μια, ανάλογα με την αντίληψη των υποκειμενικών- ενεστωτικών ή μελλοντικών- αναγκών του και των δυνατοτήτων του και απ την άλλη, ανάλογα με τις πρακτικές προδιαγραφές διαφορετικών αλλά ομοειδών αντικειμένων μπορεί και κάνει την επιλογή του. Πχ ενώ κάποιος είναι άσχετος με τις κατασκευές σπιτιών, μπορεί να κάνει επιλογή σπιτιού κοιτάζοντας τις βασικές ανάγκες του- επιθυμίες του όπως είναι το μέγεθος σπιτιού, απόσταση από εργασία, παλαιότητα, ποιότητα ηχομόνωσης και θερμομόνωσης κλπ – μετά τις υποκειμενικές δυνατότητες για την αγορά και κατόπιν αν οι βασικές προδιαγραφές των υπό επιλογή σπιτιών είναι ίδιες με τις βασικές προδιαγραφές-στόχους των επιθυμιών του. Δηλαδή γίνεται απλά μια σύγκριση μεταξύ προδιαγραφών των επιθυμιών και προδιαγραφών των αντικειμένωνήτοι σαν να έχει κάποιος δύο οποιαδήποτε αντικείμενα μπροστά του και να κοιτάζει αν μοιάζουν μεταξύ τους, Τόση δυσκολία!!!!!Και τώρα στο δια ταύτα. Πως θα μπορεί και ένας αγράμματος να επιλέγει ένα σχέδιο νόμου από μερικά προτεινόμενα νομοσχέδια, όπως επιλέγει αντικείμενα με μεγάλη τεχνογνωσία-;

Ο ΑΥΡΙΑΝΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗΣ ΤΩΝ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΩΝ ΣΤΟΥΣ ΚΡΙΤΕΣ ΠΟΛΙΤΕΣ. ΟΙ ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ ΠΡΟΔΙΑΓΡΑΦΕΣ ΤΩΝ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΩΝ.

α) 1. Σε κατανοητή γλώσσα από όλους: Οι σημερινοί «νόμοι»- διαταγές είναι γραμμένοι κατά τέτοιο τρόπο – σε νομική ορολογία και όχι μόνο – ώστε τελικά να μην μπορεί να τους καταλαβαίνει καλά ένας υπήκοος που δεν ασχολείται ειδικά με αυτούς και που για να τους καταλάβει θα πρέπει να προστρέχει σε ειδικούς νομικούς για να του εξηγούν, για να του τα λένε πιο απλά. (Άρα με την απλή επεξήγηση από τους ειδικούς νομικούς, όλοι οι «νόμοι» μπορούν και γίνονται κατανοητοί – ΣΤΟ ΤΙ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΠΟΥΝ – και απ τον υπήκοο με τις λιγότερες γραμματικές γνώσεις.) Έτσι είναι αναγκαίο, ο προτείνων το νομοσχέδιο, να παρουσιάζει μαζί με το κείμενο, που θα είναι γραμμένο στη νομική και την ειδική επιστημονική ορολογία του υπό νομοθέτηση αντικειμένου και ένα άλλο κείμενο που θα μεταφράζει όλο το νομοσχέδιο, στην πιο απλή καθομιλουμένη γλώσσα για να γίνεται κατανοητό στους πάντες το τι θέλει να πει.
2. Σμίκρυνση των νομοσχεδίων. Σήμερα πολλά ολιγαρχικά νομοσχέδια είναι πολυσέλιδα και επειδή είναι πολύ κακώς κατηγοριοποιημένα αλλά και επειδή δεν θέλουν να γίνονται κατανοητά απ το λαό.

Τα αυριανά νομοσχέδια μπορούν και θα πρέπει να είναι σχετικά μικρά για να είναι εύχρηστα στα χέρια των κριτών – πολιτών.
(Το όλο αντικείμενο της νομοθέτησης μπορεί να καλύπτεται νομικά με επί μέρους μικρούς νόμους που θα στοχεύουν στην υλοποίηση των ιδιαίτερων, των επί μέρους σημαντικών στόχων του. Οι ιδιαίτεροι αυτοί σημαντικοί στόχοι πηγάζουν πάντα απ τους κεντρικούς επιδιωκόμενους σκοπούς για τους οποίους γίνεται η νομοθέτηση του όλου αντικειμένου και σε αυτούς θα πρέπει να κάνουν υποχρεωτικά αναφορά και συσχέτιση.)

β) Οι προδιαγραφές των αυριανών προτεινόμενων νομοσχεδίων (ενδείξεις και – αντενδείξεις).

Σήμερα στις ολιγαρχικές διαταγές – «νόμους», κατά κανόνα, όχι μόνο δεν αναφέρονται οι κατά βάθος επιδιωκόμενοι βασικοί σκοποί τους αλλά ούτε και οι δευτερεύοντες .

Οι σκοποί τους είναι καλά κρυμμένοι απ το λαό και όποιος ασχοληθεί με αυτούς θα πρέπει να αναπτύξει τη φαντασία του για να καταλάβει που το «πηγαίνουν το πράμα».

(Πχ το 2004 το ΠΑΣΟΚ έκανε ένα νόμο για την απιστία προς το δημόσιο. Ενώ πρώτα η απιστία αυτή ήταν κακούργημα, αυτοί «οι υπηρέτες του λαού», την έκαναν πλημμέλημα. Για ποιο σκοπό την έκαναν, δεν το ανέφεραν ποτέ και πουθενά. Ήταν μια νέα διαταγή. Ασφαλώς ο μόνος λόγος για τον οποίο έκαναν αυτή την μετατροπή ήταν για να προφυλάξουν τα δικά τους λαμόγια από πιθανές μελλοντικές αυστηρές διώξεις. Το ίδιο έκαναν και το 1996 όπου τροποποίησαν κάποια άρθρα σχετικά με τις ψευδείς δηλώσεις και τις πλαστογραφίες και από κακουργήματα τις έκαναν πλημμελήματα).Φυσικά και δεν αναφέρουν ποτέ σε τι σκοπεύει να πετύχει ο κάθε «νόμος» τους ή το κάθε άρθρο του. Ο λαός δεν πρέπει να καταλαβαίνει για να μην ξυπνάει.

Όμως ο κάθε νόμος ή το κάθε άρθρο του χωρίς συσχετισμό με κάποιο ή κάποιους καθαρούς σκοπούς είναι τυφλός, δεν έχει φανερή λογική. Άρα αφήνονται επίτηδες έτσι για να μη μπορεί ο λαός να κατανοεί τους κρυφούς σκοπούς τους. Το θέμα δεν είναι ότι ο λαός δεν μπορεί να κατανοήσει τους νόμους. Το ζητούμενο γι αυτούς είναι να μην μπορεί ο λαός να κατανοεί τον βαθύτερο σκοπό των «νόμων» τους δηλαδή να μην μπορεί να κατανοήσει ποιών τη βαθύτερη επιθυμία θέλουν να υλοποιούν .

Οι «νόμοι» τους ίσως είναι το μοναδικό αντικείμενο – ανθρώπινης κατασκευής- στο ολιγαρχικό σύστημά τους που δεν έχει έστω και ψευδείς, έστω και παραπλανητικές ενδείξεις και αντενδείξεις. Ενώ πχ υπάρχουν ενδείξεις για τις ηλεκτρικές συσκευές, για τα φάρμακα, για τα κινητά κλπ, δεν υπάρχει τίποτα για τις διαταγές τους. Τυχαίο; Καθόλου. Το αντικείμενο των κοινωνικών κανόνων πρέπει να το έχουν αποκλειστικό μονοπώλιο οι ολιγάρχες αν θέλουν να συνεχίζουν να ικανοποιούν την ψυχική διαστροφή τους η οποία τους επιτάσσει να επιβάλλονται στους άλλους ανθρώπους.

Εν κατακλείδι.

Για τις ενδείξεις. Αν η κοινωνία βάλει για στόχο, οι κοινωνικοί κανόνες να γίνονται κατανοητοί και να επιλέγονται απ την πλειοψηφία της τότε ο κάθε προτεινόμενος νόμος εκτός (1) από «μεταφρασμένος»- απλογραμμένος και σχετικά σύντομος θα πρέπει

(2) πρωτίστως – σαν εισαγωγή- να περιέχει καθαρές αναφορές σχετικά με το ποια συγκεκριμένα πράγματα σκοπεύει να πετύχει τελικά και συνολικά.

Δηλαδή ποιοι είναι οι τελικοί-βασικοί σκοποί του.
Όμως οι τελικοί σκοποί επιτυγχάνονται δια μέσου του συσχετισμού των υπόλοιπων άρθρων. Γι αυτό θα πρέπει (3) να περιέχει-αναφέρει- και τον στόχο ή τους στόχους του κάθε συγκεκριμένου άρθρου .Έτσι το (2) και το (3) δηλαδή οι τελικοί σκοποί του κάθε σχεδίου νόμου συνολικά και οι στόχοι του κάθε συγκεκριμένου άρθρου του θα είναι οι προτεινόμενες «ενδείξεις» του.

Τώρα για τις αντενδείξεις.

Όλες οι καταστάσεις και τα αντικείμενα στη ζωή μπορούν να αποδίδουν όφελος απ τη μια αλλά μπορούν να προκαλούν και ζημία απ την άλλη (ουδέν καλό αμιγές κακού). Έτσι και οι όποιοι αυριανοί νόμοι εκτός από το όφελος μπορεί να κρύβουν και πιθανές ανεπιθύμητες παρενέργειες είτε στο σύνολό τους είτε σε μεμονωμένα άρθρα τους.

Αύριο λοιπόν, ο κριτής πολίτης θα πρέπει εκτός απ τις ενδείξεις, να έχει στη διάθεσή του και τις αντενδείξεις του κάθε προτεινόμενου νομοσχεδίου (και για το σύνολό του και για κάθε άρθρο του).Άρα όποιος προτείνει ένα νόμο θα πρέπει να αναφέρει και ποιες νομίζει συγκεκριμένα ότι θα μπορούν να είναι οι πιθανές παρενέργειες και της δικής του πρότασης αλλά και οι πιθανές παρενέργειες που μπορεί να περικλείουν οι προτάσεις των άλλων νομοσχεδίων αν εφαρμοστούν στην πράξη.
Για παράδειγμα αν υποθέσουμε ότι θα υπάρχουν τρεις προτεινόμενοι νόμοι (Α,Β,Γ,) τότε εκείνος που θα προτείνει τον Α νόμο θα πρέπει να κάνει κριτική (πιθανές παρενέργειες) στον Β και στον Γ προτεινόμενο νόμο. Ο Β να κάνει κριτική στον Α και στον Γ και ο Γ να κάνει κριτική στον Α και στον Β.

Έτσι, όλοι οι πολίτες μετά την ισηγορική έκφραση όλων των απόψεων από τα αυριανά κοινωνικοποιημένα ΜΜΕ θα μπορούν να σχηματίζουν καλύτερη γνώμη πάνω στο προτεινόμενα νομοσχέδια. Στη συνέχεια οι κληρωτοί πολίτες κριτές του δημοσκοπικού δείγματος που θα πρέπει να νομοθετήσουν για το συγκεκριμένο θέμα, θα μπορούν να έχουν στα χέρια τους το ρεζουμέ όλων των προτάσεων νόμων (ενδείξεις και αντενδείξεις) και να τις συγκρίνουν.
Επί πλέον οι πολίτες κριτές θα μπορούν σε κοινή συνεδρίαση να ζητούν όποιες διευκρινήσεις θέλουν από τον κάθε εκπρόσωπο του κάθε σχεδίου νόμου για να μπορούν να σχηματίζουν καλύτερα την άποψή τους και κατόπιν θα περνούν σε ονομαστική ψηφοφορία..

Σημείωση:1
Στο σημερινό ολιγαρχικό οικονομικοπολιτικό σύστημα, οι κατασκευαστές-παραγωγοίαντικειμένων έχουν σαν πρωτεύοντα σκοπό το ατομικό τους κέρδος.

Έτσι, για να μπορέσουν να πουλήσουν το δικό τους προϊόν – πχ μεταλλαγμένα αγροτικά προϊόντα, κοτόπουλα με διοξίνες και ορμόνες, ηλεκτρικές συσκευές, κινητά κλπ- κάνουν τα εξής: Απ την μια, δια μέσου των διαφημίσεων, προσπαθούν να «φουσκώνουν» τις ενδείξεις δηλαδή να «φουσκώνουν» τις θετικές δυνατότητες ή προοπτικές απ τη χρήση του αντικειμένου τους και απ την άλλη να αποκρύπτουν-«ξεφουσκώνουν» τις αντενδείξεις όσο μπορούν δηλαδή αποκρύπτουν τα πιθανά αρνητικά από σωστή ή κακή χρήση του αντικειμένου τους ( μάρκετινγκ). Επίσης οι άλλοι ανταγωνιστές δεν μπορούν με αντι-διαφήμιση να ξεσκεπάσουν αυτή την απάτη γιατί και οι ίδιοι χρησιμοποιούν τις ίδιες μεθόδους παραπλάνησης του λαού.(ομερτά).

Στις σημερινές ολιγαρχικές κοινωνίες και σε επίπεδο ειδικών προϊόντων, οι άνθρωποι πυροβολούνται ακατάπαυστα με όλων των ειδών τα ψυχολογικά όπλα παραπλάνησης και εξαπάτησης. Παρ όλα αυτά, οι άνθρωποι προσπαθούν, με γνώμονα τις επιθυμίες τους, να κάνουν επιλογές των προϊόντων που είναι συμβατές με τις επιθυμίες τους ακόμα και για τα προϊόντα της πιο υψηλής τεχνολογίας παρ ότι οι γνώσεις τους γι αυτή την τεχνολογία μπορεί να είναι και εντελώς ανύπαρκτη.Τώρα ας αναφέρουμε για παράδειγμα το εξής: Ένας μη ειδικός αλλά απλός χρήστης κινητού θέλει να κάνει επιλογή ενός κινητού. Μπροστά του έχει 3-5 διαφορετικές συσκευές και τους ειδικούς εκπροσώπους για την κάθε συσκευή. Ακούει τον καθένα για όλες τις διαφορετικές ενδείξεις και τις αντενδείξεις της συσκευής που του προτείνει και μετά βάζει τον καθένα από αυτούς να κάνει κριτική στις προτεινόμενες προδιαγραφές των άλλων. Ακόμα, ο μη ειδικός έχει το δικαίωμα να κάνει όποιες διευκρινιστικές ερωτήσεις θέλει. Επί πλέον, υπάρχουν κίνητρα και αντικίνητρα στους προτείνοντες ιδιοκτήτες των συσκευών για την ικανοποίηση ή δυσαρέσκεια του μη ειδικού χρήστη μετά την επιλογή και χρήση της συσκευής.

Αυτό το παράδειγμα μπορεί να παραλληλισθεί με την επιλογή των νομοσχεδίων.Εδώ όμως μπορούν να τεθούν μερικές ρητορικές ερωτήσεις και να γίνονται κάποια σχόλια.

α) Κατ αυτό τον προτεινόμενο τρόπο θα είναι πρακτικά πιο εύκολη ή πιο δύσκολη η επιλογή κινητού;

Φυσικά με τα πιο πάνω δεδομένα η επιλογή θα είναι πολύ εύκολη υπόθεση γιατί και ο πλέον ανίδεος στην τεχνολογία των κινητών θα συγκρίνει ΑΠΛΑ τις βασικές ζητούμενες προδιαγραφές της επιθυμίας του, της θέλησής του, με τις προδιαγραφές του κάθε κινητού. Θα κοιτάζει απλά, ποια αντικείμενα έχουν τις ίδιες προδιαγραφές με τις προδιαγραφές της επιθυμίας του και αυτά θα παίρνει.

Η κάθε επιλογή έχει δύο παράγοντες.Τις επιθυμίες-θελήσεις με τις προδιαγραφές τους- καιτα μέσα με τις προδιαγραφές τους. Χωρίς επιθυμία δεν υπάρχει επιλογή όπως δεν υπάρχει επιλογή και χωρίς την αντίληψη της συμβατότητας των προδιαγραφών των μέσων με τις προδιαγραφές των επιθυμιών του.

Για τον άνθρωπο, στην κάθε επιλογή του, είναι εντελώς άχρηστη η τεχνογνωσία που απαιτείται για την κατασκευή ενός αντικειμένου. Το μοναδικό χρήσιμο στοιχείο είναι το τελικό πρακτικό ρεζουμέ των προδιαγραφών του αντικειμένου.

Έτσι, κάποιος που θα επιθυμεί να ακούει και ραδιόφωνο δια μέσου του κινητού, θα επιλέξει μια συσκευή και με αυτή την προδιαγραφή ενώ ένας άλλος θα κάνει επιλογές στη βάση κάποιων άλλων ιδιαίτερων επιθυμιών του κοκ.

Ο συγκεκριμένος τρόπος παρουσίασης των ενδείξεων και αντενδείξεων που προτείνουμε, όπως διαφαίνεται, θα είναι κατά πολύ ανώτερος από τον σημερινό ολιγαρχικό τρόπο παρουσίασης των ενδείξεων και των αντενδείξεων που μπορεί να έχει στη διάθεσή του ο «μέσος» υπήκοος όταν επιθυμεί να επιλέξει χρηστικά αντικείμενα τα οποία περιέχουν τεράστια τεχνογνωσία.

(Μέσα στα σημερινά κυνο-βούλια υπάρχουν ποδοσφαιριστές, προπονητές, σκυλάδες καλλιτέχνες κλπ. Πως αυτοί μπορούν και ψηφίζουν ειδικούς νόμους;)

ΠΡΑΚΤΙΚΑ Η ΣΩΣΤΗ ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΩΝ ΝΟΜΩΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΕΣ ΦΟΡΕΣ ΕΥΚΟΛΟΤΕΡΗ ΑΠ ΟΤΙ Η ΕΠΙΛΟΓΗ ΕΝΟΣ ΚΙΝΗΤΟΥ Ή ΕΝΟΣ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟΥ ΠΟΥ Η ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΤΟΥ ΠΡΟΫΠΟΘΕΤΕΙ ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΧΝΟΓΝΩΣΙΑ!!!ΟΙ ΛΑΟΙ ΑΠΟ ΠΑΝΤΑ ΕΙΧΑΝ, ΕΧΟΥΝ ΚΑΙ ΘΑ ΕΧΟΥΝ ΥΠΕΡ ΑΡΚΕΤΗ ΓΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΛΟΓΗ ΝΟΜΩΝ( Αφού μπορούσε νοητικά, μπορεί και θα μπορεί να επιλέγει αντικείμενα με πολύ μεγαλύτερη τεχνογνωσία απ ότι η κατασκευή των νομοσχεδίων.)

β) Ποιος θα πρέπει να είναι ο ρόλος του κάθε ειδικού; Να καταργεί τις συγκεκριμένες επιθυμίες των ανθρώπων δια της βίας και να τους επιβάλει τη δική του επιθυμία, το δικό του προϊόν ή να προτείνει, παράλληλα με άλλους ειδικούς και μη, τα μέσα – αντικείμενα, με προδιαγραφές που μπορούν να είναι χρήσιμες στους ανθρώπους και οι άνθρωποι να τα επιλέγουν στη βάση της συμβατότητά τους με τις επιθυμίες τους;

Πιο απλά σε σχέση με το παράδειγμα των κινητών. Είναι σωστό ένας από τους εκπροσώπους των κινητών να καταργήσει δια της βίας τους άλλους ειδικούς και επίσης να καταργήσει την επιθυμία του μη ειδικού χρήστη και να του επιβάλει ποιά συσκευή να αποκτήσει ή τη συσκευή να την επιλέξει, μεταξύ των προτάσεων των άλλων ειδικώ,ν ο ίδιος ο μη ειδικός χρήστης- στη βάση της επιθυμίας του-;

Γιατί οι ολιγάρχες δεν αφήνουν το λαό να επιλέγει τα αντικείμενα που λέγονται νόμοι;

Εδώ τις εξηγήσεις μπορούμε να τις χωρίσουμε σε δύο κατηγορίες.Στην ΠΡΩΤΗ κατηγορία μπορούμε να βάλουμε τις πραγματικές εξηγήσεις και οι οποίες είναι η εξής:

Το βέβαιο είναι ότι πρόκειται για απύθμενα κομπλεξικές ψυχασθενικές εγκληματικές υπάρξεις. Αυτή η εσωτερική τους πραγματικότητα, τους οδηγεί στα πιο αποτρόπαια εγκλήματα που μπορεί να φανταστεί ανθρώπινος νους. Το κίνητρό τους δεν έχει καμιά σχέση με το καλό της κοινωνίας. Το κίνητρό τους είναι η ικανοποίηση της ψυχικής τους διαστροφής. Η ψυχική τους ασθένεια εκδηλώνεται κυρίως με την αχαλίνωτη τάση για καθορισμό της ζωής, για καθορισμό της συμπεριφοράς των άλλων («καύλα» εξουσίας) μέσα σε πλαίσια που θα θέτουν οι ίδιοι για να υλοποιούν είτε τα οικονομικά είτε τα ψυχολογικά τους συμφέροντα. Για να επιβάλουν τα πλαίσια που θέλουν αυτοί, δηλαδή τους «νόμους»- διαταγές τους, είναι ικανοί για τα πάντα όπως δείχνει η παγκόσμια καθημερινότητα και η παγκόσμια ιστορία. Απειλούν με την ισχύ των όπλων που είναι υπό τις εντολές τους (αστυνομία, στρατό, παραστρατιωτικές οργανώσεις κλπ) και ανάλογα με το βαθμό που αισθάνονται οι ίδιοι απειλή για την εξουσία τους, περνάνε σε μαζικές δολοφονίες υπηκόων, σε βασανισμούς, σε πολέμους και γενικά σε εξοντώσεις των αντιτιθεμένων στην ψυχασθένειά τους. (Μερικοί επιστήμονες ψυχίατροι και ψυχολόγοι, που δεν ελέγχονται από την εξουσία, υποστηρίζουν ότι όλοι οι εξουσιαστές πάσχουν από ένα είδος σχιζοφρένειας το οποίο όμως γίνεται αναγκαστικά αποδεκτό από την κοινωνία ενώ κάποια άλλα είδη σχιζοφρένειας δεν γίνονται αποδεκτά. Εν κατακλείδι μας κυβερνούν, καθορίζουν τη ζωή μας οι οργανωμένοι ψυχασθενείς)
Τα πιο κομπλεξικά, τα πιο ψυχασθενή λοιπόν άτομα – και με σχετικά υψηλό δείκτη νοητικής αντίληψης – οργανώνονται και φτιάχνουν το μεγαλύτερο εγκληματικό μηχανισμό της κάθε κοινωνίας. Φτιάχνουν αυτό που λέμε ύψιστο οργανωμένο έγκλημα ή την ύψιστη τρομοκρατική οργάνωση, σε τοπική και παγκόσμια κλίμακα. Είναι οι πραγματικοί, οι μέγιστοι τρομοκράτες. Αυτά τα καθάρματα – πολιτικοί ή στρατιωτικοί εξουσιαστές – που είναι υπηρέτες των άρρωστων της οικονομικής εξουσίας, έχουν οδηγήσει σήμερα το 90% της ανθρωπότητας στην απόλυτη εξαθλίωση. Και αν υποφέρουν οι άνθρωποι αν η ζωή τους είναι κόλαση ούτε που τους νοιάζει. Είναι στην πράξη απόλυτα ψυχροί και κυνικοί ενώ στα λόγια παίζουν θέατρο λέγοντας ότι κατανοούν και ότι λυπούνται.
Περισσότερα για τους ολιγάρχες, για τους εξουσιαστές, αναφέρουμε στο κείμενο «ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΗΣ ΣΥΝΩΝΥΜΟ ΨΥΧΑΣΘΕΝΗΣ».http://bezedakos.blogspot.com/2010/05/blog-post_17.htmlΣτη ΔΕΥΤΕΡΗκατηγορία θα μπορούσαμε να βάλουμε όλες εκείνες τις γελοίες δικαιολογίες των μέγιστων εγκληματιών – ολιγαρχών.(Μεταξύ αυτών των δικαιολογιών είναι το «οι κοινωνίες σήμερα είναι μεγάλες και δεν μπορεί ο λαός πρακτικά να επιλέγει τον κάθε νόμο όπως στην αρχαία εποχή, δεν μπορεί να τρέχει καθημερινά σε δημοψηφίσματα κλπ». Σε τούτη τη δικαιολογία απαντήσαμε με το κείμενο « ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙ Ο ΛΑΟΣ ΝΑ ΨΗΦΙΖΕΙ ΕΠΙΛΕΓΕΙ ΤΟΝ ΚΑΘΕ ΝΟΜΟ» http://bezedakos.blogspot.com/2010/12/blog-post_11.html

και με το «ΔΗΜΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ «ΑΜΕΣΗΣ» ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ» http://bezedakos.blogspot.com/2010/11/normal-0-false-false-false-el-x-none-x.html.
Επίσης στη δικαιολογία ότι « ο λαός δεν μπορεί και δεν πρέπει να ψηφίζει τους νόμους του γιατί δεν μπορεί να καταλάβει τους νόμους» , απαντήσαμε σε τούτο το κείμενο λίγο πιο πάνω ενώ για την άλλη γελοιότητα που λέει ότι « σήμερα οι άνθρωποι έχουν διαπαιδαγωγηθεί να είναι πολύ εγωιστές, πολύ αντικοινωνικοί και άμα πάνε να ψηφίσουν κάποιο νόμο δεν θα κοιτάνε το κοινό καλό αλλά θα κοιτάνε το ατομικό συμφέρον τους και επομένως δεν θα πρέπει να αφήσουμε το λαό να ψηφίζει τους νόμους» θα απαντήσουμε σε άλλο κείμενο. )

Τώρα μία άλλη ακόμα εντελώς γελοία δικαιολογία-προπαγάνδα αυτών των ύψιστων εγκληματιών σχιζοφρενών είναι εκείνη που λέει ότι δεν θέλουν και δεν αφήνουν να ψηφίζει τους νόμους του ο λαός – και του επιβάλουν αυτοί τους κανόνες που θα ισχύουν στην κοινωνία – γιατί θέλουν να τον προστατέψουν από ζημιές που μπορεί να υποστεί εξ αιτίας των πιθανών λαθών που θα κάνει γιατί δεν έχει ειδικές γνώσεις . Δηλαδή οι επικίνδυνοι ψυχασθενείς ολιγάρχες, δεξιοί και αριστεροί, επιλέγουν να μας παρουσιάζονται και από πάνω αυτόκλητοι προστάτες, σαν φύλακες άγγελοι των απλών ανθρώπων και των λαών.( Σκωπτικά. Κατ αρχή αν ήθελαν να μην ζημιώνεται ο λαός απ τις κακές επιλογές του, θα έπρεπε να του είχαν έναν ειδικό νταβατζή πάνω απ το κεφάλι του ο οποίος θα επέλεγε για τον κάθε υπήκοο τη σωστή συσκευή – για κάθε είδος συσκευής που κυκλοφορεί – και επίσης να του επέλεγε τους σωστούς φίλους, τους σωστούς συντρόφους κλπ.

Επίσης, αυτοί οι άγιοι άνθρωποι, αυτοί οι προστάτες των λαών που φοβούνται μήπως ο λαός επιλέξει λάθος νόμους – αν τους ψηφίζει έναν προς έναν– φαίνεται ότι μέσα στην παντογνωσία τους και την αγιοσύνη τους κάτι τους διαφεύγει. Ο λαός μπορεί κάποτε να επιλέξει λάθος κόμμα (δηλαδή συλλογικότητα πουν έχει σκράπες ειδικούς) και αυτό θα είναι πολύ χειρότερο γιατί αν μπει στην κυβέρνηση δεν θα κάνει λάθος μόνο ένα νόμο αλλά τουλάχιστον εκατοντάδες. Εδώ οι κύριοι άγιοι παντογνώστες πως θα μας προστατεύσουν από ΜΙΑ λάθος επιλογή του λαού στις κοινοβουλευτικές εκλογές όπου τελικά θα επιφέρει ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΕΣ λανθασμένους και επιζήμιους για το λαό νόμους;

Αχ!!! Μέσα στην αγιότητά τους και την παντογνωσία τους αυτό τους ξεφεύγει.
Όμως για να προστατέψουν το λαό από τους σκράπες ειδικούς που θα επιλέξει, υπάρχουν μόνο δύο λύσεις.

(α) Είτε εδώ και τώρα να θεσμοθετηθεί ο λαός να επιλέγει τον κάθε νόμο είτε

(β) να καταργήσουν εδώ και τώρα τις ολιγαρχικές τους εκλογές και να αυτό αναγορευτούν επίσημα, άριστοι ειδικοί, παντογνώστες και άγιοι προστάτες του λαού και μετά θα δουν πόσα απίδια πιάνει ο σάκος.)

Αλλά πριν δώσουμε ακόμα βαθύτερη απάντηση σε αυτή την άπειρη υποκρισία των επίσημων δολοφόνων θα χρειαστούμε να κάνουμε κάποιες διευκρινίσεις και σημειώσεις.

Επίσης θα κάνουμε μια υπόθεση εργασίας. Σε πρώτη φάση, θα απαντάμε στους ολιγάρχες στη βάση ότι αυτοί είναι καλοπροαίρετοι ότι δηλαδή θέλουν πράγματι να προστατέψουν το λαό και όχι στη βάση του όπως ακριβώς είναι στην πραγματικότητα δηλαδή εγκληματικές υπάρξειςπου θέλουν να κατέχουν την εκτελεστική και την νομοθετική εξουσία για να κερδίζει μόνιμα η πολιτικοοικονομική κλίκα τους και να ζημιώνεται ο λαός.Διευκρίνιση: Το πιο πάνω ολιγαρχικό επιχείρημα
( γιατί θέλουν να προστατέψουν το λαό από ζημιές που μπορεί να υποστεί εξ αιτίας των πιθανών λαθών που θα κάνει γιατί δεν έχει ειδικές γνώσεις) είναι φτιαγμένο πάνω σε εντελώς λανθασμένες εκφραστικές βάσεις.

Πρώτον, για το αν για τη σωστή επιλογή είναι απαραίτητες οι εξειδικευμένες γνώσεις ή είναι απαραίτητες οι γνώσεις των προδιαγραφών (επιθυμιών και νόμοσχεδίωνν), απαντήσαμε πιο πάνω.

Δεύτερον, κρύβουν επιμελώς ότι ο λαός αν κάνει λάθος επιλογή, θα την κάνει επειδή κάποιοι άλλοι ειδικοί θα του παρουσιάσουν κάποιες λανθασμένες προτάσεις. Άρα κατ αυτό τον τρόπο, η ουσία του θέματος αλλάζει εντελώς. Αυτοί (οι ειδικοί) που υποτίθεται ότι θέλουν-νταβατζηλίστικα- να προστατέψουν το λαό από λάθη, επί της ουσίας καταφέρονται εναντίων άλλων ειδικών τους οποίους θεωρούν ότι έχουν λανθασμένες απόψεις-προτάσεις και οι οποίες αν επιλεγούν από το λαό θα τον βλάψουν. Άρα, υποτίθεται ότι επί της ουσίας θέλουν να προστατέψουν το λαό από τους άλλους κακούς ειδικούς. Επομένως εδώ φαίνεται σαν να έχουμε κρυφό πόλεμο μεταξύ ειδικών («ενδοειδικό πόλεμο»). Κατά συνέπεια η σωστότερη έκφρασή τους θα ήταν η εξής;
( Δια της βίας δεν αφήνουμε το λαό να επιλέγει το κάθε νόμο γιατί θέλουμε να τον προστατέψουμε από ζημιές που θα υποστεί αν επιλέξει τις λαθεμένες προτάσεις των άλλων ειδικών)Τρίτον, Οι λανθασμένες προτάσεις των ειδικών μπορεί να είναι ακούσιες ή εκούσιες (με δόλο). Εδώ τίθεται θέμα εγγυήσεων για τις πιθανά με δόλο λανθασμένες προτάσεις των ειδικών αυτόκλητων και πραξικοπηματικά προστατών του λαού (ή και των άλλων ειδικών). Πως δηλ. Ο λαός να μπορεί να προστατευτεί από τον ( βέβαιο) δόλο των αυτόκλητων προστατών του ή γενικά τον δόλο άλλων ειδικών. Απαιτούνται εγγυήσεις.

Σημείωση 1. (α) Ο κάθε ειδικός μπορεί να είναι ειδικός γνώστης κάποιου συγκεκριμένου αντικειμένου. Δεν είναι παντογνώστης. Κανείς δεν μπορεί να είναι ειδικός γνώστης όλων των αντικειμένων που αφορούν στη ζωή του. Ο κάθε άνθρωπος μπορεί να ειδικευτεί σε 1-2-3 αντικείμενα το πολύ. Κατόπιν ο κάθε ειδικός κοινοποιεί της γνώσεις του δια μέσου του «πρακτικού ρεζουμέ των προδιαγραφών αυτών των γνώσεων». Γι αυτό ο άνθρωπος είναι κοινωνικό όν. Ο καθένας ειδικός προσφέρει στους άλλους μη ειδικούς τα προϊόντα της γνώσης του με τον πιο πάνω ασφαλή τρόπο και γι αυτό δεν έχουμε καμιά Βαβέλ, καμιά σύγχυση και ούτε θα έχουμε ποτέ. Επομένως και αυτοί οι ειδικοί, οι αυτόκλητοι σωτήρες μας δεν είναι «παν- ειδικοί» δηλαδή δεν μπορούν να έχουν εξειδικευμένη γνώση για όλα τα θέματα της κοινωνίας για τα οποία θέλουν να μας νομοθετούν.

(β) Οι γνώσεις της ανθρωπότητας, με την πάροδο του χρόνου, αυξάνονται ραγδαία. Η ανθρωπότητα κατακτά τεράστιες γνώσεις. Στο κάθε αντικείμενο γνώσης φτιάχνονται διαρκώς πολλές ειδικότητες που αφορούν σε διαφορετικές πλευρές του ίδιου ιδιαίτερου αντικειμένου. (Πχ στην Ιατρική). Εδώ συμβαίνει και θα συμβαίνει όλο και περισσότερο το εξής. Απ τη μια, χάρη στις πολλές εξειδικεύσεις, χάρη στις όλο και περισσότερες ειδικότητες, η ανθρωπότητα στο σύνολό της θα κατακτά απίστευτες γνώσεις και απ την άλλη, ο κάθε ειδικός όση γνώση και να κατακτήσει στον τομέα του, αυτή η γνώση θα μικραίνει διαρκώς σε σχέση με το σύνολο των γνώσεων που θα κατακτά η ανθρωπότητα. Δηλαδή ο κάθε ειδικός ενός τομέα θα γνωρίζει όλο και λιγότερα πράγματα σε σχέση με τις πολλαπλασιαζόμενες διαρκώς γνώσεις που θα προέρχονται από τους άλλους τομείς. Έτσι ο κάθε ειδικός θα γίνεται όλο και πιο «αμόρφωτος» συγκριτικά με το σύνολο των κεκτημένων γνώσεων της ανθρωπότητας (και όλο και πιο μορφωμένος σε σχέση με το ειδικό αντικείμενο της γνώσης του). Άρα όχι μόνο οι απλοί άνθρωποι του λαού που δεν έχουν καμιά επιστημονική εξειδίκευση αλλά και οι πιο εξειδικευμένοι επιστήμονες θα γίνονται όλο και πιο «αμόρφωτοι» σε σχέση με το σύνολο των γνώσεων που θα ανήκουν στην ανθρωπότητα. (Επομένως το να περιμένει κανείς να «μορφωθεί» πρώτα ο λαός σε ένα κάποιο επίπεδο -ή και όλοι οι ειδικοί να «μορφωθούν» πλήρως- και μετά να αποφασίζει ο λαός για τη ζωή του είναι μια τεράστια ανοησία όπως τεράστια ανοησία είναι να περιμένει κανείς την άνοδο του βιοτικού επιπέδου για να έχει χρόνο ο λαός και να μορφώνεται και μετά να πάρει τη νομοθετική εξουσία στα χέρια του. – Για το τελευταίο ισχύει το αντίθετο. Στην πραγματικότητα για να έχουμε άνοδο του βιοτικού επιπέδου θα πρέπει πρώτα ο λαός να αποφασίζει για τη ζωή του δηλ. να έχει την νομοθετική στα χέρια του – ΚΑΝΕΝΑΣ ΛΑΟΣ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΜΟΡΦΩΘΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΠΙΛΕΓΕΙ ΣΩΣΤΑ ΤΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ. ΟΠΟΙΑ ΜΟΡΦΩΣΓ ΕΧΕΙ ΕΙΝΑΙ ΗΔΗ ΑΡΚΕΤΗ– χρειάζεται φυσικά να μορφώνεται διαρκώς για άλλους πολλούς λόγους)

(γ) Όσο υπάρχει άνθρωπος θα υπάρχει το σωστό και το λάθος. Αυτό ισχύει για τους πάντες. Και για τους εξειδικευμένους και για τους μη εξειδικευμένους. Μεταξύ των ειδικών της ίδιας ειδικότητας είναι νομοτελειακά αναπόφευκτα να υπάρχουν διαρκώς πολύ διαφορετικές απόψεις. Άρα μερικές από αυτές θα είναι (σχετικά) σωστές και άλλες λαθεμένες.
(Λάθος μπορεί να προέρχεται είτε από την ποιότητα (σωστή) της αξιολόγησης είτε εσκεμμένα από συμφέρον.)

Εδώ ας αναφέρουμε ενδεικτικά μερικά παραδείγματα. Περιπτώσεις, με διαφορετικές απόψεις ειδικών, σαν τα πιο κάτω παραδείγματα, είναι δεκάδες χιλιάδες στην καθημερινότητα .

1. Το 2007 πενήντα οικονομολόγοι, εκ των οποίων οι 30 είχαν βραβευτεί με βραβεία Νόμπελ οικονομίας, δημοσίευσαν στον τύπο έκθεση με θέμα «Γιατί το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα δεν πρόκειται να καταρρεύσει»!!!! Και την άλλη χρονιά όμως το σύστημα κατέρρευσε!!! Ενώ την ίδια περίοδο υπήρχαν και κάποιοι άλλοι (λίγοι) οικονομολόγοι που προέβλεπαν τη σύντομη κατάρρευση αυτού του συστήματος. (Εδώ ποιος και με ποια κριτήρια θα μπορούσε να αναγορεύσει τους μεν ή τους δε ΑΡΙΣΤΟΥΣ ειδικούς εκ των προτέρων; Ποιοί θα είχαν το δικαίωμα να αυτοαναγορευτούν – πραξικοπηματικά- υπέρ ειδικοί, κριτές όλων των άλλων ειδικών;
-Ας απαντήσει η απόλυτη εγκληματική ανοησία των ολιγαρχών -)2. Όλοι μας θυμόμαστε την περίπτωση του ιού Η1Ν1 και για το εμβόλιο σχετικό με αυτόν.

Οι περισσότεροι ειδικοί γιατροί που παρέλαυναν από τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης μας έλεγαν λίγο πολύ ότι αν ο λαός δεν κάνει το εμβόλιο θα επέλθει Βιβλική καταστροφή. Το ίδιο έκαναν και οι αρμόδιοι υπουργοί οι οποίοι έτρεχαν πρώτοι μπροστά στις κάμερες για να μας δείξουν ότι κάνουν το εμβόλιο.

Υπήρχε όμως και μια (τηλεοπτικά) μειοψηφία ειδικών γιατρών που προειδοποιούσε ότι το θέμα του ιού και του εμβολίου είναι μια καλοστημένη παγίδα (δόλος) για να θησαυρίσουν οι μεγάλες φαρμακοβιομηχανίες και ότι το εμβόλιο αυτό έχει κάποιες σοβαρές αντενδείξεις.
(Τελικά ο λαός, παρά την τεράστια ανισηγορία, έκρινε σωστή την άποψη των δεύτερων ειδικών και δεν πήγε να κάνει το εμβόλιο. – Πήγαν περίπου μόνο 350.000 άτομα-. Επίσης εκ των υστέρων αποδείχτηκε ότι όντως ήταν μια στημένη παγίδα.)

Πάλι εδώ μπορούν να ξανά τεθούν τα προηγούμενα ερωτήματα καθώς και κάποια άλλα.

Πχ α. Οι δεύτερη κατηγορία των ειδικών είχε απόλυτο δίκιο. Όμως σε άλλες μελλοντικές ειδικές περιπτώσεις θα είναι πάντα σωστοί ή θα κάνουν και λάθη;

Το σίγουρο είναι ότι κανείς δεν είναι αλάθητος.β. Αν λοιπόν, αξιωματικά, κανείς δεν είναι αλάθητος σημαίνει ότι δεν μπορεί να υπάρξει super ειδικός, υπέρ ειδικός (δηλ. αλάθητος). Και αν δεν μπορεί να υπάρξει τέτοιος ειδικός τότε με ποια λογική, με ποια δικαιολογία μπορεί κάποιος να παραμερίσει πραξικοπηματικά τις διαφορετικές απόψεις των άλλων ειδικών πάνω στα συγκεκριμένα θέματα, όπου οι άλλοι ειδικοί θα έχουν τελικά σωστή πρόταση και οι πραξικοπηματίες νταβατζήδες θα έχουν λαθεμένη;

Επειδή θα νομίζουν ότι η δική τους πρόταση θα είναι η σωστή;
Μα σχεδόν όλοι οι ειδικοί θεωρούν τη δική τους πρόταση σαν τη σωστή και όσο και να την νομίζουν σωστή, υπάρχει πάντα κάποια πιθανότητα λάθους –αφού κανείς δεν είναι αλάνθαστος-

Πως λοιπόν μπορεί να θεωρηθεί κάποιος καλοπροαίρετος ή άριστος όταν επιβάλει στους άλλους δια της βίας και πιθανά λαθεμένες προτάσεις του (που κάποιες απ αυτές θα είναι οπωσδήποτε λαθεμένες) και οι επιπτώσεις αυτής της επιβολής να έχουν πολύ αρνητικά αποτελέσματα για τους άλλους;

Κάποιος που πράττει με βάση την αρχή «άλλος να γαμ.. και άλλος να πληρώνει» -και όταν ο άλλος που πληρώνει να είναι ο λαός – είναι άριστος- καλοπροαίρετος ή καθήκι;

Ο κάθε άνθρωπος τι προτιμάει στη ζωή του; Να πληρώνει για επιβεβλημένες σε αυτόν επιλογές άλλων ή να πληρώνει για τις ελεύθερες δικές του επιλογές;

(Φυσικά και ο λαός θα κάνει – σε ένα ποσοστό – λάθη και θα ζημιώνεται από αυτά. Το να ζητά όμως κανείς από τους άλλους – ειδικούς ή μη ειδικούς – να είναι αλάθητοι στη ζωή τους είναι σαν να τους ζητά να πάψουν να είναι άνθρωποι. Αν ο άνθρωπος δεν κάνει λάθη δεν διδάσκεται . Αν τώρα κάποιος φοβάται μήπως ο λαός κάνει λάθη – και γι αυτό δεν θέλει ο λαός να ψηφίζει κάθε νόμο- μήπως έχει να μας προτείνει κάποιον αλάθητο (άτομο ή κόμμα ή ειδικούς κλπ); Όμως όταν ο λαός θα κάνει λάθη και θα έχει τη νομοθετική στα χέρια του, θα μπορεί αμέσως να τα διορθώνει κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο χωρίς να χρειάζεται να περνούν χρόνια. Σήμερα όμως, στις ολιγαρχικές κοινωνίες που ζούμε, οι ολιγάρχες δεν ζημιώνουν το λαό από λάθη τους αλλά από τις εσκεμμένες, δόλιες, αλάθητες και ασύδοτες επιλογές τους, Όλες οι επιλογές τους-σχεδόν στο 100%- έχουν στόχο τα δικά τους άμεσα ή μακροπρόθεσμα οφέλη τα οποία υλοποιούνται μέσα από τη ζημιά του λαού. Άρα αν απ τη μια πλευρά μιας ζυγαριάς βάλουμε τις όποιες ζημιές που μπορούν να προκληθούν στο λαό από καλοπροαίρετες επιλογές που θα κάνει – κάποιων λανθασμένων προτάσεων ειδικών- και απ την άλλη τις ζημιές που του προκαλούνται από τις καθολικά εσκεμμένες αντιλαϊκές επιλογές των ολιγαρχών -για να πραγματοποιήσουν τις επιθυμίες της πολιτικοοικονομικής κλίκας τους -τότε και το πιο απλό σκεπτικό βλέπει προς τα πού «κολλάει» η ζυγαριά.

Με το ΟΛΗ η νομοθετική εξουσία στο λαό σκοπεύουμε βασικά 1) στην αποφυγή ζημιάς για το λαό από δόλιες επιβεβλημένες αποφάσεις μιας μειοψηφίας, από τη δυνατότητα μιας μειοψηφίας να επιβάλει δια της βίας τις επιθυμίες της και 2) στο να διαπράττονται πολύ λιγότερα λάθη από τις επιλογές του συλλογικού νου γιατί ο συλλογικός νους έχει στα χέρια του ένα τεράστιο όπλο που κανείς άλλος δεν μπορεί να το κατέχει τόσο καλά. Ο κάθε άνθρωπος που απαρτίζει το συλλογικό νου θα κάνει λιγότερα λάθη γιατί γνωρίζει όσο κανείς άλλος το πρώτο και απαραίτητο σκέλος της κάθε επιλογής του. Αυτό το πρώτο σκέλος όπως είπαμε είναι οι βασικές προδιαγραφές των επιθυμιών του και οι συσχετισμοί μεταξύ τους. Κανείς άλλος (ή και καμιά κουφάλα) δεν μπορεί πρακτικά να γνωρίζει όλο το βάθος, τις προδιαγραφές και το συσχετισμό -αξιολόγηση των επιθυμιών του εκτός από το ίδιο τον καθένα. (γι αυτό όταν ένας θέλει να κάνει δώρο σε κάποιον άλλο είτε προσπαθεί να μαντέψει τις επιθυμίες του άλλου είτε τον ρωτά για πιο σιγουριά). Έτσι καμιά εγκληματική ψυχασθενική νταβατζιλίστικη κουφάλα δεν μπορεί και δεν χρειάζεται να προστατέψει το λαό, δεν μπορεί να κάνει επιλογή για το λαό, γιατί θα είναι πάντα αδύνατο να γνωρίζει τις βαθύτερες επιθυμίες και τις αξιολογήσεις αυτών που έχει ο καθένας που απαρτίζει το λαό.

Το δεύτερο σκέλος είναι το αν προδιαγραφές των αντικειμένων που θα ικανοποιούν τις προδιαγραφές των επιθυμιών του είναι ταυτόσημες. Η σύγκριση πια είναι πανεύκολη. Απλά εδώ χρειάζονται μόνο οι εγγυήσεις –κίνητρα και αντικίνητρα- που θα επιβάλει ο λαός στους προτείνοντες τα σχέδια νόμων. Ο καθένας μετά θα πρέπει να επιλέγει τον κάθε νόμο στη βάση των ατομικών του επιθυμιών. Για δε τις πιθανές αντικοινωνικές επιλογές του ατόμου υπάρχει ο μηχανισμός εξουδετέρωσής τους όπως γράφουμε στο κείμενο
Η ΕΞΟΥΔΕΤΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΑΝΤΙΚOΙΝΩΝΙΚΩΝ ΕΠΙΛΟΓΩΝ )Επομένως στο μόνο που δεν στοχεύουν είναι η προστασία του λαού από λαθεμένες επιλογές του. Ακόμα και η προστασία για να είναι πραγματική προστασία θα πρέπει να είναι επιλογή – αίτημα και ευθύνη του προστατευόμενου, διαφορετικά είναι νταβατζηλίκι.(Αλλά – υποθετικά- και καλοπροαίρετοι να είναι οι λίγοι που αποφασίζουν για τη ζωή του λαού κανείς δεν μπορεί να μας εγγυηθεί ότι αυτούς δεν μπορεί να τους απειλήσουν, να τους εκβιάσουν κάποιοι άλλοι κακόβουλοι για να φτιάξουν συγκεκριμένους νόμους. Όμως οι κακόβουλοι εκβιαστές σε τέτοια περίπτωση δεν μπορούν να εκβιάσουν ολόκληρο λαό όπως μπορούν να εκβιάσουν τους λίγους.)

ΑΠΟ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ Η ΖΩΗ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟΝ ΚΑΘΕΝΑ ΤΟΤΕ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΙΕΡΟ ΧΡΕΟΣ ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ ΑΥΤΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ, ΝΑ ΚΑΘΟΡΙΖΕΙ ΑΥΤΟΣ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΑΦΗΝΕΙ ΚΑΝΕΝΑΝ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΑ ΝΑ ΤΟΥ ΕΠΙΒΑΛΕΙ ΤΗΝ ΘΕΛΗΣΗ ΤΟΥ.

Ψηφίζεις προγράμματα

Οι σχιζοφρενείς ολιγάρχες, πάντα μέσα στα πλαίσια της εξαπάτησης του λαού, για να δείξουν κάποιο δημοκρατικό προσωπείο, μας λένε ότι μας αφήνουν να επιλέγουμε προγράμματα.

Όμως τα ερωτήματα είναι γιατί δεν μας αφήνουν να επιλέγουμε τον κάθε συγκεκριμένο νόμο και ποια είναι η πρακτική αξία των προγραμμάτων. (Τι τους «χαλάει» αν ο λαός επιλέγει τον κάθε συγκεκριμένο νόμο αντί των προγραμμάτων τους;)
Πρώτον. Το κάθε πρόγραμμα στην ουσία του είναι γεμάτο από γενικόλογες αναφορές μέχρι και αερολογίες. Είναι θολωμένα νερά του τύπου «Θα εξυγιάνουμε το κράτος». Με αυτή τη γενικολογία χωρούν τα πάντα. Από εκατοντάδες χιλιάδες απολύσεις, μέχρι τον διορισμό των δικών τους που θα τους βαπτίσουν ικανούς και ηθικά υγιείς. Μπορούν να γράφουν ότι «θα στεγάσουμε όλους τους αστέγους» και να εννοούν τελικά την προσφορά κάποιων στάβλων κοκ. Τα προγράμματα λοιπόν είναι επίτηδες γενικόλογα και αόριστα για να μπορεί μέσα να χωράει «η μάνα τους και ο πατέρας τους». Είναι σαν τους χρησμούς της Πυθίας σε πιο εξελιγμένη μορφή εξαπάτησης.

Δεύτερον.

Κανένας άνθρωπος, κανένα υποκείμενο, όσο τέλεια προγράμματα και να φτιάξει (ημερήσια, εβδομαδιαία, μηνιαία κλπ), τα απρόβλεπτα- έκτακτα στοιχεία της πραγματικότητας θα του τα αχρηστεύουν διαρκώς.
Τα έκτακτα γεγονότα θα τον αναγκάζουν να ξαναπαίρνει νέες καθοριστικού τύπου αποφάσεις, να κάνει διαρκώς προσαρμογές ή να εγκαταλείπει εντελώς τα παλιά προγράμματα και να φτιάχνει καινούργια.
Για κάθε υπαρκτό πρόγραμμα υπάρχει και θα υπάρχει διαρκώς η ανάγκη για νέες καθοριστικού τύπου αποφάσεις. Θα χρειάζονται πάντα περισσότερες νέες καθοριστικές αποφάσεις για την αντιμετώπιση των έκτακτων γεγονότων παρά αποφάσεις για την υλοποίηση των συγκεκριμένων στόχων ενός χθεσινού προγράμματος.
Όμως οι σχιζοφρενείς ολιγάρχες δεν μας λένε γιατί να πρέπει να συνεχίζουν να αποφασίζουν αυτοί για τα εκατοντάδες ή και χιλιάδες νέα-έκτακτα γεγονότα που θα προκαλούν την ανάγκη για λήψη νέων αποφάσεων και οι οποίες από τη φύση τους είναι εκτός προγράμματός τους;

Τότε πως ψηφίζουμε προγράμματα όταν οι περισσότερες κατοπινές αποφάσεις είναι εκτός του προγράμματός τους;

(Εδώ να αναφέρουμε ότι όλα τα ολιγαρχικά κόμματα καλούν πολλές φορές το λαό ή και άλλα κόμματα να συμπορευτούν – να ενωθούν- ή να καταλάβουν και την κυβέρνηση για την πραγματοποίηση 3-4 άμεσων σχετικά σημαντικών στόχων ενός προγράμματος, με τους οποίους θα συμφωνεί η πλειοψηφία του λαού. Εντάξει, ας υποθέσουμε ότι για 3-4 θέματα θα πραγματοποιηθεί εκείνο που θα θέλει η πλειοψηφία του λαού. Όμως για τα άλλα τα εκατοντάδες ή και χιλιάδες τακτικά ή έκτακτα θέματα, ποιος θα αποφασίζει; Αυτά τα υπόλοιπα θα τα θέλει η πλειοψηφία του λαού; Φυσικά και όχι. Τέτοιες προτάσεις, των 3-4 σημείων, είναι κατά κανόνα παγίδες των ολιγαρχών, το τυρί των ολιγαρχών, για να πιαστεί στη συνολική ολιγαρχική φάκα ο λαός. Στοχεύουν λοιπόν στο αφού θα συσπειρώσουν τον κόσμο στα 3-4 σημεία, να δημιουργήσουν αυτοί εκείνο τον εξουσιαστικό μηχανισμό όπου για τα χιλιάδες υπόλοιπα θέματα να αποφασίζουν οι λίγοι και όχι οι πολλοί).
.

Ενώ λοιπόν απ τη μια λένε ότι ο λαός δεν έχει γνώσεις για να κρίνει το κάθε συγκεκριμένο νομοσχέδιο, απ την άλλη μας λένε ότι έχει γνώσεις να κρίνει κάτι αόριστο (πρόγραμμα) όπου για να το κρίνει κανείς θα πρέπει να είναι και υπέρ επιστήμονας και υπέρ μάγος-που θα μπορεί να μαντεύει τα μέλλοντα έκτακτα γεγονότα-. Φυσικά γελοία πράγματα.

Ασφαλώς προβάλουν την επιλογή προγραμμάτων γιατί έτσι είναι ο μόνος σίγουρος δρόμος και να έχουν ένα δημοκρατικό προσωπείο και να μπορούν να επιβάλουν ασύδοτα όλες τις διεστραμμένες επιθυμίες τους στο λαό.

«Έχουμε τη δυνατότητα, έχουμε «το δημοκρατικό δικαίωμα» να τους αλλάξουμε στην τετραετία».Αν λοιπόν τελικά δεν εφαρμόσουν το πρόγραμμά τους, αν ο λαός δεν μείνει ικανοποιημένος τότε μετά από μία τετραετία έχει το δικαίωμα να επιλέξει άλλους με άλλα προγράμματα.

Μας λένε δηλαδή ότι ο λαός δεν έχει γνώσεις να κρίνει τώρα αλλά ότι θα του έρθει η γνώση ξαφνικά την ημέρα των άλλων εκλογών.
Δηλαδή αν πουν σε κάποιον ότι θα του κόψουν τα πόδια, αυτός δεν μπορεί να κρίνει αν είναι σωστό γι αυτόν ή όχι και για αυτό δεν θα πρέπει να αντιδράσει. Θα πρέπει να περιμένει γιατί δεν μπορεί να κρίνει τώρα . Όμως όταν του κόψουν τα πόδια τότε θα γίνει ικανός να κρίνει και έτσι αφού θα έχει και το δικαίωμα της τετραετίας, θα μπορεί να τον αλλάξει από αφέντη του και να βρει κάποιον άλλο στη θέση του.ΥΓ Η απόλυτη βλακεία βρίσκεται και στα επιχειρήματα-προτάσεις του στυλ (1) «να αποφασίζουν οι λίγοι ειδικοί-άριστοι αλλά να ελέγχονται από το λαό»Δηλαδή πχ απ τη μια να αποφασίζουν οι ειδικοί για μείωση μισθών και συντάξεων κατά 95% και για την εφαρμογή αυτής της απόφασης να γίνεται λαϊκός – εργατικός έλεγχος για να βλέπει ο λαός τη σωστή και γρήγορη εφαρμογή αυτής της απόφασης –νόμου. Δηλαδή ο ίδιος ο λαός να βγάζει τα μάτια του με τα ίδια τα χέρια του. Φυσικά έλεγχο και ανακλητότητα είναι λογικό να ασκεί μόνο εκείνος που αποφασίζει και θέλει να εφαρμοστούν οι αποφάσεις του, διαφορετική πέφτουμε στον απόλυτο παραλογισμό. Ποτέ δεν μπορεί να γίνεται έλεγχος και ανάκληση από εκείνον που πρέπει να εκτελέσει αποφάσεις άλλων. Ετούτα λοιπόν τα λένε καθεστωτικές ολιγαρχικές δυνάμεις και μέσα σε αυτά τα πλαίσια προτείνουν σαν λύσεις την κατάργηση της βουλευτικής ασυλίας και άλλες παρεμφερείς βλακείες.

(2) Στο ίδιο μοτίβο προτείνει και η ολιγαρχική «αριστερά» όταν λέει πχ «κρατικοποίηση τραπεζών με εργατικό έλεγχο» ή «εκλογή αντιπροσώπων που θα είναι ανακλητοί ανά πάσα στιγμή». Λείπει φυσικά το κριτήριο των ελέγχων και του ανακλητού που θα πρέπει να το θέτει ο λαός και για να το θέτει θα πρέπει να έχει στα χέρια του την αποφασιστική-νομοθετική-κανονιστική εξουσία.
Εν κατακλείδι, χρησιμοποιούν φράσεις όπως «λαϊκός-εργατικός έλεγχος» και «ανάκληση αντιπροσώπων ανά πάσα στιγμή» επειδή ακούγονται όμορφα αλλά στο βάθος είναι ολιγαρχικές παγίδες.

ΑΠΛΑ.
ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΠΟΥ ΒΓΑΙΝΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΕΣ ΤΩΝ ΜΕΛΩΝ ΤΟΥ ΜΕΓΙΣΤΟΥ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΣΤΟΧΟ ΕΧΟΥΝ ΤΗ ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΥΠΟ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΟΥΣ.

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΜΕ ΣΚΟΠΟ

ΟΛΗ Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ